Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/4511-245/15/MK
z 19 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 marca 2015 r. (data wpływu do Biura – 18 marca 2015 r.), uzupełnionym 3 czerwca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udostępnienia zleceniobiorcy samochodu firmy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udostępnienia zleceniobiorcy samochodu firmy.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 20 maja 2015 r. wezwano Wnioskodawcę o jego uzupełnienie.

Wniosek uzupełniono 3 czerwca 2015 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem inżynieryjno-produkcyjnym, specjalizującym się w projektowaniu i produkcji przemysłowych instalacji ochrony środowiska oraz konstrukcji stalowych. Ze względu na przedmiot i charakter prowadzonej działalności realizacja wykonywanych projektów odbywa się na należących do klientów obiektach niejednokrotnie znajdujących się w znacznej odległości od siedziby Spółki.

Spółka dysponuje samochodami służbowymi, które w celu realizacji zadań powierza zarówno swoim pracownikom, jak i zleceniobiorcom.

Na podstawie odrębnej umowy użytkowania samochodu służbowego, zawartej ze zleceniobiorcą, będzie on mógł wykorzystywać powierzony samochód wyłącznie do celów związanych z realizacją zlecenia. Jednocześnie z uwagi na charakter wykonywanego zlecenia, które wiąże się z koniecznością dojazdów do miejsca wykonania zlecenia (na obiektach należących do klientów Spółki), umowa przewiduje, że zleceniobiorca zobowiązany jest do parkowania i garażowania powierzonego mu samochodu w miejscu zamieszkania zleceniobiorcy.

W tym zakresie zleceniobiorca zobowiązany jest także do wypełniania szeregu innych obowiązków związanych z użytkowaniem samochodu służbowego, w tym m.in. do używania samochodu w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właściwościom, utrzymywania samochodu w odpowiednim stanie technicznym, dokonywania okresowych badań technicznych, utrzymywania odpowiedniego wyglądu estetycznego samochodu służbowego, jak również do korzystania z powierzonego mu pojazdu z zachowaniem szczególnej staranności o powierzone mienie, w tym ochrony przed kradzieżą, uszkodzeniami mechanicznymi, nieuprawnionym dostępem osób trzecich itp.; każdorazowego zabezpieczania powierzonego pojazdu przed kradzieżą poprzez włączanie alarmu i zamykanie pojazdu.

Z uzupełnienia wniosku, które wpłynęło do Biura 3 czerwca 2015 r. wynika, że zleceniobiorca będzie wykorzystywał powierzony przez zleceniodawcę (Spółkę) samochód wyłącznie do celów wynikających z zawartej umowy zlecenia, a tym samym przejazdy do miejsca garażowania (parkowania) będą służyły jedynie realizacji zadań wynikających z zawartej umowy. Jednocześnie należy jednoznacznie podkreślić, że zleceniobiorca nie będzie wykorzystywał powierzonego samochodu do własnych, prywatnych celów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zleceniobiorca użytkujący samochód służbowy w celu dojazdu z miejsca wykonywania zlecenia do miejsca jego zamieszkania i z powrotem oraz parkujący i garażujący ten samochód w miejscach wskazanych przez Spółkę w umowie (w szczególności w miejscu zamieszkania zleceniobiorcy) uzyskuje przychód z nieodpłatnych świadczeń, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a tym samym, czy Spółka jako płatnik tego podatku jest zobowiązana do jego pobrania?

W ocenie Wnioskodawcy, użytkowanie samochodu służbowego powierzonego zleceniobiorcy w zakresie przejazdu z miejsca wykonywania zlecenia do miejsca jego zamieszkania i z powrotem oraz parkowanie i garażowanie tego samochodu w miejscach wskazanych przez Spółkę w umowie (w szczególności w miejscu zamieszkania zleceniobiorcy), nie stanowi dla zleceniobiorcy przychodu z nieodpłatnych świadczeń, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Tym samym na Spółce, jako płatniku nie ciąży obowiązek pobierania podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.

Zgodnie z art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej – z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Jednocześnie, zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia „nieodpłatne świadczenie” – ograniczają się jedynie do wskazania w art. 11 ust. 2 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sposobów i kryteriów ustalania wartości świadczeń nieodpłatnych i częściowo odpłatnych.

