Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/4511-3-18/15-2/MS1
z 24 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

W związku ze skargą z dnia 27 marca 2015 r. (data wpływu 30 marca 2015 r.) skierowaną do WSA w Warszawie na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 8 stycznia 2015 r. Nr IPPB1/415-1142/14-6/MS1 w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania środków pieniężnych z tytułu rozwiązania spółki bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego, doręczoną w dniu 17 stycznia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.) oraz na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz.749 z późn. zm.) w związku z § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), uwzględnia skargę w całości, w związku z czym zmienia zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 8 stycznia 2015 r. Nr IPPB1/415-1142/14-6/MS1, uznając całe stanowisko Wnioskodawczyni - za prawidłowe.

1. Dotychczasowy przebieg postępowania administracyjnego.
   
   

W dniu 13 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczania przychodów i kosztów uzyskania przychodów z tytułu udziału w spółce jawnej, skutków podatkowych dla Wnioskodawczyni w przypadku wystąpienia ze spółki bez wynagrodzenia dotychczasowych wspólników oraz w zakresie skutków podatkowych otrzymania środków pieniężnych z tytułu rozwiązania spółki bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB1/415-1142/14-2/MS1 z dnia 8 grudnia 2014 r. tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie przedstawionego zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 17 grudnia 2014 r. Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni będąca osobą fizyczną podlegającą zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PIT nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (dalej: Wnioskodawczyni), planuje przystąpienie do spółki jawnej z siedzibą w Polsce (dalej: Spółka) w zamian za wkład pieniężny.

Na moment przystąpienia Wnioskodawczyni do Spółki wspólnikami Spółki będą osoby prawne, które objęły udział w Spółce w zamian za wkład pieniężny (dalej: Dotychczasowi Wspólnicy).

W zależności od dalszych decyzji w zakresie struktury własnościowej Spółki możliwe jest, że Dotychczasowi Wspólnicy wystąpią ze Spółki bez wynagrodzenia (tj. nie zostanie im wypłacona wartość wniesionego wkładu, jak również nie zostanie im wypłacona przypadająca na nich równowartość części majątku wspólnego pozostałego po odliczeniu wartości wkładów wszystkich wspólników).

Możliwe jest również, że w przyszłości podjęta zostanie decyzja o zakończeniu działalności Spółki. W przypadku podjęcia takiej decyzji, Spółka zostanie rozwiązana w wyniku jednomyślnej uchwały wspólników bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego zgodnie z art. 58 pkt 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1030, dalej: KSH), natomiast wspólnicy Spółki otrzymają środki pieniężne z tytułu rozwiązania Spółki bez likwidacji.

Pismem z dnia 17 grudnia 2014 r. Wnioskodawczyni doprecyzowała przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego o następujące informacje.

Wnioskodawczyni wskazuje, że w przypadku rozwiązania spółki jawnej (dalej: „Spółka") bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego, Wnioskodawczyni z tytułu rozwiązania Spółki może otrzymać:

1. środki pieniężne, które mogą pochodzić z przychodów Spółki zaliczanych do źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, które podlegały uprzednio przed rozwiązaniem Spółki opodatkowaniu u Wnioskodawczyni podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jako przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej,
   
   i/lub
   
   
2. zwrot uprzednio wniesionych przez wspólników wkładów do Spółki, w kwocie przypadającej na danego wspólnika - Wnioskodawczynię, obliczony zgodnie z umową Spółki na moment rozwiązania Spółki, od których to wkładów został uprzednio odprowadzony podatek od czynności cywilnoprawnych. Przedmiotowa wartość stanowiąca zwrot uprzednio wniesionych przez wspólników wkładów do Spółki nie podlega u Wnioskodawczyni opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z ustawą z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2012, poz. 361, ze zm., dalej: ustawa o PIT.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. W jaki sposób Wnioskodawczyni powinna rozliczać przychody i koszty z tytułu udziału w Spółce?
   
2. Czy w przypadku wystąpienia ze Spółki bez wynagrodzenia przez Dotychczasowych Wspólników po stronie Wnioskodawczyni powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
   
3. Czy w przypadku otrzymania przez Wnioskodawczynię środków pieniężnych z tytułu rozwiązania Spółki bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego zgodnie z KSH powstanie po stronie Wnioskodawczyni przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Przedmiotowa interpretacja stanowi rozstrzygnięcie w zakresie pytania Nr 3. Rozstrzygnięcia w zakresie pytań Nr 1 i 2 zostały zawarte w odrębnych interpretacjach.

Zdaniem Wnioskodawczyni.

Ad. 3.

W celu określenia skutków podatkowych rozwiązania spółki jawnej bez przeprowadzenia procedury likwidacji na gruncie ustawy o PIT, należy w pierwszej kolejności odwołać się do przepisów KSH.

