Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1447/14-2/AG
z 6 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka zatrudnia również pracowników, względem których występuje w charakterze płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Podstawowym zasobem, z którego firma czerpie korzyści przekładające się na przychody z działalności gospodarczej są zespoły ludzkie.

Spółka będzie organizowała dla wszystkich lub niektórych (np. jednego zespołu, działu) swoich pracowników imprezy integracyjne, które będą finansowane ze środków obrotowych Spółki lub Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Imprezy takie mogą być zorganizowane np. z powodu zbliżających się świąt (np. Boże Narodzenie), rocznicy istnienia Spółki, wystąpienia ważnego wydarzenia w Spółce, itp. Imprezy integracyjne będą organizowane poza siedzibą i miejscem prowadzenia działalności (wynajęta sala, teren) lub w miejscu prowadzenia działalności. Uczestnictwo pracowników w takich imprezach nie będzie obowiązkowe i nie będą oni ponosili żadnych kosztów związanych z uczestnictwem w takich spotkaniach. Obecność na imprezach nie będzie obowiązkowa i nie będzie sprawdzana, tzn. Spółka nie ma gwarancji czy pracownik weźmie udział w imprezie integracyjnej. Czasami, Spółka organizuje imprezy, w których biorą uczestnicy również członkowie rodzin pracowników i/lub zleceniobiorcy (sami lub wraz z członkami rodzin). Niektóre z organizowanych spotkań integracyjnych poprzedzone będą „częścią oficjalną”. „Część oficjalna” polega na przeprowadzeniu szkolenia i/lub ma charakter motywacyjny (np. wykład zaproszonego trenera motywacji, wykład przedstawiciela firmy, itp.). W czasie „części oficjalnych” może następować np. prezentacja wyników osiągniętych przez Spółkę w danym czasookresie, przedstawienie założeń dotyczących rozwoju firmy, itp. W „częściach oficjalnych” udział pracowników jest obowiązkowy. Po „częściach oficjalnych” pracownik może opuścić spotkanie. Spółka nie weryfikuje, czy wszyscy pracownicy obecni na częściach oficjalnych biorą udział w imprezach integracyjnych, czy też opuszczają miejsce spotkania.

Spółka dokonywać będzie wstępnych zapytań pracowników, kto planuje przyjść na imprezę. Zapytanie takie ma charakter informacyjny w celu orientacji jak duże zamówienie dotyczące cateringu należy złożyć. Lista ta ma jednak jedynie charakter szacunkowy i informacyjny, tj. daje możliwość zorientowania się na jaką przybliżoną liczbę osób należy zorganizować spotkanie, zamówić posiłki czy wynająć salę. Jednakże jeśli jakiś pracownik określi się, że nie przyjdzie, a później przyjdzie na spotkanie i skorzysta z oferowanych atrakcji to nie będzie możliwości sprawdzenia tego czy też skorygowania.

Spółka w celu zorganizowania spotkań integracyjnych będzie korzystała z usług firm zewnętrznych świadczących usługi gastronomiczne i cateringowe, usługi związane z organizacją i obsługą imprez integracyjnych, usługi związane z dowozem pracowników do / z miejsca spotkania (w przypadku spotkań poza siedzibą Spółki) usługi wynajmu sali, itp. Podczas takich imprez pracownicy będą mogli korzystać z każdej zaoferowanej w ramach imprezy atrakcji, np. odpoczynek, uczestnictwo w organizowanym koncercie, konsumpcji (dostępny będzie również alkohol), z której każdy pracownik będzie mógł korzystać bez ograniczeń.

Posiłki i napoje (w tym alkoholowe) udostępniane będą w formie bufetu, z którego każdy pracownik będzie mógł wybrać to co chce i ile chce. Udział w atrakcjach nie będzie obowiązkowy. Każdy sam zdecyduje czy chce skorzystać z danej rozrywki. Spółka nie będzie prowadziła ewidencji, z której wynikałoby ile pracownik zjadł czy wypił napojów, z ilu atrakcji skorzystał.

Spotkania będą miały charakter motywacyjno-integracyjny lub ich celem będzie realizacja celów socjalnych określonych w odrębnych przepisach (jeżeli impreza finansowana będzie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych). Priorytetowym zdaniem takich imprez będzie zintegrowanie pracowników Spółki. Wymiana doświadczeń zawodowych, wzrost motywacji w zakresie wykonywania obowiązków przełoży się na ich wydajność i wysoką jakość wykonywanych obowiązków służbowych. Ważna jest też możliwość wymiany doświadczeń czy też spostrzeżeń na temat pracy w Spółce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy, z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej, pracownicy i zleceniobiorcy Spółki będą osiągali przychód podlegający opodatkowaniu, a Spółka, jako płatnik, ma obowiązek pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od takiego przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownicy / zleceniobiorcy nie osiągają przychodu z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej, bez względu na to czy impreza finansowana będzie ze środków obrotowych, czy Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Ustawy PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wpłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zdaniem Spółki, przepis ten bezwzględnie wskazuje na to, że aby pieniądze i wartości pieniężne były traktowane jako przychód, wystarczy, by zostały postawione do dyspozycji podatnika. Natomiast o tym, jakie świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód pracowników wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13).