W myśl art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Przepis art. 11 ust. 2a wskazanej ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W praktyce przyjmuje się, że nieodpłatnym świadczeniem dla celów podatkowych są wszystkie świadczenia, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Niewątpliwie nastąpiłoby to w sytuacji, gdyby zleceniobiorca otrzymał nieodpłatne świadczenie na potrzeby osobiste. Jednakże w sytuacji, w której wykonawcy zlecenia są powierzane określone rzeczy bądź inne świadczenia wyłącznie na potrzeby realizacji przedmiotu zlecenia (z wyłączeniem możliwości użytku na cele osobiste) – nie sposób uznać, iż stanowią one dodatkowy przychód zleceniobiorcy.

Dla potwierdzenia przedstawionego stanowiska Wnioskodawca wskazuje interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, wydaną 10 września 2014 r., znak: IBPB II/1/415-492/14/MK, zgodnie z którą organ stwierdził, co następuje: „(...) Wnioskodawca zobowiązał się do zapewnienia zleceniobiorcy wyposażenia w postaci samochodu ciężarowego. Samochód ten ma służyć wyłącznie do pracy wykonywanej na rzecz Wnioskodawcy. Dotyczy to również sytuacji gdy samochód parkowany jest w miejscu zamieszkania zleceniobiorcy. Również wówczas zleceniobiorca nie może korzystać z ww. samochodu w innym celu aniżeli świadczenie usługi na rzecz Wnioskodawcy. W przypadku takiego udostępnienia i wykorzystywania składnika majątkowego zleceniodawcy (Wnioskodawcy) nie sposób uznać, że zleceniobiorca uzyskuje przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Umożliwienie zleceniobiorcy korzystania z ww. samochodu należącego do firmy, z którą zawarł umowę zlecenia, należy traktować jako formę zabezpieczenia przez firmę realizacji ww. umowy. Osoba ta uzyskiwałaby nieodpłatne świadczenie w sytuacji, gdyby korzystała z tego samochodu dla celów prywatnych, natomiast Spółka ponosiłaby koszty takiego korzystania w całości lub w części.

Należy bowiem wyróżnić dwa przypadki:

1. gdy składnik majątkowy wykorzystywany jest jako narzędzie pracy (służy tylko celom służbowym) – wydatki ponoszone przez Spółkę, związane z jego udostępnieniem i eksploatacją, nie stanowią przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń;
2. gdy składnik majątkowy służy osobistej korzyści podatnika i realizacji jego prywatnych celów – wydatki ponoszone przez Spółkę, związane z jego udostępnieniem i eksploatacją, stanowią przychody (zleceniobiorcy) w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   
   

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że – jak wykazano powyżej – świadczenia te nie są nieodpłatnymi świadczeniami i w związku z tym nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym (...)”.

Tym samym – zdaniem Wnioskodawcy – w analizowanej sytuacji nie można uznać, że zleceniobiorca uzyska jakiekolwiek przysporzenie majątkowe w związku z użytkowaniem samochodu służbowego w zakresie przewidzianym w umowie. Wynikający z umowy obowiązek parkowania i garażowania powierzonego zleceniobiorcy samochodu służbowego w miejscu zamieszkania zleceniobiorcy zapewni mu mobilność i dyspozycyjność konieczną z uwagi na charakter wykonywanego zlecenia (poza siedzibą Spółki), a także bezpieczeństwo oraz możliwość sprawowania nadzoru nad powierzonym mu mieniem.

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca wskazuje, że w ostatnim czasie organy podatkowe prezentują dość jednolite stanowisko potwierdzające, iż dojazdy pracowników z miejsca wyznaczonego przez pracodawcę jako miejsce parkowania samochodu służbowego do miejsca wykonywania pracy (i z powrotem), stanowią użytek służbowy samochodu (m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 grudnia 2014 r., znak: IBPB II/1/415-774/14/BD).

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze przedstawioną argumentację, zleceniobiorca użytkujący samochód służbowy w celu dojazdu z miejsca wykonywania zlecenia do miejsca jego zamieszkania i z powrotem oraz parkujący i garażujący ten samochód w miejscach wskazanych w umowie łączącej go ze Spółką (w szczególności w miejscu zamieszkania zleceniobiorcy) nie uzyskuje przychodu z nieodpłatnych świadczeń, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym na Spółce, jako płatniku nie ciąży obowiązek pobierania podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Art. 11 ust. 2a ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując więc wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej – z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem inżynieryjno-produkcyjnym, specjalizującym się w projektowaniu i produkcji przemysłowych instalacji ochrony środowiska oraz konstrukcji stalowych. Ze względu na przedmiot i charakter prowadzonej działalności realizacja wykonywanych projektów odbywa się na należących do klientów obiektach niejednokrotnie znajdujących się w znacznej odległości od siedziby Spółki.