Stosownie do art. 58 pkt 2 KSH jedną z przyczyn rozwiązania spółki może stanowić jednomyślna uchwala wszystkich wspólników. Zgodnie z art. 67 § 1 KSH w przypadkach określonych w art. 58 KSH należy przeprowadzić likwidację spółki, chyba że wspólnicy uzgodnili inny sposób zakończenia działalności spółki.

Mając na uwadze powyższe regulacje KHS, należy więc stwierdzić, iż w myśl przepisów KSH spółka może zostać rozwiązana bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego poprzez dokonanie stosownych ustaleń pomiędzy wspólnikami.

Jak zostało wskazane wcześniej, co do zasady do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej należą wszystkie przychody osiągane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, określone w art. 14 ust. 1 i ust. 2 ustawy o PIT, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 tej ustawy.

Stosownie natomiast do art. 14 ust. 3 ustawy o PIT, do przychodów z działalności gospodarczej nie zalicza się środków pieniężnych otrzymanych przez wspólnika spółki niebędącej osobą prawną z tytułu likwidacji takiej spółki. Powyższe oznacza, że otrzymanie środków pieniężnych w wyniku podziału majątku likwidacyjnego spółki osobowej przez osobę fizyczną nie skutkuje powstaniem przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zauważyć, że ustawa o PIT nie zawiera odrębnych od powyższych regulacji w zakresie konsekwencji rozwiązania spółki osobowej bez przeprowadzania procedury likwidacji. Jednak w ocenie Wnioskodawczyni, jako że zarówno likwidacja spółki osobowej jak i jej rozwiązanie bez przeprowadzania procedury likwidacji wywierają taki sam skutek w postaci zakończenia działalności spółki, w braku odrębnych uregulowań należy do określenia konsekwencji rozwiązania spółki osobowej bez przeprowadzania procedury likwidacji zastosować ww. art. 14 ust. 3 ustawy o PIT.

W świetle powyższego należy więc uznać, że otrzymanie przez Wnioskodawczynię środków pieniężnych w wyniku rozwiązania Spółki bez przeprowadzania procedury likwidacji nie będzie skutkować powstaniem przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych po stronie Wnioskodawczyni.

Powyższe konkluzje Wnioskodawczyni potwierdzają także poniższe interpretacje indywidualne prawa podatkowego:

• interpretacja z dnia 8 marca 2013 r. wydana przez Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, (sygn. ITPB1/415-1302a/12/MR);
  
• interpretacja z dnia 29 marca 2013 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPB4/423-450/12-5/ŁM);
  
• interpretacja z dnia 27 grudnia 2013 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPB1/415-1098/13-6/IM);
  
• interpretacja z dnia 27 marca 2014 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (sygn. IPTPB1/415-790/13-3/DS);
  
• interpretacja z dnia 31 marca 2014 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPB1/415-33/14-4/AG).
  
  

Pismem z dnia 17 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła własne stanowisko w zakresie pytania Nr 2 o następujące informacje.

Wnioskodawczyni pragnie wskazać, iż w przypadku otrzymania przez Wnioskodawczynię środków pieniężnych z tytułu rozwiązania Spółki bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego, zgodnie z przepisami Kodeksu spółek handlowych, nie powstanie po stronie Wnioskodawczyni przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z art. 14 ust. 3 ustawy o PIT.

Ponadto, w odniesieniu do środków pieniężnych, które może otrzymać Wnioskodawczyni z tytułu rozwiązania Spółki bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego, należy wskazać, iż Wnioskodawczyni może otrzymać środki finansowe dwojakiego rodzaju, tj.

1. środki pieniężne, które mogą pochodzić z przychodów Spółki zaliczanych do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, które podlegały przed rozwiązaniem Spółki opodatkowaniu u Wnioskodawczyni podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jako przychody z działalności gospodarczej,
   
2. zwrot uprzednio wniesionych przez wspólników wkładów do Spółki, w kwocie przypadającej na danego wspólnika - Wnioskodawczynię obliczonej na moment rozwiązania Spółki zgodnie z umową Spółki.
   
   

Należy podkreślić, iż od wartości uprzednio wniesionych przez wszystkich wspólników wkładów do Spółki został uprzednio odprowadzony podatek od czynności cywilnoprawnych, a zwrot na rzecz Wnioskodawczyni części przedmiotowych wkładów zgodnie z umową Spółki na dzień jej rozwiązania, nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, mając na uwadze charakter spółki osobowej, Wnioskodawczyni będąca osobą fizyczną, rezydentem podatkowym w Polsce, jest zobligowany do bieżącego rozpoznawania przychodów i kosztów podatkowych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej - jako udziału w spółce osobowej zgodnie z postanowieniami umowy spółki.

