Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/4512-1-164/15-2/AI
z 14 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2015 r. (data wpływu 5 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Komornika za płatnika z tytułu dostawy nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Komornika za płatnika z tytułu dostawy nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym. W toku postępowania egzekucyjnego, sygn. akt (…) i inne, w trybie przepisów o egzekucji z nieruchomości na podstawie Kodeksu postępowania cywilnego, Komornik zajął nieruchomości dłużnika oraz przystąpił do ich opisu i oszacowania. Na zlecenie Komornika sporządzone zostały operaty szacunkowe w celu wyceny wartości rynkowej nieruchomości, według ich aktualnego stanu użytkowania oraz zawierające wszystkie niezbędne informacje o tych nieruchomościach i jej właścicielu.

Zajęte nieruchomości mają zostać sprzedane w trybie licytacji publicznej, zgodnie z art. 952 Kodeksu postępowania cywilnego.

Przedmiotem sprzedaży w trybie postepowania egzekucyjnego są dwie nieruchomości:

1. Nieruchomość zabudowana obejmująca działkę nr 364 o powierzchni 8.2500 ha nr 9e, działka nr 364 (…), dla której prowadzona jest księga wieczysta, prowadzoną przez Sąd Rejonowy.
   Zabudowę stanowią budynki pełniące funkcję produkcyjną, magazynową i biurową, budowle. Zakres wyceny obejmuje: nieruchomość zabudowaną, grunt nieruchomości zabudowanej oraz zabudowania nieruchomości wraz z budowlami i infrastrukturą. Na podstawie operatu, wartość rynkowa nieruchomości na dzień sporządzenia wyceny wg aktualnego przeznaczenia i sposobu użytkowania wynosi:
   • zabudowania nieruchomości (budynki z częściami produkcyjnymi – magazynowymi – biurowymi oraz budowle i infrastruktura) – 6.495.760,00 zł;
   • grunt nieruchomości – 677.490,00 zł;
   łącznie: 7.173.250,00 zł słownie: (siedem milionów sto siedemdziesiąt trzy tysiące dwieście pięćdziesiąt złotych 00/100).
   Część działki nr 364, na której położona jest nieruchomość zabudowana, jest określona, zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Gminy, jako teren działalności produkcyjnej i usługowej i grunty zakwalifikowane są pod zabudowę (o pow. 2,73 ha). Pozostała część działki, nieujęta w planie zagospodarowania przestrzennego, obejmująca 5,52 ha (na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy) jest położona na obszarze terenów z przewagą obiektów produkcji rolnej i obsługi gospodarki rolnej.
   
   
2. Nieruchomość niezabudowana – położona, działka nr 366/11, o pow. 1.280 m2, dla której prowadzona jest księga wieczysta. Wartość rynkowa nieruchomości, na dzień sporządzenia wyceny, tj. 14 maja 2013 r., została określona w wysokości 37.606,00 zł (trzydziestu siedmiu tysięcy sześciuset sześciu złotych). Nieruchomość, zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania Gminy, położona jest na obszarze z przewagą zabudowy rodzinnej lub zagrodowej oraz obiektów usług i produkcji niekolidujących z funkcją mieszkaniową. Działka jest nieogrodzona, niezabudowana, położona przy drodze o nawierzchni betonowej, bezpośrednio przy zabudowaniach produkcyjnych i usługowych – pełniła funkcję parkingu.
   Właścicielem nieruchomości jest dłużnik – spółka z o.o., niebędąca aktualnie w stanie upadłości likwidacyjnej. Dłużnik jest podatnikiem VAT, a głównym przedmiotem wykonywanej działalności gospodarczej jest produkcja mebli.
   
   

Komornik nie posiada żadnych innych dokumentów, związanych z zajętymi w toku postępowania nieruchomościami, a także w ramach dotychczasowych czynności egzekucyjnych nie ustalił, czy dłużnikowi przysługiwały wobec tej nieruchomości zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy.

Komornik nie ustalił, czy dłużnikom nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT przy nabyciu nieruchomości oraz czy dłużnicy nie ponieśli nakładów przewyższających 30% wartości początkowej nieruchomości i nie skorzystali z odliczenia podatku VAT od tych nakładów.

