Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-1203/14-2/AG
z 12 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2014 r. (data wpływu 1 grudnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 1 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: X., Spółka, Wnioskodawca) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera jako leasingodawca - umowy leasingu samochodów i maszyn.

Zgodnie z postanowieniami tych umów, wynagrodzenie płacone Spółce z tytułu leasingu (kwota (poszczególnych rat leasingowych) jest zmienne uzależnione od stopy oprocentowania W. Oznacza to, że ustalona w chwili zawarcia kontraktu pierwotna wartość wierzytelności przysługujących X. z tytułu umów leasingu może podlegać zmianom w czasie na skutek zmiany oprocentowania na polskim rynku międzybankowym.

Spółka zawarła ze swoim udziałowcem - Bank - (dalej: Bank) umowę faktoringu (dalej: Umowa faktoringu), na mocy której X. dokonuje cesji (sprzedaży) przysługujących jej niewymagalnych wierzytelności z tytułu umów leasingu (dalej: wierzytelności). Wierzytelności są zbywane przez Spółkę na rzecz Banku za wynagrodzeniem niższym od wartości nominalnej wierzytelności. Różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a ceną ustaloną w Umowie faktoringu (dyskonto) stanowi wynagrodzenie Banku z tytułu świadczenia usługi faktoringu.

Umowa faktoringu zawiera zastrzeżenie, iż nawet w sytuacji, gdy w wyniku zmian stopy WIBOR rzeczywista wartość rat spłacanych przez dłużników (leasingobiorców) odbiega od pierwotnej wartości wierzytelności leasingowych (rat) wskazanych w Umowie faktoringu, warunki tej umowy (wynagrodzenie należne X. z tytułu sprzedaży oraz kwota dyskonta stanowiąca wynagrodzenie Banku) nie ulegają zmianie. (A zatem w przypadku, gdy wartość raty spłaconej przez leasingobiorcę różni się od pierwotnej wartości tej raty (tj. wartości nominalnej wierzytelności leasingowej (raty) w dniu jej nabycia przez Bank), strony Umowy factoringowej nie są uprawnione do dokonywania dodatkowych rozliczeń).

Umowa faktoringu przewiduje, iż w przypadku:

• kradzieży przedmiotu leasingu, albo
• utraty przedmioty leasingu (zniszczenie samochodu / maszyny)
• strony Umowy faktoringu są uprawnione do korekty ceny wierzytelności leasingowych.
  
  

Ponadto, w Umowie faktoringu wskazano również, że przy zaistnieniu wskazanych w niej okoliczności (np. brak spłaty rat leasingowej przez leasingobiorcę) cesja wierzytelności przestaje być skuteczna (warunek rozwiązujący).

W celu potwierdzenia, że Umowa faktoringu, którą Spółka zamierzała zawrzeć z Bankiem nie będzie kwalifikowana jako pożyczka, o której mowa w art. 16 ust. 7b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawy pdop) i tym samym nie znajdą zastosowania ograniczenia wynikające i art. 16 ust. 1 pkt 60) tejże ustawy, X. w dniu 5 października 2010 r. wystąpiła do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (organu upoważnionego do wydania interpretacji), z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej. W dniu 4 stycznia 2011 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną (nr IPPB3/423-719/10-2/AG), w której uznał za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy.

Z uwagi na fakt, iż ustawa z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 1328) - dalej: Nowelizacja, spowoduje z dniem 1 stycznia 2015 r. zmianą obecnie obowiązującej ustawy pdop, w tym zmianą art. 16 ust. 7b oraz art. 16 ust. 1 pkt 60) tejże ustawy, Wnioskodawca występuje z ponownym wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej. Mianowicie, X. dąży do uzyskania potwierdzenia, iż zawarta Umowa faktoringu, również na gruncie ustawy pdop w nowym brzmieniu, tj. wynikającym z Nowelizacji a obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r. (dalej: znowelizowana ustawa pdop), nie będzie kwalifikowana jako pożyczka, o której mowa w art. 16 ust. 7b znowelizowanej ustawy pdop i tym samym nie znajdą zastosowania ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 60) znowelizowanej ustawy pdop.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Umowa faktoringu, którą Spółka zawarła z Bankiem powinna być kwalifikowana jako pożyczka, o której mowa w art. 16 ust. 7b nowelizowanej ustawy pdop i tym samym w przedstawionym stanie faktycznym znajdą zastosowania ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 60 znowelizowanej ustawy pdop?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy Umowa faktoringu nie stanowi pożyczki, o której mowa w art. 16 ust. 7b znowelizowanej ustawy pdop. W konsekwencji do Umowy faktoringu nie znajdą zastosowania ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 60) znowelizowanej ustawy pdop.

