Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-1310/14-2/AK
z 5 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 8 grudnia 2014 r. (data wpływu 15 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania dostawy towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania dostawy towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej zajmującej się skupem i demontażem pojazdów wycofanych z eksploatacji. W ramach prowadzonej działalności Spółka dokonuje skupu samochodów, które następnie są domontowane i złomowane. W trakcie demontażu odzyskiwane są części samochodowe, które Spółka sprzedaje zarówno osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej, jak i podmiotom gospodarczym. Wśród części znajdują się również katalizatory. Sprzedaż na rzecz osób nieprowadzących działalności ewidencjonowana jest za pośrednictwem kasy fiskalnej i opodatkowana podstawową 23% stawką VAT. Sprzedaż dla podmiotów gospodarczych dokumentowana jest fakturami VAT i opodatkowana stawką 23%. Nabywcami części nie są podmioty zajmujące się recyklingiem.

W związku z wątpliwościami jak należy opodatkować sprzedaż katalizatorów Zainteresowany zwrócił się do Ośrodka Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego z prośbą o dokonanie klasyfikacji wg PKWiU dla używanych katalizatorów. W odpowiedzi uzyskał informację, że „katalizatory wymontowane ze złomowanych samochodów – nadające się do dalszego użytku, mieszczą się w grupowaniu: PKWiU 29.32.30.0 „części i akcesoria do pojazdów silnikowych (z wyłączeniem motocykli), gdzie indziej niesklasyfikowane”. Ze względu na użyte w piśmie sformułowanie „nadające się do dalszego użytku” kolejnym pismem Zainteresowany poprosił o wyjaśnienie jak należy rozumieć użyte w piśmie sformułowanie „katalizatory wymontowane ze złomowanych samochodów – nadające się do dalszego użytku” wskazując jednocześnie, że w pozycji 18 wykazu, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 września 2005 r. w sprawie wykazu przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z pojazdów, których ponowne użycie zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego lub negatywnie wpływa na środowiska, wymienione zostały konwertory kataliczne (katalizatory), a zgodnie z art. 66 ust. 4 pkt. la ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym zabrania się stosowania w pojeździe przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z pojazdów, których ponowne użycie zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego lub negatywnie wpływa na środowisko. Wnioskodawca wskazał jednocześnie, że wymontowane z samochodów katalizatory nadają się do dalszego użytku jednak obowiązujące w tym zakresie przepisy zabraniają ich ponownego użycia. Jednocześnie zadał pytanie, czy w świetle ww. uregulowań prawnych przedmiotowe katalizatory można klasyfikować wg PKWiU do grupowania 29.32.30.0 z uwagi na to, że nadają się do użytku mimo zakazu ich ponownego użycia. Wniosek przesłany został do Departamentu Metodologii, Standardów i Rejestrów Głównego Urzędu Statystycznego skąd Zainteresowany otrzymał odpowiedź, że:

„używane katalizatory samochodowe mieszczą się w grupowaniu: PKWiU 29.32.30.0 „Części i akcesoria do pojazdów silnikowych (z wyłączeniem motocykli), gdzie indziej niesklasyfikowane”

„zużyte metalowe obudowy katalizatorów i ich wkłady zawierające metal, mieszczą się w grupowaniu PKWiU 38.11.58.0 „odpady inne niż niebezpieczne zawierające metal”.

Ponadto Departament wyjaśnił mu, ze ocena przydatności do dalszego użytku części samochodowych (w tym katalizatorów) oraz interpretowanie zapisów aktów prawnych wydanych przez inne resorty, nie leży w gestii służb statystyki publicznej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Jak należy prawidłowo dokumentować i opodatkować sprzedaż na rzecz podmiotów gospodarczych, kompletnych, wymontowanych z samochodów katalizatorów?
2. Czy sprzedaż powinna być opodatkowana przez sprzedawcę stawką 23%, czy też Zainteresowany powinien sprzedaż udokumentować fakturą bez naliczenia podatku VAT wskazując, z podatnikiem jest nabywca?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe katalizatory mieszczą się w grupowaniu PKWiU 29.32.30.0, a zatem ich sprzedaż na rzecz podmiotów gospodarczych powinna być przez Spółkę udokumentowana fakturą VAT i opodatkowana podstawową 23% stawką podatku. Natomiast sprzedaż na rzecz odbiorców nieprowadzących działalności gospodarczej winna być fiskalizowana wg stawki 23%. Obowiązujące przepisy nie zabraniają sprzedaży katalizatorów lecz ich ponownego stosowania w pojeździe. Odbiorcami ww. katalizatorów nie są podmioty zajmujące się złomowaniem, czy też recyklingiem a zatem dla S.C. jest to towar handlowy i podlega opodatkowaniu na ogólnych zasadach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez towary – stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pod pojęciem sprzedaży – na mocy art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 5a ustawy – towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz wydane na jej podstawie rozporządzenia w wielu wypadkach odwołują się do grupowań PKWiU.

