Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-21/15-2/AP
z 3 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 5 stycznia 2015 r. (data wpływu 7 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej własnej Wnioskodawca wdroży program, w oparciu o który będzie prowadzona współpraca z osobami fizycznymi, które nie są rezydentami polskimi, nie prowadzą działalności gospodarczej i nie wykonują działalności na terytorium Polski, czynność tę wykonują w swoim kraju; ich serwery zlokalizowane są poza terytorium Polski.

Osoby te (nazywane wydawcami) uprawnione są do dysponowania określonymi stronami internetowymi, zawierane będą z nimi umowy (w formie elektronicznej poprzez akceptację warunków współpracy przewidywanych w regulaminie), określające warunki emisji materiałów reklamowych na stronach internetowych wydawców.

Materiały obejmują w szczególności informacje reklamowe, linki do innych stron internetowych (linki reklamowe), materiały dotyczą różnych produktów i usług, które są oferowane przez kontrahentów, przy użyciu stron internetowych tych kontrahentów (strony docelowe), do których przekierowanie następuje poprzez kliknięcie przez internautę na link reklamowy umieszczony na stronie internetowej wydawcy.

Materiały reklamowe mogą być emitowane przez wydawcę na swojej stronie internetowej po pobraniu specjalnego kodu, który zostanie przesłany przez Wnioskodawcę. Za udostępniania części strony internetowej wydawcy przysługuje wynagrodzenie, którego wysokość będzie obliczona w oparciu o wygenerowany za pośrednictwem tej strony ruch, tj. „działania internautów” takie jak kliknięcia na link docelowy, wypełnienie formularza, ankiety, dokonanie zakupu, przy czym wydawca jest uprawniony do otrzymana wynagrodzenia, jeżeli w przyjętym okresie rozliczeniowym zgromadzi na swoim koncie rozliczeniowym co najmniej 10$.

Techniczny aspekt całego systemu powoduje, iż wydawca udostępnia część swojej strony internetowej dla potrzeb emitowania materiałów reklamowych, ale nie ma możliwości jej modyfikowania, natomiast Wnioskodawca może wykorzystywać pozyskaną powierzchnię tylko do potrzeb emisji materiałów reklamowych.

Wnioskodawca planuje opracowanie regulaminu w taki sposób, aby ten określił, że przychody wydawcy są przychodami z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze (art. 10 ust. 1 punkt 6), jak też aby wskazywał na obowiązek samodzielnego rozliczenia się przez wydawców z tytułu otrzymanych przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym na Wnioskodawcy ciążą obowiązki podatkowe jako na płatniku, o których mowa w art. 41 ust. 1 i art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody uzyskane przez wydawców, którzy są obcokrajowcami, nie prowadzą działalności gospodarczej i nie prowadzą działalności na terytorium Polski, lecz wykonują czynność w kraju zamieszkania, w opisanym stanie faktycznym z tytułu udostępniania powierzchni reklamowej na stronie internetowej zarządzanej przez osobę fizyczną, opodatkowane są w kraju zamieszkania osoby fizycznej zgodnie z art. 3 ust. 2a updof, który mówi, iż osoby fizyczne, które nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Wobec powyższego Wnioskodawca nie ma obowiązku sporządzania informacji według ustalonego wzoru o wysokości przychodów (PIT-8C) i przekazanie jej podatnikowi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 2a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a cyt. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w ramach własnej działalności gospodarczej Spółka wdroży program, w oparciu o który będzie prowadzona współpraca z wydawcami uprawnionymi do dysponowania określonymi stronami internetowymi, tj. osobami fizycznymi, które nie są rezydentami polskimi i nie prowadzą działalności gospodarczej oraz nie wykonują działalności na terytorium Polski. Z ww. wydawcami będą zawierane umowy (w formie elektronicznej - poprzez akceptację warunków współpracy przewidzianych w regulaminie) określające warunki emisji materiałów reklamowych na stronach internetowych wydawców. Za udostępnienia części strony internetowej wydawcy przysługuje wynagrodzenie. Techniczny aspekt całego systemu powoduje, że wydawca udostępnia część swojej strony internetowej dla potrzeb emitowania materiałów reklamowych, ale nie ma możliwości ich modyfikowania, natomiast Spółka może wykorzystywać pozyskaną powierzchnię tylko dla potrzeb emisji materiałów reklamowych. Wnioskodawca planuje opracowanie regulaminu w taki sposób, aby ten określił, że przychody wydawcy są przychodami z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, jak też aby wskazywał na obowiązek samodzielnego rozliczenia się przez wydawców z tytułu otrzymanych przychodów.