1. Znowelizowana ustawa pdop (obowiązująca od 1 stycznia 2015 r.)
   
   

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 60) znowelizowanej ustawy pdop, do kosztów uzyskania przychodu nie zalicza się odsetek od pożyczek udzielonych spółce przez podmiot posiadający bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo udzielonych łącznie przez podmioty posiadające łącznie bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec podmiotów posiadających bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, uwzględniającego również zadłużenie z tytułu pożyczek, przekroczy łącznie wartość kapitału własnego spółki - w proporcji w jakiej wartość zadłużenia przekraczająca wartość kapitału własnego spółki pozostaje do całkowitej kwoty tego zadłużenia wobec tych podmiotów, określonej na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc zapłaty odsetek od pożyczek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz oraz funduszu własnego takiej spółdzielni.

Zgodnie z powyższym, aby odsetki podlegały wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów wystąpić muszą łącznie określone okoliczności w tym przede wszystkim odsetki muszą być należne od pożyczki. Ustawodawca zdefiniował pojęcie „pożyczki" dla potrzeb analizowanego przepisu.

Art. 16 ust. 7b znowelizowanej ustawy pdop stanowi, iż przez pożyczkę rozumie się każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy; przez pożyczkę rozumie się także emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę; pochodnych instrumentów finansowych nie uważa się za pożyczkę w rozumieniu tego przepisu.

Mając na względzie treść przytoczonego przepisu, zauważyć należy, iż definicja pożyczki wynikająca ze znowelizowanej ustawy pdop odbiega od definicji funkcjonującej na gruncie prawa cywilnego.

Stosownie bowiem do treści art. 720 Kodeksu cywilnego z dnia 23 kwietnia 1964 r. (dalej: Kodeks cywilny) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na wartość biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Porównując powyższą definicję pożyczki funkcjonującą na gruncie Kodeksu cywilnego, z definicją zawartą w art. 16 ust. 7b znowelizowanej ustawy pdop należy zauważyć, iż ustawa podatkowa rozszerza zakres pożyczki w stosunku do art. 720 Kodeksu cywilnego o czynności w postaci emisji papierów wartościowych o charakterze dłużnym, złożenia depozytu nieprawidłowego lub założenia lokaty.

A zatem pojęcie pożyczki na gruncie znowelizowanej ustawy pdop obejmuje zarówno pożyczkę sensu stricto, czyli pożyczkę zdefiniowaną w Kodeksie cywilnym (art. 16 ust. 7b znowelizowanej ustawy pdop: przez pożyczkę rozumie się każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy) oraz pożyczkę sensu largo w postaci emisji papierów wartościowych o charakterze dłużnym (tj. weksle, obligacje), depozyt nieprawidłowy oraz lokatę (art. 16 ust. 7b znowelizowanej ustawy pdop: przez pożyczkę rozumie się także emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę). Jednocześnie ustawodawca wprost wyłącza z zakresu pojęcia pożyczki pochodne instrumenty finansowe (art. 16 ust. 7b znowelizowanej ustawy pdop: pochodnych instrumentów finansowych nie uważa się za pożyczkę w rozumieniu tego przepisu).

