INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27.01.2012 r. (data wpływu 2.02.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji instalacji edukacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19.01.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji instalacji edukacyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza zorganizować wystawę „Tajemnice Podwodnego Świata” w oparciu o inwestycję polegająca na stworzeniu instalacji edukacyjnej. Wystawa, w postaci przenoszonej z miejsca na miejsce instalacji, będzie przeznaczona dla dzieci i młodzieży. Ruchoma instalacja edukacyjna będzie ustawiana przed centrami handlowymi, które będą płacić na rzecz wnioskodawcy wynagrodzenie za „uatrakcyjnienie” danego centrum handlowego, dzięki zainstalowanej na jego terenie wystawie.Instalacja edukacyjna, która zostanie stworzona w celu organizowania wystaw, opiera się na działaniu sprzętu komputerowego skonfigurowanego specjalnie i wyłącznie na potrzeby utworzenia i działania instalacji.

Instalacja będzie działać w ten sposób, że odpowiednio skonfigurowany sprzęt komputerowy, będzie wytwarzał obrazy i efekty symulujące podwodny świat, które będą przetwarzane za pomocą podłączonej do komputerów aparatury i wyposażenia multimedialnego (telewizory, rzutniki, case koncertowy, ekrany, pylon do montażu audio-video) i aparatury nagłaśniającej (wzmacniacze, kolumny, subwoofery, odtwarzacze CD), żeby stworzyć wrażenie przebywania w podwodnym świecie. Efekty symulujące podwodny świat, uzyskane dzięki sprzętowi komputerowemu będą prezentowane w tak zwanych 4 stacjach podwodnego świata, zbudowanych z elementów konstrukcyjnych: przęseł, półkolistej obudowy i nadstawek wyposażonych w makiety - scenografie imitujące podwodny świat, wentylację sufitową - wentylatory, system oświetlenia ledowego, maskownicę/ramę do monitorów, ławki do przebierania, lampę sygnalizacyjną, wieszaki na ubrania, klucze do zamykania drzwi, skafandry nurkowe, latarki, koła ratunkowe, koło sterowe, butlę do nurkowania, armaty, beczki, kufer ze złotymi monetami (monety zalane żywicą), linę, sekstans, kaganki/oświetlenie, materac do wnętrza - do siedzenia, mapę, elementy magnetyczne na mapę. Stacje zostaną ustawione na wykładzinie podłogowej, wystawa zostanie ogrodzona a na ogrodzeniu będzie umieszczona tablica informacyjna.

Do wytworzenia środka trwałego - Instalacji edukacyjnej, konieczna będzie poniesienie przez wnioskodawcę wydatków na zapłatę wynagrodzeń za pracę, przy zaprojektowaniu i wytworzeniu poszczególnych elementów instalacji, takich jak makiety - scenografie, przy nagraniu dźwięków podwodnego świata i tekstów - przez aktorów, lektorów, przy transporcie elementów instalacji, jej montażu i demontażu. W tym celu wnioskodawca będzie korzystał zarówno z pracy własnych pracowników, jak też osób zatrudnionych przez wnioskodawcę na podstawie umowy o dzieło lub umowy zlecenia i z usług obcych świadczonych przez profesjonalnych przedsiębiorców.

W instalacji będą też wykorzystane materiały filmowe, do których wnioskodawca nabył prawo do korzystania z autorskich praw majątkowych na okres 2 lat, co stanowi wartość niematerialną i prawną w rozumieniu przepisu art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.Łączny Koszt wytworzenia instalacji edukacyjnej, z wyłączeniem wyżej opisanej wartości niematerialnej i prawnej, znacznie przekroczy kwotę 3500 zł, a jej przewidywany okres używalności przez wnioskodawcę to 2 lata. Wnioskodawca zakłada, że w ciągu 2 lat zorganizuje wystawy przy użyciu instalacji, w większości centrów handlowych w Polsce i dzieci znudzą się już tymi wystawami. Wobec czego centra handlowe przestaną płacić za zorganizowanie wystawy na ich terenie, a tym samym instalacja utraci swoją przydatność gospodarczą dla podatnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wnioskodawca powinien do amortyzacji wyżej opisanej instalacji edukacyjnej stosować stawkę amortyzacji podatkowej 30%, która zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacji, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, jest właściwa dla zespołów komputerowych, czy stawkę amortyzacyjną 20%, która zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacji, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, jest właściwa dla grupy 8 KŚT, do której zalicza się pozostałe narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie (zgodnie z objaśnieniami do KŚT do tej grupy zaliczamy to wszystko co nie zostało nigdzie wcześniej sklasyfikowane w KŚT)...

