Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/4515-37/15/MCZ
z 11 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 marca 2015 r. (data wpływu do Biura – 12 marca 2015 r.), uzupełnionym 27 maja 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania przy nabyciu tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 marca 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od spadków i darowizn w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania przy nabyciu tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych w piśmie z 15 maja 2015 r. znak: IBPB II/1/4515-37/15/MCZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 27 maja 2015 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca 6 października 2010 r. na mocy umowy darowizny nabył od swojej siostry oraz jej męża udział 37/100 części we współwłasności nieruchomości niezabudowanej, składającej się z jednej działki ewidencyjnej gruntu. W chwili nabycia nieruchomości Wnioskodawca był stanu wolnego. Wnioskodawca wraz ze swoją obecną żoną oraz siostrą i jej mężem wznoszą na niniejszej nieruchomości budynek mieszkalny, dwurodzinny w zabudowie bliźniaczej.

Z uwagi na fakt, iż przez znaczny okres czasu budowy Wnioskodawca przebywał poza granicami kraju, część faktur oraz rachunków dotyczących przedmiotowej budowy była wystawiana przez dostawców na rzecz bądź to siostry Wnioskodawcy, bądź też jej męża. Środki na nabycie niniejszych towarów oraz usług należały jednak do Wnioskodawcy.

Szwagier Wnioskodawcy posiadając upoważnienie do jego konta wypłacał środki pieniężne z konta bankowego Wnioskodawcy, regulując następnie faktury dostawców oraz wykonawców. Wnioskodawca, jako dowód poniesienia przedmiotowych wydatków posiada zatem dokumenty w postaci:

1. faktur wystawionych na jego imię, bądź też
2. faktur wystawionych na imię siostry lub szwagra wraz z dowodami pobrania środków pieniężnych przez szwagra (dowód imienny).
   
   

Współwłaściciele planują obecnie nieodpłatne (tj. bez spłat i dopłat) zniesienie współwłasności przedmiotowej nieruchomości, tak aby Wnioskodawca otrzymał 37/100 części powierzchni działki oraz część budynku (50%), która została wzniesiona nakładami Wnioskodawcy oraz jego obecnej żony. W wyniku planowanego podziału, Wnioskodawca uzyska zatem powierzchnię gruntu proporcjonalną do posiadanego udziału, tj. 37/100 części, jednakże o wartości przenoszącej wartość jego udziału (z uwagi na nabycie 50% nie 37% wartości budynku).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał:

1. Wznoszony przez Wnioskodawcę oraz pozostałych współwłaścicieli budynek, to dom dwurodzinny o zabudowie bliźniaczej, którego cechy konstrukcyjne pozwalają na jego podział na 2 niezależne obiekty z punktu widzenia prawa budowlanego. Zamiarem Wnioskodawcy oraz pozostałych współwłaścicieli jest podział nieruchomości w taki sposób, aby na części nieruchomości nabytej przez Wnioskodawcę znajdowało się 50% obecnego zabudowania – po podziale niezależny dom jednorodzinny oddzielony od zabudowania bliźniaczego ścianą nośną.
2. Tytułem prawnym nabycia 50% budynku będzie zniesienie współwłasności. Wnioskodawca nabędzie 37% powierzchni obecnej działki oraz zgodnie z zasadą superficies solo cedit połowę obecnego budynku (po wydzieleniu niezależny dom jednorodzinny), jako że na gruncie nabytym przez Wnioskodawcę będzie się znajdowała właśnie połowa zabudowania.
3. Wnioskodawca partycypował w budowie budynku w 50%, pozostali współwłaściciele również w 50%.
4. Stosownie do art. 207 Kodeksu cywilnego: „Pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.” Mając na uwadze powyższy przepis, należy wskazać, iż Wnioskodawcy przysługuje roszczenie w stosunku do pozostałych współwłaścicieli, o zwrot nakładów na budowę przedmiotowego budynku w części przypadającej na udział pozostałych współwłaścicieli.
5. Na Wnioskodawcy ciąży zobowiązanie, stosownie do art. 207 Kodeksu cywilnego, do zwrotu na rzecz pozostałych współwłaścicieli wydatków przez nich poczynionych, w części przypadającej na udział Wnioskodawcy.
   
   

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w przypadku nieodpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości, w wyniku którego Wnioskodawca otrzyma 37/100 powierzchni działki oraz 50% wzniesionego budynku, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do długów i ciężarów (o których mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn) wartość poniesionych faktycznie przez niego wydatków, zarówno udokumentowanych fakturami wystawionymi na jego imię, jak i innymi dowodami np. fakturami wystawionymi na imię szwagra lub siostry, które płacone były jednak z środków finansowych Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy w stanie faktycznym sprawy, po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca, w oparciu o art. 1 ust. 1 pkt 4, art. 7 ust. 1 i ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn wskazał, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podstawy opodatkowania o poniesione długi i ciężary, jako że podstawę opodatkowania stanowi tzw. czysta wartość nabytych rzeczy lub praw.