W powyższym wyroku Trybunał uznał, że aby powstał przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń muszą być spełnione następujące warunki:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

W kwestii drugiego z wymienionych warunków Trybunał stwierdził, że aby powstał dla pracowników przychód z nieodpłatnych świadczeń, w sposób obiektywny należy stwierdzić, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Dalej, w powyższym wyroku, można przeczytać, że „Obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.”

Trybunał stwierdził również, że „(...) bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż - pomijając w tym miejscu kryterium uniknięcia wydatku (...) - nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść”.

Spółka w całości podziela powyżej przedstawioną analizę dokonaną przez Trybunał Konstytucyjny we wspomnianym wyroku. Spółka uważa również, że powyższe wywody dotyczą również zleceniobiorców.

Spółka pragnie również wskazać, że w przypadku imprez finansowanych ze środków obrotowych, spotkania integracyjne służą przede wszystkim celom Spółki, jako pracodawcy, a nie pracowników. Celem jaki ma zamiar osiągnąć Spółka poprzez organizację takich imprez jest zgodna współpraca między poszczególnymi działami Spółki i identyfikacja pracowników z tradycjami i celami Spółki. Celem organizacji tych spotkań nie jest generowanie przysporzenia po stronie pracownika / zleceniobiorcy. To pracodawca odnosi tu główną korzyść, bo dzięki narzędziom jakimi są spotkania wewnątrzfirmowe ma możliwość budowania kultury organizacyjnej - kluczowego elementu sukcesu Spółki i jednego z jej priorytetów, a także możliwość zwiększenia efektywności współpracy międzydziałowej i wewnątrzdziałowej. Głównym celem organizacji imprez jest osiągnięcie korzyści biznesowych, a ostatecznie zwiększenie przychodów operacyjnych Spółki poprzez: motywację pracowników tym samym maksymalizację ilości i jakości efektów ich pracy, promocję Spółki jako potencjalnego pracodawcy na lokalnym rynku pracy.

Natomiast w przypadku zleceniobiorców, następuje poprawa relacji, wzajemne poznawanie się, co przekłada się na lepszą współpracę w przyszłości.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż imprezy integracyjne nie służą pracownikom / zleceniobiorcom, ale Spółce.

Spółka pragnie również podkreślić, iż także w przypadku imprez integracyjnych finansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nawet jeżeli głównym celem imprez nie jest realizacja jej celów biznesowych, a realizacja celów określonych w odrębnych przepisach, to jednak również w tym wypadku należy stwierdzić, iż pracownicy wzięliby z własnej woli udział w takich imprezach. Również w tym wypadku należy powołać się na stanowisko Trybunału Konstytucyjnego w kwestii braku możliwości ustalenia zindywidualizowanej korzyści danego pracownika.

Mając na uwadze powyższe, uznać należy, iż po stronie pracowników / zleceniobiorców nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zarówno w przypadku imprez finansowanych ze środków obrotowych Spółki, jak również Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Spółka pragnie również podkreślić, iż podobny pogląd został przedstawiony w interpretacji indywidualnej nr ILPB1/415-1093/14-2/IM z dnia 15 grudnia 2014 r., która to interpretacja została wydana dla podmiotu należącego do tej samej grupy kapitałowej, co Spółka. Interpretacja ta co prawda dotyczyła nieco węziej określonego stanu faktycznego (imprez dla pracowników finansowanych ze środków obrotowych podmiotu), jednakże tezy zwarte w tej interpretacji mogą być odniesione w całości do niniejszego wniosku.

Wnioskodawca prosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2 powołanej ustawy, źródłami przychodów są:

1. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
2. działalność wykonywana osobiście.
   
   

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 powołanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej (art. 13 pkt 8 lit. a ww. ustawy).

Wolne od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi (art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy).

Zatem zastosowanie zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwe jest jedynie wówczas, gdy spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

• świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej,
• świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego bądź pieniężnego,
• jest finansowane ze środków pochodzących z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,
• jego wysokość wraz z innymi otrzymanymi świadczeniami nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.
  
