INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 13 lutego 2012 r. (data wpływu 15 lutego 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23 kwietnia 2012 r. (data wpływu 25 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czynności sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działek za dokonaną w ramach działalności gospodarczej i opodatkowania tej czynności podatkiem VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czynności sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działek za dokonaną w ramach działalności gospodarczej i opodatkowania tej czynności podatkiem VAT.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 kwietnia 2012 r. o doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, nieprowadzącą działalności gospodarczej. W dniu 30 grudnia 1998 r. nabyła na 99 lat prawo użytkowania wieczystego nieruchomości, składającej się z działek gruntu oznaczonych nr 77/3 oraz 77/4, dla której utworzona została księga wieczysta. Nabycie nastąpiło do majątku prywatnego Wnioskodawczyni, w rezultacie zawarcia przez nią umowy ze Skarbem Państwa, z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe i zastrzeżeniem korzystania z nieruchomości zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego. Działki powyższe miały w chwili nabycia prawa użytkowania wieczystego przez Wnioskodawczynię charakter rolny. Nabycie nastąpiło z zamiarem wybudowania przez Wnioskodawczynię domu na nieruchomości (umowa ze Skarbem Państwa przewidywała ustanowienie prawa użytkowania wieczystego pod warunkiem przeznaczenia nieruchomości na cele mieszkaniowe). Działki w chwili nabycia nie były ogrodzone ani uzbrojone i stan ten trwa także obecnie.

Wnioskodawczyni podjęła decyzję o podzieleniu nieruchomości na mniejsze działki. Podzielone działki Wnioskodawczyni planuje następnie sprzedać (tj. przenieść w drodze sprzedaży prawo użytkowania wieczystego do konkretnych nowopowstałych działek na nabywców - dla uproszczenia w dalszej części wniosku operacja ta będzie określana także jako sprzedaż działek). W aktach notarialnych dokumentujących sprzedaż zawarte będą wnioski o ustanowienie odrębnej księgi wieczystej dla sprzedawanej działki. Plan podziału nieruchomości już został zatwierdzony decyzją Prezydenta Miasta o podziale nieruchomości. Plan ten zatwierdził podział nieruchomości na siedemnaście mniejszych działek, w tym działkę 77/21 przeznaczoną na drogę wewnętrzną.

Wnioskodawczyni nie udało się dotychczas zrealizować pierwotnych planów budowy domu, a z uwagi na obecny jej wiek plany takie nie wydają jej się możliwe i sensowne do zrealizowania. W związku z planowaną sprzedażą Wnioskodawczyni nie zamierza dokonywać czynności polegających na grodzeniu bądź uzbrojeniu terenu. Wnioskodawczyni w poszukiwaniu nabywców działek powstałych z podziału posłuży się ogłoszeniami w prasie lub skorzysta z usług podmiotów zajmujących się pośrednictwem w sprzedaży nieruchomości (współpraca z takimi podmiotami została już podjęta w tym celu).

Przed dokonaniem podziału nieruchomości Wnioskodawczyni podejmowała próby sprzedaży nieruchomości w całości. Jednakże próby te okazały się nieskuteczne. Dlatego też podjęła decyzję o podziale nieruchomości.

Na nieruchomości będącej przedmiotem planowanego podziału przebiegają 2 gazociągi: średniego i wysokiego ciśnienia (zakopane w ziemi). Podział działek uwzględniać musiał położenie tych gazociągów. Wydzielona osobna działka, w obrębie której znajdują się rurociągi, przeznaczona została na drogę wewnętrzną, zapewniając w ten sposób dojazd do działek, które w wyniku podziału nieruchomości nie mają dostępu do istniejących dróg dojazdowych. Wskazana wyżej decyzja zatwierdzająca dokonanie podziału zawiera warunek, zgodnie z którym na działce 77/21 należy ustanowić służebność drogową lub sprzedać udziały w tej działce nabywcom podzielonych działek. Wnioskodawczyni przyjmie jeden z powyższych sposobów przy dokonywaniu sprzedaży poszczególnych działek.

Dla dzielonej nieruchomości wydana została 19 sierpnia 2011 r. decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu ustalająca warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 16 budynków mieszkalnych jednorodzinnych wolnostojących lub w zabudowie bliźniaczej, zbiorników na ścieki. Zgodnie z decyzją o podziale nieruchomości, proponowany podział zgodny jest z warunkami ww. decyzji o warunkach zabudowy.