W ocenie Wnioskodawcy, w stanie faktycznym sprawy nie budzi wątpliwości, iż Wnioskodawca może obniżyć podstawę opodatkowania o długi i ciężary poniesione na nieruchomość, w tym zwłaszcza wydatki na wzniesienie budynku na przedmiotowej nieruchomości.

Odnośnie udokumentowania niniejszych kosztów, Wnioskodawca zauważył, iż ustawodawca nie przewidział (tak jak uczynił to przykładowo w art. 22 ust. 6e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), konieczności dokumentowania ciężarów fakturami VAT, co wydaje się oczywiste z uwagi na różnorodność wydatków, potencjalnie objętych normą art. 7 ust. 1 ww. ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, również w Ordynacji podatkowej brak jest jakiegokolwiek przepisu, który wymagałby posiadania faktury VAT w okolicznościach takich jak przedstawione w opisanym zdarzeniu przyszłym. Wnioskodawca uważa, że może udokumentować ww. wydatki każdym rodzajem dowodu, jeżeli tylko wskazują one jednoznacznie, iż to on poniósł te wydatki.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretacje indywidualne.

Z uwagi na zakres niniejszej interpretacji przywołano powyżej tę część stanowiska Wnioskodawcy, która odnosi się do podatku od spadków i darowizn.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Na wstępie należy wskazać, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotycząca podatku od spadków i darowizn. W zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych wydana została interpretacja indywidualna z 27 maja 2015 r. znak: IBPB II/1/4514-77/15/MCZ.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2015 r. poz. 86, ze zm.), podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Jako, że przepisy tej ustawy nie definiują pojęcia „współwłasność” należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121, ze zm.) przez współwłasność należy rozumieć stan, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Co oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługują wszystkie atrybuty prawa własności (tzn. wszystkie uprawnienia składające się na własność). Z kolei niepodzielność oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy, a nie do jej części odpowiadającej udziałowi.

Polskie prawo rozróżnia dwa rodzaje współwłasności: współwłasność w częściach ułamkowych i współwłasność łączną (art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 210 zd. 1 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Sposoby wyjścia ze stanu współwłasności regulują postanowienia art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego.

W świetle wyżej powołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy między współwłaścicielami albo, w braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu.

W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:

1. podział rzeczy wspólnej, czyli np. podzielenie jednej nieruchomości na kilka mniejszych (tzw. podział fizyczny),
2. przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli,
3. sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).
   
   

Zniesienie współwłasności bez spłat i dopłat podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy przy nieodpłatnym zniesieniu współwłasności ciąży na nabywcy rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 7 tejże ustawy w przypadku nieodpłatnego zniesienia współwłasności obowiązek podatkowy powstaje z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Natomiast podstawę opodatkowania – w myśl art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn – przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy. Przepis ten powinien być stosowany łącznie z przepisem art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze, w myśl którego, podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Pojęcie „długów” w rozumieniu tego artykułu obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia. Równowartość tych roszczeń podlega potrąceniu od jej wartości. „Ciężarem” natomiast jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza jego wartość rynkową, np. ustanowienie służebności, prawa użytkowania czy drogi koniecznej. Należy podkreślić, że odliczenie długów i ciężarów od wartości nabytej rzeczy lub prawa majątkowego nie może być traktowane jako ulga lub zwolnienie podatkowe. Odliczenie długów i ciężarów jest wyrazem istoty (elementem konstrukcyjnym) podatku od spadków i darowizn, polegającej na opodatkowaniu przyrostu czystej wartości majątku podatnika.

W oparciu o art. 8 ust. 1 ww. ustawy wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw (…). Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych zgodnie z art. 8 ust. 3 wskazanej ustawy, określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Przy obliczeniu podatku od nieodpłatnego zniesienia współwłasności ma także zastosowanie zasada kumulacji nabytych od tej samej osoby wartości rzeczy i praw majątkowych w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, oraz odliczenia kwoty wolnej od podatku – jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej, kwota wolna wynosi 9.637 zł, jeżeli z kolei nabywcą jest osoba zaliczona do II grupy podatkowej kwota wolna wynosi 7.276 zł (art. 9 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 powołanej ustawy wysokość podatku ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest nabywca.

Stosownie do art. 14 ust. 3 pkt 1 i 2 ww. ustawy do I grupy podatkowej zalicza się: małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów, z kolei do II grupy podatkowej zalicza się: zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych.

Natomiast stosownie do przepisu art. 4a ust. 1 powołanej wyżej ustawy zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli:

1. zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-8 i ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4, oraz
2. w przypadku gdy przedmiotem nabycia tytułem darowizny lub polecenia darczyńcy są środki pieniężne, a wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, przekracza kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 – udokumentują ich otrzymanie dowodem przekazania na rachunek płatniczy nabywcy, na jego rachunek, inny niż płatniczy, w banku lub spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub przekazem pocztowym.
   
   

W myśl art. 4a ust. 4 cyt. ustawy obowiązek zgłoszenia nie obejmuje przypadków, gdy:

1. wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, nie przekracza kwoty określonej w art. 9 ust. 1 pkt 1 lub
2. gdy nabycie następuje na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego.
   
