Interpretacja Ministra Finansów
DD3.8222.2.301.2015.MCA
z 13 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 i 699) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 31 października 2011 r. Nr IBPB II/1/415-714/11/MZ, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko S.A. (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku z dnia 02 sierpnia 2011 r. (data wpływu 05 sierpnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 września 2011 r. (data wpływu 05 października 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udziału w imprezie integracyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w jego indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełnionym w dniu 05 października 2011 r., Wnioskodawca przedstawił następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca organizuje imprezę okolicznościową w formie festynu w związku z obchodzoną w bieżącym roku 90-tą rocznicą istnienia. Impreza odbędzie się na boisku sportowym Wnioskodawcy, a jej organizacja została zlecona firmie zewnętrznej. Opłata dla dostawcy usługi za zorganizowanie imprezy ustalona jest ryczałtowo bez względu na rzeczywistą ilość pracowników, którzy wezmą udział w imprezie.

Zaproszenie do udziału zostało skierowane do pracowników Wnioskodawcy oraz ich rodzin, a także do emerytów - byłych pracowników.

Impreza odbędzie się w dniu wolnym od pracy (sobota), ma charakter otwarty, uczestnictwo w festynie jubileuszowym jest dobrowolne i nieobowiązkowe. Pracownicy wraz z rodzinami nie muszą w równym stopniu korzystać ze wszystkich udostępnianych atrakcji. Wnioskodawca nie sporządza listy pracowników biorących udział w imprezie.

W ramach imprezy jubileuszowej pracownicy i ich rodziny mogą zapoznać się z osiągnięciami firmy, zwiedzić zakład, poznać specyfikę pracy na poszczególnych stanowiskach pracy. Podczas imprezy pracownicy i ich rodziny mogą korzystać z usług gastronomicznych serwowanych w formie stołu szwedzkiego - nie mają przydzielonych racji żywnościowych, a każdy pracownik ma możliwość wyboru na imprezie jaki posiłek chce zjeść lub czego chce się napić.

Wnioskodawca nie jest w stanie precyzyjnie określić ilu pracowników i emerytów przybędzie na uroczystość. Nie będzie możliwości stwierdzenia, czy poszczególne osoby brały udział w imprezie (otrzymały świadczenie). Wnioskodawca nie jest w stanie ewidencjonować ilości spożytych przez danego pracownika produktów. Pracownicy mogą również skorzystać z dodatkowych atrakcji zapewnianych przez Wnioskodawcę, takich jak np.: oglądanie występu artystycznego, udział w zabawie tanecznej, plenerowe gry i zabawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, prowadzenie ewidencji pozwalającej na ustalenie, który z pracowników z jakiej atrakcji skorzystał jest niemożliwe do wykonania w praktyce.

Wydatki związane z organizacją imprezy zostaną sfinansowane ze środków obrotowych oraz z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy udział pracowników w imprezie integracyjnej z okazji 90-lecia istnienia Wnioskodawcy, zorganizowanej przez pracodawcę będzie prowadzić do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, czy Wnioskodawca powinien zwiększać przychody pracowników z tytułu umowy o pracę, w związku z tym, że wzięli oni udział w imprezie integracyjnej?

Zdaniem Wnioskodawcy, sfinansowanie imprezy okolicznościowej dla pracowników będzie wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych, gdyż impreza ma charakter otwarty i nie jest możliwe przyporządkowanie wartości przychodu dla każdego pracownika.

Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z art. 12 ust 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) przychodem ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Sfinansowanie imprezy okolicznościowej można uznać za świadczenie w naturze na rzecz pracowników. Jednak w sytuacji, gdy impreza okolicznościowa ma charakter otwarty, trudno jest określić, jaka faktyczna ilość pracowników brała w niej udział oraz jaka kwota przychodu przypada na konkretnego pracownika. Według Wnioskodawcy, nie ma możliwości przypisania konkretnego przychodu poszczególnym uczestnikom. Wszyscy pracownicy mogą wziąć w niej udział, ale nie wszyscy mają obowiązek się stawić. Ponieważ jubileusz jest zorganizowany dla ogółu pracowników, nie jest możliwe określenie, jaka kwota przychodu (jakie konkretnie świadczenia) przypada na pojedynczego pracownika. Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest dopuszczalne dzielenie kosztów poniesionych przez niego przez szacunkową liczbę uczestników i przyjęcie takiej kwoty za przychód pracownika.

Z uwagi na wskazane wyżej okoliczności, przychód u pracowników z tytułu uczestnictwa w uroczystości jubileuszu nie powstanie. Świadczenia będą bowiem adresowane do ogółu (większej grupy) pracowników, a nie do każdego z nich pojedynczo. Wnioskodawca zapłaci za organizację imprezy ryczałtowo - dzielenie tej wartości przez liczbę pracowników nie powinno mieć miejsca ponieważ brak jest podstaw do ustalenia kwoty przychodu konkretnego pracownika.