W interpretacji indywidualnej z dnia 8 stycznia 2015 r. Nr IPPB1/415-1142/14-6/MS1 Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdził, że stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie skutków podatkowych otrzymania z tytułu rozwiązania spółki bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego środków pieniężnych, które:

• podlegały u Wnioskodawczyni opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z działalności gospodarczej – jest prawidłowe,
  
• nie podlegały u Wnioskodawczyni opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych – jest nieprawidłowe.
  
  

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Wnioskodawczyni, w dniu 27 stycznia 2015 r. wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (data wpływu do Izby Skarbowej 29 stycznia 2015 r.).

W wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, w dniu 2 marca 2015 r., pismem Nr IPPB1/4511-1-16/15-2/MS1 udzielono odpowiedzi na ww. wezwanie, w którym stwierdzono brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Odpowiedź została skutecznie doręczona w dniu 14 marca 2015 r.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie z dnia 8 stycznia 2015 r. Nr IPPB1/415-1142/14-6/MS1 Strona Skarżąca, złożyła pismem z dnia 27 marca 2015 r. (data wpływu 30 marca 2015 r.) skargę z powodu jej niezgodności z prawem.

Wyżej wskazanej interpretacji indywidualnej Strona Skarżąca zarzuca:

1. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej z dnia 29 sierpnia 1997 r. (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 - zwanej daiej: Ordynacją podatkową) w zw. z art. 2 i art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 r., nr 78 poz. 483 - zwanej dalej: Konstytucją) oraz art. 120 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej poprzez brak wskazania przez Organ podstawy prawnej dla rozstrzygnięcia dokonanego w Interpretacji, jak również naruszenie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej poprzez brak odniesienia się przez Organ w rozstrzygnięciu dokonanym w Interpretacji do kwestii podniesionej przez Skarżącą w uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego;
   
2. Naruszenie przepisów prawa materialnego mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 14 ust. 3 pkt 10 ustawy o PIT w zw. z art. 217 Konstytucji poprzez dokonanie wykładni art. 14 ust. 3 pkt 10 ustawy o PIT w sposób rozszerzający, tj. taki, w wyniku którego zakres znaczeniowy przepisu art. 14 ust. 3 pkt 10 ustawy o PIT został przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie określony szerzej niż przy zastosowaniu wykładni językowej podczas gdy stosowanie wykładni rozszerzającej zmierzającej do zwiększenia obciążenia podatkowego podatnika jest zabronione, jak również poprzez dokonanie wykładni przepisu art. 14 ust. 3 pkt 10 ustawy o PIT w sposób sprzeczny z jego literalną i nie wywołującej żadnych wątpliwości interpretacyjnych treścią.
   
   

W związku z powyższymi zarzutami Strona Skarżąca wnioskuje o:

1. uchylenie zaskarżonej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego,
   
2. zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego, według norm prawem przypisanych.
   
   

Uzasadnienie stanowiska Strony Skarżącej:

Na wstępie Strona Skarżąca opisała dotychczasowy przebieg postępowania.

Naruszenie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 2 i art. 7 Konstytucji oraz art. 120 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej.

W przedmiotowej Interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie wskazał podstaw prawnych uzasadniających przyjęcie przez niego, że przepis art. 14 ust. 3 pkt 10 ustawy o PIT ma zastosowanie tytko do środków pieniężnych otrzymanych w związku z rozwiązaniem spółki osobowej, pochodzących z przychodów zaliczanych do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT „pozarolnicza działalność gospodarcza” i to tylko takich, które zostały opodatkowane podatkiem dochodowym, natomiast nie ma zastosowania do środków pieniężnych otrzymanych w związku z rozwiązaniem spółki osobowej, które pochodzą z takich przychodów uzyskanych przez spółkę osobową, które na gruncie przepisów ustawy o PIT zaliczane są do źródeł innych niż określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT (np. kapitały pieniężne) oraz do środków, które nie były u podatnika opodatkowane, podczas gdy powyższe nie wynika z treści przedmiotowego przepisu.

Zgodnie z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska Skarżącej wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko Skarżącej jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Stosownie do art. 2 Konstytucji, Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.

Powyższy przepis ma zasadnicze znaczenie dla sytuacji prawnej obywateli i organów władzy państwowej i uznawany jest za fundament konstytucyjnoprawnego porządku Rzeczpospolitej Polskiej. W demokratycznym państwie prawnym byt organu państwowego opiera się na prawie, które określa zarazem kompetencje tego organu i wyznacza granice jego działalności.

