Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/4511-260/15/HS
z 27 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 25 lutego 2015 r. (data otrzymania 27 lutego 2015 r.), uzupełnionym 8 i 27 kwietnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania dochodu ze sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2015 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania dochodu ze sprzedaży nieruchomości.

W związku z brakami formalnymi, pismami z 30 marca 2015 r. i 17 kwietnia 2015 r. Znak: IBPBII/2/4511-260/15/HS wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnień dokonano 8 i 27 kwietnia 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wskazuje, że jego sytuacja życiowa jest bardzo trudna i trwa od 30 lat. Wnioskodawca obszernie opisał swoją sytuację ekonomiczną i zawodową – wysokość wynagrodzenia i wykonywany zawód, sytuację rodzinną – chorobę małżonka, dzieci i koszty ich kształcenia. Wnioskodawca podkreślił, że samodzielnie borykał się ze wszystkimi problemami. Nie stać go było nawet na zapłatę niskiego czynszu, co spowodowało, że aż do 2014 r. prowadzone były czynności przez komornika. Zadłużenie Wnioskodawcy bardzo rosło, aż osiągnęło kwotę 90 000,00 zł. Wnioskodawca wykupił mieszkanie (38 m²) w starym 300-letnim budynku na raty i nie mógł ich spłacić. W dniu 15 maja 2014 r. (I licytacja) komornik sądowy zajął mieszkanie Wnioskodawcy w związku z zadłużeniem jakie ten posiadał. Dalej Wnioskodawca wskazuje, że 20 kwietnia 2012 r. w wieku 94 lat zmarła jego matka, a Wnioskodawca otrzymał po niej w spadku dom oraz dług w urzędzie skarbowym w wysokości 9 000,00 zł. Najpierw Wnioskodawca nie mógł sprzedać domu nabytego w spadku, ponieważ od 2004 r. mieszkał tam jego syn z rodziną i dwojgiem małych dzieci. Wnioskodawca czekał więc, aż syn się wyprowadzi i przeniesie do niewykończonego domu, aby móc sprzedać tę nieruchomość nabytą w spadku.

W dniu 29 kwietnia 2014 r. Wnioskodawcy udało się sprzedać dom za kwotę 102 000,00 zł. Z tej kwoty wypłacił z tytułu zachowku kwotę 10 000,00 zł bratu, który upomniał się o zachowek po matce i skierował sprawę do sądu. Wnioskodawcy pozostało więc 92 000,00 zł. Z kwoty tej spłacił komornika (90 567,96 zł), aby odstąpił od licytacji mieszkania. Teraz Wnioskodawca jest bez długu i bez pieniędzy, a do kwietnia 2015 r. ma zapłacić podatek (19 400,00 zł) od sprzedaży domu, ponieważ miała miejsce po dwóch latach od śmierci matki. Następnie Wnioskodawca opisał problemy ze zdrowiem i wskazał, że w pierwszej kolejności oczekuje wyjaśnienia, czy istnieje możliwość zwolnienia przychodu ze sprzedaży nieruchomości (domu) od podatku dochodowego od osób fizycznych, a jeśli nie to wnosi o umorzenie podatku.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie.

Czy istnieje możliwość zwolnienia od podatku przychodu ze sprzedaży nieruchomości (domu) nabytego w spadku?

Zdaniem Wnioskodawcy, przekazał on pieniądze ze sprzedaży na własne cele mieszkaniowe czyli komornikowi co skutkuje zwolnieniem z podatku. Oznacza to, że Wnioskodawca podatek winien uiścić od kwoty 1 432,04 zł, która mu pozostała według 19% stawki, czyli 272,09 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – podlegającym opodatkowaniu źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   

–jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

W dniu 29 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca sprzedał nieruchomość (dom), którą nabył w spadku po matce zmarłej 20 kwietnia 2012 r.

W myśl art. 924 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.) – spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia. Istotny zatem dla podatku dochodowego jest dzień otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy.

Mając na uwadze przywołany wyżej przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy należy wyjaśnić, że odpłatne zbycie w 2014 r. nieruchomości nabytej w spadku w 2012 r. stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu, bowiem sprzedaż miała miejsce przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie. Z uwagi na fakt, że nabycie nieruchomości nastąpiło w 2012 r., dla oceny skutków podatkowych jego odpłatnego zbycia mają zastosowanie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r.

I tak w myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ww. brzmieniu – od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy – podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Do wydatków takich można zaliczyć przykładowo koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy.

Stosownie do art. 22 ust. 6d ww. ustawy – za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Ponadto – zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy – wysokość nakładów, o których mowa powyżej, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Wnioskodawca uważa, że o kwotę przekazanego bratu zachowku może pomniejszyć przychód ze sprzedaży nieruchomości.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że w świetle prawa zobowiązanym z tytułu zachowku jest spadkobierca, w stosunku do osoby niewskazanej w testamencie, a mającej prawo do spadku z mocy ustawy, której przysługuje roszczenie o zachowek względem wyznaczonych przez spadkodawcę spadkobierców. Uprawniony do zachowku otrzymuje pieniężną rekompensatę. Korzyść ta stanowi równowartość części udziału spadkowego, który przypadałby uprawnionemu, gdyby dziedziczył z ustawy.