Wnioskodawca wezwał dłużnika do udzielenia informacji niezbędnych do ustalenia, czy przedmiotowe nieruchomości spełniają przesłanki do skorzystania ze zwolnienia podatkowego zawartego w art. 43 ust. pkt 9, 10 i 10a Ustawy. Wezwanie dłużnik pozostawił bez odpowiedzi.

W związku z opisanym powyżej stanem sprawy, zdarzeniem przyszłym będzie przeniesienie prawa własności nieruchomości poprzez sprzedaż w drodze sądowego postępowania egzekucyjnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji, w której Komornik jako płatnik nie pobierze podatku VAT z tytułu egzekucyjnej sprzedaży nieruchomości z tego względu, że dłużnik nie udziela mu informacji koniecznych do ustalenia, czy dostawa nieruchomości jest zwolniona od podatku, a okazałoby się, że sprzedaż nieruchomości podlega opodatkowaniu, Komornik będzie ponosił odpowiedzialność z tytułu niepobranego podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowym stanie sprawy, w sytuacji, w której Komornik jako płatnik nie pobierze podatku VAT z tytułu egzekucyjnej sprzedaży nieruchomości z tego względu, że dłużnik nie udziela mu informacji koniecznych do ustalenia, czy dostawa nieruchomości jest zwolniona od podatku, a okazałoby się, że sprzedaż nieruchomość podlega opodatkowaniu, Komornik będzie ponosił odpowiedzialność z tytułu niepobranego podatku.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów. Na podstawie treści tego przepisu należy stwierdzić, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu dłużnika. Należy zatem przyjąć, że prowadzona przez komornika sprzedaż nieruchomości, będącej własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. W przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie byłby obowiązany do odprowadzenia podatku.

W opisanym stanie sprawy dłużnik jest osobą prawną, prowadzącą działalność gospodarczą oraz jest podatnikiem VAT.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Dłużnik prowadzi działalność produkcyjną na terytorium kraju. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, działalność gospodarcza to – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Według Wnioskodawcy, opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepisy art. 5 ust. 1 i art. 7 ust. 1 ustawy, tj. odpłatna dostawa towarów, przez którą rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel oraz podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest dokonywana przez podmiot będący podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Zasadą w ustawie o podatku od towarów i usług jest naliczanie podatku VAT od dostawy (sprzedaży) towarów, a więc także nieruchomości w rozumieniu niniejszej ustawy.

Na gruncie ustawy o VAT w zakresie dostawy nieruchomości budynkowych zostały wprowadzone jednak dwa zwolnienia o charakterze przedmiotowym, tj. w art. 43 ust. 1 pkt 10 i art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zostało przewidziane dla dostawy budynku/budowli lub ich części, która nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, bądź między pierwszym zasiedleniem a dostawą tego budynku/budowli upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu lub ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Dodać należy, że pierwsze zasiedlenie nie musi być dostawą towarów, gdyż jego istotą jest oddanie do użytkowania, które następuje w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwszym zasiedleniem może być więc oddanie nieruchomości w najem czy też dzierżawę.

Z powyższego więc wynika, że do pierwszego zasiedlenia może dochodzić wiele razy – o ile bowiem dana nieruchomość może zostać tylko raz wybudowana, o tyle wielokrotnie może być ona ulepszana w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Do pierwszego zasiedlenia będzie zatem dochodziło po każdym ulepszeniu stanowiącym co najmniej 30% wartości początkowej obiektu i oddaniu do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu (np. najem, dzierżawa, sprzedaż) pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi obiektu.

Natomiast zwolnienie na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT ma zastosowanie dla tej dostawy budynków/budowli lub ich części, która nie korzysta ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT daje prawo do zwolnienia od podatku dostawy budynków, budowli lub ich części pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Z tym że – w myśl art. 43 ust. 7a ustawy o VAT – warunku z punktu b) nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. Należy w tym miejscu też odwołać się do pojęcia ulepszenia, do którego odnosi się ustawodawca w treści ww. przepisów i stanowiących o zwolnieniu od podatku dla dostawy nieruchomości budynkowych. W przepisach tych nie ma wprost odesłania do unormowań zawartych w ustawach o podatku dochodowym. Takie odesłanie zamieścił ustawodawca jedynie w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, definiującym pierwsze zasiedlenie na potrzeby zwolnienia od podatku określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Niemniej jednak wydaje się zasadne jednolite rozumienie tych samych pojęć na gruncie jednej ustawy.

