2015.03.06 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-115/12/15-11/S/KB
z 6 marca 2015 r.

Zmieniona przez interpretację nr IPPP3/443-115/12/15-12/S/KB w trakcie porządkowania

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 marca 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 2675/12 (data wpływu 27 listopada 2014 r.) - stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2012 r. (data wpływu 27 stycznia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 2 marca 2015 r. (data wpływu opłaty 3 marca 2015 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 20 lutego 2015 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2012 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości.

Wniosek został uzupełniony w dniu 2 marca 2015 r. poprzez wniesienie opłaty (data wpływu opłaty 3 marca 2015 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 20 lutego 2015 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż i dystrybucja energii elektrycznej, sprzedaż oleju napędowego oraz świadczenie usług elektroenergetycznych. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W celu prowadzenia opodatkowanej podatkiem VAT działalności gospodarczej, Spółka zamierza nabyć niezabudowaną nieruchomość gruntową (obejmującą dwie działki gruntu) od osoby fizycznej, która prowadzi gospodarstwo rolne i jest rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT.

Podmiot, od którego Spółka planuje nabyć nieruchomość, nabył jej własność w drodze przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności na podstawie decyzji Wójta Gminy W. wydanej w 1998 r. Prawo wieczystego użytkowania gruntu właściciel nieruchomości nabył w drodze umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste w 1995 roku. W stanie prawnym obowiązującym na dzień nabycia własności gruntu, a także w stanie prawnym obowiązującym na dzień nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntu, mającego stanowić przedmiot sprzedaży, czynności te nie były objęte zakresem opodatkowania podatkiem VAT.

Nieruchomość gruntowa, mająca stanowić przedmiot sprzedaży, należy do majątku odrębnego właściciela nieruchomości, bowiem została przez niego nabyta przed dniem zawarcia związku małżeńskiego. Przedmiotowa nieruchomość gruntowa jest sklasyfikowana w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne. Właściciel nieruchomości wykorzystuje nieruchomość gruntową w ramach prowadzonego wspólnie z żoną gospodarstwa rolnego.

Inicjatorem transakcji sprzedaży ww. nieruchomości jest Spółka, która podjęła poszukiwania nieruchomości gruntowej odpowiednio zlokalizowanej względem węzła energetycznego w gminie U.. W ramach prowadzonych poszukiwań, Spółka otrzymała informację od władz Gminy U. o nieruchomości, której lokalizacja odpowiadałaby planowanym przez Spółkę celom inwestycyjnym (budowa bioelektrowni). Spółka, zainteresowana zakupem należącego do właściciela nieruchomości gruntu, złożyła mu ofertę z własnej inicjatywy. Do dnia, w którym Spółka, jako podmiot zainteresowany nabyciem nieruchomości, nie skontaktowała się z właścicielem nieruchomości, nie planował on sprzedaży gruntu; tym bardziej, nie planował sprzedaży gruntu w momencie nabycia jego własności (nie nabył gruntu w celu dalszej jego odsprzedaży). Właściciel nieruchomości w żadnym momencie (ani obecnie, ani w przeszłości) nie podejmował, ani nie inicjował podjęcia przez podmioty trzecie (na jego zlecenie) jakichkolwiek działań, które miałyby doprowadzić do sprzedaży gruntu. Właściciel nieruchomości nie dokonał w przeszłości podziału działki, która podlegała będzie obecnie podziałowi na potrzeby przeprowadzenia planowanej transakcji. W przeszłości właściciel nieruchomości nie dokonywał żadnych transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowych.

Spółka przedstawiła właścicielowi nieruchomości propozycję w zakresie nabycia od niego nieruchomości gruntowej. Jednakże, ewentualne nabycie gruntu przez Spółkę miałoby zostać obwarowane m.in. warunkiem, zgodnie z którym z gruntu należącego do właściciela nieruchomości zostałyby przez niego wyodrębnione dwie działki, które miałyby stanowić przedmiot sprzedaży na rzecz Spółki. Jedna z wyodrębnionych działek pozostałaby sklasyfikowana w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne (status tej działki nie uległby zmianie względem stanu dotychczasowego), druga działka natomiast zostałaby przeklasyfikowana w ewidencji gruntów i budynków z użytków rolnych do grupy grunty zabudowane i zurbanizowane. Ta część nieruchomości gruntowej, która w razie dokonania przez właściciela nieruchomości sprzedaży wydzielonych działek gruntu pozostanie w jego własności, w wyniku planowanej transakcji nie zmieni swego dotychczasowego przeznaczenia i w dalszym ciągu będzie wykorzystywana do celów prowadzenia gospodarstwa rolnego; jej klasyfikacja w ewidencji gruntów i budynków także nie ulegnie zmianie (grunt ten jest i pozostanie sklasyfikowany jako użytki rolne).

