Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/4511-170/15/MZ
z 5 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z 24 lutego 2015 r. (data wpływu do Biura – 3 marca 2015 r.), uzupełnionym 14 maja 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 29 kwietnia 2015 r. znak: IBPB II/1/4511-170/15/MZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 14 maja 2015 r. (data wpływu pisma do Biura).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest matką dziecka J. M., urodzonego w 2012 r. Dziecko często chorowało. Została zdiagnozowana u niego Agammaglobulinemia Brutona, inaczej agammaglobulinemia sprzężona z chromosomem X, zwana również hipoimmunoglobulinemią. Należący do pierwotnych niedoborów odporności zespół chorobowy charakteryzuje się całkowitym brakiem przeciwciał i śladową obecnością limfocytów B w krążeniu. Stan ten prowadzi do znacznego spadku odporności organizmu (większej podatności na zakażenia). W przypadku choroby Brutona szczególnie częste są infekcje bakteryjne górnych dróg oddechowych, ucha środkowego, opon mózgowych oraz zakażenia enterowirusami. Dziecko posiada orzeczenie o niepełnosprawności.

Rodzina mieszka w domu jednorodzinnym, w którym był zamontowany piec centralnego ogrzewania starego typu, tj. bez podajnika i bez możliwości regulowania temperatury w domu. Często zdarzało się, że w domu było za gorąco lub za zimno (wygasało w piecu w nocy), dziecko marzło albo było przegrzane i zaraz było chore co jest dla niego bardzo groźne. Wymieniono piec na ekologiczny z zasobnikiem i możliwością ustawienia stałej – optymalnej temperatury w domu co ochroni dziecko przed infekcjami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z przedstawioną sytuacją Wnioskodawczyni może odliczyć zakup i montaż pieca w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jako adaptację i wyposażenie budynku mieszkalnego stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności jej dziecka?

Wnioskodawczyni wskazała, że zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 oraz ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik ma prawo odliczyć od dochodu wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych. Ulga przysługuje podatnikowi na utrzymaniu, którego pozostaje osoba niepełnosprawna – art. 26 ust. 7e ustawy.

Według Wnioskodawczyni, powołując się na powyższe przepisy, może skorzystać z odliczenia.

Wnioskodawczyni podkreśliła, że:

1. Wymiana pieca centralnego ogrzewania z możliwością indywidualnego dostosowania temperatury do pomieszczenia, gdzie przebywa synek podyktowana jest tylko i wyłącznie dostosowaniem systemu grzewczego do ułatwienia funkcjonowania w życiu codziennym w związku z sytuacją, w której znalazł się jej syn.
2. Modernizacja systemu grzewczego domu była wymuszona powstałą niepełnosprawnością dziecka. Ma ona służyć wyłącznie uniknięciu powikłań choroby, trwałego uszkodzenia tkanki płucnej, co znacząco (w przypadku braku wymiany starego pieca) skróciłoby czas oraz jakość życia.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe – jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł (art. 26 ust. 7e ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

W myśl natomiast art. 26 ust. 13a ustawy wydatki na cele określone w ust. 1 (a więc również na cele rehabilitacyjne) podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Ponadto, wskazać należy, iż przepis art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy nie określa szczegółowo, jakie wydatki podlegają odliczeniu.

Rozpatrując czy wskazane we wniosku wydatki mieszczą się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań (budynków mieszkalnych) stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, należy rozpocząć od ustalenia znaczenia użytych w przepisie pojęć „adaptacja” i wyposażenie”.

Zgodnie z językowym znaczeniem terminu „adaptacja” to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku” (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994). Natomiast „wyposażenie” to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś.

Adaptacją mieszkania jest zatem przeróbka mająca mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania (domu) – to przydanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem adaptacja i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w tym lokalu (budynku), biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. Stąd też w przypadku każdego niepełnosprawnego, wydatki na adaptację i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego mogą być inne, gdyż powinny odzwierciedlać potrzeby wynikające z niepełnosprawności.

Z treści wniosku wynika, że u syna Wnioskodawczyni (urodzonego w 2012 r.) została zdiagnozowana Agammaglobulinemia Brutona, inaczej agammaglobulinemia sprzężona z chromosomem X, zwana również hipoimmunoglobulinemią. Należący do pierwotnych niedoborów odporności zespół chorobowy charakteryzuje się całkowitym brakiem przeciwciał i śladową obecnością limfocytów B w krążeniu. Stan ten prowadzi do znacznego spadku odporności organizmu (większej podatności na zakażenia). W przypadku choroby Brutona szczególnie częste są infekcje bakteryjne górnych dróg oddechowych, ucha środkowego, opon mózgowych oraz zakażenia enterowirusami. Dziecko posiada orzeczenie o niepełnosprawności. Rodzina mieszka w domu jednorodzinnym, w którym był piec centralnego ogrzewania starego typu, tj. bez podajnika i bez możliwości regulowania temperatury w domu. Często zdarzało się, że w domu było za gorąco lub za zimno (wygasało w piecu w nocy), dziecko marzło albo było przegrzane i zaraz było chore co jest dla niego bardzo groźne. Wymieniono piec centralnego ogrzewania na ekologiczny z zasobnikiem i możliwością ustawienia stałej temperatury w domu co ułatwia ochronę dziecka przed infekcjami.

Jak już wcześniej wskazano, warunkiem koniecznym do odliczenia ulgi rehabilitacyjnej, jest m.in. utrzymywanie niepełnosprawnego dziecka (dzieci), które nie ukończyło 16 roku życia. Utrzymywać to znaczy zapewnić środki do życia, ponosić koszty związane z czyimś wyżywieniem, mieszkaniem i innymi potrzebami.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności, stan faktyczny i prawny sprawy należy stwierdzić, że wymienione we wniosku wydatki, poniesione przez Wnioskodawczynię na zakup i montaż ekologicznego pieca centralnego ogrzewania z zasobnikiem i możliwością ustawienia stałej temperatury w domu, stanowią zarówno wydatki na adaptację budynku mieszkalnego, jak i jego wyposażenie, odpowiadające potrzebom wynikającym z niepełnosprawności syna Wnioskodawczyni. Dziecko cierpi bowiem na schorzenie powodujące spadek odporności organizmu i związaną z tym większą podatność na zakażenia. Zmienna temperatura w domu powodowała częste infekcje u dziecka. Opisane we wniosku wydatki spełniają zatem przesłankę określoną w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy i mogą być odliczone od dochodu Wnioskodawczyni jako wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne, o ile spełnione zostaną pozostałe warunki, o których mowa wyżej. Powyższe wydatki, będące wydatkami na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.