W związku z tym Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą tego, czy w przedstawionej sytuacji na Spółce ciążą obowiązki podatkowe jako na płatniku, o których mowa w art. 41 ust. 1 oraz art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

O tym czy uzyskany przez wydawców przychód podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, decydować będą każdorazowo postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania podpisanej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a państwem, w którym znajduje się miejsce zamieszkania wydawców dla celów podatkowych (miejsce ich rezydencji podatkowej).

W przypadku, gdy zgodnie z właściwą umową o unikaniu podwójnego opodatkowania dochód uzyskiwany przez wydawców podlega opodatkowaniu tylko w kraju ich rezydencji (tj. nie w Polsce), na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika, o których mowa w art. 41 ust. 1 oraz art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy bowiem wskazać, że w sytuacji, gdy na gruncie przepisów właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania dochód nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce, nie ma podstaw do ewentualnego zastosowania ww. przepisów zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przypadku, gdy dochód wydawców podlega opodatkowaniu w kraju ich rezydencji, na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika.

Natomiast w sytuacji, gdy na podstawie przepisów odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania osiągnięty przez wydawców dochód podlegałby opodatkowaniu w Polsce, wówczas należałoby odnieść się do następujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Umowa najmu oraz umowa dzierżawy są umowami nazwanymi, uregulowanymi w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W myśl natomiast art. 693 § 1 ww. Kodeksu, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Zgodnie natomiast z art. 709 Kodeksu cywilnego, przepisy o dzierżawie rzeczy stosuje się odpowiednio do dzierżawy praw.

W rezultacie, zgodnie z obowiązującymi regułami prawa cywilnego przedmiotem dzierżawy może być jedynie rzecz (przedmiot materialny) i prawo, a przedmiotem najmu tylko rzecz.

Strona internetowa nie jest ani rzeczą ani prawem. W konsekwencji nie może być przedmiotem dzierżawy, czy też najmu w rozumieniu Kodeksu cywilnego. Niemniej jednak umowa o udostępnienie powierzchni internetowej traktowana jest jako umowa o charakterze podobnym do umowy najmu lub dzierżawy. Umowa, na podstawie której jeden podmiot udostępnia innemu podmiotowi możliwość wyświetlania na stronie internetowej określonych treści (najczęściej reklamowych), jest umową nienazwaną o charakterze podobnym do najmu lub dzierżawy. Wprawdzie przedmiotem takiej umowy nie jest ani najem rzeczy, ani dzierżawa rzeczy lub prawa, jednakże następuje oddanie do używania bytu wirtualnego, jakim jest część powierzchni strony internetowej.

W związku z powyższym, wynagrodzenie otrzymywane przez osoby fizyczne (wydawców) z tytułu udostępniania części strony internetowej, w sytuacji gdy nie jest to czynione w ramach prowadzonej przez te osoby działalności gospodarczej, należy zakwalifikować do źródła przychodów jakim jest najem, dzierżawa lub inne umowy o podobnym charakterze, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tut. Organ zauważa, że podatnicy uzyskujący dochody z tego źródła przychodów opodatkowują je samodzielnie, zgodnie z wybraną formą opodatkowania. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują wykonywania obowiązków płatnika w takiej sytuacji.

Obowiązek taki nie wynika również z przytoczonych przez Wnioskodawcę przepisów art. 41 ust. 1 oraz art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 42a tej ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów (PIT-8C) i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca nie będzie dokonywał świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 (tj. z działalności wykonywanej osobiście) ani z tytułu działalności wskazanej w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. z praw majątkowych). Nie będzie również dokonywał wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 tej ustawy (tj. z innych źródeł). W związku z tym nie ma podstaw, aby na Wnioskodawcy ciążyły obowiązki wynikające z powołanych wyżej przepisów.

Podsumowując, w rozpatrywanej sprawie na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki podatkowe płatnika wynikające z art. 41 ust. 1 oraz art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.