Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-29/15-6/AG
z 17 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2015 r. (data wpływu 9 stycznia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 23 marca 2015 r. oraz w dniu 7 kwietnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów w części dotyczącej uznania za koszt:

• opłaty startowej za wydarzenie sportowe – jest nieprawidłowe,
• wydatków na buty, dodatkowy sprzęt – jest nieprawidłowe,
• wydatków na zakup ubioru sportowego oznaczonego logiem firmy lub reklamą jednej z aplikacji – jest prawidłowe,
• wydatków na specjalistyczną literaturę – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 9 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów, a także dotyczącej uznania dojazdów na zawody za delegacje.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 10 marca 2015 r. znak ILPB1/4511-1-29/15-2/AG ILPP4/4512-1-11/15-2/EWW na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 13 marca 2015 r., a w dniu 23 marca 2015 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 17 marca 2015 r.).

W związku z faktem, że uzupełnienie wniosku nie zostało podpisane, pismem z dnia 27 marca 2015 r. nr ILPB1/4511-1-29/15-4/AG ILPP4/4512-1-11/15-4/EWW tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia ww. odpowiedzi na wezwanie o podpis Wnioskodawcy lub osoby upoważnionej do jej reprezentowania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 31 marca 2015 r., a w dniu 7 kwietnia 2015 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 1 kwietnia 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, prowadzi Podatkową Księgę Przychodów i Rozchodów, jest płatnikiem VAT. W tym roku Zainteresowany zamierza dystrybuować stworzone przez siebie oprogramowanie na potrzeby sportu dla amatorów. Na początku oprogramowanie dla biegaczy, rowerzystów oraz osób zainteresowanych imprezami na orientację. Oprogramowanie będzie darmowe, źródłem uzyskiwania przychodów będzie udostępnianie przestrzeni reklamowej w aplikacjach. Cena przestrzeni reklamowej jest uzależniona od liczby pobrań aplikacji w sklepie, w którym aplikacje będą dostępne oraz ocen użytkowników. Aby zwiększyć zainteresowanie aplikacją Wnioskodawca potrzebuje ją reklamować. Analizując rynek na przykładzie biegów, Wnioskodawca doszedł do wniosku, że najskuteczniejszą formą reklamy w sportach jest osobisty udział w wydarzeniach sportowych.

Aby reklamować aplikację Wnioskodawca potrzebuje nawiązywać kontakty z następującymi grupami osób:

• organizatorami zawodów,
• osobami hobbistycznie zajmującymi się danym sportem,
• potencjalnymi reklamodawcami, np. sklepami ze specjalistycznym sprzętem czy odzieżą.
  
  

Ludzie organizujący imprezy sportowe często sami są aktywni sportowo bądź byli kiedyś, dlatego też chętniej nawiązują kontakt z osobą, która jest aktywnym uczestnikiem zawodów. Podobnie jest z osobami, które traktują dany sport jako swoje hobby, są to osoby, które chętnie nawiązują kontakt z osobą, która robi to samo co ona, czyli np. biega czy jeździ na rowerze. Natomiast potencjalni reklamodawcy też często zatrudniają osoby, które interesują się tym, co sprzedają. Tak więc w każdym przypadku jest Wnioskodawcy potrzebna wiedza na temat danego sportu oraz umiejętności w tej dziedzinie, czym większe umiejętności, tym lepiej ponieważ nazwa firmy (…) mająca zachęcać ludzi do zdobywania coraz to nowych celów. Wnioskodawca nie zachęci ludzi do korzystania z aplikacji jeśli będzie siedzieć bezczynnie. Ponadto, jeśli Wnioskodawca wygrywa jakieś zawody, choćby w kategorii, to najczęściej są robione zdjęcia i umieszczane w internecie nie tylko przez organizatorów, ale też uczestników, istnieje wtedy większa szansa na wywiad, czyli są to okazje żeby promować firmę. Na zawodach sportowych często są ludzie z różnych zakątków Polski i różnych klubów sportowych, gdzie dużą rolę odgrywa marketing szeptany. Jedna osoba może opowiedzieć o aplikacji w całym klubie i w gronie swoich znajomych. Oprócz tego do prowadzenia blogów w internecie, które przyciągają użytkowników, Wnioskodawca potrzebuje być aktywnym uczestnikiem wydarzeń sportowych czy treningów aby mieć o czym pisać i żeby ludzie wiedzieli czym się faktycznie Zainteresowany zajmuje.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

1. Czy Wnioskodawca może wpisać w koszty uzyskania przychodu opłatę startową za wydarzenie sportowe, w którym bierze aktywny udział, np. udział w maratonie czy start w zawodach rowerowych?
2. Czy wydatki poniesione na ubiór, buty, dodatkowy sprzęt jak pas do biegania, rower itp., tematycznie związane z daną aplikacją Wnioskodawca może uznać za koszt publicznej reklamy tylko jeśli umieści tam logo firmy lub reklamę jednej z aplikacji i czy może te wydatki w całości uznać za koszt uzyskania przychodów?
3. Czy specjalistyczną literaturę (książki, czasopisma), związaną z tworzonym dystrybuowanym oprogramowaniem Wnioskodawca może wliczyć w koszty uzyskania przychodów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania nr 1, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych Rozdział 4 Koszty uzyskania przychodów „ Art. 22. 1. Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23”.

