Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-805/11/14-S/MM
z 6 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 16 maja 2012 r. sygn. akt I SA/Gd 293/12 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni - przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2011 r. (data wpływu 29 sierpnia 2011 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu udziału w imprezie integracyjnej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu udziału w imprezie integracyjnej.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni – Spółka z o.o. zamierza zorganizować doroczną imprezę integracyjną dla wszystkich swoich pracowników. Opłata za zorganizowanie ww. imprezy będzie miała charakter ryczałtowy i będzie obejmowała zapłatę za konsumpcję w formie „szwedzkiego stołu”, pieczonego dzika etc., organizację gier i zabaw sprawnościowych, transport uczestników, a także zabawę taneczną lub występy artystyczne. Udział w imprezie będzie co do zasady dobrowolny. Biorąc pod uwagę liczebność załogi zatrudnionej w Spółce, tj. ok. 450 osób, przy tak dużej liczbie potencjalnych uczestników pracodawca nie będzie w stanie prowadzić listy obecności. Możliwa jest sytuacja, iż impreza integracyjna będzie się odbywać w godzinach pracy. W takim przypadku w imprezie uczestniczyć będą ci pracownicy, którzy w tym czasie nie będą faktycznie wykonywać pracy (zakład pracy pracuje w cyklu ciągłym). W imprezie nie będą również uczestniczyć ci pracownicy, którzy przebywają na zwolnieniach lekarskich, urlopach wypoczynkowych lub z innych usprawiedliwionych przyczyn nie będą obecni w pracy. Impreza będzie finansowana ze środków zakładowego funduszu socjalnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy fakt uczestnictwa pracownika w imprezie integracyjnej będzie stanowić dla niego dodatkowy przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie innego rodzaju kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W przepisie tym zostały określone, jako przychody: wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne. Dokonane w tym przepisie zróżnicowanie przychodów jest istotne ze względu na wskazane w kolejnych przepisach sposoby obliczenia wartości pieniężnej świadczeń w naturze, nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych oraz dla ustalenia momentu powstania przychodu do opodatkowania.

Ustawodawca w różny sposób określił również jak należy określić wartości przychodu dla każdej z ww. kategorii świadczeń, co wynika z ust. 2 i 3 art. 12 oraz ust. 2, 2a, 2b art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

By wykazać, iż dane świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy podlegającym opodatkowaniu zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 1 ww. ustawy konieczne jest jego zakwalifikowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie, co z kolei jest niezbędne by można było zastosować właściwą metodę ustalania jego wartości określoną w art. 11 ustawy. Ustawodawca nie przewiduje możliwości ustalania wartości świadczeń w naturze i świadczeń niepieniężnych w inny sposób niż ten określony w przepisach ustawy, co oznacza, że jeśli stosując metody określone w ustawie nie można ustalić wartości świadczenia, to tym samym nie może być ono kwalifikowane jako przychód pracownika podlegający opodatkowaniu.

W ocenie Wnioskodawczyni istotne jest również zawarte w art. 11 ust. 1 ustawy rozgraniczenie momentu powstania przychodu w przypadku świadczeń pieniężnych, świadczeń w naturze oraz innych świadczeń nieodpłatnych. W przypadku tych pierwszych przychód po stronie pracownika powstaje z chwilą otrzymania lub postawienia do dyspozycji pracownika, a w przypadku świadczeń niepieniężnych – w chwili ich faktycznego otrzymania. Inaczej mówiąc, ażeby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika.

Tak więc w celu ustalenia przychodu danemu pracownikowi z tytułu uzyskanych przez niego świadczeń niepieniężnych wymagane jest kumulatywne spełnienie następujących warunków:

• istnieje możliwość przypisania skonkretyzowanego świadczenia konkretnemu pracownikowi,
• pracownik świadczenie faktycznie otrzymał, a nie zostało ono mu jedynie udostępnione lub postawione do jego dyspozycji;
• istnieje możliwość ustalenia wartości ww. świadczenia zgodnie z zasadami określonymi w art. 11 ust. 2-2a.