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Instalacja edukacyjna, opisana w stanie faktycznym, spełnia wszystkie z określonych w powyższym przepisie warunków do podlegania amortyzacji. Jest wytworzona przez wnioskodawcę, po wytworzeniu stanowić będzie jego własność, w założeniu ma być używana dłużej, niż rok, w celu uzyskiwania przez wnioskodawcę przychodów, czyli na potrzeby związane z prowadzeniem przez niego działalności gospodarczej. W dniu przyjęcia do używania, tj. w dniu otwarcia wystawy, będzie kompletna i zdatna do użytku ale jedynie jako całość. Każdy z jej elementów nie jest przydatny podatnikowi do samodzielnego gospodarczego wykorzystania. Wobec czego, żaden z nich, nie może być zakwalifikowany, według kryterium funkcjonalności określonego w wyżej powołanym przepisie, Jako odrębny i samodzielny środek trwały. Instalację edukacyjną należy amortyzować jako całość.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za wartość początkową środków trwałych, uważa się: w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia, a za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.

Zatem wartość początkową instalacji będą stanowiły wydatki na zakup jej poszczególnych elementów, szczegółowo opisanych w stanie faktycznym oraz wynagrodzenia za pracę, przy zaprojektowaniu i wytworzeniu poszczególnych elementów instalacji, szczegółowe opisane w stanie faktycznym. W tym wynagrodzenia własnych pracowników, osób zatrudnionych przez wnioskodawcą na podstawie umowy o dzieło lub umowy zlecenia oraz koszt zakupu usług obcych świadczonych przy zaprojektowaniu i wytworzeniu instalacji. Od tak obliczonej wartości początkowej instalacji należy dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Do kosztów wytworzenia środka trwałego - instalacji edukacyjnej nie zostaną zaliczone koszty nabycia prawa do korzystania z materiałów filmowych BBC, które zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. stanowią wartość niematerialną i prawną i podlegają amortyzacji stosownie do przepisu art. 16m ust. 1 pkt 2, przez okres nie krótszy, niż 24 miesiące.

Instalacja edukacyjna jako całość nie jest wymieniona w żadnej z pozycji wykazu stawek amortyzacyjnych, który przy przyporządkowaniu stawki amortyzacyjnej do danego przedmiotu lub zespołu przedmiotów odwołuje się do klasyfikacji środków trwałych określonej przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U.2010.242.1622). Zgodnie z objaśnieniami do KŚT, to wszystko, co nie zostało nigdzie wcześniej sklasyfikowane w KŚT należy zaliczyć do grupy 8 KŚT: pozostałe narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, dla której w wykazie stawek amortyzacyjnych przewidziano stawkę amortyzacji podatkowej 20%. Wobec czego można by wyciągnąć wniosek, że instalacja edukacyjna, opisana w stanie faktycznym, powinna być amortyzowana właśnie według tej stawki.

Jednakże do prawidłowego funkcjonowania instalacji edukacyjnej, jako całości, zgodnie z jej przeznaczeniem, niezbędny jest skonfigurowany zespół urządzeń komputerowych, co zostało opisane w stanie faktycznym. Wszystkie pozostałe elementy instalacji stanowią swego rodzaju urządzenia peryferyjne, przyłączone do zespołu odpowiednio skonfigurowanych komputerów, które jako odrębne i samodzielne przedmioty nie mają żadnej przydatności. Zarówno urządzenia multimedialne jak rzutniki, aparatura nagłaśniająca, oświetlenie, jak też całe szczegółowo opisane wyposażenie instalacji, służą wyłącznie przetworzeniu zaprogramowanych w komputerach efektów na zewnątrz. Przeznaczenie funkcjonalne instalacji determinuje odpowiednio skonfigurowany zestaw urządzeń komputerowych. Dlatego zdaniem podatnika instalacja edukacyjna, opisana w stanie faktycznym, powinna być amortyzowana według stawki amortyzacji podatkowej 30%, przewidzianej w wykazie stawek amortyzacyjnych dla zespołów komputerowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Uwzględniając, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, w którym następuje odwołanie się do symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, należy stwierdzić, że rozwinięcie zakresu przedmiotowego środków trwałych wskazanych w art. 16a ust. 1 ww. ustawy ma miejsce w Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m. in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Z punktu widzenia funkcji, jakie poszczególne środki trwałe spełniają w procesie wytwarzania lub w toku nieprodukcyjnego użytkowania, rozróżnia się cztery zasadnicze zbiory:

1. nieruchomości - obejmujące grunty, budynki oraz obiekty inżynierii lądowej i wodnej; środki trwałe zaliczone do tego zbioru zapewniają odpowiednie warunki do prowadzenia procesów produkcyjnych oraz działalności nieprodukcyjnej;
2. maszyny, urządzenia techniczne i narzędzia - obejmujące środki trwałe, którymi oddziałuje się bezpośrednio na przedmioty pracy, takie jak: surowce, materiały itp.;
3. środki transportu służące do przewozu osób lub transportu towarów;
4. inwentarz żywy.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka zamierza zorganizować wystawę w oparciu o inwestycję polegającą na stworzeniu instalacji edukacyjnej. Instalacja będzie się składała m.in. ze sprzętu komputerowego, aparatury, wyposażenia multimedialnego, z elementów konstrukcyjnych i wyposażenia (szczegółowo opisanego we wniosku). Zdaniem Spółki zespół takich elementów należy zakwalifikować, jako „zespół urządzeń komputerowych”, zaklasyfikowany w KŚT pod poz. 491.