W piśmie z dnia 23 kwietnia 2012 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że nie jest i nie była rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej u.p.t.u.). Wnioskodawczyni nie udostępniała i nie udostępnia gruntu przeznaczonego do sprzedaży innym podmiotom na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Na gruncie przeznaczonym do sprzedaży nie była prowadzona działalność rolnicza w rozumieniu u.p.t.u. Wnioskodawczyni posiada inne nieruchomości gruntowe, jednak nie są one przeznaczone do sprzedaży w przyszłości. Wnioskodawczyni nie dokonywała wcześniej sprzedaży gruntów innych niż wskazane we wniosku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku dokonania sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działek powstałych w wyniku podziału nieruchomości, sprzedaż taka powinna zostać uznana za dokonaną w ramach wykonywanej działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług i w związku z tym powinna zostać opodatkowana tym podatkiem...

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż działek opisanych we wniosku nie nastąpi w rezultacie wykonywania działalności gospodarczej przez Wnioskodawczynię w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej: u.p.t.u.). W rezultacie, sprzedaż ta pozostanie poza zakresem przepisów u.p.t.u.

Zainteresowana wskazała, że opisana we wniosku sprzedaż działek wypełniać będzie przesłanki odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 u.p.t.u. (zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 7 w zw. z pkt 6 u.p.t.u.).

Jednakże Wnioskodawczyni nie będzie mogła zostać uznana za podatnika w rozumieniu tej ustawy. Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.t.u., podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Ustęp 2 tego przepisu definiuje działalność gospodarczą jako wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Brzmienie powyższych przepisów wskazuje na to, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega profesjonalny obrót nieruchomościami, tj. taki, który jest dokonywany przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą w tym zakresie - podatników podatku od towarów i usług. Działalność gospodarcza w rozumieniu u.p.t.u. powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania.

W pierwszej kolejności wskazano na cel nabycia działek przez Wnioskodawczynię. Nabyte prawo użytkowania wieczystego nieruchomości powiększyło majątek prywatny Wnioskodawczyni. Nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni (działalność taka zresztą w ogóle nie była przez Wnioskodawczynię prowadzona). W momencie nabycia nieruchomości Wnioskodawczyni nie planowała jej dalszego zbycia. W pierwotnym zamierzeniu nieruchomość ta miała służyć jej celom mieszkaniowym (planowane wybudowanie domu). Decyzja o sprzedaży nieruchomości powzięta została w wyniku dotychczasowego braku realizacji pierwotnych planów oraz utraty racjonalnego sensu dla realizacji tych planów w przyszłości, ze względu na wiek Wnioskodawczyni.

W dalszej kolejności podkreślono, że nie sposób przyjąć, że Wnioskodawczyni angażować będzie w planowanej operacji sprzedaży środki typowe dla podmiotów „profesjonalnych”, tj. producentów, handlowców lub usługodawców w rozumieniu u.p.t.u. Kwestia ta jest wręcz kluczowa dla oceny działania Wnioskodawczyni, a jej znaczenie bezpośrednio wynika z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. W wyroku tym TSUE wskazał, że „sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT.”

W ocenie Zainteresowanej, biorąc pod uwagę zakres planowanych przez Wnioskodawczynię działań związanych ze sprzedażą działek podkreślić należy, że angażowane przez nią środki będą typowe i powszechne dla podmiotów „nieprofesjonalnych”, dokonujących zarządu jedynie majątkiem prywatnym. Sam podział nieruchomości nie wskazuje na profesjonalny charakter działalności, co dobitnie podkreślił TSUE w powołanym wyżej wyroku. Stanowisko takie ponadto dominuje w dotychczasowym orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) z 12 stycznia 2010 r., sygn. I FSK 1575/08, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 22 stycznia 2009 r., sygn. I SA/Łd 1189/08). Podział nieruchomości ułatwia sprzedaż działek i uatrakcyjnia taką sprzedaż rynkowo, jednakże żadna z tych okoliczności nie stanowi o profesjonalnym charakterze działalności, co podkreślił także wyraźnie TSUE. Wynika to ponadto w sposób oczywisty z zasad logiki i doświadczenia życiowego - także bowiem podmioty „nieprofesjonalne”, dokonujące sprzedaży rzeczy z majątku prywatnego dążą do ułatwienia sobie sprzedaży i maksymalizacji zysków. Ponadto wskazano w tym zakresie na wyrok NSA z 7 października 2011 r. (sygn. I FSK 1289/10), w którym Sąd podkreślił, że „to, że sprzedaż miała i ma na celu pozyskanie środków pieniężnych, samo w sobie nie ma przesądzającego znaczenia, jak chce organ, bo każda sprzedaż ma, co do zasady, taki cel.”