Jednakże przywołany wyżej przepis art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób jednoznaczny wskazuje, że kosztem uzyskania przychodu przy sprzedaży nieruchomości nabytej w drodze spadku mogą być wyłącznie:

• udokumentowane nakłady na nieruchomość zwiększające jej wartość,
• kwota zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej ten podatek przypada na tę nieruchomość.
  
  

Konieczność zapłaty przez Wnioskodawcę zachowku stanowi osobiste zobowiązanie Wnioskodawcy względem osoby pominiętej w testamencie, nie stanowi natomiast kosztu uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, albowiem nie mieści się w katalogu kosztów uzyskania przychodu zawartym w art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to katalog precyzyjnie wskazuje, jakie wydatki zbywający może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości nabytej w drodze spadku.

Przepis art. 22 ust. 6d ww. ustawy w sposób jednoznaczny określa co może być kosztem uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości nabytej w drodze spadku. Ww. przepis nie uwzględnia w kosztach uzyskania przychodu wartości zachowku. Skoro zatem w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości nabytej w spadku przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – określając precyzyjnie jakie wydatki stanowią koszt uzyskania przychodu – nie przewidują możliwości zaliczenia do tych kosztów zapłaconego przez zbywcę zachowku, to nie sposób uznać za właściwe postępowanie polegające na obniżeniu przychodu ze sprzedaży o wypłacony zachowek. Wnioskodawca musiałby wypłacić ten zachowek, bez względu na to, czy sprzedałby nieruchomość, czy nie.

Brak jest zatem podstaw prawnych, aby wartość zapłaconego przez Wnioskodawcę zachowku zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości czy też do kosztów odpłatnego zbycia nieruchomości i tym samym obniżyć kwotę przychodu ze sprzedaży nieruchomości. Oznacza to, że kwota, którą Wnioskodawca przeznaczył na wypłatę zachowku nie ma wpływu na wysokość osiągniętego przychodu, a więc i podatku z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi również możliwość zwolnienia od podatku dochodowego wydatków poniesionych na spłatę zadłużenia u komornika, które – jego zdaniem – stanowi wydatek na własne cele mieszkaniowe.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy – wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Dochód zwolniony należy zatem obliczyć według następującego wzoru:

dochód zwolniony = D x W/P

gdzie:

D – dochód ze sprzedaży,

W – wydatki poniesione na cele mieszkaniowe wymienione w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

P – przychód ze sprzedaży.

W sytuacji gdy przychód z odpłatnego zbycia zostanie w całości przeznaczony na cele mieszkaniowe, to wówczas uzyskany z tego tytułu dochód będzie w całości korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego.

Stosownie do art. 21 ust. 25 pkt 1 i 2 ww. ustawy – za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się:

1.wydatki poniesione na:

1. nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
2. nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
3. nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
4. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
5. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego
   

–położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej,

2.wydatki poniesione na:

1. spłatę kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na cele określone w pkt 1,
2. spłatę kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na spłatę kredytu (pożyczki), o którym mowa w lit. a),
3. spłatę każdego kolejnego kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na spłatę kredytu (pożyczki), o których mowa w lit. a) lub b)
   

–w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, mających siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 29 i 30.

Ustawodawca uzależnia zatem prawo do skorzystania ze zwolnienia od wydatkowania przez podatnika w ściśle określonym czasie, środków uzyskanych z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) na realizację własnego celu mieszkaniowego. Ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „własne cele mieszkaniowe” aczkolwiek przewidując podstawę do zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 131 i dopisując to wyrażenie, w sposób niebudzący wątpliwości podkreślił, że celem nadrzędnym jest zwolnienie tylko takiego dochodu, który wydatkowany zostanie na zaspokojenie „własnych celów mieszkaniowych”. „Własne cele mieszkaniowe” w takim przypadku należy rozumieć jednoznacznie zgodnie z wykładnią literalną. Termin „własne cele mieszkaniowe” należy rozpatrywać w powiązaniu z art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wymienia wydatki uprawniające do zwolnienia z opodatkowania uzyskanego dochodu.

Zawarty w art. 21 ust. 25 ustawy katalog wydatków uprawniających do zwolnienia ma charakter zamknięty i w związku z tym tylko wydatkowanie środków na realizację celów w nim wskazanych pozwala na skorzystanie ze zwolnienia z opodatkowania. Inne wydatki nie wymienione w tym katalogu nie uprawniają do skorzystania z powyższego zwolnienia.