W oparciu o ustalenia poczynione pomiędzy Spółką a właścicielem nieruchomości, Spółka zawarła z właścicielem nieruchomości umowę przedwstępną sprzedaży gruntu, w formie aktu notarialnego. Jest to umowa jednostronnie zobowiązująca. Na mocy zawartej umowy, właściciel nieruchomości zobowiązał się zawrzeć ze Spółką umowę sprzedaży nieruchomości. Warunkiem (określonym w umowie przedwstępnej sprzedaży) zawarcia umowy sprzedaży jest (prócz wydzielenia działek, mających stanowić przedmiot sprzedaży) uzyskanie przez Spółkę ostatecznych i prawomocnych decyzji o pozwoleniu na budowę, zezwalających na budowę bioelektrowni wraz z niezbędną do jej funkcjonowania infrastrukturą, tj. w szczególności przyłączami elektroenergetycznymi, wodociągowymi, kanalizacyjnymi, gazowymi i telekomunikacyjnymi.

Na podstawie zawartej między Stronami umowy, właściciel gruntu, dla celów sprzedaży, planuje wyodrębnić z należącego do niego gruntu dwie mniejsze działki gruntu (jedną o powierzchni około 4 ha, drugą o powierzchni około 2 ha), a następnie jedną z dwu tak wyodrębnionych działek (tj. działkę o powierzchni ok. 4 ha) wyłączyć z produkcji rolnej. W tym celu właściciel nieruchomości złoży we właściwym organie administracji państwowej wniosek o wyłączenie z produkcji rolnej działki o powierzchni około 4 ha. Z uwagi na klasę gruntu, wniosek o wyłączenie z produkcji rolnej jest dla organu wydającego decyzję wiążący, a decyzja ma charakter deklaratoryjny (stanowi o tym ust. 1b art. 11 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych).

Ponadto, na podstawie aktu notarialnego, właściciel nieruchomości udzielił Spółce prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 11 Prawa budowlanego oraz tytułu prawnego do korzystania z obiektu (nieruchomości) w rozumieniu Prawa energetycznego. Zgodnie z aktem notarialnym, Spółka może ubiegać się o uzyskanie warunków przyłączenia do sieci (elektroenergetycznej, gazowej, wodno-kanalizacyjnej), o uzyskanie decyzji o wyłączeniu nieruchomości z produkcji rolniczej lub leśnej oraz o wydanie pozwoleń na budowę. Spółka może ubiegać się również o udzielenie wszelkich innych uzgodnień, pozwoleń i opinii niezbędnych do uzyskania pozwoleń na budowę. Do dnia sporządzenia niniejszego wniosku o interpretację, Spółka uzyskała decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji inwestycji (budowy bioelektrowni), a także decyzję o warunkach zabudowy (dla budowy bioelektrowni). Warunkiem zawarcia umowy sprzedaży jest również odpłatne ustanowienie przez właściciela nieruchomości na rzecz Spółki służebności przesyłu (na działce pozostałej po wyłączeniu działek, które mają stanowić przedmiot sprzedaży).

Należy zatem podkreślić, że to Spółka jest podmiotem, który inicjuje i wykonuje większość czynności, zmierzających do uzyskania stanu umożliwiającego realizację planowanej przez Spółkę inwestycji, a tym samym sfinalizowania umowy sprzedaży nieruchomości gruntowej.

Właściciel nieruchomości podejmuje jedynie te czynności, które mają doprowadzić do uzyskania żądanego przez Spółkę stanu, z uwagi na to, że nieosiągnięcie określonego stanu formalnoprawnego spowoduje rezygnację Spółki z nabycia gruntu od właściciela nieruchomości.

Ze względu na planowane przez Spółkę nabycie nieruchomości gruntowej od osoby fizycznej - rolnika ryczałtowego w rozumieniu Ustawy o VAT, Spółka jest zainteresowana ustaleniem, czy opisana przez Spółkę we wniosku planowana transakcja będzie podlegać opodatkowaniu VAT. Klasyfikacja ww. transakcji sprzedaży gruntu dla celów opodatkowania VAT jest dla Spółki istotna w szczególności ze względu na fakt, że na jej podstawie będzie kształtował się leżący po stronie Spółki obowiązek (bądź jego brak) w zakresie opodatkowania tej transakcji podatkiem od czynności cywilnoprawnych, jak również prawo Spółki do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktury VAT, dokumentującej transakcję sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. Mając na uwadze prezentowane przez organy podatkowe stanowisko, zgodnie z którym transakcje obrotu nieruchomościami powinny być, co do zasady, dokumentowane poprzez wystawianie faktur VAT, Spółka zakłada, że w razie finalizacji planowanej transakcji, o której mowa we wniosku, właściciel nieruchomości jako sprzedający wystawi Spółce fakturę, z wykazaną kwotą podatku VAT do zapłaty.