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie wskazać, iż do dnia 1 stycznia 2004 r. pojęcie pożyczki na gruncie ustawy podatkowej nie było zdefiniowane. Wobec takiego stanu prawnego zarówno w orzecznictwie (np. wyrok NSA z dnia 1 grudnia 1998r. sygn. akt III SA 1315/97), jak i w doktrynie podnoszonym było, iż pożyczka, oznacza jednie pożyczkę sensu stricto, czyli pożyczkę zdefiniowaną w Kodeksie cywilnym. W konsekwencji uznawano, iż np. emisja obligacji nie stanowi pożyczki i tym samym przepisy o niedostatecznej kapitalizacji nie znajdowały zastosowania do tego rodzaju transakcji. Zauważyć należy, iż również zdaniem ustawodawcy z literalnego brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 60) ustawy pdop (obowiązującego do dnia 31 grudnia 2003r.) brak było podstaw do wywodzenia, iż pojęcie pożyczki użyte w tym przepisie obejmuje inne niż pożyczka sensu stricto czynności cywilnoprawne, takie jak np. emisja obligacji. Za przyjęciem takiego wniosku przemawia fakt, iż z dniem l stycznia 2004 r., ustawodawca wprowadził do ustawy podatkowej definicję pożyczki, czyli art. 16 ust. 7b. Jak zostało wskazane, definicja ta rozszerzyła pojęcie pożyczki na odrębne od pożyczki sensu siricto formy przekazywania pieniędzy drugiemu podmiotowi, do korzystania przez określony czas. Ustawodawca wskazał, iż pożyczka obejmuje też pożyczkę sensu largo, do której zalicza się takie transakcje jak przyjęcie depozytu czy też emisję obligacji. A zatem ustawodawca wprowadzając definicję pożyczki do ustawy pdop dla potrzeb niedostatecznej kapitalizacji sformułował ją w taki sposób, aby objęła ona odrębne od umowy pożyczki czynności prawne. Dokonał tego poprzez wskazanie konkretnych czynności prawnych.

Podsumowując powyższe, zdaniem Wnioskodawcy dyspozycja art. 16 ust. 1 pkt 60) w związku z brzmieniem art. 16 ust. 7b znowelizowanej ustawy pdop obejmuje czynności prawne (umowy) spełniające essentialia negotii umowy pożyczki zdefiniowanej w Kodeksie cywilnym oraz inne czynności prawne, które zostały wskazane przez ustawodawcę w znowelizowanej ustawie pdop takie jak emisja papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy oraz lokata.

W analizowanym stanie faktycznym X. zawarła z Bankiem Umowę faktoringu pod warunkiem rozwiązującym, w ramach której dojdzie do cesji (sprzedaży) wierzytelności leasingowych. Kwota uzyskana przez X. z tytułu sprzedaży wierzytelności (cena sprzedaży) stanowić będzie wartość nominalna wierzytelności pomniejszona o ustalone dyskonto.

Zdaniem Spółki opisany wyżej stosunek prawny należy określić mianem faktoringu. Do essentialia negotii umowy faktoringu należy bowiem odpłatne przeniesienie wierzytelności przedsiębiorstwa (tu: Spółki) na faktora (tu: Bank), z zastrzeżeniem, że w przypadku gdy dłużnik nabytej wierzytelności (tu: leasingobiorca) okaże się niewypłacalny cesja wierzytelności przestaje być skuteczna (wierzytelność wraca do majątku faktoranta (tu: X.)). A zatem istotą faktoringu jest przeniesienie wierzytelności pod warunkiem rozwiązującym, którym jest powstanie stanu niewypłacalności po stronie dłużnika.

Mając na względzie wskazaną istotę umowy faktoringu, zdaniem Spółki uznać należy, iż Umowa faktoringu nie spełnia definicji pożyczki wskazanej w art. 16 ust. 7b znowelizowanej ustawy pdop i tym samym dyspozycja art. 16 ust. 1 pkt 60) znowelizowanej ustawy pdop nie znajdzie zastosowania w analizowanym stanie faktycznym.

Jak zostało wskazane przez pożyczkę dla celów niedostatecznej kapitalizacji należy rozumieć umowę spełniającą warunki (essentialia negotii) umowy pożyczki wskazanej w art. 720 Kodeksu cywilnego oraz inne czynności wskazane w art. 16 ust. 7b znowelizowanej ustawy pdop.

Na wstępie należy zauważyć, iż Umowa faktoringu nie stanowi żadnej z czynności wskazanej expressis verbis przez ustawodawcę w art. 16 ust. 7b znowelizowanej ustawy pdop. A zatem zbadać należy, czy Umowa ta zawiera essentialia negotii umowy pożyczki.

Zgodnie z poglądem powszechnie prezentowanym w doktrynie oraz judykaturze na gruncie Kodeksu cywilnego factoring stanowi umowę sprzedaży wierzytelności na rzecz faktora, która zgodnie z regulacją art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, z mocy prawa wywołuje skutek w postaci przeniesienia Wierzytelności na faktora (tu: przeniesienie wierzytelności leasingowych przez Spółkę na rzecz Banku). A zatem faktoring spełnia warunki (essentialia negotii) zastrzeżone dla umowy sprzedaży, (które są odrębne od essentialia negotii umowy pożyczki).