Zgodnie z objaśnieniami do rozporządzenia w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, rodzaj 491 „Zespoły komputerowe” obejmuje maszyny i urządzenia do wprowadzania, przetwarzania, przechowywania i wyprowadzania informacji cyfrowych lub analogowych, w szczególności:

• jednostki centralne,
• jednostki pamięci,
• jednostki zasilające,
• urządzenia wejścia, w tym m.in. rejestratory, skanery,
• urządzenia wyjścia,
• urządzenia wejścia-wyjścia: konsole operatorskie, monitory ekranowe,
• urządzenia transmisji i ochrony danych.
  
  

Obiektem może być cały zespół służący do przetwarzania informacji, złożony z jednostki centralnej i podłączonych do niej jednostek zewnętrznych, względnie poszczególna maszyna i urządzenie wydzielone w osobne jednostki.

Rodzaj ten nie obejmuje: urządzeń służących do badań technicznych, sklasyfikowanych w rodzaju 664, specjalistycznych urządzeń i maszyn służących wyłącznie do programowego nauczania lub samo instruktażu, sklasyfikowanych w grupie 8, komputerów sterujących procesem produkcyjnym samodzielnej maszyny, agregatu, linii obróbczej itp., stanowiących integralną część maszyny oraz przemysłowych rejestratorów danych i aparatury liczącej, przystosowanej wyłącznie do pracy w procesach technologicznych, pomiarowych i kontrolnych przemysłowych, sklasyfikowanych w odpowiednim rodzaju KŚT.

Biorąc pod uwagę powyższe objaśnienia, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, iż opisana przez niego instalacja edukacyjna stanowi zespół komputerowy mieszczący się w klasyfikacji rodzajowej „Zespoły komputerowe”. Przedmiotowa instalacja składa się z wielu odrębnych elementów podlegających odrębnej klasyfikacji. Skoro ustawodawca w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, będących załącznikiem nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zamieścił takiej pozycji, jak instalacja edukacyjna, należy ją amortyzować zgodnie z klasyfikacją, której podlegają jej poszczególne elementy składowe (środki trwałe składające się na całą instalację).

Jednocześnie należy podkreślić, iż zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m. in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe, przypomnieć należy, iż organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Ponadto, aby składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika, muszą spełniać następujące warunki:

• przewidywany okres ich używania musi przekraczać jeden rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
• muszą stanowić własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą lub ich oddaniem do używania na podstawie umowy leasingu, najmu lub dzierżawy.
  
  

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 - 3 oraz w art. 16b.

Natomiast, na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepis art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy) i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się przez ściśle określony czas na skutek przyjęcia wysokości stawki amortyzacyjnej wynikającej z ww. Wykazu.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek ten lub wartość wprowadzono do ewidencji, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 16h ust. 1 ww. ustawy). Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Dla potrzeb ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych, od składników majątku trwałego wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych można dokonywać, zgodnie z art. 16h ust. 4 tej ustawy:

• w równych ratach co miesiąc, z uwzględnieniem podwyższenia lub obniżenia stawek amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16i;
• w równych ratach co kwartał, z uwzględnieniem podwyższenia lub obniżenia stawek amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16i;
• jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem podwyższenia lub obniżenia stawek amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16i.
  
  

Wysokość rocznego odpisu amortyzacyjnego uzyskuje się poprzez pomnożenie wartości początkowej środka trwałego oraz ww. stawki amortyzacyjnej. Wysokość miesięcznego albo kwartalnego odpisu ustala się poprzez podzielenie rocznego odpisu odpowiednio przez 12 lub 4.

Reasumując powyższe wyjaśnienia, stwierdzić należy, że wskazane w opisie zdarzenia przyszłego składniki majątkowe – składające się na instalację edukacyjną, podlegać będą amortyzacji, według stawek określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jako odrębne środki trwałe, wg właściwej stawki amortyzacyjnej po dokonaniu prawidłowej ich klasyfikacji na podstawie rozporządzenia w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Klasyfikacji tej podatnik może dokonać samodzielnie lub może on wystąpić z wnioskiem o pomoc w takiej klasyfikacji do Urzędu Statystycznego w Łodzi.

Nieprawidłowe jest zatem stanowisko, że Wnioskodawca powinien do amortyzacji, opisanej we wniosku instalacji edukacyjnej, stosować stawkę amortyzacji podatkowej 30%, która zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiących Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest właściwa dla zespołów komputerowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.