Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-1298/14-2/TW
z 9 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2014 r. (data wpływu 11 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zwraca się z prośbą o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej.

W dniu 24 listopada 2006 r. Wnioskodawca wraz z żoną nabył grunt – działkę budowlaną o zabudowie jednorodzinnej, bliźniaczej ze wspólnych środków pieniężnych. Nieruchomość ta stanowi majątek jego i małżonki.

W skład nieruchomości wchodzi grunt 858 m² i dom dwulokalowy, który wybudował Zainteresowany wraz z małżonką, systemem gospodarczym w latach 2006-2014 (odbiór 10 grudnia 2014 r.).

Działkę kupiono z myślą o dzieciach i rodzinie ale z przyczyn osobistych i finansowych Wnioskodawca wraz z małżonką chce ją jednak sprzedać.

Małżonka jest osoba niepracującą, nigdy nie prowadziła działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem. Prowadzi usługi związane z montażem stolarki.

Jego działalność nie jest związana z prowadzeniem firmy deweloperskiej czy też z biurem nieruchomości.

Zakupioną działkę Wnioskodawca wraz małżonką nie uprawiał a dom nie był wynajmowany czy udostępniany osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zainteresowany nie prowadził działalności rolniczej w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, nie była przyjęta jako środek trwały.

Z tytułu nabycia gruntu nie było możliwości naliczenia ani odliczenia podatku VAT – sprzedającym była osoba fizyczna. Ww. budynek nie jest zamieszkały oraz jest nieużytkowany. Wnioskodawca chciałby dodać, że nigdy nie dokonywał żadnej sprzedaży nieruchomości działek o charakterze rolnym, gdyż takich nie posiadał.

Natomiast miał on we wspólnym majątku osobistym z żoną nieruchomości – dom, którą kupił wraz z małżonką w roku 2004. Grunt został nabyty nie w celu jego dalszej odsprzedaży lecz na budowę domu jednorodzinnego dla starszej córki. Nie kupiono tej działki na potrzeby działalności, nigdy nie użyczano i nie była ona wykorzystywana w działalności. Systemem gospodarczym Wnioskodawca wraz z żoną wybudował dom. Sytuacja osobista-ekonomiczna (zwolnienie żony z pracy itp.) przyczyniły się do podjęcia decyzji o sprzedaży tejże nieruchomości po 8 latach budowy.

Nie była to sprzedaż ze znamionami częstotliwości, była to wyprzedaż z majątku osobistego. W majątku osobistym wspólnym Wnioskodawcy i żony jest jeszcze nieruchomość, której w przyszłości spadkobiercami zostaną ich dzieci.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do odprowadzania podatku od towarów i usług po sprzedaży nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonana w przyszłości transakcja nie będzie podlegała przez niego odprowadzeniu podatku VAT.

Zainteresowany wraz z małżonką nabył grunt nie na potrzeby działalności gospodarczej, ale dla celów prywatnych, zakup nie był dokonany z zamiarem dalszej odsprzedaży. Dokonana transakcja nie będzie miała znamion częstotliwości.

Wnioskodawca nie udostępniał przedmiotowej nieruchomości osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jak już wspominał Wnioskodawca nieruchomość nie była wykorzystywana w jego działalności jako środek trwały ani w żaden inny sposób. Przy zakupie gruntu nie działał on wraz z żoną w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Sprzedaż ww. nieruchomości nie będzie miała formy zawodowej – profesjonalnej czy stałej o zamiarze dłuższej kontynuacji i powtarzalności czynności zorganizowanej. To, że Wnioskodawca zamierza ją sprzedać po kilku latach od zakupu gruntu świadczyć może o okazjonalności wynikającej z przyczyn osobistych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Zgodnie zatem z ww. przepisami, nieruchomości spełniają definicję towaru wynikającą z powyższego przepisu, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy  podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy  działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary, czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/We Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.; dalej: Dyrektywa)  „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Zarówno z brzmienia powołanego przepisu Dyrektywy, jak i art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku VAT jest ustalenie, czy działa on niezależnie, jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

Należy zauważyć, że dla uznania danego podmiotu za podatnika nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo, że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji, jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza.

Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Zauważyć należy, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna dokonuje zbycia ze swojego majątku prywatnego nieruchomości, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, że działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając nieruchomość działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie nieruchomości z przeznaczeniem do sprzedaży, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży nieruchomości, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, najem, dzierżawa nieruchomości, czy prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opis sprawy należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika. Co prawda prowadzi on działalność gospodarczą i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, jednakże nieruchomość będącą przedmiotem wniosku nabył jako osoba fizyczna do majątku prywatnego, bez związku z prowadzoną działalnością. Nieruchomość nabyto od osoby fizycznej i w żaden sposób nie była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej i nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie umów cywilno-prawnych. Wybudowany na nabytym gruncie, systemem gospodarczym dom miał służyć rodzinie (dzieciom), jednak z przyczyn osobistych i finansowych Wnioskodawca wraz z małżonką zmuszony jest sprzedać przedmiotową nieruchomość.

Dokonując analizy przedstawionego we wniosku opisu w kontekście wyżej powołanego art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy stwierdzić należy, że Wnioskodawcy nie można uznać za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży nieruchomości będącej przedmiotem wniosku. Nieruchomość została nabyta do majątku prywatnego i nie była wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem jej sprzedaż jest działaniem jednostkowym i nie ma znamion aktywnej działalności w zakresie handlu nieruchomościami. Wobec tego należy stwierdzić, że sprzedaż ww. nieruchomości stanowi działanie w sferze prywatnej.

W rezultacie, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

Reasumując, sprzedaż przez Wnioskodawcę przedmiotowej nieruchomości nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca, w związku z dostawą ww. nieruchomości, będzie korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a jej sprzedaż nie będzie stanowić czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą przedmiotowej nieruchomości.

Należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa – składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.