Wydatkiem, a więc i celem takim nie może być spłata zadłużenia własnego Wnioskodawcy w kwocie 90 567,96 zł. Jak bowiem wynika z wniosku i jego uzupełnień komornik zajął mieszkanie Wnioskodawcy w związku z zadłużeniem, jakie Wnioskodawca posiadał z tytułu nie płaconego czynszu, a Wnioskodawca – aby uwolnić się od długu i widma ewentualnej licytacji oraz aby nie stracić posiadanego mieszkania – pieniądze uzyskane ze sprzedaży nieruchomości nabytej w spadku po matce przeznaczył na spłatę posiadanego zadłużenia. Nie oznacza to jednak wcale, że Wnioskodawca w jakikolwiek sposób zrealizował własny cel mieszkaniowy wymieniony w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Fakt, że dzięki spłacie zadłużenia komornik nie zlicytował mieszkania Wnioskodawcy i Wnioskodawca może w nim dalej mieszkać nie może skutkować zwolnieniem od podatku dochodowego od osób fizycznych dochodu ze sprzedaży nieruchomości otrzymanej w spadku. Rozpatrywane zwolnienie dotyczy bowiem przeznaczenia środków ze sprzedaży wyłącznie na cele wyszczególnione w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To, że spłacając ciążące na sobie zadłużenie, Wnioskodawca ustrzegł się utraty mieszkania nie dopuszczając do jego licytacji, nie uprawnia bynajmniej do skorzystania z omawianego zwolnienia. Wnioskodawca niczego nie nabył, niczego nie wybudował ani niczego nie wyremontował.

Przechodząc w tym miejscu do kwestii związanych ze zwolnieniem należy podkreślić, że norma prawna statuująca zwolnienie podatkowe, a więc mająca charakter wyjątku, odstępstwa od zasady powszechności opodatkowania, musi być interpretowana ściśle, gdyż niedopuszczalne jest stosowanie przy jej interpretacji wykładni rozszerzającej. Zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Oznacza to, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym, tylko wydatkowanie środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości – w terminie i na cele wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 131, a szczegółowo opisane w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie rozpatrywanego zwolnienia.

Podsumowując, dokonana sprzedaż nabytej nieruchomości stanowi dla Wnioskodawcy źródło przychodu, a uzyskany z tego tytułu dochód podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 30e ww. ustawy. Uzyskanego ze sprzedaży przychodu Wnioskodawca nie może obniżyć o kwotę wypłaconego bratu zachowku – nie stanowi ona bowiem ani kosztu uzyskania przychodu ani kosztu odpłatnego zbycia nieruchomości.

Wnioskodawca nie może również skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania, bowiem wydatek poniesiony przez niego na spłatę zadłużenia z tytułu czynszu nie spełnia warunków uprawniających do skorzystania ze zwolnienia.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Organ wyjaśnia, że przedmiotem interpretacji indywidualnej wydawanej w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej mogą być wyłącznie przepisy prawa podatkowego. W trybie przewidzianym tym przepisem nie można wnioskować o udzielenie ulg w spłacie zobowiązań podatkowych. Ustosunkowując się zatem do zawartej we wniosku prośby wskazać należy, że co do zasady istnieje możliwość ubiegania się o ulgę w spłacie zobowiązań podatkowych. Jednakże o uldze w spłacie zobowiązania podatkowego może zadecydować tylko i wyłącznie naczelnik właściwego dla podatnika urzędu skarbowego.

Zgodnie bowiem z § 15 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych (Dz. U. Nr 165, poz. 1371 ze zm.) – organ podatkowy, który jest właściwy do ustalania lub określania zobowiązań z tytułu podatków jest organem właściwym m.in. w zakresie odraczania terminu płatności oraz rozkładania na raty zapłaty podatku, jak również umarzania w całości lub w części zaległości podatkowych, odsetek za zwłokę.

Przepisy Ordynacji podatkowej przewidują natomiast w art. 67a § 1, że organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może:

1. odroczyć termin płatności podatku lub rozłożyć zapłatę podatku na raty;
2. odroczyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub odsetki określone w decyzji, o której mowa w art. 53a;
3. umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.
   
   

Ustawodawca w ww. przepisie pozostawił do wyłącznej kompetencji właściwego ze względu na miejsce zamieszkania podatnika naczelnika urzędu skarbowego ocenę, czy okoliczności faktyczne konkretnej sprawy przemawiają za udzieleniem ulgi w spłacie zobowiązania podatkowego. Organ podatkowy dysponuje więc pewnym zakresem swobody w wykładni pojęć „ważny interes podatnika” i „interes publiczny”.

Ponieważ wniosek Wnioskodawcy stanowi równocześnie prośbę o umorzenie podatku, został on przekazany w tym zakresie w dniu wydania interpretacji do naczelnika właściwego urzędu skarbowego celem załatwienia zgodnie z właściwością.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.