Wnioskodawca podkreślił, że w swojej istocie uroczystość ma charakter integracyjny i służy integracji pracowników, co w dalszej kolejności przekłada się na poprawę organizacji pracy, a tym samym ma wpływ na wyniki ekonomiczno-finansowe firmy.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 stycznia 2011 r. sygn. akt II FSK 1531/09, przytaczając fragment uzasadnienia wyroku. Zgodnie z jego treścią, „warunkiem uznania za przychód z nieodpłatnego świadczenia jest faktyczne jego otrzymanie. Z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyraźnie więc w powołanym przepisie ustawodawca wyróżnia dwa sposoby zaistnienia przychodu: a) otrzymanie i b) postawienie go do dyspozycji podatnika. W przypadku nieodpłatnych świadczeń muszą być one faktycznie otrzymane, w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych, które mogą być nie tylko otrzymane, ale również postawione do dyspozycji. Skoro ustawodawca te pojęcia rozróżnia, to nie można zwrotom „otrzymywać” i „postawić do dyspozycji” nadawać tych samych znaczeń. Jednocześnie ustawodawca zastrzegł, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione wartość tę ustala się według cen zakupu (pkt 2). Dla przypisania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń konieczne jest zatem ustalenie wysokości tego przychodu. Tymczasem w niniejszej sprawie nie sposób określić zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika z tytułu sfinansowania przez pracodawcę kosztów imprezy integracyjnej. Dla opodatkowania istotne jest natomiast to, czy danemu pracownikowi można przypisać konkretny, a nie statystyczny przychód. Nie można bowiem ustalać przychodu w drodze arytmetycznego działania polegającego na podzieleniu kosztów imprezy integracyjnej przez liczbę pracowników biorących w niej udział. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają podstaw do wykonania takiego działania. Skoro w stanie faktycznym ujętym we wniosku nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, wobec tego nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu. Ponadto podkreślić należy, że otrzymanie nieodpłatnego świadczenia musi dotyczyć konkretnego pracownika, gdyż zgodnie z art. 3 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych jest osoba fizyczna, a nie grupa osób.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, iż stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach stwierdzam, co następuje.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą PIT”.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy PIT nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” - w kontekście świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 08 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, iż „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f.

Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).”
  
  

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (…) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W świetle powyższego - mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy - nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym lub wzięcie w nim udziału).

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, iż Wnioskodawca organizuje festyn jubileuszowy z okazji dziewięćdziesiątej rocznicy swojego istnienia. Impreza odbędzie się na boisku sportowym Wnioskodawcy, w dniu wolnym od pracy, a zaproszonymi gościmy są pracownicy Wnioskodawcy (byli i obecni) oraz ich rodziny. Uroczystość służy integracji pracowników, co w dalszej kolejności przekłada się na wynik ekonomiczno-finansowy Wnioskodawcy. Impreza połączona jest z konsumpcją. Pracownicy mogą również skorzystać z dodatkowych atrakcji takich jak, np. oglądanie występu artystycznego, udział w zabawie tanecznej, plenerowe gry i zabawy. Uczestnictwo w spotkaniu jest dobrowolne. Wnioskodawca nie sporządza listy pracowników, którzy wzięli w nim udział, nie ewidencjonuje dań, napojów lub atrakcji, z których skorzystały poszczególne osoby.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 08 lipca 2014 r. uznać należy, że udział pracowników w imprezie integracyjnej z okazji 90-lecia istnienia Wnioskodawcy nie prowadzi do powstania u pracownika przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy PIT. Nie są bowiem spełnione kryteria, o których mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

Za prawidłowe należy zatem uznać stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, zgodnie z którym we wskazanych okolicznościach przychód u pracowników z tytułu uczestnictwa w uroczystości jubileuszowej nie powstanie.

Niezależnie od powyższego, w kontekście przywołanego we wniosku wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 stycznia 2011 r. sygn. akt II FSK 1531/09, dodać należy, że na przestrzeni ostatnich lat orzecznictwo sądów administracyjnych dotyczące podatkowych aspektów nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników nie było jednorodne. Przed wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 08 lipca 2014 r. orzecznictwo sądowo-administracyjne zostało ujednolicone jedynie w zakresie dotyczącym opodatkowania pakietów świadczeń medycznych. Nie ustabilizował się natomiast kierunek orzecznictwa w zakresie dotyczącym np. opodatkowania przychodów z tytułu finansowania przez pracodawców udziału pracowników w różnego rodzaju imprezach (np. integracyjnych). Część składów orzekających korzystała in extenso z rozwiązań przyjętych we wskazanych wyżej uchwałach Naczelnego Sądu Administracyjnego, część zaś stała na stanowisku, że rozważań przyjętych w zakresie pakietów medycznych nie można bezpośrednio i w całości stosować do innych nieodpłatnych świadczeń. Powyższe oznacza, że na etapie wydania przywołanego wyroku NSA, orzecznictwo sądowo-administracyjne w zakresie nieodpłatnych świadczeń ponoszonych na rzecz pracownika w związku ze zorganizowaniem przez pracodawcę spotkania integracyjnego, jeszcze się nie ustabilizowało. W konsekwencji, ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w tym wyroku, nie mogła być „wiążąca” dla organu podatkowego, w sprawach innych niż będących przedmiotem zaskarżenia.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 31 października 2011 r. Nr IBPB II/1/415-714/11/MZ.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.