Z zasady demokratycznego państwa prawa wywodzone są inne funkcjonalnie z nią związane zasady, stanowiące jej konkretyzację i uszczegółowienie, mające szczególne znaczenie na gruncie prawa podatkowego, ze względu na wysoki stopień jego ingerencji w sferę wolności i własności obywateli, takie jak zasada legalizmu (praworządności), wynikająca z art. 7 Konstytucji, z której wynika nakaz działania wszystkich organów publicznych, w tym organów podatkowych, na podstawie prawa oraz w granicach przez prawo określonych. W państwie demokratycznym, w którym rządzi prawo, normy prawne określają kompetencje, zadania i tryb postępowania organów podatkowych, wyznaczając tym samym granice ich aktywności. Organy te mogą działać tylko w tych ściśle określonych przez prawo granicach, co potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 lutego 2010 r., sygn. I SA/Gl 671/09, w którym Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, iż: „(...) art. 7 Konstytucji RP zobowiązuje organy administracji do czuwania nad tym, by prowadzone przez nie postępowania, jak i wydane rozstrzygnięcia, były zgodne z obowiązującym porządkiem prawnym.”

Konstytucyjna zasada legalizmu znajduje swój wyraz w art. 120 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa, znajdującym zastosowanie również w odniesieniu do postępowania w przedmiocie wydania interpretacji indywidualnych prawa podatkowego stosownie do art. 14h Ordynacji podatkowej, na mocy którego w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy m.in. art. 120 Ordynacji podatkowej.

W myśl zasady praworządności wyrażonej w art. 120 Ordynacji podatkowej organy podatkowe w swoim działaniu powinny działać na podstawie powszechnie obowiązujących przepisów prawa i w toku postępowania powinny stać na straży praworządności (działać w granicach prawa). Postępowanie podatkowe czy postępowanie w przedmiocie wydania interpretacji podatkowych nie jest bowiem oparte na zwyczaju wypracowanym przez organ i stronę, lecz regulowane przepisami prawa, jednakowymi w odniesieniu do wszystkich uczestników tego postępowania. W świetle powyższego należy więc zauważyć, iż zasada legalizmu wyrażona w art. 7 Konstytucji oraz art. 120 Ordynacji podatkowej wymaga, aby każdy akt władczej ingerencji organu podatkowego w sferę prawną podatnika oparty był na konkretnie wskazanym przepisie prawa.

Do zasady legalizmu jako jednej z podstawowych zasad postępowania podatkowego odniósł się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 lutego 2001 r., sygn. III SA 167/00, w którym Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż: „ Art. 120 Ordynacji podatkowej stanowi, że organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa. To oznacza, że w postępowaniu podatkowym nie ma zastosowania zasada, że dozwolone jest wszystko to, co nie jest przez prawo zakazane.”

W świetle powyższego, w opinii Skarżącej należy więc uznać, że Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, poprzez brak podania podstawy prawnej uzasadniającej twierdzenie, iż przepis art. 14 ust. 3 pkt 10 ustawy o PIT ma zastosowanie tylko do środków pieniężnych otrzymanych w związku z rozwiązaniem spółki osobowej, pochodzących z przychodów zaliczanych do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT „pozarolnicza działalność gospodarcza” i to tylko takich, które zostały opodatkowane podatkiem dochodowym, podczas gdy takie wnioski stoją w jawnej sprzeczności z treścią przedmiotowego przepisu, naruszył art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 2 i 7 Konstytucji oraz art. 120 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej.

Ponadto Skarżąca wskazuje, iż Dyrektor Izby Skarbowej w przedmiotowej Interpretacji nie odniósł się do kwestii podniesionej przez Skarżącą w uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego z dnia 17 grudnia 2014 r., w którym Skarżąca podniosła, iż w odniesieniu do środków pieniężnych, które może otrzymać Skarżąca z tytułu rozwiązania Spółki bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego, należy wskazać, iż Skarżąca może otrzymać środki finansowe dwojakiego rodzaju, tj.

1. środki pieniężne, które mogą pochodzić z przychodów Spółki zaliczanych do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, które podlegały przed rozwiązaniem Spółki opodatkowaniu u Skarżącej podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jako przychody z działalności gospodarczej,
   
2. zwrot uprzednio wniesionych przez wspólników wkładów do Spółki, w kwocie przypadającej na danego wspólnika - Skarżącą obliczonej na moment rozwiązania Spółki zgodnie z umową Spółki,
   
   - co w opinii Skarżącej również stanowi naruszenie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.
   
   

Naruszenie art. 14 ust. 3 pkt 10 ustawy o PIT w zw. z art. 217 Konstytucji.

