Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-67/15/MK
z 23 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 kwietnia 2015 r. (wpływ do Biura – 23 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym 8 lipca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wykorzystywania przez zleceniobiorcę samochodu służbowego zleceniodawcy do celów prywatnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie skutków podatkowych wykorzystywania przez zleceniobiorcę samochodu służbowego zleceniodawcy do celów prywatnych.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 24 czerwca 2015 r. wezwano Wnioskodawcę o jego uzupełnienie.

Wniosek uzupełniono 8 lipca 2015 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą (Kancelarię). Przedmiotem prowadzonej działalności jest świadczenie pomocy prawnej, w tym w szczególności udzielanie porad i konsultacji prawnych, opracowywanie opinii, przygotowywanie projektów uchwał, statutów oraz aktów założycielskich spółek prawa handlowego, jak również reprezentacja kontrahentów w negocjacjach przed sądami oraz organami administracji rządowej i samorządowej w różnych miejscach na terenie Polski i zagranicą.

Wnioskodawca, dla celów związanych z wykonywaniem działalności gospodarczej rozważa nabycie prawa do dysponowania samochodami osobowymi, które zostaną oddane mu do korzystania na podstawie zawartych umów najmu lub podnajmu. Wnioskodawca następnie udostępni samochody służbowe osobom u niego zatrudnionym bądź to w ramach stosunku pracy, bądź to na podstawie innego tytułu prawnego (w tym umów cywilnoprawnych), jeżeli będzie to uzasadnione charakterem wykonywanych przez te osoby czynności.

Zasady udostępniania pracownikom pojazdów służbowych zostaną określone w specjalnie na ten cel przeznaczonym i przygotowanym regulaminie używania samochodów służbowych. Zgodnie z warunkami określonymi w regulaminie używania samochodów służbowych, oddanie samochodu do używania następować będzie na podstawie umowy.

Osoby korzystające z pojazdów będą uprawnione do eksploatowania przekazanych im samochodów służbowych nieodpłatnie, jeżeli eksploatacja taka nie będzie pozostawała w sprzeczności z wykonywanymi przez nie obowiązkami.

Od 1 stycznia 2015 roku zmianie uległ sam mechanizm obliczania wysokości świadczenia z tytułu wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych. Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 2a, 2b i 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wysokość tego świadczenia ustalana jest w oparciu o zryczałtowaną stawkę, na którą wpływ mają elementy takie jak odpłatność oraz czas posiadania samochodu (tj. ilość dni, w których samochód znajduje się w posiadaniu pracownika). Z systemem tym, jako rozwiązaniem nowym, wiąże się jednak szereg wątpliwości.

Z uzupełnienia wniosku, które wpłynęło do Biura 8 lipca 2015 r. wynika, że:

• Samochody oddawane będą zarówno do użytku służbowego, jak i również do użytku prywatnego.
• Korzystanie z samochodów służbowych do celów osobistych przez ww. osoby następować będzie nieodpłatnie.
• Pracownicy nie będą pokrywać kosztów związanych z zakupem paliwa do ww. celów. Koszty zakupu paliwa, zużywanego w związku z korzystaniem z samochodu służbowego, niezależnie od celów, pokrywane będą przez Wnioskodawcę.
• Wnioskodawca nie będzie ponosić kosztów niezwiązanych z eksploatacją i utrzymaniem dobrego stanu technicznego samochodu służbowego, w tym np. kosztów przejazdu po autostradach, kosztów parkingów lub innych kosztów o podobnych charakterze. Wnioskodawca ponosić będzie natomiast koszty serwisowania samochodu, oraz inne koszty związane z utrzymaniem samochodu służbowego w dobrym stanie technicznym (np. ogólne koszty serwisu, przeglądów itp.).
• Koszty dotyczące pokrywania zakupu paliwa zużywanego w związku z korzystaniem samochodu służbowego do celów prywatnych przez zleceniobiorców będą pokrywane przez Wnioskodawcę.
• Wnioskodawca będzie ponosić wyłącznie te koszty związane z samochodami służbowymi wykorzystywanymi przez zleceniobiorców do celów prywatnych, które związane są z utrzymaniem samochodu w dobrym stanie technicznym, a mianowicie koszty serwisowania, przeglądów, itp.
• Zasada pokrywania kosztów paliwa przez Wnioskodawcę wynika z konstrukcji ryczałtu wprowadzonej art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca zwraca uwagę, że koszty paliwa zużytego przez pracownika w ramach nieodpłatnego użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych zawierają się bowiem w kwocie tego ryczałtu (tak również uzasadnienie do projektu ustawy wprowadzającej konstrukcję ryczałtu). Skoro natomiast ustawodawca postanowił uwzględnić koszty paliwa w kwocie ryczałtu, to również należy stwierdzić, że brak jest podstaw do obciążania tymi kosztami pracowników (odpowiednio zleceniobiorców). Nadto, gdyby jednak Wnioskodawca kosztami takimi obciążył ww. osoby, to wówczas korzystanie z samochodów służbowych do celów prywatnych w istocie następowałoby pod tytułem odpłatnym (ewentualnie częściowo odpłatnym, a to w zależności od wygenerowanych w danym miesiącu kosztów paliwa). Zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku dotyczy natomiast takiego korzystania z samochodów służbowych do celów prywatnych, które będzie miało charakter nieodpłatny.
  