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku numerem 1):

Czy sprzedaż niezabudowanej nieruchomości gruntowej, obejmującej dwie działki gruntu (jedną sklasyfikowaną jako użytki rolne oraz drugą zaliczoną do grupy gruntów zabudowanych i zurbanizowanych) będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a jeżeli tak — według jakiej stawki VAT powinna zostać opodatkowana sprzedaż każdej z tych działek?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Status właściciela nieruchomości na tle definicji podatnika VAT

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z dnia 11 grudnia 2006 r., dalej: „Dyrektywa Rady”), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

W okolicznościach przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, nie ma podstaw, by sprzedaż gruntu przez właściciela nieruchomości uznać za czynność związaną z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Właściciel nieruchomości, przed dniem, w którym Spółka zainteresowana nabyciem gruntu nawiązała z nim kontakt w celu zawarcia transakcji, nie podejmował żadnych działań o charakterze profesjonalnym, które można byłoby zinterpretować jako mające na celu doprowadzenie do sprzedaży gruntu stanowiącego jego własność i wchodzącego w skład prowadzonego gospodarstwa rolnego. Skoro właściciel gruntu nie podjął żadnych aktywnych działań, których celem byłoby poszukiwanie, czy tym bardziej nawiązanie kontaktu z potencjalnym nabywcą, nie dokonał uprzedniego (przed nawiązaniem kontaktu z potencjalnymi nabywcami) podziału gruntu, oznacza to, że właścicielowi nieruchomości nie można przypisać ani zamiaru, ani tym bardziej faktycznego podejmowania działań o charakterze proaktywnym, których celem byłaby sprzedaż gruntu i które można by uznać za pozostające w związku z prowadzoną przez właściciela nieruchomości działalnością gospodarczą. Działania, które mogą zostać podjęte przez właściciela nieruchomości w przyszłości w związku z planowaną transakcją również nie będą spełniać warunków do uznania ich za profesjonalne, zawodowe działania związane ze sprzedażą nieruchomości (w zakresie obrotu nieruchomościami) lub działania o charakterze reklamowym, które w praktyce rynkowej są wykorzystywane przez producentów, handlowców i usługodawców, o których mowa w art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady.

Właściciela nieruchomości-rolnika ryczałtowego, który dokonałby sprzedaży gruntu, nie można byłoby uznać w związku z taką sprzedażą za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w odniesieniu do tej sprzedaży, a tym samym za podatnika VAT z tego tytułu, z uwagi na brak związku sprzedaży części należącego do niego gruntu z wykonywaniem przez niego działalności rolniczej. Wyodrębnienie przez właściciela gruntu z całej należącej do niego nieruchomości gruntowej dwu działek, a następnie zmiana – na zlecenie Spółki oraz w celu nabycia przez nią nieruchomości z przeznaczeniem na inwestycje — klasyfikacji jednej z tych działek w ewidencji gruntów i budynków, to czynność niewykraczająca poza zakres zwykłego wykonywania prawa własności przez właściciela (typowa czynność, podjęta w ramach zarządu majątkiem prywatnym, w celu zabezpieczenia interesu majątkowego).

Zdaniem Spółki, właściciel nieruchomości, który:

na zlecenie Spółki podejmuje w odniesieniu do gruntu określone działania w celu „przystosowania” go do wymogów w celu sfinalizowania transakcji sprzedaży (wyodrębnienie dwu działek na sprzedaż oraz zmiana ich klasyfikacji w ewidencji), a planowana transakcja ma mieć charakter jednorazowy oraz ma zostać przeprowadzona w okolicznościach niewskazujących na zamiar wykonywania kolejnych czynności sprzedaży gruntu,
na gruncie, którego wyodrębniona część stanowić ma przedmiot sprzedaży, prowadzi obecnie gospodarstwo rolne jako rolnik ryczałtowy w rozumieniu przepisów o VAT oraz będzie prowadził tę działalność w dalszym ciągu na tej części gruntu, która po sprzedaży pozostałaby w jego własności (sprzedaż wyodrębnionych działek pozostanie bez wpływu na prowadzenie przez niego gospodarstwa rolnego na pozostałej części gruntu),

nie spełnia warunków do uznania go za podatnika VAT, o którym mowa w art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady. Tego rodzaju transakcja nie będzie pozostawać w jakimkolwiek związku z prowadzoną przez ten podmiot działalnością gospodarczą. Będzie ona stanowić czynność mieszczącą się w ramach zarządu majątkiem prywatnym właściciela nieruchomości.