Odnosząc się do wykładni przepisu art. 14 ust. 3 pkt 10 ustawy o PIT dokonanej przez Organ w Interpretacji, w myśl której przepis ten ma zastosowanie tylko do środków pieniężnych otrzymanych w związku z rozwiązaniem spółki osobowej, pochodzących z przychodów zaliczanych do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT „pozarolnicza działalność gospodarcza” i to tylko takich, które zostały opodatkowane podatkiem dochodowym, należy w pierwszej kolejności zauważyć, iż niedozwolone jest dokonywanie wykładni prawa podatkowego w sposób rozszerzający, tj. taki, w wyniku którego zakres znaczeniowy danego przepisu jest szerszy niż przy zastosowaniu wykładni językowej (biorącej pod uwagę zwyczajne znaczenie słów). Zastosowanie wykładni rozszerzającej zmierzającej do zwiększenia obciążenia podatkowego podatnika jest zabronione.

Powyższe znajduje oparcie w art. 217 Konstytucji, wprowadzającym zasadę wyłączności oraz zupełności ustawy w regulacji podatków, zgodnie z którym nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy, która to zasada znajduje uszczegółowienie w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego. Przykładowo w wyroku z dnia 9 listopada 1999 r. (sygn. K 28/98) Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że: „ Art. 217 konstytucji (...) ustanawia (...) bezwzględną wyłączność ustawy dla normowania: „nakładania podatków, innych danin publicznych, określania podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych”. W tych materiach konieczne jest więc uregulowanie w samej ustawie wszystkich podstawowych elementów, tak aby unormowanie ustawowe zyskało cechy kompletności, precyzji i jednoznaczności. (...) Takie konstytucyjne określenie ma w pierwszym rzędzie chronić jednostki przed dowolnością w kształtowaniu konstrukcji podatkowych i stwarzać prawne gwarancje ochrony interesu jednostki w procesie stanowienia i stosowania prawa podatkowego. Celem zasady wyłączności oraz zupełności ustawy jest wzmocnienie gwarancji praw podatnika wobec organów podatkowych poprzez ograniczenie swobody organów podatkowych.

Z konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa prawa oraz ww. zasady wyłączności i zupełności ustawy w regulacjach podatkowych wynika także dyrektywa interpretacyjna in dubio pro tributario, zgodnie z którą w razie istnienia wątpliwości w zakresie przepisów prawa podatkowego należy je zawsze rozstrzygać na korzyść podatnika. W związku z powyższym logiczną konsekwencją zasady demokratycznego państwa prawa oraz zasady wyłączności i zupełności ustawy jest zakaz rozszerzającej obowiązek podatkowy interpretacji in dubio pro fisco.

Celem zasady in dubio pro tributario w zakresie wykładni przepisów prawa podatkowego jest uniemożliwienie podmiotom stosującym prawo podatkowe wydawania rozstrzygnięć sprzecznych z wynikami prawidłowo przeprowadzonej wykładni przepisów prawa podatkowego (zakaz poszukiwania innego znaczenia niż wynikające z kontekstu językowego, jeżeli miałoby to prowadzić do rezultatów niekorzystnych dla podatnika), a tym samym zasada ta uniemożliwia poszukiwanie takiej wykładni, która byłaby niekorzystna dla podatnika (nakaz przyjęcia rezultatów korzystniejszych dla podatnika, a zatem zakaz poszukiwania takiej wykładni, która byłaby niekorzystna dla podatnika).

Do zakazu dokonywania rozszerzającej obowiązek podatkowy interpretacji in dubio pro fisco odniósł się Trybunał Konstytucyjny w uchwale z dnia 26 kwietnia 1994 r. (sygn. W. 11/93), w której Trybunał Konstytucyjny wskazał, iż: „(...) interpretacja rozszerzająca obowiązek podatkowy (...) „in dubio pro fisco” byłaby niezgodna z pojęciem demokratycznego państwa prawnego. (...) W demokratycznym państwie prawnym jedną z podstawowych zasad prawa podatkowego powinno być dokładne, nie budzące wątpliwości, określanie przez ustawę przedmiotu opodatkowania. Z zasady tej wynika zakaz interpretacji rozszerzającej na niekorzyść podatnika.”

Przytaczając z kolejny wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2013, sygn. SK 18/09, należy podkreślić, iż: „ (...) zgodnie z wymogami konstytucyjnymi niejasne regulacje podatkowe należy interpretować na korzyść podatników, a w konsekwencji jeśli takie regulacje okazują się ostatecznie wieloznaczne, to trzeba opowiedzieć się za rozwiązaniem uwzględniającym interes podmiotu obowiązanego do świadczeń podatkowych, a nie orzekać in dubio pro fisco.”

Zakaz interpretacji regulacji podatkowych na niekorzyść podatnika wielokrotnie był podkreślany również w orzecznictwie sądów administracyjnych.

Jak zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 19 grudnia 2006 r. (sygn. I SA/Po 195/06): „(...) jedną z podstawowych zasad interpretacji prawa podatkowego jest zasada rozstrzygania wątpliwości interpretacyjnych dotyczących podatkowego stanu faktycznego czy stanu prawnego na rzecz podatnika (in dubio pro tributario) i zakaz interpretowania takich wątpliwości na korzyść fiscusa (in dubio pro fisco).”