  

W związku z powyższym zadano m.in następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zastosować do zleceniobiorców zasady obowiązujące dla obliczenia wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia przysługującego z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych wskazane w art. 12 ust. 2a, 2b i 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³ i 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³)?

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w formie ryczałtu w wysokości określonej tym przepisem dla określonej kategorii podmiotów, jaką są „pracownicy”.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia opisanego powyżej, ustalona w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinna być jednakowa zarówno w stosunku do pracowników, z którymi wiąże go stosunek pracy, jak również pracowników zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia.

Wnioskodawca wskazuje, że art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie można odczytywać w oderwaniu od treści przepisów konstytucyjnych, w tym w szczególności art. 2 i 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Jak bowiem podkreśla się w orzecznictwie: „Z konstytucyjnej zasady równości wynika nakaz jednakowego traktowania podmiotów prawa w obrębie określonej klasy (kategorii). Wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną (relewantną) powinny być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących” (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 12 grudnia 2013 r. znak: II SA/Bk 741/13).

Uznanie, że system uproszczonej opłaty zryczałtowanej znajduje zastosowanie do pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, z wyłączeniem pracowników – świadczących nawet analogiczną pracę lub usługi – w ramach umowy zlecenia, byłby nieuzasadnionym różnicowaniem sytuacji dwóch podmiotów znajdujących się w analogicznym lub zbliżonym stanie faktycznym. Jako że rozwiązanie takie wiązałoby się z nieuzasadnionym różnicowaniem pracowników wyłącznie z uwagi na tytuł prawny będący podstawą ich zatrudnienia, należałoby również uznać, że stanowiłoby ono naruszenie zasady równości wyrażonej w przepisach konstytucyjnych.

Interpretacja art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinna zatem odbywać się z uwzględnieniem art. 2 i 32 Konstytucji, oraz winna być ona przeprowadzona w taki sposób, aby wynikająca z niej norma nie pozostawała w sprzeczności z powyższymi regulacjami.

Wnioskodawca wskazuje, że owa zgodność z przepisami Konstytucyjnymi może być osiągnięta bądź to poprzez przyjęcie, że przepis art. 12 ust. 2a znajduje zastosowanie zarówno do pracownika zatrudnionego na podstawie umowy o pracę jak i umowy zlecenia, bądź też poprzez przyjęcie, że pracodawca może w porozumieniu ze zleceniobiorcą postanowić o zastosowaniu systemu opłaty zryczałtowanej również w stosunku do zleceniobiorcy.

Nic bowiem w opinii Wnioskodawcy nie przemawia bowiem za tym, aby odmiennie traktować sytuację pracownika zatrudnionego na umowę o pracę od sytuacji zleceniobiorcy oraz przyjmować, że w stosunku do pierwszego świadczenie to ma określoną stałą wysokość, zaś w stosunku do drugiego podmiotu stosować należy jakieś inne zasady ustalania wysokości takiego świadczenia.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wykorzystywania przez zleceniobiorcę samochodu służbowego zleceniodawcy do celów prywatnych.

W zakresie skutków podatkowych wykorzystywania przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych – wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ww. ustawy).

Art. 11 ust. 2a ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Zgodnie z art. 11 ust. 2b ww. ustawy jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując więc wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem – co do zasady – wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Z przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy wynika, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 ww. ustawy za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Z kolei w myśl art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

-z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, dla celów związanych z wykonywaniem działalności gospodarczej rozważa nabycie prawa do dysponowania samochodami osobowymi, które zostaną oddane mu do korzystania na podstawie zawartych umów najmu lub podnajmu. Wnioskodawca następnie udostępni samochody służbowe osobom u niego zatrudnionym bądź to w ramach stosunku pracy, bądź to na podstawie innego tytułu prawnego (w tym umów cywilnoprawnych), jeżeli będzie to uzasadnione charakterem wykonywanych przez nie czynności. Samochody oddawane będą zarówno do użytku służbowego, jak i również do użytku prywatnego. Korzystanie z samochodów służbowych do celów osobistych przez ww. osoby następować będzie nieodpłatnie. Koszty dotyczące pokrywania zakupu paliwa zużywanego w związku z korzystaniem samochodu służbowego do celów prywatnych przez zleceniobiorców będą pokrywane przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca będzie ponosić wyłącznie te koszty związane z samochodami służbowymi wykorzystywanymi przez zleceniobiorców do celów prywatnych, które związane są z utrzymaniem samochodu w dobrym stanie technicznym, a mianowicie koszty serwisowania, przeglądów, itp.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinien mieć również zastosowanie wobec osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia. Z przedstawionym stanowiskiem nie można się zgodzić.