Zgodnie z ogólnymi zasadami, które zawarte są w ustawie o podatku od towarów i usług, ze zwolnień podatkowych korzystać można tylko w sytuacji, w której wykaże się spełnienie przesłanek, które są niezbędne do zaistnienia takiego zwolnienia. W sytuacji opisanej w przytoczonym stanie sprawy nie można w sposób jednoznaczny stwierdzić, czy zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy o VAT.

Komornik nie posiada żadnych innych dokumentów, związanych z zajętymi w toku postępowania nieruchomościami, a także w ramach dotychczasowych czynności egzekucyjnych nie ustalił czy dłużnikowi przysługiwały wobec tej nieruchomości zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a. Komornik nie ustalił, czy dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT przy nabyciu nieruchomości oraz czy dłużnik nie ponosił nakładów przewyższających 30% wartości początkowej nieruchomości i nie skorzystał z odliczenia podatku VAT od tych nakładów. Komornik nie posiada tych danych, ponieważ dłużnik nie udziela mu informacji koniecznych do ustalenia, czy dostawa budynku jest zwolniona od podatku.

Jeżeli regułą jest, że ze zwolnień podatkowych korzystać można tylko w sytuacji, w której wykaże się spełnienie przesłanek, które są niezbędne do zaistnienia takiego zwolnienia, a dłużnik nie udziela komornikowi informacji koniecznych do ustalenia, czy dostawa budynku jest zwolniona od podatku komornik winien pobrać podatek VAT.

Na tej podstawie Wnioskodawca stwierdza, że w sytuacji, w której Komornik jako płatnik nie pobierze podatku VAT z tytułu egzekucyjnej sprzedaży nieruchomości z tego względu, że dłużnik nie udziela mu informacji koniecznych, do ustalenia, czy dostawa budynku jest zwolniona od podatku, a okazałoby się, że sprzedaż nieruchomość podlega opodatkowaniu, Komornik będzie ponosił odpowiedzialność z tytułu niepobranego podatku.

Mając na uwadze powyższe, Zainteresowany podtrzymuje swoje stanowisko wyrażone na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 18 ustawy, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Ponadto, na podstawie art. 106c ustawy, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
   
   

Z treści powyższych przepisów wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Podatnikiem natomiast, stosownie do treści art. 7 § 1 ww. ustawy, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Przepis art. 30 § 1 ww. ustawy stanowi, że płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi.

Sytuacja taka ma miejsce wówczas, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Przy czym, zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Komornik sądowy pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem, a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą dokonaną w ramach egzekucji.

Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów w wykonaniu czynności egzekucyjnych. Prawdopodobne jest zatem, że podatnik nie posiada innych środków finansowych umożliwiających uiszczenie należnego podatku. Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem, zapewnia odprowadzenie należnego podatku przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych.

Biorąc więc pod uwagę powyższe przepisy, a przede wszystkim zaś wynikający z nich status komornika sądowego jako płatnika podatku od towarów i usług obowiązanego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku, i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu od dostawy dokonywanej w trybie egzekucji towarów będących własnością dłużnika – stwierdzić należy, że komornik jest płatnikiem podatku od towarów i usług tylko wówczas, gdy do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży byłby zobowiązany dłużnik.

Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym, zajął nieruchomości dłużnika oraz przystąpił do ich opisu i oszacowania. Na zlecenie Komornika sporządzone zostały operaty szacunkowe w celu wyceny wartości rynkowej nieruchomości, według ich aktualnego stanu użytkowania oraz zawierające wszystkie niezbędne informacje o tych nieruchomościach i jej właścicielu. Zajęte nieruchomości mają zostać sprzedane w trybie licytacji publicznej, zgodnie z art. 952 Kodeksu postępowania cywilnego. Przedmiotem sprzedaży w trybie postepowania egzekucyjnego są dwie nieruchomości:

• nieruchomość zabudowana obejmująca działkę nr 364 o powierzchni 8.2500 ha, działka nr 364. Zabudowę stanowią budynki pełniące funkcję produkcyjną, magazynową i biurową, budowle. Zakres wyceny obejmuje: nieruchomość zabudowaną, grunt nieruchomości zabudowanej oraz zabudowania nieruchomości wraz z budowlami i infrastrukturą. Na podstawie operatu, wartość rynkowa nieruchomości na dzień sporządzenia wyceny wg aktualnego przeznaczenia i sposobu użytkowania. Część działki nr 364, na której położona jest nieruchomość zabudowana, jest określona, jako teren działalności produkcyjnej i usługowej i grunty zakwalifikowane są pod zabudowę (o pow. 2,73 ha). Pozostała część działki, nieujęta w planie zagospodarowania przestrzennego, obejmująca 5,52 ha (na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego) jest położona na obszarze terenów z przewagą obiektów produkcji rolnej i obsługi gospodarki rolnej;
• nieruchomość niezabudowana – działka nr 366/11, o powierzchni 1.280 m2. Nieruchomość, zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania, położona jest na obszarze z przewagą zabudowy rodzinnej lub zagrodowej oraz obiektów usług i produkcji niekolidujących z funkcją mieszkaniową. Działka jest nieogrodzona, niezabudowana, położona przy drodze o nawierzchni betonowej, bezpośrednio przy zabudowaniach produkcyjnych i usługowych – pełniła funkcję parkingu.
  
  

Właścicielem nieruchomości jest dłużnik – spółka, niebędąca aktualnie w stanie upadłości likwidacyjnej. Dłużnik jest podatnikiem VAT, a głównym przedmiotem wykonywanej działalności gospodarczej jest produkcja mebli. Komornik nie posiada żadnych innych dokumentów, związanych z zajętymi w toku postępowania nieruchomościami, a także w ramach dotychczasowych czynności egzekucyjnych nie ustalił, czy dłużniczce przysługiwały wobec tej nieruchomości zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy. Komornik nie ustalił, czy dłużnikom nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT przy nabyciu nieruchomości oraz czy dłużnicy nie ponieśli nakładów przewyższających 30% wartości początkowej nieruchomości i nie skorzystali z odliczenia podatku VAT od tych nakładów. Wnioskodawca wezwał dłużnika do udzielenia informacji niezbędnych do ustalenia, czy przedmiotowe nieruchomości spełniają przesłanki do skorzystania ze zwolnienia podatkowego zawartego w art. 43 ust. 9, 10 i 10a Ustawy. Wezwanie dłużnik pozostawił bez odpowiedzi. W związku z opisanym powyżej stanem sprawy, zdarzeniem przyszłym będzie przeniesienie prawa własności nieruchomości poprzez sprzedaż w drodze sądowego postępowania egzekucyjnego.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy w sytuacji, w której Komornik jako płatnik nie pobierze podatku VAT z tytułu egzekucyjnej sprzedaży nieruchomości z tego względu, że dłużnik nie udziela mu informacji koniecznych do ustalenia, czy dostawa nieruchomości jest zwolniona od podatku, a okazałoby się, że sprzedaż nieruchomości podlega opodatkowaniu, Komornik będzie ponosił odpowiedzialność z tytułu niepobranego podatku.

Jak wskazano powyżej, jeżeli komornik dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika, który byłby zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży, to wówczas komornik jako płatnik podatku będzie zobowiązany do rozliczenia podatku od tej transakcji.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że jeżeli dostawa nieruchomości będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, to wówczas Komornik będzie płatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu tejże sprzedaży. Tym samym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że: „(…) w przedmiotowym stanie sprawy, w sytuacji, w której komornik jako płatnik nie pobierze podatku VAT z tytułu egzekucyjnej sprzedaży nieruchomości z tego względu, że dłużnik nie udziela mu informacji koniecznych do ustalenia czy dostawa nieruchomości jest zwolniona od podatku, a okazałoby się, że sprzedaż nieruchomość podlega opodatkowaniu, komornik będzie ponosił odpowiedzialność z tytułu niepobranego podatku (…)”.

Podsumowując, Komornik dokonując sprzedaży nieruchomości w toku prowadzonego postępowania, będzie płatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu tejże sprzedaży i tym samym jeżeli okazałoby się, że sprzedaż nieruchomości jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług, to Komornik będzie ponosił odpowiedzialność z tytułu nieobliczonego, niepobranego i nieodprowadzonego do urzędu skarbowego podatku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.