W przypadku Wnioskodawcy bieganie, jazda rowerem itp. aktywność jest związana z osiągnięciem i zachowaniem źródła przychodów. Kiedy Wnioskodawca jest na zawodach, czy trenuje na zewnątrz, spotyka różne osoby interesujące się tematyką związaną z aplikacjami Zainteresowanego. Na zawodach jest zazwyczaj od kilkuset do kilkunastu tysięcy osób, tak więc jest to bardzo duża grupa osób potencjalnie zainteresowanych aplikacjami, z którymi Wnioskodawca może porozmawiać i / lub które mogą dostrzec reklamę Wnioskodawcy. Jest to miejsce spotkań osób zajmujących się danym sportem. Tak więc udział w imprezie sportowej przyczynia się do osiągnięcia większych przychodów i / lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania nr 2, definicja publicznej reklamy wskazuje na szerokie grono odbiorców. W tym przypadku, kiedy Wnioskodawca jest na imprezie biegowej albo treningu na otwartej przestrzeni, np. w górach, każdy może przebywać w tym miejscu i zobaczyć Wnioskodawcę. W różnych miejscach są nie tylko amatorzy różnych sportów, ale też kibice, którzy mogą przyczynić się do reklamowania produktu osobie, której przyszli kibicować. Jeśli Wnioskodawca biega w koszulce z reklamą aplikacji w miejscu publicznym to jest to reklama publiczna. Aby reklamować się w ten sposób Zainteresowany potrzebuje mieć odpowiednie buty do biegania czy rower do przemieszczania się na dalekie odległości. Ciężko jest umieścić reklamę na butach, ponieważ jest ona słabo widoczna dla potencjalnego obserwatora, a jednak bez odpowiednich butów Zainteresowany nie może biegać i koszulka z reklamą firmy bądź aplikacji firmowej okazuje się mało przydatna. Na niektórych zawodach dodatkowy sprzęt jest wręcz wymagany, jak pas do biegania czy rower, a jest to rzecz, która podlega zużyciu. Zdaniem Wnioskodawcy są to wydatki poniesione na publiczną reklamę, które w całości Zainteresowany może wliczyć w koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania nr 4, wydatek na literaturę, np. dotyczącą biegania jeśli Wnioskodawca tworzy i rozpowszechnia oprogramowanie dotyczące biegów ma ścisły związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dzięki literaturze Wnioskodawca wie jakie zawody są na topie, jakie produkty są reklamowane, za czym podążają biegacze. Podobnie jest z innymi dziedzinami sportu, jeśli Wnioskodawca będzie przygotowywać aplikację dla rowerzystów to potrzebuje wiedzieć z jakiego sprzętu korzystają, na jakie zawody jeżdżą, jakie strony internetowe czy produkty są dla nich istotne. Tak więc są to wydatki, które Wnioskodawca może wpisać w koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie kosztów uzyskania przychodów w części dotyczącej uznania za koszt:

• opłaty startowej za wydarzenie sportowe – jest nieprawidłowe,
• wydatków na buty, dodatkowy sprzęt – jest nieprawidłowe,
• wydatków na zakup ubioru sportowego oznaczonego logiem firmy lub reklamą jednej z aplikacji – jest prawidłowe,
• wydatków na specjalistyczną literaturę – jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. , poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

W złożonej rzeczywistości życia gospodarczego istnieje obiektywna i zasadnicza trudność w precyzyjnym wyznaczeniu linii rozgraniczającej poszczególne przejawy aktywności gospodarczej, wykazywanej przez przedsiębiorców. Chodzi tu o ich podstawową działalność (produkcję, handel, usługi) i towarzyszące tej działalności przedsięwzięcia o charakterze marketingowym, promocyjnym, reklamowym, reprezentacyjnym - dotyczące sprzedaży towarów i usług oraz relacji z aktualnymi i potencjalnymi kontrahentami.

O tym, co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący tę działalność. Należy jednak zauważyć, że nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodu i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania.

W świetle powyższego uznać więc należy, że aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Dokonując powyższej kwalifikacji należy mieć również na uwadze negatywny katalog kosztów zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu „reprezentacja”, ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia „reprezentacja”, nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu. Za wydatki na reprezentację należy bez wątpienia uznać te koszty, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy (czy działalności).