Od dnia 1 stycznia 2011 r., na potrzeby podatku od towarów i usług wykorzystywana jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz.U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.).

Według art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Według art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Należy zaznaczyć, że zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku oraz zwolnień od podatku.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jednakże zwolnienie to w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania, ponieważ Zainteresowany zajmuje się sprzedażą towarów handlowych, tym samym nie prowadzi działalności zwolnionej w tym zakresie.

Zauważyć także trzeba, że zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
2. nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15,
3. dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.
   
   

W myśl art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Przepis art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia VAT na podatnika, na rzecz którego jest dokonywana dostawa towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy tzn. „odwrotne obciążenie”.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej zajmującej się skupem i demontażem pojazdów wycofanych z eksploatacji. W ramach prowadzonej działalności Spółka dokonuje skupu samochodów, które następnie są domontowane i złomowane. W trakcie demontażu odzyskiwane są części samochodowe, które Spółka sprzedaje zarówno osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej, jak i podmiotom gospodarczym. Wśród części znajdują się również katalizatory. Sprzedaż na rzecz osób nieprowadzących działalności ewidencjonowana jest za pośrednictwem kasy fiskalnej i opodatkowana podstawową 23% stawką VAT. Sprzedaż dla podmiotów gospodarczych dokumentowana jest fakturami VAT i opodatkowana stawką 23%. Nabywcami części nie są podmioty zajmujące się recyklingiem.

W związku z wątpliwościami jak należy opodatkować sprzedaż katalizatorów Zainteresowany zwrócił się do Ośrodka Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego z prośbą o dokonanie klasyfikacji wg PKWiU dla używanych katalizatorów. W odpowiedzi uzyskał informację, że „katalizatory wymontowane ze złomowanych samochodów – nadające się do dalszego użytku, mieszczą się w grupowaniu: PKWiU 29.32.30.0 „części i akcesoria do pojazdów silnikowych (z wyłączeniem motocykli), gdzie indziej niesklasyfikowane”.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy wskazać , że używane katalizatory, które sprzedaje Wnioskodawca sklasyfikowane pod symbolem PKWiU – 29.32.30.0 nie zostały wymienione w załączniku nr 11 do ustawy o VAT, zawierającym katalog towarów, do których stosuje się mechanizm odwrotnego obciążenia. Tym samym w analizowanym przypadku norma przewidziana w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT nie znajduje zastosowania.

Zatem, podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku należnego z tytułu dostawy przedmiotowych katalizatorów sklasyfikowanych pod symbolem PKWiU – 29.32.30.0 jest sprzedawca tych towarów. Dostawa tych towarów winna odbywać się na zasadach ogólnych według właściwej stawki, tj. 23% w oparciu o art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106b ust. 2 ustawy – podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Na mocy art. 106b ust. 3 ustawy – na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

− jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Na podstawie art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem (…).
    
    

Natomiast art. 111 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zatem z powyższego wynika, że podatnicy podatku od towarów i usług dokumentują dokonaną sprzedaż następującymi sposobami:

• wystawiając faktury VAT – w przypadku sprzedaży na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą,
• ewidencjonując obrót na kasie rejestrującej – w przypadku sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Jednak w przypadku kiedy nabywca (osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej) wystąpi z żądaniem wystawienia faktury VAT w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar, bądź otrzymano całość lub część zapłaty, to sprzedawca taką fakturę musi wystawić.
  
  

W konsekwencji, podatnik dokonujący dostawy towarów na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą jest zobowiązany do wystawienia nabywcy faktury na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, zawierającej dane zgodne z przepisami o VAT. Natomiast dostawę towarów na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych winien dokumentować rejestrując ją za pomocą kasy rejestrującej.

Zaznacza się, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga o prawidłowości zaklasyfikowania opisanego we wniosku towaru według PKWiU. Minister Finansów nie jest bowiem uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 roku w sprawie trybu udzielania, informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1 poz. 11) zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej i to jego obciążają ewentualne negatywne konsekwencje z tytułu błędnego zaklasyfikowania towarów i usług. Zatem wydając przedmiotową interpretacje tut. organ oparł się na wskazaniu przez Wnioskodawcę we wniosku, że wymieniony towar mieści się w grupowaniu 29.32.30.0.

Tutejszy Organ informuje ponadto, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.