W dalszej kolejności podkreślono, że planowane i podjęte przez Wnioskodawczynię działania polegające na zamieszczaniu ogłoszeń w prasie lub angażowaniu biura nieruchomości jako pośrednika w sprzedaży także stanowią środki powszechnie angażowane przez podmioty „nieprofesjonalne”. Ogłoszenia w prasie wykorzystywane są na ogromną skalę w obrocie nieprofesjonalnym tak rzeczami ruchomymi, jak i nieruchomymi. Równie powszechnie wykorzystywane są usługi świadczone przez biura obrotu nieruchomościami. Korzystanie z możliwości ułatwiających sprzedaż rzeczy, dostępnych powszechnie na rynku nie może w żadnym przypadku świadczyć o profesjonalnym charakterze działalności sprzedającego.

Ponadto zwrócono uwagę na okoliczności, które potencjalnie mogłyby świadczyć o działaniu Wnioskodawczyni jako podmiotu wykonującego działalność gospodarczą w rozumieniu up.t.u. Okolicznościami takimi mogłyby być np. czynności grodzenia i uzbrojenia nieruchomości, chęć przeznaczenia zysków ze sprzedaży nieruchomości na zakup kolejnych nieruchomości do sprzedaży lub na dokonanie inwestycji na nieruchomości - zatem sytuacje typowe dla podatników podatku od towarów i usług zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami. Okoliczności takie nie występują jednak w niniejszym zdarzeniu przyszłym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż w obecnym stanie prawnym grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Art. 15 ust. 1 ustawy, stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, iż status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Wykładnia językowa i funkcjonalna definicji działalności gospodarczej prowadzi do wniosku, że działalność gospodarczą stanowi nie tylko działalność częstotliwa, czyli stała i powtarzalna, ale także jednorazowa czynność, jeżeli wiąże się z nią zamiar częstotliwości, przy czym wspomniana działalność powinna być wykonywana przez producenta, handlowca, usługodawcę, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika lub wykonującego wolny zawód.

Poza tym z przytoczonych ww. przepisów wynika, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać także osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli czynności te dokonywane są w sposób ciągły dla celów zarobkowych i nie stanowią jedynie czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, nieprowadzącą działalności gospodarczej. W dniu 30 grudnia 1998 r. nabyła na 99 lat prawo użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z działek gruntu oznaczonych nr 77/3 oraz 77/4. Nabycie nastąpiło do majątku prywatnego Wnioskodawczyni, w rezultacie zawarcia przez nią umowy ze Skarbem Państwa, z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe i zastrzeżeniem korzystania z nieruchomości zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego. Działki powyższe miały w chwili nabycia prawa użytkowania wieczystego przez Wnioskodawczynię charakter rolny. Nabycie nastąpiło z zamiarem wybudowania przez Wnioskodawczynię domu na nieruchomości (umowa ze Skarbem Państwa przewidywała ustanowienie prawa użytkowania wieczystego pod warunkiem przeznaczenia nieruchomości na cele mieszkaniowe). Działki w chwili nabycia nie były ogrodzone ani uzbrojone i stan ten trwa także obecnie.

Wnioskodawczyni podjęła decyzję o podzieleniu nieruchomości na mniejsze działki. Podzielone działki Wnioskodawczyni planuje następnie sprzedać (tj. przenieść w drodze sprzedaży prawo użytkowania wieczystego do konkretnych nowopowstałych działek na nabywców). W aktach notarialnych dokumentujących sprzedaż zawarte będą wnioski o ustanowienie odrębnej księgi wieczystej dla sprzedawanej działki. Plan podziału nieruchomości już został zatwierdzony decyzją Prezydenta Miasta o podziale nieruchomości. Plan ten zatwierdził podział nieruchomości na siedemnaście mniejszych działek, w tym działkę 77/21 przeznaczoną na drogę wewnętrzną.