Jeżeli nie jest spełniony którykolwiek z ww. warunków – zdaniem Wnioskodawczyni - nie można mówić o powstaniu po stronie pracownika przychodu do opodatkowania. Tak więc, w przypadku gdy Spółka organizuje imprezę integracyjną dla swoich pracowników i nie ma możliwości ustalenia w sposób nie budzący wątpliwości, czy dany pracownik skorzystał z zaoferowanych mu podczas imprezy świadczeń nie powstanie przychód do opodatkowania.

Uczestniczący w spotkaniach integracyjnych pracownicy mogą w ogóle zrezygnować z udziału w niektórych zabawach i konkursach, inni pracownicy mogą uczestniczyć jedynie w części z nich, a jeszcze inni we wszystkich, a nawet korzystać z tych świadczeń, które nie zostały spożytkowane przez innych pracowników. To samo może dotyczyć ilości oraz wartości spożywanych podczas imprezy posiłków i napojów, gdyż jest ono uzależnione od wielu czynników, takich jak upodobania kulinarne poszczególnych osób, ich apetyt lub nawet samopoczucie w danym dniu. Niewykluczona jest też sytuacja, że pracownik weźmie udział w spotkaniu integracyjnym, ponieważ sądzi, że takie jest oczekiwanie pracodawcy, ale z różnych przyczyn nie skorzysta z postawionych do jego dyspozycji świadczeń. Ww. okoliczności powodują, że w konsekwencji, dany pracownik może skorzystać ze świadczeń, których wartość w znacznym stopniu będzie różnić się od wartości ustalonej ryczałtowo kwoty przypadającej na daną osobę, stanowiącej wynik podzielenia ogólnego kosztu imprezy przez liczbę planowanych uczestników.

Ustalenie wartości świadczenia uzyskanego przez jednego pracownika w taki sposób nie odzwierciedlałoby faktycznej wartości uzyskanego przez niego przysporzenia. Zgodnie z ww. cytowanymi przepisami Wnioskodawca stwierdza, że przychód do opodatkowania nie może być rozumiany jako pewna wartość o charakterze hipotetycznym lub statystycznym – musi być to konkretnie określona wartość świadczenia, które pracownik rzeczywiście uzyskał, a nie przychód statystycznie, czy hipotetycznie przypadający na danego pracownika.

Tak więc poniesienie przez Spółkę - Wnioskodawczynię wydatków na zorganizowanie imprezy integracyjnej - jej zdaniem – nie powoduje powstania przychodu po stronie pracownika, o ile nie zostaną jednocześnie spełnione przesłanki określone w art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy bezwzględnie warunkuje bowiem możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia od otrzymania tego świadczenia. Co za tym idzie, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Zatem o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby skorzystał z postawionych do jego dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast obliczenie wartości świadczenia przypadającego na jednego pracownika w przypadku imprezy integracyjnej nie jest możliwe ze względów, które były już omówione powyżej.

Mając na uwadze zaprezentowane rozważania Wnioskodawczyni uważa, iż po stronie pracowników nie powstanie przychód do opodatkowania z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, bezpośrednim potwierdzeniem jej toku rozumowania jest uzasadnienie do wyroku WSA w Gdańsku z dnia 27 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Gd 140/11, jak również wyroków WSA w Warszawie z dnia 16 czerwca 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 412/09 oraz WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2008 r., sygn. akt SA/Wr 1326/08.

W ocenie Wnioskodawczyni obowiązujący od 1 lipca 2007 r. art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej wychodzi poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której on zapadł i nadaje orzecznictwu sądów administracyjnych walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacji indywidualnych). Wnioskodawczyni uważa bowiem, że obecnie orzecznictwo sądów administracyjnych jest istotnym miernikiem legalności wydawanych interpretacji indywidualnych, a jego nieuzasadnione pomijanie narusza zasadę - wyrażoną w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej - prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Wynika to z tego, iż zgodnie z art. 14e § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, organy podatkowe mogą w ramach działania z urzędu zmienić już uprzednio wydaną interpretację z powodu stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego. Co za tym idzie organy podatkowe wydające interpretacje podatkowe zobowiązane są do wnikliwej analizy orzecznictwa sądów administracyjnych, w szczególności w sytuacji gdy strona powołuje się na takie orzecznictwo składając wniosek o wydanie interpretacji (wyrok WSA w Poznaniu z dnia 23 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/Po 1124/2009 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 stycznia 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 1916/08).