Na podstawie art. 2 pkt 19 Ustawy o VAT, rolnikiem ryczałtowym jest rolnik dokonujący dostawy produktów rolnych, pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczącego usługi rolnicze, który korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 Ustawy o VAT. Transakcje inne niż dostawa produktów rolnych i świadczenie usług rolniczych dokonywane przez podmiot o statusie rolnika ryczałtowego podlegają opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych (nie są traktowane jako działalność rolnika ryczałtowego). W związku z tym, skutki sprzedaży gruntu przez rolnika ryczałtowego na gruncie VAT należy analizować w kontekście ogólnych reguł opodatkowania VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy (art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT).

Z przepisu tego wynika, że podatnikiem VAT jest podmiot, który:

zalicza się do kategorii podmiotów, objętych zakresem art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT, oraz wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT, bez względu na jej cel lub rezultat, lub
podejmuje samodzielnie czynności jednorazowo, w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania ich w sposób częstotliwy (tj. częściej niż jednokrotnie); tego rodzaju czynności na gruncie Ustawy o VAT również traktowane są jak działalność gospodarcza.

Konstrukcja przepisu art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT, odwołująca się do dwu przesłanek, skutkujących możliwością uznania danego działania za tożsame z wykonywaniem działalności gospodarczej, tj. do wykonania danej czynności jednorazowo, w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy (zamiar powinien istnieć w chwili wykonywania czynności jednorazowo i dotyczyć wykonywania tej czynności inaczej niż jednorazowo w przyszłości) oznacza, że obydwie te przesłanki (jednorazowość czynności i zamiar jej powtarzalności) należy rozpatrywać zawsze łącznie. Wynika to stąd, że zgodnie z zasadami logiki, językowe znaczenie przecinka jest równoznaczne z koniunkcją (tj. spójnikiem „oraz”). Należy podkreślić, że gdyby intencją ustawodawcy było objęcie zakresem pojęcia „działalność gospodarcza” każdego działania wykonanego jednorazowo, bez konieczności ustalania istnienia towarzyszącego temu wykonaniu zamiaru wykonywania tej samej czynności w przyszłości, w sposób częstotliwy (powtarzalny), przepis ten skonstruowany zostałby inaczej, np. z pominięciem odwołania się do przesłanki istnienia „okoliczności zamiaru wykonywania czynności w sposób częstotliwy”.

Zamiar wykonania danej czynności w sposób inny niż jednorazowo musi istnieć w chwili wykonywania czynności, co do której rozważana jest możliwość uznania jej za równoważną z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zamiar ten powinien jednoznacznie wynikać z okoliczności danego zdarzenia, nie może on stanowić przedmiotu domniemania ze strony organu podatkowego co do tego, że dana czynność podjęta tu i teraz przez dany podmiot oznacza, że w przyszłości ten sam podmiot będzie podejmował inne czynności tego samego rodzaju w celu osiągnięcia tego samego rezultatu, który legł u podstaw wykonania pierwszej takiej czynności (jednorazowo). Zamiar powtarzalności, jako sformułowany w art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT warunek szczególny, na podstawie którego wykonanie danej czynności może zostać uznane za tożsame z wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy o VAT, powinien być interpretowany ściśle, adekwatnie do istniejących okoliczności, które mogą zostać poddane ocenie.