Wnioskodawczyni nie udało się dotychczas zrealizować pierwotnych planów budowy domu, a z uwagi na obecny jej wiek plany takie nie wydają jej się możliwe i sensowne do zrealizowania. W związku z planowaną sprzedażą Wnioskodawczyni nie zamierza dokonywać czynności polegających na grodzeniu bądź uzbrojeniu terenu. Wnioskodawczyni w poszukiwaniu nabywców działek powstałych z podziału posłuży się ogłoszeniami w prasie lub skorzysta z usług podmiotów zajmujących się pośrednictwem w sprzedaży nieruchomości (współpraca z takimi podmiotami została już podjęta w tym celu).

Przed dokonaniem podziału nieruchomości Wnioskodawczyni podejmowała próby sprzedaży nieruchomości w całości. Jednakże próby te okazały się nieskuteczne. Dlatego też podjęła decyzję o podziale nieruchomości.

Dla dzielonej nieruchomości wydana została 19 sierpnia 2011 r. decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu ustalająca warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 16 budynków mieszkalnych jednorodzinnych wolnostojących lub w zabudowie bliźniaczej, zbiorników na ścieki. Zgodnie z decyzją o podziale nieruchomości, proponowany podział zgodny jest z warunkami ww. decyzji o warunkach zabudowy.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że nie jest i nie była rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni nie udostępniała i nie udostępnia gruntu przeznaczonego do sprzedaży innym podmiotom na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Na gruncie przeznaczonym do sprzedaży nie była prowadzona działalność rolnicza w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni posiada inne nieruchomości gruntowe, jednak nie są one przeznaczone do sprzedaży w przyszłości. Wnioskodawczyni nie dokonywała wcześniej sprzedaży gruntów innych niż wskazane we wniosku.

Mając na uwadze powyższy opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, iż w niniejszej sprawie wystąpiły okoliczności, które łącznie wskazują, iż planowaną sprzedaż działek należy uznać za działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy i podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Istotnym faktem jest to, że Wnioskodawczyni z własnej inicjatywy podzieliła nieruchomość na siedemnaście działek, w tym działkę przeznaczoną na drogę wewnętrzną. Ponadto dla dzielonej nieruchomości została wydana decyzja o warunkach zabudowy oraz Wnioskodawczyni w poszukiwaniu nabywców posłuży się ogłoszeniami w prasie, a także podjęła współpracę z podmiotami zajmującymi się pośrednictwem w sprzedaży nieruchomości.

Powyższe działania podjęte przez Wnioskodawczynię – wbrew stanowisku Zainteresowanej -świadczą o zorganizowanym charakterze sprzedaży. Opisana sytuacja bezsprzecznie zatem świadczy o zamiarze wykonywania czynności w sposób częstotliwy oraz przesądza o wykorzystywaniu towarów (działek budowlanych) w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Fakt podziału nieruchomości przed jej sprzedażą w postaci działek budowlanych oraz podejmowanie działań w celu nadania wydzielonym działkom charakteru rynkowo atrakcyjnego wskazują, że Wnioskodawczyni jako właściciel nieruchomości działa z zamiarem uzyskania w ten sposób stałych dochodów.

Takie aktywne działanie w zakresie obrotu nieruchomościami świadczą o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W związku z powyższym, w ocenie tut. Organu, działania podejmowane przez Wnioskodawczynię nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Zatem planowane przyszłe dostawy terenu przeznaczonego pod zabudowę nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Powyższa ocena przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego jest niezależna od tego, czy właściciel nieruchomości nie nabył jej w celu odsprzedaży i czy należy do majątku osobistego Wnioskodawczyni. Tak jak wyżej wskazano Wnioskodawczyni będzie spełniała warunki określone w ww. art. 15 ust. 2 ustawy i będzie podatnikiem podatku VAT w związku z dokonywaniem sprzedaży działek budowlanych w celu uzyskania stałych dochodów, jako czynności nie należącej do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Reasumując należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni dokonując dostawy prawa użytkowania wieczystego działek wydzielonych z posiadanej nieruchomości będzie wypełniała definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy i będzie spełniała przesłanki do uznania Jej za podatnika podatku od towarów i usług zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy. Tym samym planowana dostawa prawa użytkowania wieczystego działek będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie podkreślić należy, iż powoływanie się przez Wnioskodawczynię na orzecznictwo sądowe nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując orzecznictwa sądowego jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy zwrócić uwagę, iż organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.