INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2011r. (data wpływu do tut. Biura 21 listopada 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokumentowania dowodami wewnętrznymi zakupu złomu elektronicznego od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokumentowania dowodami wewnętrznymi zakupu złomu elektronicznego od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni zamierza kupować od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej złom elektroniczny taki jak: zużyte komputery, złom płytek elektronicznych z komputerów i innych zużytych urządzeń elektronicznych, złom procesorów komputerowych, napędy CD, DVD, stacje dyskietek i zasilacze komputerowe. Odpady takie są kwalifikowane przez Wnioskodawczynię zgodnie z ustawą o odpadach, jako odpady elektroniczne określane kodem 160214 lub 160216 – odpady inne niż niebezpieczne.

Elementy powyższe kupowane będą od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej z przeznaczeniem do recyklingu i odzysku metali, które następnie Wnioskodawczyni zamierza wysyłać do kontrahenta w celu odzysku prowadzonego metodami r4 i r15, zgodnie z ustawą o odpadach (odzysk metali m.in. szlachetnych). Wartości zakupów mogą być różne począwszy od kwot poniżej 1000 zł, do wartości przekraczających takie kwoty.

Ww. zdarzenia gospodarcze Wnioskodawczyni ewidencjonować będzie w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jaki sposób należy dokumentować ww. wydatki poniesione na zakup od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej złomu elektronicznego...

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy (o podatku dochodowym od osób fizycznych), osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie rozporządzenia, podstawą wpisu w księdze jest, co do zasady, faktura VAT. Jednakże zgodnie z § 14 ust. 1 rozporządzenia (w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów), na udokumentowanie w księdze zapisów dotyczących niektórych kosztów (wydatków), mogą być sporządzone dowody wewnętrzne. Przez dowód wewnętrzny, rozumie się dokument zaopatrzony w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków, określających przy zakupie nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość. Jedną z kategorii przedmiotowych kosztów, wskazanych w ust. 2 pkt 6 (winno być § 14 ust. 2 pkt 6) ww. rozporządzenia, są wydatki na zakup od ludności odpadów poużytkowych stanowiących surowce wtórne z wyłączeniem zakupu (skupu) metali nieżelaznych i przeznaczonych na złom samochodów oraz ich części składowych.

Jak wskazuje Wnioskodawczyni, przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji pojęć odpadów poużytkowych, ani surowców wtórnych, dlatego też ich interpretacji należy dokonać w oparciu o wykładnię językową. Według Uniwersalnego słownika języka polskiego pod redakcją prof. St. Dubisza, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003r. „odpad - to resztka surowca odpadająca przy produkowaniu czegoś lub pozostająca po wykorzystaniu czegoś, zwykle zużywana jako surowiec do produkcji ubocznej, np. odpady blachy, drewna, papieru itp.”, natomiast „surowiec wtórny - to odpad produkcyjny lub zużyty materiał, np. szmaty, szkło, makulatura, które po przetworzeniu mogą być użyte do produkcji czegoś”.

Natomiast w myśl, art. 3 ust. 1 ustawy o odpadach, odpady oznaczają każdą substancję lub przedmiot należący do jednej z kategorii określonych w załączniku nr 1 do tej ustawy, których posiadacz pozbywa się, zamierza pozbyć się lub do ich pozbycia się jest obowiązany.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawczyni, konieczna jest analiza towarów, będących przedmiotem zakupów dokonywanych przez przedsiębiorcę w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie, w odniesieniu do uszkodzonych płytek elektronicznych, podzespołów komputerowych, dysków twardych, napędów CD, czy zużytych procesorów komputerowych można powołać się na załącznik nr 1 do ustawy o odpadach, który jako odpad sklasyfikowany w kategorii „Q6” wskazuje na przedmioty lub ich części nienadające się do użytku.

Reasumując, według Wnioskodawczyni, przedmiotowe artykuły spełniają przesłanki określone w § 14 ust. 2 pkt 6 rozporządzenia. Tym samym, ich zakup może być udokumentowany tzw. dowodami wewnętrznymi, o ile są nabywane od ludności cywilnej, tzn. od osób fizycznych nieprawadzących działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwanej dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Szczegółowe warunki, jakie musi spełniać dokument, aby mógł stanowić podstawę wpisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

W myśl § 26 ww. rozporządzenia, zapisy w księdze dotyczące wydatków (kosztów) są dokonywane na podstawie dowodów, o których mowa w § 12-16.