Zgodnie z polską definicją podatnika, wynikającą z brzmienia art. 15 ust. 1 i ust. 2 Ustawy o VAT, właścicielowi nieruchomości nie może zostać przypisany zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy w przypadku dokonania jednorazowej sprzedaży nieruchomości gruntowej, obejmującej dwie działki gruntu jedną sklasyfikowaną jako użytki rolne oraz drugą zaliczoną do grupy gruntów zabudowanych i zurbanizowanych), z uwagi na fakt, że obecny właściciel nie zamierzał dokonać sprzedaży swojej nieruchomości, a tym samym nie podejmował samodzielnych działań w celu realizacji sprzedaży nieruchomości gruntowej. Żadne okoliczności, leżące po stronie właściciela nieruchomości, nie wskazują na zamiar wykonywania czynności sprzedaży nieruchomości w sposób częstotliwy — ewentualne przeprowadzenie transakcji sprzedaży zostało mu zaproponowane, a pozostała część gruntu, która nie zostanie sprzedana, nadal będzie wykorzystywana do celów prowadzonego gospodarstwa rolnego. Zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy można byłoby przypisać właścicielowi gruntu, który aktywnie składałby oferty sprzedaży nieruchomości, prowadził działalność reklamową zachęcającą do sprzedaży nieruchomości w sposób podobny do agentów nieruchomości, przygotowywał dalszą część posiadanej przez siebie nieruchomości do podziału na mniejsze działki w celu łatwiejszego jej zbycia. Przez zamiar częstotliwości prowadzenia działalności należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzonej działalności, w tym wypadku działalności polegającej na handlu nieruchomościami. Okoliczności wskazujące na zamiar wykonania sprzedaży w sposób częstotliwy muszą istnieć w chwili ich wykonania, a nie w terminie późniejszym.

Dodatkowo, z treści art. 15 ust. 1 i ust. 2 Ustawy o VAT wynika, że Rzeczpospolita Polska nie skorzystała z możliwości implementowania rozwiązań zawartych w art. 12 ust. 1 Dyrektywy Rady. Na podstawie art. 12 ust. 1 Dyrektywy Rady, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1, w szczególności w jednej z następujących transakcji: dostawy budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu przed pierwszym zasiedleniem oraz dostawy terenu budowlanego. Z przepisu Dyrektywy wynika, że za podatnika VAT można uznać dany podmiot, pod warunkiem, że dokonana przez niego transakcja stanowi czynność choćby okazjonalnie związaną z prowadzoną przez niego działalnością (tj. czynność inną niż związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności). Dyrektywa Rady uniezależnia uznanie za podatnika od częstotliwości dokonywanych transakcji, bądź od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy. Przepis art. 15 ust. 1 i ust. 2 Ustawy o VAT nie przeniósł na grunt krajowego systemu prawa podatkowego rozwiązania przewidzianego w Dyrektywie Rady; zamiast tego wprowadził wymóg prowadzenia działalności w sposób wskazujący na zamiar dokonywania czynności w sposób częstotliwy. W związku z tym, na podstawie Ustawy o VAT, przesłanką uznania danej działalności za mającą charakter częstotliwy jest istnienie — w chwili podjęcia danej czynności po raz pierwszy — uzewnętrznionego zamiaru wykonywania jej w sposób powtarzalny. Tym samym, dana czynność wykonana raz (tu: sprzedaż gruntu) może zostać uznana za działalność gospodarczą tylko wówczas, gdy w okolicznościach konkretnego przypadku można przypisać danemu podmiotowi faktycznie istniejący w chwili dokonywania tej jednej czynności zamiar, by w przyszłości wykonywać ją ponownie, w sposób powtarzalny, typowy dla działalności o charakterze zawodowym (profesjonalnym).

Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka uważa, że zawarcie planowanej przez Spółkę transakcji sprzedaży niezabudowanej nieruchomości gruntowej, obejmującej dwie działki gruntu (jedną sklasyfikowaną jako użytki rolne oraz drugą zaliczoną do grupy gruntów zabudowanych i zurbanizowanych), nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług ze względu na poniższe przesłanki:

Sprzedawca-właściciel nieruchomości nie będzie występował w tej transakcji jako podatnik VAT prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 Ustawy o VAT oraz
Rzeczpospolita Polska nie skorzystała z możliwości wprowadzenia do krajowego systemu VAT rozwiązania dopuszczonego w art. 12 ust. 1 Dyrektywy Rady, tj. uznania za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą.

Orzecznictwo TSUE oraz krajowych sądów administracyjnych

Słuszność przedstawionego powyżej stanowiska znajduje potwierdzenie w orzecznictwie wspólnotowym. Przykładowo, w wyroku z dnia 15 września 2011 r. (sygn. akt C-180/10 i C-181/10), Trybunał Sprawiedliwości UE (TSUE) uznał, że „Dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy Rady (...) niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. (...) Z postanowień odsyłających, jak również z brzmienia wspomnianego art. 15 ust. 2 ustawy o podatku VA 7, nie wynika jednak, czy Rzeczpospolita Polska rzeczywiście skorzystała z art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT. (...) Osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112 (...) jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. (...) jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej. (...) Okoliczność, iż osoba ta jest „rolnikiem ryczałtowym” w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 dyrektywy 2006/112 (...), jest w tym zakresie bez znaczenia.”