Przytoczyć również należy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2000 r. (sygn. III SA 680/99), w którym Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż: „Za taką interpretacją przemawia (...) nakaz dla organów podatkowych wypływający z art. 121 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, takiej interpretacji przepisów, aby w razie wątpliwości rozstrzygać sprawy na korzyść podatników. W świetle powyższej zasady wykluczone jest posługiwanie się w procesie wykładni przepisów prawa podatkowego regułą interpretacyjną, w myśl której wszelkie wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść Skarbu Państwa (in dubio pro fisco).”

Tymczasem wskazać należy, iż w przedmiotowej Interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie bezzasadnie wywiódł, wbrew klarownemu i jednoznacznemu brzmieniu art. 14 ust. 3 pkt 10 ustawy o PIT, iż nie ma on zastosowania do środków pieniężnych otrzymanych w związku z rozwiązaniem spółki osobowej, które pochodzą z takich przychodów uzyskanych przez spółkę osobową, które na gruncie przepisów ustawy o PIT zaliczane są do źródeł innych niż określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT (np. kapitały pieniężne) oraz do środków, które nie były u podatnika opodatkowane, podczas gdy taka wykładnia nie znajduje żadnego uzasadnienia w treści tego przepisu, i tym samym dokonał rozszerzającej obowiązek podatkowy interpretacji in dubio pro fisco, niedozwolonej w prawie podatkowym, naruszając art. 14 ust. 3 pkt 10 ustawy o PIT w zw. z art. 217 Konstytucji. W ostatniej kolejności Skarżąca wskazuje również, iż w odniesieniu do prawa podatkowego pierwszeństwo w zastosowaniu ma wykładnia językowa przed wykładnią systemową i funkcjonalną. Dopiero niejasny wynik zastosowania wykładni językowej pozwala na zastosowanie innych rodzajów wykładni.

Zasada prymatu wykładni językowej wielokrotnie była przedmiotem orzeczeń sądów administracyjnych.

Jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 grudnia 2012 r. (sygn. II FSK 840/11): „(...) zgodnie z poglądami utrwalonymi w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego na gruncie prawa podatkowego przyjmuje się przede wszystkim dyrektywę prymatu wykładni językowej. Stoi za tym ochrona podatnika, tak aby mógł on układać swoje sprawy w zaufaniu do tego, że nałożone na niego przez ustawodawcę ciężary i świadczenia publiczne nie zostaną ukształtowane na jego niekorzyść w oparciu o funkcjonalne czy celowościowe dyrektywy interpretacji prawa. W świetle zasady zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, będącej implikacją klauzuli demokratycznego państwa prawnego ( art. 2 Konstytucji RP), oraz zasady, zgodnie z którą obowiązek ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych jest ograniczony nakazem absolutnej wyłączności ustawy (art. 84 i art. 217 Konstytucji RP), nie jest dopuszczalne wymaganie od podatnika ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, które nie wynikają wprost z wypowiedzi ustawodawcy, lecz zostały ukształtowane przez organy stosujące prawo na skutek metod wykładni poza języków ej. Nie jest zatem dopuszczalne, aby przepisy określające ciężary lub świadczenia publiczne były w praktyce organów podatkowych czy sądów interpretowane w sposób rozszerzający przy wykorzystaniu pozajęzykowych metod wykładni prawa (...)”.

Ponadto należy wskazać również na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 września 2012 r. (sygn. II FSK 47/11), w którym Naczelny Sąd Administracyjny zauważył, że: „Wykładnia językowa ma bowiem w procesie stosowana prawa znaczenie zasadnicze. Zgodnie z przyjętą w judykaturze i doktrynie zasadą pierwszeństwa wykładni językowej w procesie wykładni prawa, należy w pierwszej kolejności opierać się na rezultatach wykładni językowej, a dopiero w przypadku dalszych wątpliwości lub w celu wzmocnienia wyniku wykładni językowej sięgać kolejno po wykładnię systemową lub funkcjonalną. W prawie podatkowym pogląd ten znajduje swoje oparcie w art. 84 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej (...), w myśl którego każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Ustawa jest tekstem zapisanym w języku polskim, zatem każdy podatnik może poznać treść prawa podatkowego w oparciu o reguły językowe.

W świetle powyższego należy więc podkreślić, że z literalnej i niewywołującej żadnych wątpliwości interpretacyjnych treści przepisu art. 14 ust. 3 pkt 10 ustawy o PIT wprost wynika, że w przypadku otrzymania przez podatnika środków pieniężnych otrzymanych w związku z rozwiązaniem spółki osobowej podatnik nie osiąga przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, natomiast w przedmiotowym przepisie ustawodawca nie uzależnił braku powstania po stronie podatnika otrzymującego środki pieniężne z tytułu rozwiązania spółki przychodu do opodatkowania od jakichkolwiek przesłanek (jak np. uprzednie opodatkowanie środków pieniężnych podatkiem dochodowym od osób fizycznych po stronie podatnika otrzymującego te środki na skutek rozwiązania spółki).

