Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-301/15/AS
z 15 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów, po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie Izba Finansowa z dnia 25 listopada 2014 r. sygn. akt I FSK 1661/13 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 10 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 113/13 (data wpływu prawomocnego orzeczenia wraz z aktami sprawy 14 kwietnia 2015 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 marca 2008 r. (data wpływu 20 marca 2008 r.), uzupełnionym pismem z 30 kwietnia 2015 r. (data wpływu 14 maja 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy 7 działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2008 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy 7 działek.

W dniu 17 czerwca 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP1/443-483/08/JP uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania dostawy 7 działek jest nieprawidłowe.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z 17 czerwca 2008 r. znak: IBPP1/443-483/08/JP złożył skargę z 12 września 2008 r., w której zażądał zmiany indywidualnej interpretacji podatkowej w ten sposób, że Skarżący w zakresie wydzielonych z gospodarstwa rolnego działek nie był podatnikiem VAT, zaś przedmiotowe działki nie wchodziły w skład gospodarstwa rolnego w rozumieniu art. 55³ k.c.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 10 lipca 2009 r. sygn. akt I SA/Kr 1559/08 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 17 czerwca 2008 r. znak: IBPP1/443-483/08/JP. Sąd ten wskazał na art. 14d o.p., zgodnie z którym interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego wydaje się bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie trzech miesięcy od dnia otrzymania wniosku. Sąd stwierdził, że interpretacja została doręczona po upływie trzech miesięcy od daty wpływu wniosku, zatem wydano ją już po terminie, o którym mowa w art. 14d o.p.

Od powyższego wyroku, Minister Finansów wniósł skargę kasacyjną, natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, Izba Finansowa, Wydział I, wyrokiem z 14 października 2010 r. sygn. akt I FSK 1883/09 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie. Sąd odwoławczy zaprezentował odmienną interpretację art. 14d o.p., zgodnie z którą wydanie interpretacji nie może być utożsamiane z doręczeniem interpretacji.

W związku z powyższym, w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 10 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 113/13 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 17 czerwca 2008 r. znak: IBPP1/443-483/08/JP.

Od powyższego wyroku, Minister Finansów wniósł skargę kasacyjną z 4 lipca 2013 r.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, Izba Finansowa, Wydział I, wyrokiem z 25 listopada 2014 r. sygn. akt I FSK 1661/13 oddalił skargę kasacyjną.

Orzeczenie to jest ostateczne i nie podlega zaskarżeniu.

W związku z powyższym wyrokiem NSA, wyrok WSA w Krakowie z 10 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 113/13 stał się prawomocny z dniem 25 listopada 2014 r.

Pismem z 11 marca 2015 r. nr IBPP1/4440-19/08/AS, tut. organ wezwał Wnioskodawcę m.in. do wyjaśnienia, czy w postępowaniu o wydanie ponownej interpretacji, Pan A. C. będzie działać jako pełnomocnik Wnioskodawcy.

Wniosek został uzupełniony pismem z 30 kwietnia 2015 r. (data wpływu 14 maja 2015 r.), w którym Wnioskodawca wskazał m.in., że współpraca z dr A. C. została zakończona.

Wskutek powyższego, wniosek z 14 marca 2008 r. (data wpływu 20 marca 2008 r.), uzupełniony pismem z 30 kwietnia 2015 r. (data wpływu 14 maja 2015 r.), wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca i jego małżonka są obecnie właścicielami gospodarstwa rolnego o pow. 15,12 ha i płatnikami podatku rolnego. W 2006 r. zakupili 4,87 ha ziemi (akt notarialny Nr 89/24) na powiększenie własnego gospodarstwa. W 2007 r. z części zakupionej ziemi wydzielili 22 działki o pow. 10 arów każda. Obecnie planują sprzedaż 7 działek, a z pozyskanych pieniędzy przeprowadzić remont domu i zakup maszyn rolniczych. Jest to pierwsza i jedyna sprzedaż ziemi z własnego gospodarstwa, które prowadzą od 20 lat. Na ww. działkach Wnioskodawca prowadzi działalność rolniczą wraz z małżonką i dokonuje systematycznej sprzedaży produktów rolnych. Wnioskodawca i jego małżonka są płatnikami podatku rolnego zryczałtowanego oraz praktycznie zajmują się prowadzeniem gospodarstwa rolnego.