W opisanym powyżej zdarzeniu przyszłym – według Wnioskodawczyni - brak jest podstaw do stwierdzenia, iż uczestnictwo pracowników w imprezach integracyjnych jest okolicznością powodującą powstanie przychodu do opodatkowania, gdyż brak jest możliwości przypisania konkretnego świadczenia konkretnej osobie, jak również nie ma możliwości określenia wartości takiego świadczenia stosując metody zawarte w przepisach art. 11 i 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W dniu 29 listopada 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydał interpretację indywidualną Nr ITPB2/415-805/11/MM stwierdzając, iż stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2011 r. jest nieprawidłowe. Uznał bowiem, że w opisanym zdarzeniu przyszłym uczestnictwo w imprezie integracyjnej skutkuje dla pracownika powstaniem przychodu ze stosunku pracy, od którego pracodawca powinien obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy zgodnie z dyspozycją art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, chyba że otrzymane świadczenie mieścić się będzie w zakresie zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 67 tej ustawy.

W dniu 20 grudnia 2011 r. złożone zostało wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w przedmiotowej interpretacji. Odpowiedź na ww. wezwanie została udzielona pismem z dnia 12 stycznia 2012 r. znak ITPB2/415W-103/11/ENB.

W skardze z dnia 13 lutego 2011 r. na ww. interpretację, Spółka zarzuciła, że ww. interpretacja indywidualna wydana została z naruszeniem prawa materialnego, tj. art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poprzez jego błędną wykładnię oraz naruszeniem art. 121 Ordynacji podatkowej przez prowadzenie postępowania w sposób naruszający zaufanie podatnika do organów podatkowych. W ocenie Spółki organ podatkowy błędnie zrównał fakt uczestnictwa pracownika w imprezie integracyjnej z otrzymaniem przez niego nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy. Przyjęty przez organ podatkowy punkt widzenia – zdaniem Spółki – prowadzi do nieuzasadnionego rozszerzenia przedmiotu opodatkowania na zdarzenia, które chociaż mogą mieć potencjalną wartość pieniężną, albo w rzeczywistości w ogóle nie będą stanowić przysporzenia po stronie pracownika – w sytuacji gdy pracownik nie skorzystał z zaproszenia lub nie będzie możliwości dokonania ich wyceny zgodnie z przepisami ustawy ze względu na różny stopień wykorzystania oferowanych świadczeń przez poszczególnych pracowników biorących udział w imprezie. W przypadku imprez integracyjnych świadczeniem jest nie sama możliwość spożycia poczęstunku, udziału w danym punkcie programu rozrywkowego ale faktyczne spożycie lub skorzystanie z danej atrakcji. Istnieje wyraźne rozróżnienie pomiędzy faktycznym otrzymaniem świadczenia przez pracownika w postaci spożycia posiłku, które stanowi moment powstania przychodu do opodatkowania, a postawieniem tego świadczenia do dyspozycji podatnika, które poprzedza ten moment i w przypadku świadczeń niepieniężnych nie skutkuje powstaniem przychodu do opodatkowania.

Spółka zarzuciła, że w wydanej interpretacji organ podatkowy utożsamił przychód rzeczywiście otrzymany z przychodem możliwym do otrzymania, a co za tym idzie dokonał interpretacji sprzecznej z postanowieniami przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia z jego otrzymaniem. Zdaniem Spółki o przychodzie pracownika można mówić wyłącznie w takiej sytuacji, gdy korzysta on z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe jest ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie. W sytuacji, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika (jak to ma miejsce w opisanej we wniosku sytuacji), bez względu na to, czy skorzystał on z poczęstunku, czy też nie (ewentualnie w jakim zakresie to nastąpiło) brak jest podstaw do ustalania przychodu z tytułu świadczeń nieodpłatnych w związku z organizacją przez pracodawcę imprez integracyjnych.