Także Naczelny Sąd Administracyjny (NSA), w wyroku z dnia 16 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 110/11) wskazał, że w Ustawie o VAT „brak jest jednoznacznego i precyzyjnego unormowania, z którego wynikałoby, że Polska skorzystała z uprawnienia określonego w art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, na podstawie którego za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, w szczególności, dokonującego pojedynczej dostawy terenu budowlanego. W powołanym wyroku skład orzekający stwierdził wprost, że „podziela w pełni stanowisko zawarte w wyroku NSA z 7 października 2011 r. (sygn. akt: I FSK 1289/10), że nie ma jakichkolwiek podstaw, aby z powyższej treści art. 15 ust. 2 uptu wywodzić, że norma ta obejmuje także transakcje okazjonalne, o których stanowi art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, opodatkowane niezależnie od ustalenia takiej okoliczności jak zamiar wykonywania tych czynności w sposób częstotliwy, oraz stanowisko wyrażone w wyroku NSA z 18 października 2011 r. (sygn. akt: I FSK 1536/10), że brak w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. uptu unormowań, które w sposób jasny i precyzyjny wskazywałby na fakt transpozycji do tej ustawy możliwości (opcji) określonej w art. 12 ust. 1 i ust. 3 dyrektywy 2006/112/WE (poprzednio art. 4 ust. 3 VI dyrektywy), co do uznania za podatnika każdego kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, w zakresie pojedynczej dostawy terenu budowlanego, co nie pozwala na stwierdzenie, że Polska skorzystała z tej opcji. (...). Istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że strona w celu dokonania spornej sprzedaży gruntów podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 uptu, co skutkuje koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu jej majątkiem prywatnym. Fakt podjęcia, np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną”.

Podobny pogląd wyraził również inny skład NSA w wyroku z dnia 10 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1666/11), gdzie stwierdzono, że „Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (Jako handlowiec), wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Przesłanka „stałości” działalności gospodarczej wynika z porównania art. 9 i art. 12. dyrektywy 2006/112/WE, gdyż skoro art. 12 wprowadza, jako zasadę szczególną, możliwość uznania za podatnika także podmiotów wykonujących działalność gospodarczą w sposób sporadyczny (okazjonalny), to oznacza, iż zasadą ogólną jest, by działalność gospodarcza musiała być wykonywana w sposób niesporadyczny (stały). (...) Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych). Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. (...) Zbycie nawet kilkunastu działek budowlanych powstałych z podziału gruntu rolnego nabytego na cele prywatne i po zmianie przeznaczenia tego gruntu, nie stanowi per se działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdy brak przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia przedmiotowych gruntów, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności), co wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym, niemającym cech działalności gospodarczej w rozumieniu VAT.” (por. inne wyroki NSA: z dnia 10 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 13/11), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1655/11), z dnia 28 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1554/10).

Opodatkowanie odpłatnej dostawy towarów

Zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy Rady, opodatkowaniu VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze. Przepis ten statuuje zasadę wspólnego systemu podatku VAT, zgodnie z którą nie każda czynność (transakcja) dokonana przez podmiot, który ma status podatnika VAT, nawet jeśli wykonana została odpłatnie, musi zawsze podlegać opodatkowaniu tym podatkiem. Objęcie danej czynności podatkiem VAT wymaga bowiem każdorazowo przeprowadzenia analizy, czy do dostawy towarów lub świadczenia usług w konkretnym przypadku doszło w warunkach pozwalających na uznanie, że strona danej transakcji, w odniesieniu do tej konkretnej czynności, działała w praktyce jako podatnik VAT.

W analizowanym przypadku, właściciel nieruchomości będący potencjalnym sprzedawcą, prowadzący działalność rolną, nie będzie występował w transakcji sprzedaży nieruchomości obejmującej dwie działki gruntu (jedną sklasyfikowaną jako użytki rolne oraz drugą zaliczoną do grupy gruntów zabudowanych i zurbanizowanych) jako podatnik VAT, prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu art. 12 ust. 1 Dyrektywy Rady oraz art. 15 ust. 1 i ust. 2 Ustawy o VAT. Transakcja sprzedaży gruntu pozostanie u właściciela nieruchomości poza zakresem prowadzonej przez niego działalności gospodarczej - będzie dotyczyć prywatnej części jego zasobów majątkowych.