Wnioskodawca posiada 4% udziału w spółce cywilnej, zajmującej się handlem detalicznym (kwiaty, kosmetyki, itp). Drugim wspólnikiem jest córka Wnioskodawcy.

Jako osoby fizyczne Wnioskodawca i jego żona są płatnikami podatku dochodowego oraz nie są płatnikami podatku VAT.

Działki w momencie sprzedaży będą niezabudowane.

Działki wg planu zagospodarowania przestrzennego są działkami budowlanymi. Wnioskodawca nie uzyskiwał żadnych decyzji o warunkach zabudowy.

Sprzedaż wymienionych we wniosku działek z całego gospodarstwa będzie miała charakter jednorazowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca powinien zapłacić podatek VAT od sprzedaży działek?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że ziemię zakupiono na powiększenie własnego gospodarstwa tylko sytuacja finansowa zmusiła Wnioskodawcę i jego żonę do sprzedania części ziemi. Zgodnie z wykładnią przepisów w zakresie definicji działalności gospodarczej dokonanej przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 października 2007 r. (sygn. I FPS 3/07), Wnioskodawca nie powinien płacić podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dniu wydania uchylonej interpretacji z dnia 17 czerwca 2008 r. znak: IBPP1/443-483/08/JP (tj. w dniu 17 czerwca 2008 r.) gdyż we wniosku z 14 marca 2008 r. (data wpływu 20 marca 2008 r.), Wnioskodawca wskazał, że sprawa dotyczy zdarzenia przyszłego, a niniejsza interpretacja została wydana w wyniku ponownego rozpatrzenia tej samej sprawy i zastępuje uchyloną interpretację.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ww. ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem określenie czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Ze wskazanych regulacji wynika, że dostawa nieruchomości, co do zasady, jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W zakresie prawa unijnego, z mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.), „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar wykonywać takie czynności wielokrotnie, a sprzedawane towary zostały nabyte lub wytworzone w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podkreślić także należy, iż w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Zatem, dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Jak wskazano wyżej nie zawsze sprzedaż nieruchomości stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. Sprzedaż nieruchomości nie stanowi takiej czynności przede wszystkim wówczas, gdy jest ona dokonywana przez podmioty niebędące podatnikami VAT lub przez podmioty będące, co prawda takimi podatnikami, lecz niedziałające jako podatnicy w odniesieniu do tej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania dostawy nieruchomości podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też dostawa nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Podkreślenia wymaga, że wprawdzie pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Zaznaczyć należy również, że nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. Należy mieć jednak na uwadze, że stwierdzenie czy dany przedmiot sprzedaży stanowi składnik majątku prywatnego, czy też jest związany z prowadzoną czy planowaną działalnością gospodarczą jest konsekwencją oceny prawnej dokonanej przez organ wydający interpretację, a nie elementem stanu faktycznego.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego.

Z kolei z treści orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej TSUE) w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca i jego małżonka są obecnie właścicielami gospodarstwa rolnego o pow. 15,12 ha i płatnikami podatku rolnego.

W 2006 r. zakupili 4,87 ha ziemi (akt notarialny Nr 89/24) na powiększenie własnego gospodarstwa.

W 2007 r. z części zakupionej ziemi wydzielili 22 działki o pow. 10 arów każda.

Obecnie planują sprzedaż 7 działek, a z pozyskanych pieniędzy przeprowadzić remont domu i zakup maszyn rolniczych. Jest to pierwsza i jedyna sprzedaż ziemi z własnego gospodarstwa, które prowadzą od 20 lat. Na ww. działkach Wnioskodawca prowadzi działalność rolniczą wraz z małżonką i dokonuje systematycznej sprzedaży produktów rolnych. Wnioskodawca i jego małżonka są płatnikami podatku rolnego zryczałtowanego oraz praktycznie zajmują się prowadzeniem gospodarstwa rolnego.