Natomiast reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu. Wobec braku definicji pojęcia reklamy należy w tym względzie odwołać się do znaczenia tego terminu w języku potocznym. W świetle objaśnień zawartych w internetowym Słowniku języka polskiego” (www.sjp.pl/reklama) reklama to: „działanie zachęcające potencjalnych klientów do korzystania z usług lub zakupu towarów (…) ogłoszenie, film, plakat itp. Służące zachęcaniu potencjalnych klientów”.

Wydatki poniesione na reklamę, podlegają w pełnej wysokości zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem że wydatki te pozostają w związku z przychodami uzyskiwanymi przez podatnika.

Reklama firmy, bądź oferowanych przez nią usług, może być prowadzona również poprzez określone prezentowanie logo danego przedsiębiorcy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych. Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana jest bowiem z daną firmą oraz oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Jednocześnie należy podkreślić, że nie każdy wydatek, choćby jego poniesienie – z punktu widzenia podatnika – posiadało racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie, może stanowić koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej. Prowadząc działalność gospodarczą podatnik ponosi szereg wydatków, zarówno takich, których poniesienie w sposób bezpośredni związane jest z działaniami firmy (np. zakup towarów i usług mających na celu zabezpieczenie podstawowej działalności), jak również i takich, których cechy – po przedstawieniu odpowiedniej argumentacji – uzasadniałyby ich związek z potencjalnym uzyskaniem przychodów, utrzymaniem źródła przychodów, bądź jego zabezpieczeniem.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej tworzy aplikację dla sportowców. Zainteresowany ponosi – jak twierdzi – w związku z tym koszty: opłaty startowej za wydarzenie sportowe, koszty na zakup ubioru, obuwia, dodatkowego sprzętu, gdzie niektóre z nich zawierają logo firmy, na zakup specjalistycznej literatury związanej z tworzonym i dystrybuowanym oprogramowaniem.

Zauważyć jednak należy, że aby powyższe wydatki mogły stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej muszą być zakupione wyłącznie na potrzeby wykonywanej działalności gospodarczej. Oznacza to, że wydatki te nie mogą mieć charakteru osobistego, bowiem wydatki osobiste nie mają na celu uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, czy też zachowania lub zabezpieczenia tego źródła przychodu. W konsekwencji wydatki ponoszone w celach prywatnych (osobistych) nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zatem, o ile w istocie zakupione przedmioty - tj. ubiór sportowy, dodatkowe sprzęty - utracą charakter osobisty, ponieważ zostaną oznaczone logo firmy lub reklamą jednej z aplikacji Wnioskodawcy, będą używane wyłącznie z myślą i wykorzystaniem na cele działalności, to co do zasady, poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na ich nabycie będą spełniały kryteria uznania ich za koszt podatkowy.

Podobnie ma miejsce w przypadku literatury fachowej, związanej z przedmiotem działalności Wnioskodawcy. Zauważyć należy, że choć trudno przypisać ww. wydatki konkretnym przychodom, to jako przydatne do prawidłowego wykonania działalności gospodarczej mogą one stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem ich należytego udokumentowania.

Pamiętać bowiem należy o obowiązku należytego udokumentowania ww. wydatków. Przy czym, posiadane dowody nie mogą się ograniczać do faktur (rachunków) stwierdzających wysokość poniesionych wydatków, lecz winny to być dowody umożliwiające w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej, a ponadto potwierdzającymi racjonalność poniesionych wydatków i brak cech okazałości oraz wystawności.

Nadmienić także należy, że zasadność zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Odnosząc się natomiast do pozostałych wskazanych we wniosku wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę tj. wydatków tytułem opłat związanych z uczestnictwem w wydarzeniach sportowych oraz wydatków na zakup strojów i sprzętu sportowego pozbawionego logo firmy, niezawierających też reklamy firmy Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że wydatki te nie mogą stanowić kosztów podatkowych. Są to bowiem zdaniem tut. Organu świadczenia o charakterze osobistym. W przypadku Wnioskodawcy wydatki z tytułu opłat związanych z jego uczestnictwem w ww. zawodach nie mają związku z prowadzoną przez niego działalnością, bowiem bezpośrednim celem, jaki jest związany z ponoszeniem tego rodzaju wydatków, jest zdaniem Organu realizacja prywatnej pasji Wnioskodawcy, a nie osiągnięcie przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Wydatki te są zatem wydatkami o charakterze osobistym niezależnym od prowadzenia działalności gospodarczej i jako takie nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z powyższych względów - jak uważa tut. Organ - ww. wydatki nie spełniają kryterium celowości i związku przyczynowo-skutkowego z prowadzoną działalnością, o którym mowa w cytowanym art. 22 ust. 1 powołanej ustawy.

Wobec powyższego postanowiono jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że w zakresie problematyki dotyczącej podatku od towarów i usług oraz w zakresie uznania dojazdów na zawody za delegacje wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.