Interpretacja Ministra Finansów
DD10/033/69/RDX/13/PK-325/2012
z 27 stycznia 2015 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Zmiana Interpretacji Indywidualnej
Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.; dalej: Ordynacja podatkowa) Minister Finansów zmienia z urzędu, jako nieprawidłową, interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 2 grudnia 2011 r., Nr ILPB3/423-430/11-4/KS w ten sposób, iż uznaje stanowisko Spółka z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2011 r. o wydanie interpretacji indywidualnej z zakresu podatku dochodowego od osób prawnych dotyczące zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej – za prawidłowe.
Uzasadnienie
Wnioskiem z dnia 19 sierpnia 2011 r. Spółka z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) zwróciła się o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej.
Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka oddeleguje swoich pracowników do krajów Unii Europejskiej w ramach zagranicznych podróży służbowych. Pracownicy po odbyciu podróży służbowej rozliczają się z poniesionych za granicą wydatków, udokumentowanych paragonami lub fakturami, które zawierają podatek od wartości dodanej. Wśród tych wydatków wymienionych przez Spółkę są m.in.:
- Opłaty drogowe - udokumentowane paragonami.
- Usługi telefoniczne - udokumentowane paragonami lub kartami telefonicznymi.
- Usługi związane z naprawą i holowaniem samochodów służbowych - udokumentowane fakturami lub paragonami.
- Usługi parkingowe - udokumentowane fakturami lub paragonami.
- Usługi polegające na korzystaniu z sieci Wi-Fi - udokumentowane fakturami lub paragonami.
- Usługi hotelarskie i gastronomiczne - udokumentowane fakturami lub paragonami.
- Usługi transportu pasażerskiego - udokumentowane fakturami lub paragonami.
- Koszty zakupu paliwa - udokumentowane fakturami lub paragonami.
W związku z powyższym zadano pytanie:
Czy w przypadku wymienionych wydatków, Spółka ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej określonego w fakturach lub paragonach?
Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy, który jest zamkniętym katalogiem kosztów wyłączonych z opodatkowania. Przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów podatkowych należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodów.
Z kolei, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy, nie stanowi kosztu uzyskania przychodu podatek od towarów i usług, z tym, że kosztem uzyskania przychodów jest podatek naliczony, w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca posługuje się pojęciem „podatku od towarów i usług”, nie precyzując jednocześnie, czy chodzi tu jedynie o podatek VAT, czy również o podatek od wartości dodanej. Ustawa o VAT rozróżnia podatek od towarów i usług i podatek od wartości dodanej. W myśl art. 2 pkt 11 ustawy o VAT, przez podatek od wartości dodanej rozumie się podatek nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego ustawą o VAT. Zatem z powyższego wynika, że oba podatki nie są tożsame. Odczytując literalnie przepis art. 16 ust. 1 pkt 46, w opinii Spółki, należałoby wywnioskować, że kosztem podatkowym może być podatek naliczony w rozumieniu ustawy o VAT, który nie podlega odliczeniu, bowiem ustawodawca wprost w tym przepisie powołuje się na ustawę o VAT, w którym w sposób czytelny rozróżniono podatek od towarów i usług i podatek od wartości dodanej. Zatem, należy oba te terminy rozgraniczać i nie traktować identycznie.
Zdaniem Spółki, wartość brutto faktur / paragonów można zaliczyć w poczet kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 16 ust. 1 pkt 46. Ponadto, przepis art. 16 ust. 1 pkt 46 uzależnia prawo do zaliczenia podatku naliczonego w poczet kosztów uzyskania przychodów od braku posiadania uprawnienia do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku od towarów i usług w myśl przepisów ustawy o VAT.
Zdaniem Spółki, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek od wartości dodanej wskazany na paragonach / fakturach wystawianych przez podmioty z krajów UE w miesięcznych deklaracjach VAT-7 oraz zwrotu nadwyżki podatku od wartości dodanej nad należnym w myśl art. 87 ust. 1.
Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 16 marca 2009 r. o sygn. IBPBI/1/415-1007/08/BK, w której organ podatkowy zgadza się z podatnikiem, że wartość brutto faktury otrzymanej od kontrahenta unijnego można zaliczyć do kosztów podatkowych, o ile spełniony jest warunek zawarty w art. 15 ust. 1.
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów (na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego; Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), wydał w dniu 2 grudnia 2011 r. interpretację indywidualną Nr ILPB3/423-430/11-4/KS, w której uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.
Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Finansów zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość, wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić ją skutecznie w dowolnym czasie.
W ocenie Ministra Finansów stanowiska Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu wyrażonego w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 2 grudnia 2011 r. Nr ILPB3/423-430/11-4/KS nie można uznać za prawidłowe.
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2014 poz. 851 ze zm. dalej: updop) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:
- podatek naliczony:
- jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
- w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
- podatek należny:
- w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
- w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
- od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,
- kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 16a-16m, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji - w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług;.
Przepisy updop nie definiują pojęcia „podatek od towarów i usług”. Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy posłużyć się wykładnią systemową zewnętrzną, tzn. odnieść się do przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, ze zm. dalej: ustawa o VAT). W rezultacie określenie prawidłowych skutków w podatku dochodowym od osób prawnych zależy od odpowiedzi na pytanie, czy użyty w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych termin „podatek od towarów i usług” obejmuje podatek od wartości dodanej, funkcjonujący na terytorium innych niż Rzeczpospolita Polska państw członkowskich Unii Europejskiej.
Ustawa o VAT rozróżnia pojęcia „podatku od wartości dodanej” i „podatku od towarów i usług”. Zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy, pod pojęciem „podatku od wartości dodanej” rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą, tzn. ustawą o VAT. Krajowe sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku pośredniego funkcjonującego wyłącznie na terytorium Polski, który w przypadku innych państw członkowskich funkcjonuje (obowiązuje) pod pojęciem podatku od wartości dodanej. Posługiwanie się w ustawie o VAT dwoma różnymi pojęciami dotyczącymi podatku, zawierającego wspólne cechy wynikające z faktu harmonizacji w UE wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, pozwala na prawidłowe określenie obowiązków podatkowych w Polsce dotyczących tego podatku. Tym samym, utożsamienie podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej jest pozbawione podstaw prawnych. W rezultacie, rozróżnienie takie obowiązuje również w zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Obowiązujące przepisy updop – w świetle dyrektywy zakładającej pierwszeństwo wykładni literalnej – przesądzają, iż ograniczenie w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego podatku od towarów i usług, nie powinno mieć zastosowania na gruncie niniejszej sprawy, albowiem dotyczy ono wyłącznie przypadków związanych z możliwością rozliczania tego podatku w systemie krajowym. Analogiczny pogląd został zaprezentowany m.in. w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 27.09.2011 r., I SA/Gd 571/11.
W świetle powyższego, do faktur zawierających informację o wysokości podatku od wartości dodanej nie ma zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 46 updop. Pojęcie „podatek od towarów i usług” dotyczy wyłącznie „krajowego” podatku naliczonego w rozumieniu ustawy o VAT, a nie podatku od wartości dodanej regulowanego przepisami innego państwa członkowskiego.
Zatem kwalifikacji poniesionych wydatków obejmujących podatek od wartości dodanej do kosztów uzyskania przychodów należy dokonać zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 updop.
W związku z tym, stanowisko Spółki należało uznać za prawidłowe.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy).
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.