Ww. przepis w jednoznaczny sposób nakazuje wyłączenie z przychodów podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych środków pieniężnych otrzymanych przez niego na skutek rozwiązania spółki osobowej. Ponadto, podkreślić również należy, że przepis ten jest sformułowany jednoznacznie, a jego brzmienie nie budzi żadnych wątpliwości interpretacyjnych, jak również przepis ten nie wprowadza żadnych dodatkowych warunków jego stosowania. W świetle przepisu art. 14 ust. 3 pkt 10 ustawy o PIT wyłącznym warunkiem jego zastosowania jest otrzymanie przez wspólnika spółki osobowej środków pieniężnych z tytułu jej rozwiązania.

W związku z powyższym, w opinii Skarżącej należy uznać, iż Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, poprzez uznanie w Interpretacji, że wyłączenie wskazane w przepisie art. 14 ust. 3 pkt 10 ustawy o PIT nie znajduje zastosowania do środków pieniężnych otrzymywanych przez podatników z tytułu rozwiązania spółki osobowej w przypadku, gdy nie podlegały one uprzednio po stronie podatnika opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, dokonał wykładni contra legem pozostającej w oczywistej sprzeczności z literalnym brzmieniem przedmiotowego przepisu, naruszając tym samym art. 14 ust. 3 pkt 10 ustawy o PIT w zw. z art. 217 Konstytucji.

Powyższe znajduje potwierdzenie w licznych wyrokach sądów administracyjnych.

Jak uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 25 listopada 2014 r. (sygn. I SA/Bd 947/14): „(...) treść art. 14 ust 3 pkt 10 u.p.d.o.f. jest sformułowana bardzo jednoznacznie i nie zawiera pojęć nieostrych, które mogłyby być przedmiotem rozbieżnych interpretacji. Nie ustanawia także ani nie odsyła do żadnych dodatkowych warunków jego stosowania. W świetle tego przepisu, jedynym warunkiem jego zastosowania jest okoliczność, by wspólnik spółki niebędącej osobą prawną otrzymał z tytułu likwidacji takiej spółki "środki pieniężne". (...) zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą, przepisy prawa podatkowego powinny być interpretowane zgodnie z ich znaczeniem językowym, w szczególności jeśli dotyczą ulg i zwolnień podatkowych. Sądy wskazują, iż ustanowione przez ustawodawcę ulgi i zwolnienia nie powinny być w procesie wykładni ani rozszerzane ani zawężane.” Wskazać również należy na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 kwietnia 2014 r. (sygn. III SA/Wa 112/14), w którym Wojewódzki Sąd Administracyjny zauważył: „Skarżąca wystąpiła o wykładnię obowiązujących przepisów prawa podatkowego, a takimi przepisami są art. 14 ust. 3 pkt 10 oraz pkt 12 lit. b ustawy. Zasada prymatu wykładni literalnej tych przepisów zobowiązywała do ograniczenia się do gramatycznego ich rozumienia, skoro prowadzi ono do jednoznacznych wniosków, nawet, jeśli ich wykładnia literalna prowadzi do niczym nieuzasadnionego (z punktu widzenia wartości konstytucyjnych) uprzywilejowania wspólnika spółki jawnej w okolicznościach opisanych we wniosku. Wyeliminowanie tego uprzywilejowania wymaga interwencji Ustawodawcy, którego nie może wyręczyć - w drodze nieuprawnionych zabiegów interpretacyjnych - ani Minister Finansów, ani sąd administracyjny.”

Przytoczyć również należy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 11 grudnia 2013 r., sygn. I SA/Wr 1837/13, w którym Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że: „Zwrócić (...) należy uwagę, iż treść art. 14 ust. 3 pkt 10 u.p.d.o.f. jest sformułowana bardzo jednoznacznie i nie zawiera pojęć nieostrych, które mogłyby być przedmiotem rozbieżnych interpretacji. Nie ustanawia także ani nie odsyła do żadnych dodatkowych warunków jego stosowania. W świetle tego przepisu jedynym warunkiem jego zastosowania, jest okoliczność, by wspólnik spółki niebędącej osobą prawną otrzymał z tytułu likwidacji takiej spółki „środki pieniężne”.”

Skarżąca pragnie również zaznaczyć, iż na takim stanowisku stoi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie (wyrok z dnia 17 grudnia 2013 r., sygn. I SA/Rz 1034/13; wyrok z dnia 12 lutego 2014 r., sygn. I SA/Rz 900/14; wyrok z dnia 25 marca 2014 r., sygn. I SA/Rz 89/14).