   

Stosownie do art. 4a ust. 3 ww. ustawy w przypadku niespełnienia warunków, o których mowa w ust. 1 i 2, nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych podlega opodatkowaniu na zasadach określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej.

Wyżej wymienione zwolnienie stosuje się, jeżeli w chwili nabycia nabywca posiadał obywatelstwo polskie lub obywatelstwo jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub miał miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub na terytorium takiego państwa (art. 4 ust. 4 cyt. ustawy).

Z kolei zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie przez osoby zaliczone do I grupy podatkowej własności rzeczy lub praw majątkowych w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Jak wynika z treści wniosku Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości w udziale 37/100 części, drugim współwłaścicielem jest siostra i szwagier Wnioskodawcy. Na działce tej Wnioskodawca ze swoją żoną oraz jego siostra ze swoim mężem wybudowali dom dwurodzinny w zabudowie bliźniaczej. Współwłaściciele planują nieodpłatne (tj. bez spłat i dopłat) zniesienie współwłasności nieruchomości. Wnioskodawca otrzyma 37/100 części powierzchni działki oraz część budynku (50%).

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że zniesienie ww. współwłasności nieruchomości pomiędzy Wnioskodawcą a jego siostrą, a więc osobą wymienioną w zamkniętym katalogu określonym w art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, będzie korzystać ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 4a tejże ustawy, jeżeli zostaną spełnione łącznie warunki wymienione w powołanych wyżej przepisach art. 4 ust. 4 i art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Gdyby jednak wskazane w treści tego zwolnienia przesłanki nie zostały spełnione, wówczas przedmiotowe nabycie będzie zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 15 ustawy.

Natomiast z uwagi na to, że szwagier Wnioskodawcy, zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 2 ww. ustawy zalicza się do II grupy podatkowej, do tej części zniesienia współwłasności nie ma zastosowania powołany wyżej art. 4a oraz art. 4 ust. 1 pkt 15 ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 pkt 2 tejże ustawy podatek oblicza się od nadwyżki podstawy opodatkowania ponad kwotę wolną od podatku (tj. ponad 7.276 zł), według następującej skali:

2.od nabywców zaliczonych do II grupy podatkowej

------------------------10 278------7%

10 278----------------20 556------719 zł 50 gr i 9% od nadwyżki ponad 10 278 zł

20 556------------------------------1644 zł 50 gr i 12% od nadwyżki ponad 20 556 zł

Wnioskodawca uważa, że w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości nabędzie udział w gruncie w wielkości 37/100 części proporcjonalnie do posiadanego udziału, tj. 37/100 części, i 50% udział w budynku, a więc udział o wartości przewyższającej wartość udziału jaka przysługiwała mu przed zniesieniem współwłasności.

Zgodnie z powołanym wyżej art. 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn podstawę opodatkowania przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności stanowi wartość rzeczy (lub praw majątkowych), w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.

Wnioskodawca uważa, że może obniżyć podstawę opodatkowania o długi i ciężary poniesione na nieruchomość, w tym zwłaszcza wydatki na wzniesienie budynku na przedmiotowej nieruchomości.

Z przedstawionym stanowiskiem nie można się zgodzić. Do długów i ciężarów obniżających podstawę opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn, nie można bowiem zaliczyć wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na budowę domu (części domu) posadowionego na nieruchomości, będącej przedmiotem umowy zniesienia współwłasności. Pojęcia poniesionych nakładów nie można bowiem utożsamiać z pojęciem „długów i ciężarów” obniżających podstawę opodatkowania. Potwierdzeniem tego jest zapis zawarty w art. 7 ust. 4 ustawy. Z jego treści jasno wynika, iż jedynie przy nabyciu w drodze zasiedzenia wartość dokonanych nakładów podlega wyłączeniu z podstawy opodatkowania. Gdyby ustawodawca chciał taką zasadę zastosować również przy nabyciu innym tytułem, np. tytułem zniesienia współwłasności, niewątpliwie uczyniłby taki zapis. Gdyby natomiast wolą ustawodawcy było, aby nakłady poniesione przez nabywcę były wyłączane z podstawy opodatkowania jako ciężar lub dług (na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn) w przypadku nabycia na mocy wszystkich tytułów określonych w ustawie, to bezzasadnym byłoby zawieranie specjalnej regulacji w art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Wbrew zatem twierdzeniu Wnioskodawcy wartość poczynionych przez niego nakładów nie obniża podstawy opodatkowania. W tej części zatem, w której nabycie ponad udział w drodze zniesienia współwłasności nastąpi od szwagra Wnioskodawcy – na Wnioskodawcy jako na nabywcy ciążył będzie obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn. W tej części z kolei, w której nabycie następuje od siostry Wnioskodawcy, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek podatkowy – w tym zakresie bowiem nabycie, w tej części, korzysta ze zwolnienia na mocy art. 4a (oczywiście przy spełnieniu warunków w nim zawartych) bądź art. 4 ust. 1 pkt 15 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy wskazać, iż dotyczyła ona innej sytuacji niż opisana w analizowanym wniosku. Przedmiotowa interpretacja – zgodnie ze złożonym wnioskiem została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy. Stosownie bowiem do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.