Jako osoby fizyczne Wnioskodawca i jego żona są płatnikami podatku dochodowego oraz nie są płatnikami podatku VAT.

Działki w momencie sprzedaży będą niezabudowane.

Działki wg planu zagospodarowania przestrzennego są działkami budowlanymi. Wnioskodawca nie uzyskiwał żadnych decyzji o warunkach zabudowy.

Sprzedaż wymienionych we wniosku działek z całego gospodarstwa będzie miała charakter jednorazowy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wydanym w przedmiotowej sprawie wyroku z 10 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 113/13 stwierdził, że „(…) aby skarżącego uznać za podatnika, powinien występować w ramach dokonywanej sprzedaży jako podmiot zawodowo dokonujący obrotu nieruchomościami (tak Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyżej wyroku sygn. akt I FSK 1685/11). Konieczne jest zatem podjęcie przez podatnika innych działań niż tylko te, które zmierzają do jednorazowej sprzedaży, tj. innych niż sam podział nieruchomości na działki. O zamiarze działania w zakresie obrotu nieruchomościami w sposób zawodowy mogłyby świadczyć np. starania sprzedającego o uprzednie uzbrojenie terenu, zapewnienie dróg dojazdowych, zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego czy też działania marketingowe.

W niniejszej sprawie zdarzenie przyszłe, przedstawione przez skarżącego, nie zawierało elementów pozwalających uznać, że miał on zamiar zawodowo trudnić się działalnością gospodarczą polegającą na obrocie nieruchomościami. Z wniosku wynikało, że sprzedaż nieruchomości miała być jedynie okazjonalna. Takie zaś zdarzenie gospodarcze nie może podlegać opodatkowaniu jako dostawa towarów, a to z uwagi na brak implementacji do krajowego porządku prawnego przepisu art. 12 ust. 1 dyrektywy. Wydając zaskarżoną interpretację, Minister Finansów błędnie uznał zatem planowane działania skarżącego za opodatkowane podatkiem od towarów i usług, naruszył zatem art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.”

Również Naczelny Sąd Administracyjny w wydanym w przedmiotowej sprawie wyroku z 25 listopada 2014 r. sygn. akt I FSK 1661/13 stwierdził: „6.4. Odnosząc się do argumentacji autora skargi kasacyjnej przypomnieć należy, że w niniejszej sprawie przedmiotem zaskarżenia do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego była indywidualna interpretacja prawa podatkowego. Dokonując kontroli takiej interpretacji Sąd pierwszej instancji związany był przedstawionym we wniosku o jej wydanie stanem faktycznym. Ze stanu faktycznego wynikało zaś, że wnioskujący planuje sprzedaż wydzielonych w 2007 r. działek, a z pozyskanych pieniędzy chce przeprowadzić remont domu i zakup maszyn rolniczych. Sprzedaż nieruchomości przez wnioskującego miała być jedynie okazjonalna. W tak podanych okolicznościach Wojewódzki Sąd Administracyjny prawidłowo ocenił, powołując się przy tym na wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 15 września 2011 r., sygn. akt C-180/10, że planowane działania skarżącego nie mogą być uznane za opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Autor skargi kasacyjnej, mimo sformułowania w petitum skargi kasacyjnej zarzutu naruszenia art. 15 ust. 1-2 ustawy o VAT poprzez błędną wykładnię, zgadza się z dokonaną przez Sąd pierwszej instancji wykładnią prawa. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej zawarł argumentację aprobującą stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, że aby skarżącego uznać za podatnika, powinien występować w ramach dokonywanej sprzedaży jako podmiot zawodowo dokonujący obrotu nieruchomościami (tak Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyżej wyroku sygn. akt I FSK 1685/11). Konieczne jest zatem podjęcie przez podatnika innych działań niż tylko te, które zmierzają do jednorazowej sprzedaży, tj. innych niż sam podział nieruchomości na działki. O zamiarze działania w zakresie obrotu nieruchomościami w sposób zawodowy mogłyby świadczyć np. starania sprzedającego o uprzednie uzbrojenie terenu, zapewnienie dróg dojazdowych, zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego czy też działania marketingowe.