Potwierdzeniem powyższego jest mam wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 lipca 1995 r. (sygn. SA/Ka 1487/94)2, w którym podniesione zostało co następuje:

„Określenie umowy mianem factoringu nie zmienia faktu, że pozostaje ona umową sprzedaży wierzytelności i tak należy ją traktować.”

Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane przez Wojewódzki Sądu Administracyjny w Warszawie w Warszawie w wyroku z dnia 2 października 2007 r. (sygn. III SA/Wa 383/07), czy też z dnia 24 czerwca 2010 r. (sygn. III SA/Wa 2246/09).

Powyższą kwalifikację jako prawidłową wskazuje również Jan Mojak w Komentarzu do Kodeksu cywilnego pod red. K. Pietrzykowskiego, Warszawa 2005, t. II, s. 128.

W tym miejscu wskazać należy, iż konsekwencją powyższego jest przyjęcie zarówno przez doktrynę, jak i judykaturę poglądu, iż konstrukcja umowy faktoringu (tu: Umowy faktoringu) daleka jest od umowy pożyczki.

Przykładem wskazanego stanowiska jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który w odniesieniu do tożsamej z będącą przedmiotem niniejszego wniosku transakcji w wyroku z dnia 4 września 2009 r. (sygn. III SA/Wa 1101/09) wskazał:

„Przejmowanie przez F. wierzytelności osoby trzeciej i następnie splata tej wierzytelności przez spółkę nie nosiły cech pożyczki lub kredytu, lecz umowy faktoringowej. W ten sposób rozliczenia te nie mogły być oceniane poprzez pryzmat przepisów dotyczących kredytów, czy pożyczek (…).”

Podsumowując powyższe, zdaniem Spółki, o nieadekwatności stosowania konstrukcji przewidzianej w art . 16 ust. 7b znowelizowanej ustawy pdop do umowy faktoringu (brak możliwości kwalifikowania umowy faktoringu jako pożyczki) przekonuje właśnie w pierwszym rzędzie fakt, że w przypadku faktoringu przeniesienie przez faktora (tu: Bank) środków pieniężnych na faktoranta (tu: X.) następuje tytułem zapłaty za przeniesienie praw majątkowych.

Zauważyć przy tym należy, iż otrzymanie przez faktoranta (tu: X.) wynagrodzenia z tytułu sprzedaży wierzytelności leasingowych oznacza, iż środki pieniężne nie zostają uzyskane przez Spółkę pod tytułem zwrotnym, który charakterystyczny jest dla konstrukcji pożyczki zawartej w art. 16 ust. 7b znowelizowanej ustawy pdop. Środki otrzymywane przez X. od Banku stanowią wynagrodzenie z tytułu sprzedaży wierzytelności leasingowej (tj. stanowią cenę sprzedaży). Należy mieć przy tym na uwadze fakt, iż w Umowie faktoringu zastrzeżone zostanie, iż nawet w sytuacji, gdy w wyniku zamian stopy WIBOR rzeczywista wartość rat spłacanych przez dłużników (leasingobiorców) będzie odbiegać od pierwotnej wartości wierzytelności leasingowych (rat) wskazanych w Umowie faktoringu, warunki tej umowy (wynagrodzenie należne X. z tytułu sprzedaży oraz kwota dyskonta stanowiąca wynagrodzenie Banku) nie ulegają zmianie. A zatem bank nabywając wierzytelności leasingowe od X. nie posiada gwarancji otrzymania zwrotu kwoty wypłaconej na rzecz Spółki (w przeciwieństwie do umowy pożyczki, gdzie pożyczkodawca ma zagwarantowane otrzymanie zwrotu całej kwoty udzielonej pożyczki).

Wnioskodawca pragnie również wskazać, iż omawiana transakcja sprzedaży wierzytelności handlowych nie różni się niczym od transakcji sprzedaży przez podatnika środków trwałych czy też obrotowych. Bezsprzecznym jest przy tym fakt, iż podatnik sprzedający środki trwałe / obrotowe nie uzyskuje wynagrodzenia (środków pieniężnych) pod tytułem zwrotnym.

Podsumowując powyższe, wskazać należy, iż Umowa faktoringu stanowi czynność odmienną od umowy pożyczki. Nie stanowi ona również innych czynności wskazanych przez ustawodawcę w art. 16 ust. 7b znowelizowanej ustawy pdop. W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy uznać należy, iż Umowa faktoringu nie może być kwalifikowane jako pożyczka, o której mowa w art. 16 ust. 7b znowelizowanej ustawy pdop. Oznacza to, iż do Umowy faktoringu zastosowania nie znajdą przepisy dotyczące niedostatecznej kapitalizacji zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 60) znowelizowanej ustawy pdop.