Wyrokiem z dnia 16 maja 2012 r., sygnatura akt I SA/Gd 293/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił zaskarżoną interpretację. Stwierdził bowiem, że w niniejszej sprawie – wbrew twierdzeniom organu – nie sposób określić zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika z tytułu sfinansowania przez pracodawcę kosztów imprezy integracyjnej. Dla opodatkowania istotne jest bowiem to, czy danemu pracownikowi można przypisać konkretny, a nie statystyczny przychód. W ocenie Sądu trzeba bowiem przyznać rację Skarżącej, że nie można ustalić przychodu w drodze arytmetycznego działania polegającego na podzieleniu kosztów imprezy integracyjnej przez liczbę pracowników biorących w niej udział, tak jak chce tego organ wydający interpretacje. Przepisy ustawy nie dają podstaw do wykonania takiego działania.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 30 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2353/12 oddalił skargę kasacyjną tutejszego organu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku - stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zmianami), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Katalog źródeł przychodu został określony w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl pkt 1 tego przepisu źródłami przychodu jest: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 tej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 2 tej ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

W myśl art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni – Spółka z o.o. - zamierza zorganizować doroczną imprezę integracyjną dla wszystkich swoich pracowników. Opłata za zorganizowanie ww. imprezy będzie miała charakter ryczałtowy i będzie obejmowała zapłatę za konsumpcję w formie „szwedzkiego stołu”, pieczonego dzika etc., organizację gier i zabaw sprawnościowych, transport uczestników, a także zabawę taneczną lub występy artystyczne. Udział w imprezie będzie co do zasady dobrowolny. Biorąc pod uwagę liczebność załogi zatrudnionej w Spółce, tj. ok. 450 osób, przy tak dużej liczbie potencjalnych uczestników pracodawca nie będzie w stanie prowadzić listy obecności. Możliwa jest sytuacja, iż impreza integracyjna będzie się odbywać w godzinach pracy. W takim przypadku w imprezie uczestniczyć będą ci pracownicy, którzy w tym czasie nie będą faktycznie wykonywać pracy (zakład pracy pracuje w cyklu ciągłym). W imprezie nie będą również uczestniczyć ci pracownicy, którzy będą przebywać na zwolnieniach lekarskich, urlopach wypoczynkowych lub z innych usprawiedliwionych przyczyn nie będą obecni w pracy. Impreza będzie finansowana ze środków zakładowego funduszu socjalnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 16 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 293/11 wyjaśnił, że jako przychody, przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia: wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne. Konsekwencją takiego zróżnicowania przychodów jest wskazanie w kolejnych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sposobu obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W pierwszym rzędzie – jak stwierdził - należy wskazać, że warunkiem uznania za przychód z nieodpłatnego świadczenia jest faktyczne jego otrzymanie. Z art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy wynika bowiem, że przychodami (…) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wyraźnie więc w powołanym przepisie ustawodawca wyróżnia dwa sposoby zaistnienia przychodu: a) otrzymanie, b) postawienie go do dyspozycji podatnika. W przypadku nieodpłatnych świadczeń muszą być one otrzymane, w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych, które mogą być nie tylko otrzymane, ale również postawione do dyspozycji.

Jednocześnie ustawodawca zastrzegł, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy. Jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione wartość tę ustala się według cen zakupu (pkt 2). Dla przypisania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń konieczne jest zatem ustalenie wysokości tego przychodu.

Tymczasem w niniejszej sprawie – w ocenie Sądu - nie sposób określić zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika z tytułu sfinansowania przez pracodawcę kosztów imprezy integracyjnej. Dla opodatkowania istotne jest bowiem to, czy danemu pracownikowi można przypisać konkretny, a nie statystyczny przychód.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku stwierdził ponadto, że w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). O przychodzie pracownika można mówić wyłącznie w takiej sytuacji, gdy korzysta on z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe jest ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych; natomiast gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika (jak to ma miejsce w rozpatrywanej sprawie), gdzie wysokość ponoszonych wydatków nie może być przypisana do konkretnego pracownika bez względu na to, czy skorzystał on z poczęstunku bądź innych atrakcji czy też nie (ewentualnie w jakim zakresie to nastąpiło), brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tytułu świadczeń nieodpłatnych w związku z organizacją przez pracodawcę imprezy integracyjnej.

Uwzględniając stanowisko WSA wyrażone w wyroku z dnia 16 maja 2012 r., sygn.. akt I SA/Gd 293/12 stwierdzić należy, że w opisanym zdarzeniu przyszłym - uczestnictwo w imprezie integracyjnej nie skutkuje dla pracownika powstaniem przychodu ze stosunku pracy, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek obliczania, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, o którym mowa w art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.