Powołany wyżej przepis art. 2 Dyrektywy Rady nie pozwala uznać automatycznie właściciela nieruchomości, mającego status rolnika ryczałtowego w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT, za podatnika VAT również w odniesieniu do każdej innej transakcji (nie pozostającej w związku z prowadzoną przez ten podmiot działalnością gospodarczą), a tym samym automatycznie opodatkować podatkiem VAT tej innej transakcji - nie mieszczącej się w ramach jego działalności gospodarczej (tu: działalności rolniczej rolnika ryczałtowego). Status podatnika VAT w odniesieniu do czynności dokonywanych w ramach prowadzenia działalności danego rodzaju nie stanowi jeszcze wystarczającego uzasadnienia ku temu, by na tej tylko podstawie wszelkie czynności dokonywane przez dany podmiot o takim statusie traktować jako ze swej istoty podlegające opodatkowaniu VAT. Skoro w transakcji sprzedaży gruntu właściciel nieruchomości nie ma statusu podatnika VAT (tak, jak ma to miejsce w analizowanym przypadku), konsekwentnie należy uznać, że transakcja tego rodzaju nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT.

Z przepisu art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy Rady wynika, że opodatkowaniu nie podlega odpłatna dostawa towarów, w sytuacji, gdy jest dokonywana przez podmiot nie występujący w charakterze podatnika w trakcie dokonywania tej czynności. W związku z tym, planowane przez Spółkę nabycie nieruchomości gruntowej od podmiotu, który nie jest i nie będzie podatnikiem VAT w trakcie dokonywanej czynności sprzedaży, mimo że nabycie gruntu będzie miało charakter odpłatny, nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT.

Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 4 października 1995 r. (sygn. akt C-291/92) wypowiedział się w sprawie zagadnienia każdorazowego badania, czy podmiot występujący w transakcji odpłatnej ma status podatnika w ramach przeprowadzanej transakcji. Ze wskazanego wyżej wyroku TSUE jednoznacznie wynika, że „Jeśli podatnik w rozumieniu artykułu 2(1) VI Dyrektywy sprzedaje majątek, którego część przeznaczył na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością i którą to część zarezerwował na potrzeby osobiste, w odniesieniu do sprzedaży tej części nie występuje on jako podatnik. Transakcja taka nie podlega zatem opodatkowaniu VAT.”

Niezależnie od przedstawionych powyżej argumentów, w razie uznania przez organ podatkowy, że stanowisko Spółki co do tego, że sprzedaż gruntu w okolicznościach analizowanego zdarzenia przyszłego nie powinna podlegać opodatkowaniu VAT, jest nieprawidłowe, Spółka zauważa, że w jej ocenie sprzedaż gruntu, o którym mowa we wniosku, powinna zostać w takim wypadku opodatkowana w ten sposób, że:

działka gruntu sklasyfikowana jako użytki rolne, stanowiąca teren niezabudowany inny niż teren budowlany lub teren przeznaczony pod zabudowę, powinna zostać zwolniona od opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT (zwolnienie od VAT dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę), natomiast
działka gruntu wyłączona z produkcji rolnej powinna zostać opodatkowana VAT na zasadach ogólnych (według stawki podstawowej 23%); grunt w rodzaju działki przeznaczonej pod zabudowę nie jest objęty zakresem zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy o VAT.

W dniu 20 kwietnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał postanowienie znak IPPP3/443-115/12-3/KB, w którym odmówił wszczęcia postępowania w zakresie pytania nr 1.

Organ wskazał, że w niniejszej sprawie we wniosku z dnia 24 stycznia 2012 r. o wydanie interpretacji indywidualnej jako Wnioskodawca wystąpiła X., natomiast przedstawiony problem nie dotyczy zakresu i zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy, lecz dotyczy sfery opodatkowania odrębnego podmiotu, zbywcy nieruchomości.

Odpowiedź na postawione we wniosku pytanie dotyczące opodatkowania sprzedaży nieruchomości przez kontrahenta Spółki, pozostaje bez wpływu na zakres opodatkowania Wnioskodawcy podatkiem od towarów i usług. Wykładnia przepisów o podatku od towarów i usług mających zastosowanie do przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego nie dotyczy jego sytuacji prawnopodatkowej. Obowiązek prawidłowego opodatkowania transakcji zbycia nieruchomości nie ciąży na Spółce, lecz spoczywa na podmiocie dokonującym dostawy nieruchomości.

Tym samym Organ stwierdził, że wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do sytuacji prawnopodatkowej odrębnego podmiotu, brak jest zatem podstaw, aby to X. występowała o pisemną interpretację przepisów związanych ze sprzedażą nieruchomości. Spółka nie występuje bowiem w charakterze podatnika dokonującego dostawy nieruchomości lecz jest nabywcą tej nieruchomości, stąd nie spoczywa na Niej obowiązek prawidłowego opodatkowania tej transakcji.