W tym miejscu wnioskodawca pragnie dodać, iż powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych organów podatkowych (m. in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 marca 2012 r., nr ILPB3/423-571/11-2/EK).

2. Znowelizowana ustawa pdop (obowiązująca od 1 stycznia 2015 r.) a ustawa pdop (obowiązująca do dnia 31 grudnia 2014 r.)
   
   

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie dodać, iż - jak już zostało wskazane w opisie stanu faktycznego - Spółka pozyskała w 2011 r. interpretację indywidualną (nr IPPB3/423-719/10-2/AG; (dalej: Interpretacja), w której Dyrektora Izby Skarbowej uznał za prawidłowe stanowisko X., zgodnie z którym Umowa faktoringu nie stanowi pożyczki, o której mowa w art. 16 ust. 7b ustawy pdop. W konsekwencji do Umowy faktoringu nie znajdują zastosowania ograniczenia w zaliczaniu odsetek do kosztów uzyskania przychodów wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 60) ustawy pdop.

Wskazane rozstrzygnięcie oparte było o treść art. 16 ust. 7b ustawy pdop w brzmieniu obecnie obowiązującym. Mając to na względzie, zauważyć należy, iż treść tego przepisu jest następująca:

„przez pożyczkę (...) rozumie się każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy; przez pożyczkę rozumie się także emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę nowelizowanej ustawy pdop brzmi: „przez pożyczki (...) rozumie się umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy; przez pożyczkę rozumie się także emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę.”

Jednocześnie, art. 16 ust. 7B znowelizowanej ustawy pdop brzmi: „przez pożyczkę (…) rozumie się każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy; przez pożyczkę rozumie się także emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę; pochodnych instrumentów finansowych nie uważa się za pożyczkę w rozumieniu tego przepisu.

Dokonując porównania przytoczonych przepisów, zauważyć należy iż znowelizowany art. 16 ust 7b ustawy pdop, w zasadzie nie różni się od art. 16 ust. 7b ustawy pdop w brzmieniu obecnie obowiązującym, który to był przedmiotem Interpretacji i w odniesieniu, do którego Interpretacja została wydana.

Z dniem 1 stycznia 2015 r. treść art. 16 ust. 7b zostaje zmieniona jedynie w zakresie dodania podkreślonego fragmentu, który wskazuje iż za pożyczkę nie uznaje się pochodnych instrumentów finansowych. W pozostałym zakresie przepis ten nie ulega zmianie. W szczególności nie dochodzi do rozszerzenia pojęcia „pożyczki" w stosunku do stanu prawnego obecnie obowiązującego, na gruncie którego została wydana Interpretacja. Analizowana zmiana ustawy pdop ma jedynie charakter doprecyzowujący, co znajduje potwierdzenie w treści uzasadnienia do projektu Nowelizacji z dnia 14 kwietnia 2014 r., w którym czytamy co następuje:

„zmiana treści ust. 7b zawierającego definicję „pożyczki" ma charakter doprecyzowujący i ma jedynie na celu ułatwienie jego stosowania w praktyce".

Podsumowując powyższe, zdaniem Wnioskodawcy zmiana art. 16 ust. 7b ustawy pdop z dniem 1 stycznia 2015 r. nie powinna wpływać na kwalifikację Umowy faktoringu. Jak zostało bowiem wskazane, treść art. 16 ust. 7b znowelizowanej ustawy pdop nie rozszerza pojęcia „pożyczki". Tym samym, skoro w Interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Umowa faktoringu nie stanowi pożyczki, o której mowa w art. 16 ust. 7b ustawy pdop w brzmieniu obecnie obowiązującym, X. wobec wskazanego charakteru zmiany art. 16 ust. 7b z dniem 1 stycznia 2015 r. nie widzi podstaw, by kwalifikacja Umowa faktoringu na gruncie art. 16 ust. 7b znowelizowanej ustawy pdop była odmienna. W konsekwencji również ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 60) znowelizowanej ustawy pdop nie powinny znaleźć zastosowania do rozliczeń podatkowych Spółki z tytułu Umowy faktoringu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art . 14c §  1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.