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów po rozpatrzeniu przedmiotowej skargi z dnia 27 marca 2015 r. (data wpływu 30 marca 2015 r.) uwzględnia skargę w całości i stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2014 r. (data wpływu 13 października 2014 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania środków pieniężnych z tytułu rozwiązania spółki bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1030 z późn. zm.) spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Stosownie do art. 4 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych spółka osobowa to - spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

W myśl art. 58 ww. ustawy, rozwiązanie spółki powodują:

1. przyczyny przewidziane w umowie spółki,
   
2. jednomyślna uchwała wszystkich wspólników,
   
3. ogłoszenie upadłości spółki,
   
4. śmierć wspólnika lub ogłoszenie jego upadłości,
   
5. wypowiedzenie umowy spółki przez wspólnika lub wierzyciela wspólnika,
   
6. prawomocne orzeczenie sądu.
   
   

Zgodnie z art. 67 § 1 omawianej ustawy, w przypadkach określonych w art. 58 tejże ustawy należy przeprowadzić likwidację spółki jawnej, chyba, że wspólnicy uzgodnili inny sposób zakończenia działalności spółki.

W myśl art. 51 Kodeksu spółek handlowych każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu. Określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach. Umowa spółki może zwolnić wspólnika od udziału w stratach.

Spółka osobowa to spółka prawa handlowego, która nie posiada osobowości prawnej. Posiada jednak podmiotowość prawną, co oznacza, że może we własnym imieniu nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. Może także posiadać własny majątek, odrębny od majątków jej wspólników.

Dochody spółek niebędących osobami prawnymi nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników takiej spółki. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce niebędącej podatnikiem podatku dochodowego uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki jawnej jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Stosownie zaś do przepisu art. 5a pkt 26 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy za przychód z działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Co do zasady należą do nich wszystkie przychody osiągane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 tej ustawy.

W myśl art. 14 ust. 3 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust 1 i 2, nie zalicza się środków pieniężnych otrzymanych przez wspólnika spółki niebędącej osobą prawną z tytułu likwidacji takiej spółki.

Przyjęcie tej zasady jest podyktowane faktem, że podatnikiem podatku dochodowego z udziału w zyskach spółki niebędącej osobą prawną jest wspólnik tej spółki. Zyski osiągane przez tę spółkę, w czasie jej trwania, są na bieżąco uwzględniane u wspólników, jako przychody i koszty z udziału w niej.

A zatem, stosownie do treści art. 14 ust. 3 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymanie środków pieniężnych, w związku z likwidacją spółki osobowej, nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Powyżej zacytowane przepis został wprowadzony do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dniem 1 stycznia 2011 r. mocą ustawy z dnia 25 listopada 2010 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 226, poz. 1478).

Z powyższych przepisów wynika, że (co do zasady) likwidacja spółki jawnej jest dla wspólnika tej spółki podatkowo neutralna, co oznacza, że nabycie z tytułu likwidacji środków pieniężnych na moment tej likwidacji nie powoduje powstania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Rozwiązanie przyjęte przez ustawodawcę w omawianym przepisie służy wyeliminowaniu podwójnego opodatkowania zysków osiągniętych przez spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego – środki pieniężne wypłacane wspólnikom z tytułu likwidacji spółki osobowej, jako uzyskane przez spółkę w okresie jej funkcjonowania, były bowiem uwzględniane dla potrzeb rozliczeń podatkowych jej wspólników będących podatnikami podatków dochodowych.

Wyjaśnić jednocześnie należy, że likwidacja spółki osobowej nie jest obligatoryjna, gdyż zakończenie jej działalności może się odbyć bez jej przeprowadzenia, np. w drodze jednomyślnej uchwały wszystkich wspólników o rozwiązaniu spółki osobowej. W związku z tym, zarówno likwidacja jak i rozwiązanie spółki osobowej bez przeprowadzenia procedury likwidacji, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wywołują te same konsekwencje podatkowe. Zatem skutki podatkowe takiego rozwiązania spółki także należy oceniać w oparciu o treść cyt. art. 14 ust. 3 pkt 10 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W opisie zdarzenia przyszłego wskazano, że w wyniku rozwiązania spółki jawnej Wnioskodawczyni otrzyma środki pieniężne w wyniku rozwiązania na skutek jednomyślnej uchwały wspólników bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego.

Przenosząc uprzednio zanalizowane przepisy na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym otrzymanie przez Wnioskodawczynię – z tytułu rozwiązania tej spółki bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego – środków pieniężnych – nie będzie skutkować dla niej powstaniem przychodu.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych tutejszy organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.