Stosownie do treści § 12 ust. 3 powołanego rozporządzenia, dowodami księgowymi są:

1. faktury VAT, w szczególności faktury VAT marża, faktury VAT RR, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące, zwane dalej "fakturami", odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach, lub
2. inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
   1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
   2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
   3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
   4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych
   - oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.
   
   

Natomiast § 13 ww. rozporządzenia stanowi, iż za dowody księgowe uważa się również:

1. dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem,
2. noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi,
3. dowody przesunięć,
4. dowody opłat pocztowych i bankowych,
5. inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.
   
   

Ponadto, zgodnie z § 14 ww. rozporządzenia, na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków) mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające przy zakupie: nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku) ograniczając jednak tę możliwość do enumeratywnie wskazanych wydatków.

Przepisy rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów w § 14 ust. 2 wymieniają enumeratywnie przypadki, w których poniesione koszty uzyskania przychodów mogą być udokumentowane dowodami wewnętrznymi, co oznacza, iż katalog zdarzeń gospodarczych mogących zostać udokumentowany dowodami wewnętrznymi jest zamknięty. W myśl § 14 ust. 2 pkt 6 ww. rozporządzenia, dowodami wewnętrznymi można udokumentować m.in. zakup od ludności odpadów poużytkowych, stanowiących surowce wtórne, z wyłączeniem zakupu (skupu) metali nieżelaznych oraz przeznaczonych na złom samochodów i ich części składowych. Przy czym, pod pojęciem ludności, należy rozumieć osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Osoby te nie mają bowiem możliwości wystawienia faktury, dlatego też, podatnik dokonując zakupu od tych osób, dokumentuje go dowodem wewnętrznym.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów nie wyjaśniają kwestii czy „złom elektroniczny” jest odpadem poużytkowym, stanowiącym surowce wtórne. Z tego też względu konieczne jest sięgnięcie do definicji wynikającej z art. 3 ust. 1 pkt 10 i 17 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz.U. Nr 180, poz. 1495 ze zm.), zgodnie z którymi:

• sprzęt, to urządzenie, którego prawidłowe działanie jest uzależnione od dopływu prądu elektrycznego lub od obecności pól elektromagnetycznych oraz mogące służyć do wytwarzania, przesyłu lub pomiaru prądu elektrycznego lub pól elektromagnetycznych i zaprojektowane do użytku przy napięciu elektrycznym nieprzekraczającym 1000V dla prądu przemiennego oraz 1500V dla prądu stałego, zaliczone do grup sprzętu określonych w załączniku nr 1 do ustawy, natomiast przez
• zużyty sprzęt, należy rozumieć, sprzęt stanowiący odpady w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. o odpadach.
  
  

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. o odpadach (t.j. Dz. U. z 2010r. nr 185 poz. 1243 ze zm.), odpady oznaczają każdą substancję lub przedmiot należący do jednej z kategorii, określonych w załączniku nr 1 do ustawy, których posiadacz pozbywa się, zamierza pozbyć się lub do ich pozbycia się jest obowiązany. W załączniku Nr 1 do ww. ustawy o odpadach zostały wymienione kategorie odpadów, w tym w szczególności w pozycji „Q6” – przedmioty lub ich części nienadające się do użytku (np. usunięte baterie, zużyte katalizatory itp.). Przy czym kategorie odpadów, w tym odpadów elektrycznych i elektronicznych wyszczególniono w katalogu odpadów wraz z listą odpadów niebezpiecznych, stanowiącym Załącznik do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 27 września 2001r.w sprawie katalogu odpadów (Dz.U. Nr 112, poz. 1206). W rozporządzeniu tym, w grupie 1602 wyszczególniono odpady urządzeń elektrycznych i elektronicznych. W grupie tej zawierają się zatem wymienione przez Wnioskodawczynię w opisie zdarzenia przyszłego klasyfikacje pozyskiwanych w ramach działalności odpadów.

Mając na uwadze cytowane wyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy, iż o ile w istocie nabywany przez Wnioskodawczynię od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej złom elektroniczny stanowi odpad w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o odpadach, kwalifikowany do jednej z kategorii w grupie 1602 wymienionej w rozporządzeniu w sprawie katalogu odpadów, dopuszczalnym jest dokumentowanie jego zakupu (skupu) od ludności tj. osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej za pomocą dowodów wewnętrznych, z wyłączeniem jednakże ewentualnego zakupu metali nieżelaznych, co bezpośrednio wynika z treści cyt powyżej § 14 ust. 2 pkt 6 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Sam fakt późniejszego odzysku metali nieżelaznych, w tym szlachetnych z ww. odpadów elektronicznych, nie dyskwalifikuje możliwości dokumentowania zakupu tych odpadów dowodami wewnętrznymi.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.