  

Z uwagi na powyższe, w przypadku gdy źródłem finansowania świadczenia w postaci uczestnictwa w danym wydarzeniu jest zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, to otrzymane świadczenie, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł, jest zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym. Dotyczy to jedynie otrzymanych świadczeń, a nie samego uczestnictwa w ww. imprezach.

W przypadku, gdy wartość otrzymanego świadczenia przekracza ww. kwotę, wówczas jego wartość podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jednakże tylko wówczas gdy można zindywidualizować wartość tego świadczenia przypadającą na konkretnego pracownika. Jeżeli nie ma takiej możliwości – przychód po stronie pracownika nie powstanie.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Analizując przedstawione we wniosku informacje, w pierwszej kolejności należy wskazać, że aby świadczenia uzyskiwane od pracodawcy / zleceniodawcy podlegały opodatkowaniu, muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika / zleceniobiorcy dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić bądź w postaci powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo w postaci zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika / zleceniobiorcy nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

W powołanym wyroku Trybunał zwrócił uwagę, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, co ma wskazywać na bezwzględnie − w odniesieniu do tego przychodu − wymagany realny charakter świadczenia. W odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich jako przychodu będącego podstawą opodatkowania jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi. Natomiast − w odniesieniu do innych nieodpłatnych świadczeń − bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości.

Zatem podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Organizowanie spotkań – imprez integracyjnych dla pracowników nie jest koniecznością wynikającą z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Aczkolwiek prawdą jest, że imprezy takie sprzyjają polepszeniu atmosfery w pracy, co niewątpliwie jest korzystne nie tylko dla pracowników lecz także dla pracodawcy. Impreza integracyjna jest spotkaniem, w którym uczestnictwo nie jest obowiązkowe, w przeciwieństwie do obowiązku świadczenia pracy, która jest ukierunkowana, co do zasady, na zwiększenie przychodów pracodawcy.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności gospodarczej, która musi być nastawiona ze swej istoty na osiągnięcie przychodów. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i nie stanowi dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Natomiast w odniesieniu do nieprzewidzianych w umowie o pracę świadczeń, jak w szczególności: organizowanie spotkań i wyjazdów integracyjnych, należy zauważyć, że w tych przypadkach również są podejmowane przedsięwzięcia w interesie pracodawcy, ale nie wynikają one z istoty stosunku pracy i nie stanowią o organizacji wymaganych warunków pracy, chociaż bezspornie służą podniesieniu jakości pracy i jej wydajności, a w ostatecznym rachunku – tworzeniu zysku pracodawcy. Te świadczenia mogą mieć dla pracowników inne znaczenie w postrzeganiu przez nich wartości tych świadczeń z punktu widzenia konkretnego dla nich przysporzenia majątkowego z tego powodu, że nie są wpisane w treść obowiązków pracowniczych.

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Na tym tle należy wskazać, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przynosi pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.

W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. Wartość takiego świadczenia ustala się według cen zakupu. Cena zakupu stanowi w regulacji art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych punkt odniesienia do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku opisu sprawy, uznać należy, że zorganizowanie przez Wnioskodawcę – w przedstawiony we wniosku sposób – imprez integracyjnych dla pracowników, nie będzie generować po stronie pracowników powstania przychodu, o którym mowa art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Takich samych konsekwencji należy upatrywać w przypadku zleceniobiorców Spółki. Nie można bowiem uznać, że po ich stronie powstaje przychód z tytułu uczestnictwa w tak opisanych imprezach.

Zauważyć bowiem należy, że w przypadku organizowania imprez integracyjnych, na które zostaną zaproszeni pracownicy oraz zleceniobiorcy nie można mówić o przychodzie ze świadczenia nieodpłatnego. Impreza integracyjna organizowana przez pracodawcę / zleceniodawcę nie spełnia kryterium wystąpienia po stronie pracownika oraz zleceniobiorcy przysporzenia majątkowego (korzyści), gdyż po stronie pracowników i zleceniobiorców nie pojawi się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie impreza organizowana przez pracodawcę / zleceniodawcę, pracownik / zleceniobiorca wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Udział w imprezie organizowanej przez pracodawcę / zleceniodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika czy zleceniobiorcę także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do pracowników / zleceniobiorców – przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy uznać należy, że udział pracowników i zleceniobiorców w imprezach integracyjnych opisanych we wniosku nie skutkuje powstaniem po stronie pracowników i zleceniobiorców przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. l oraz z działalności wykonywanej osobiście w rozumieniu art. 13 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie powoduje, że na Spółce ciąży obowiązek poboru zaliczek na podatek od tak uzyskanego przychodu (dochodu) na zasadach określonych w art. 31 oraz art. 41 ww. ustawy.

Wobec powyższego postanowiono jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma urzędowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.