Zgodnie z art. 12 ust. 2a cyt. ustawy wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.
   
   

W myśl art. 12 ust. 2b ww. ustawy w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 2c cyt. ustawy jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Powołane wyżej przepisy dotyczące wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych weszły w życie z dniem 1 stycznia 2015 r. a zostały wprowadzone ustawą z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz.U. z 2014 r., poz. 1662). Przy czym należy zauważyć, że przepisy art. 12 ust. 2a, 2b i 2c ustawy będą miały zastosowanie tylko i wyłącznie w przypadku pracowników, którzy będą korzystać z samochodów służbowych do celów prywatnych bez odpłatności albo za odpłatnością ustaloną na poziomie niższym niż przewidziany w powyższych przepisach. W żadnym wypadku przepisy te nie znajdą zastosowania do zleceniobiorców. Tym bardziej, że z treści przepisów art. 12 ust. 2a i ust. 2b w sposób jednoznaczny wynika, że przepisy te dotyczą tylko i wyłącznie pracowników, tj. osób, o których mowa w art. 12 ust. 4 ustawy a nie innych osób – np. zleceniobiorców. Zleceniobiorca nie jest pracownikiem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie mogą wobec niego znaleźć zastosowania przepisy dotyczące pracowników. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie odróżnia przychody uzyskiwane z tytułu stosunku pracy (art. 12 ustawy) od przychodów uzyskiwanych z działalności wykonywanej osobiście (art. 13 ustawy). Nie można zatem na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych utożsamiać pojęcia pracownika ze zleceniobiorcą.

W świetle przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz wskazanych powyżej przepisów prawa należy stwierdzić, że wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępnienia przez Wnioskodawcę zleceniobiorcom samochodów służbowych do celów prywatnych, stanowi dla tych osób przychód z działalności wykonywanej osobiście, tj. przychód, o którym mowa w art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym do określenia wysokości przychodu z tytułu ww. nieodpłatnego świadczenia nie znajdują zastosowania – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – przepisy art. 12 ust. 2a-2c ww. ustawy, które dotyczą tylko i wyłącznie pracowników. W przypadku zleceniobiorców – do ww. nieodpłatnego świadczenia mają bowiem zastosowanie ogólne zasady ustalania wysokości tego świadczenia, tj. z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, w wysokości ustalonej zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę w Konstytucji zasady równości wskazać należy, że zgodnie z art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy, co wynika z art. 217 Konstytucji. Tym samym, każdy wyjątek od zasady powszechności opodatkowania, w tym także ulga podatkowa, nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera. Konstytucja nie formułuje założenia równości w rozumieniu uniwersalnego egalitaryzmu jednostek, ale jako równą możliwość realizacji wolności i praw. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego nie utożsamia się zasady równości z zakazem różnicowania; nie wyklucza preferowania pewnych grup. Zróżnicowanie sytuacji obywateli jest wtedy sprzeczne z Konstytucją, gdy w różny sposób traktuje się podmioty i sytuacje podobne, a takie różnice nie znajdują uzasadnienia konstytucyjnego według kryteriów racjonalności, proporcjonalności i sprawiedliwości. Równość w rozumieniu konstytucyjnym nie ma charakteru abstrakcyjnego i absolutnego. Zgodnie z powszechnie przyjętym założeniem nie oznacza identyczności (tożsamości) praw wszystkich jednostek. Równość (prawo do równego traktowania) funkcjonuje zawsze w pewnym kontekście sytuacyjnym, odniesiona musi być do zakazów lub nakazów albo nadania uprawnień określonym jednostkom (grupom jednostek) w porównaniu ze statusem innych jednostek (grup). Równość nie oznacza zatem jednakowej sytuacji faktycznej i prawnej (podatkowej) wszystkich. Podkreślić zatem jeszcze raz należy, że art. 12 ust. 2a-2c nie dotyczy zleceniobiorców, lecz jedynie pracowników w rozumieniu art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Gdyby ustawodawca chciał aby zasady określone w art. 12 ust. 2a-2c miały zastosowanie do świadczeń nieodpłatnych dotyczących zleceniobiorców, to takie zasady wprowadziłby do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanego we wniosku wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku wskazać należy, iż orzeczenie to dotyczy konkretnej sprawy podatnika osądzonej w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w nim zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.