Z podanego przez wnioskującego stanu fatycznego nie wynikało, czy podjął on działania wskazujące na zawodowy charakter obrotu nieruchomościami takie jak np. uprzednie uzbrojenie terenu, zapewnienie dróg dojazdowych czy też działania marketingowe (por. pkt 40 wyroku TSUE C-180/10). Minister Finansów nie wzywał zaś wnioskodawcy w trybie art. 169 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) w zw. z art. 14h tej ustawy do uzupełnienia przedstawionego stanu faktycznego. W takiej sytuacji wiążący był stan faktyczny podany przez wnioskującego we wniosku o wydanie interpretacji i to on stał się przedmiotem oceny możliwości zastosowania prawa podatkowego.

W sprawie pamiętać jednak należy, że w przypadku gdy stan faktyczny, który zajdzie u podatnika, będzie się różnił od stanu przedstawionego w postępowaniu interpretacyjnym, a różnica ta będzie na tyle istotna, że będzie wywierała wpływ na kwalifikację prawną, interpretacja ta, z powodu i w zakresie różnicy wymienionych stanów faktycznych, nie będzie stanowiła ochrony prawnej dla jej adresata (por. J. Brolik, Urzędowe interpretacje prawa podatkowego, Warszawa 2010, str. 74 -75).”

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa oraz wydany w przedmiotowej sprawie wyrok WSA w Krakowie z 10 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 113/13 i wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 listopada 2014 r. sygn. akt I FSK 1661/13 stwierdzić należy, że dla uznania podatnika za podmiot zawodowo dokonujący obrotu nieruchomościami, konieczne jest podjęcie przez podatnika innych działań niż tylko te, które zmierzają do jednorazowej sprzedaży, tj. innych niż sam podział nieruchomości na działki. O zamiarze działania w zakresie obrotu nieruchomościami w sposób zawodowy mogłyby świadczyć np. starania sprzedającego o uprzednie uzbrojenie terenu, zapewnienie dróg dojazdowych, zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego czy też działania marketingowe.

Przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego nie zawiera elementów pozwalających uznać, że Wnioskodawca miał zamiar zawodowo trudnić się działalnością gospodarczą polegającą na obrocie nieruchomościami. Z wniosku wynika, że sprzedaż nieruchomości miała być jedynie okazjonalna.

W przedmiotowej sprawie nie występują zatem przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Należy zatem stwierdzić, że planowana dostawa 7 działek wydzielonych z gospodarstwa rolnego nie będzie dokonana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez podatnika podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca dokonując sprzedaży działek nie będzie działał w charakterze podatnika zajmującego się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, a czynność ta nie nosi znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Skutkiem powyższego planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji, tj. w dniu 7 czerwca 2008 r.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Zatem w przypadku, gdy stan faktyczny, który zajdzie u Wnioskodawcy, będzie się różnił od stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, a różnica ta będzie na tyle istotna, że będzie wywierała wpływ na kwalifikację prawną czynności, niniejsza interpretacja utraci swoją aktualność.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Zauważyć należy, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Pana S. P. jako Wnioskodawcy. Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), zatem interpretację wydać można na rzecz jednej osoby fizycznej, a nie dla małżonków. Jeżeli małżonek Wnioskodawcy jest zainteresowany uzyskaniem dla siebie interpretacji indywidualnej, powinien złożyć odrębny wniosek, przedstawić właściwy dla siebie stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), pytanie oraz własne stanowisko w sprawie, jak również wnieść odrębną opłatę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.