Spółka dysponuje samochodami służbowymi, które w celu realizacji zadań powierza m.in. zleceniobiorcom.

Na podstawie odrębnej umowy użytkowania samochodu służbowego, zawartej ze zleceniobiorcą, będzie on mógł wykorzystywać powierzony samochód wyłącznie do celów związanych z realizacją zlecenia. Jednocześnie z uwagi na charakter wykonywanego zlecenia, które wiąże się z koniecznością dojazdów do miejsca wykonania zlecenia (na obiektach należących do klientów Spółki), umowa przewiduje, że zleceniobiorca zobowiązany jest do parkowania i garażowania powierzonego mu samochodu w miejscu swego zamieszkania. W tym zakresie zleceniobiorca zobowiązany jest także do wypełniania szeregu innych obowiązków związanych z użytkowaniem samochodu służbowego, w tym m.in. do używania samochodu w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właściwościom, utrzymywania samochodu w odpowiednim stanie technicznym, dokonywania okresowych badań technicznych, utrzymywania odpowiedniego wyglądu estetycznego samochodu służbowego, jak również do korzystania z powierzonego mu pojazdu z zachowaniem szczególnej staranności o powierzone mienie, w tym ochrony przed kradzieżą, uszkodzeniami mechanicznymi, nieuprawnionym dostępem osób trzecich itp.; każdorazowego zabezpieczania powierzonego pojazdu przed kradzieżą poprzez włączanie alarmu i zamykanie pojazdu.

Z wniosku wynika również, że zleceniobiorca będzie wykorzystywał powierzony przez zleceniodawcę (Spółkę) samochód wyłącznie do celów wynikających z zawartej umowy zlecenia, a tym samym przejazdy do miejsca garażowania (parkowania) będą służyły jedynie realizacji zadań wynikających z zawartej umowy. Jednocześnie zleceniobiorca nie będzie wykorzystywał powierzonego samochodu do własnych, prywatnych celów.

Jak zatem wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego Wnioskodawca – w celu realizacji zadań – powierza zleceniobiorcy, na podstawie odrębnej umowy użytkowania samochód służbowy będący jego, tj. Wnioskodawcy własnością. Przy czym zleceniobiorca będzie mógł wykorzystywać powierzony samochód wyłącznie do celów związanych z realizacją zlecenia. Jednocześnie zleceniobiorca nie będzie wykorzystywał powierzonego samochodu do własnych, prywatnych celów.

W przypadku takiego użytkowania samochodu służbowego powierzonego zleceniobiorcy, tj. w celu przejazdu z miejsca wykonywania zlecenia do miejsca jego zamieszkania i z powrotem oraz parkowanie i garażowanie tego samochodu w miejscach wskazanych przez Spółkę w umowie (w szczególności w miejscu zamieszkania zleceniobiorcy) nie sposób uznać, że zleceniobiorca uzyskuje przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zleceniobiorca uzyskiwałby nieodpłatne świadczenie w sytuacji, gdyby korzystał z tego samochodu dla celów prywatnych, natomiast Spółka ponosiłaby koszty takiego korzystania w całości lub w części.

Należy bowiem wyróżnić dwa przypadki:

1. gdy składnik majątkowy wykorzystywany jest jako narzędzie pracy (służy tylko celom służbowym) – wydatki ponoszone przez Spółkę, związane z jego udostępnieniem i eksploatacją, nie stanowią przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń;
2. gdy składnik majątkowy służy osobistej korzyści podatnika i realizacji jego prywatnych celów – wydatki ponoszone przez Spółkę, związane z jego udostępnieniem i eksploatacją, stanowią przychody (zleceniobiorcy) w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   
   

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że – jak wykazano powyżej – świadczenia te nie są nieodpłatnymi świadczeniami i w związku z tym nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Tym samym na Spółce, jako płatniku nie ciąży obowiązek pobierania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji wskazać należy, iż interpretacje te dotyczą konkretnych, indywidualnych spraw w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.