Powołane postanowienie było przedmiotem zażalenia, a następnie skargi, złożonej przez Wnioskodawcę.

W wyroku z dnia 28 marca 2013 r. sygn. III SA/Wa 2675/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżone postanowienie.

Sąd orzekł, że doszło do naruszenia przepisów postępowania podatkowego tj. art. 130 § 1 pkt 6 w związku z art. 221 i 239 Ordynacji podatkowej, dającego podstawę do wznowienia postępowania.

W związku z powyższym Organ wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wyrokiem z dnia 6 sierpnia 2014 r. sygn. I FSK 1408/13 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Organu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego oraz biorąc pod uwagę wnioski płynące z wyroku WSA w Warszawie z dnia 28 marca 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 2675/12 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), dalej zwanej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Ponadto w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma fakt czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in., że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”. Trybunał zwrócił uwagę, iż inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Zatem jak wynika z powyższego, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji powyższego, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie działki budowlanej nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zamierza nabyć niezabudowaną nieruchomość gruntową (obejmującą dwie działki gruntu) od osoby fizycznej, która prowadzi gospodarstwo rolne i jest rolnikiem ryczałtowym. Podmiot, od którego Spółka planuje nabyć nieruchomość, nabył jej własność w drodze przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności na podstawie decyzji wydanej w 1998 r. Prawo wieczystego użytkowania gruntu właściciel nieruchomości nabył w drodze umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste w 1995 roku. W stanie prawnym obowiązującym na dzień nabycia własności gruntu, a także w stanie prawnym obowiązującym na dzień nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntu, mającego stanowić przedmiot sprzedaży, czynności te nie były objęte zakresem opodatkowania podatkiem VAT. Przedmiotowa nieruchomość gruntowa jest sklasyfikowana w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne. Właściciel nieruchomości wykorzystuje nieruchomość gruntową w ramach prowadzonego wspólnie z żoną gospodarstwa rolnego. Inicjatorem transakcji sprzedaży ww. nieruchomości jest Spółka, która podjęła poszukiwania nieruchomości gruntowej odpowiednio zlokalizowanej względem węzła energetycznego. Spółka, zainteresowana zakupem należącego do właściciela nieruchomości gruntu, złożyła mu ofertę z własnej inicjatywy. Do dnia, w którym Spółka, jako podmiot zainteresowany nabyciem nieruchomości, nie skontaktowała się z właścicielem nieruchomości, nie planował on sprzedaży gruntu; tym bardziej, nie planował sprzedaży gruntu w momencie nabycia jego własności (nie nabył gruntu w celu dalszej jego odsprzedaży). Właściciel nieruchomości w żadnym momencie (ani obecnie, ani w przeszłości) nie podejmował, ani nie inicjował podjęcia przez podmioty trzecie (na jego zlecenie) jakichkolwiek działań, które miałyby doprowadzić do sprzedaży gruntu. Właściciel nieruchomości nie dokonał w przeszłości podziału działki, która podlegała będzie obecnie podziałowi na potrzeby przeprowadzenia planowanej transakcji. W przeszłości właściciel nieruchomości nie dokonywał żadnych transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowych.

Mając na uwadze przedstawioną treść wniosku oraz powyższe uregulowania stwierdzić należy, że Zbywca dokonując sprzedaży przedmiotowych działek nie będzie działał jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Przedmiotowa sprzedaż stanowić będzie zwykłe wykonywanie prawa własności. Wnioskodawca wskazał bowiem, że zbywcą jest rolnik ryczałtowy, który wykorzystywał przedmiotową nieruchomość w ramach gospodarstwa rolnego i nie planował on sprzedaży gruntu, zwłaszcza w momencie jego nabycia. Ponadto, właściciel nieruchomości, przed dniem, w którym Spółka zainteresowana nabyciem gruntu nawiązała z nim kontakt w celu zawarcia transakcji, nie podejmował żadnych działań o charakterze profesjonalnym, które można byłoby uznać za działania mające na celu doprowadzenie do sprzedaży gruntu stanowiącego jego własność i wchodzącego w skład prowadzonego gospodarstwa rolnego. W przeszłości właściciel nieruchomości nie dokonywał żadnych transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowych.

Reasumując, Zbywca z tytułu sprzedaży przedmiotowych działek nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem sprzedaż opisanej we wniosku nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy zauważyć, że niniejsza interpretacja dotyczy pytania oznaczonego we wniosku jako pytanie nr 1 natomiast w zakresie pytań nr 2 i 3 zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zaskarżonego postanowienia tj. 20 kwietnia 2012 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin