Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-584/14-2/EK
z 5 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 3 listopada 2014 r. (data wpływu 5 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu rozliczenia wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem służebności przesyłu (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• sposobu rozliczenia wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem służebności przesyłu;
• powstania przychodu podatkowego w związku z nieopłatnym ustanowieniem służebności przesyłu;
• sposobu rozliczenia wydatków poniesionych na wypłatę odszkodowań za zniszczenia płodów rolnych i zieleni.
  
  

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

1.

Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością wodociągowo-kanalizacyjną ponosi wydatki dotyczące ustanowienia służebności przesyłu z tytułu lokalizacji i eksploatacji sieci wodociągowej lub kanalizacyjnej polegającej na możliwości korzystania z cudzych nieruchomości w tym zakresie.

Służebność przesyłu ustanawiana jest zwykle na czas nieokreślony, w drodze aktu notarialnego, a w przyszłości spodziewane są orzeczenia sądowe w zakresie służebności przesyłu dotyczących sieci pobudowanych w okresach wcześniejszych. Wydatki z tytułu ustanowienia służebności przesyłu obejmują głównie wynagrodzenia, a niekiedy również koszt wyceny wartości tego prawa, koszty notarialne.

Wnioskodawca nie traktuje służebności przesyłu jako składnika majątku i nie ujmuje jej w księgach rachunkowych. Służebność przesyłu nie spełnia warunków definicji „aktywów” określonej w art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy o rachunkowości, w szczególności ze względu na brak kontroli nad nieruchomością obciążoną tą służebnością. Wydatki zawiązane z ustanowieniem służebności przesyłu traktuje jako koszt podstawowej działalności operacyjnej inny niż bezpośredni. Wydatki te zaliczane są do kosztów w dniu, na który zostały ujęte w księgach rachunkowych.

2.

Ustanawianie na rzecz Wnioskodawcy służebności przesyłu na nieruchomościach osób trzecich tytułem umieszczenia w nich sieci wodociągowych lub kanalizacyjnych następuje również nieodpłatnie.

W takich przypadkach, w celu uniknięcia ryzyka podatkowego, Wnioskodawca rozpoznaje przychód podatkowy w wysokości wynikającej ze stawek ustalonych przez rzeczoznawcę majątkowego dla poszczególnych stref miasta i gminy, na terenie której Wnioskodawca prowadzi działalność.

3.

Realizując inwestycje w zakresie sieci wodociągowo-kanalizacyjnych Wnioskodawca niekiedy dokonuje zniszczenia płodów rolnych i zieleni na terenach będących własnością osób trzecich, tytułem czego wypłaca tym osobom odszkodowania. Z ostrożności podatkowej wydatków tych nie zalicza do kosztu wytworzenia środka trwałego, a traktuje jako koszt jednorazowy.

W związku z powyższymi opisami zadano następujące pytania.

1. Czy w stanie faktycznym nr 1 Wnioskodawca postępuje prawidłowo zaliczając dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych, wydatki z tytułu ustanowienia służebności przesyłu na czas nieokreślony, bez względu na kwotę, do kosztów uzyskania przychodu innych niż bezpośrednio związanych z przychodami, jednorazowo w dacie ich poniesienia, w oparciu o art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
2. Czy w stanie faktycznym nr 2 słuszne jest uznawanie nieodpłatnie ustanowionej służebności przesyłu jako przychodu podatkowego z tytułu uzyskania nieodpłatnego świadczenia wg art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
3. Czy w stanie faktycznym nr 3 odszkodowanie za zniszczenia płodów rolnych i innych zasądzeń wypłacane właścicielom gruntów, przez które prowadzona jest sieć wodociągowa lub kanalizacyjna każdorazowo stanowi koszt podatkowy poniesiony jednorazowo w dniu, na który został on ujęty w księgach rachunkowych, czy też – jeżeli wypłata odszkodowania ma miejsce przed oddaniem inwestycji do używania – to powinna zwiększyć wartość początkową tego środka w świetle art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1. Jednocześnie informuje się, że w zakresie pytania nr 2 w dniu 5 lutego 2015 r. została wydana interpretacja indywidualna nr ILPB3/423-584/14-3/EK, natomiast w zakresie pytania nr 3 – interpretacja indywidualna nr ILPB3/423-584/14-4/EK.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone w związku z ustanowieniem służebności przesyłu na cudzej nieruchomości, w celu zagwarantowania dostępu do sieci wodociągowej lub kanalizacyjnej prowadzonej przez tą nieruchomość stanowią samodzielną pozycję kosztową.

Ustanowienie służebności przesyłu w sposób długotrwały obciąża majątek osoby trzeciej. Umowa dotycząca służebności przesyłu zawarta jest zwykle na czas nieokreślony, wygasa najpóźniej wraz z zakończeniem likwidacji przedsiębiorstwa, na rzecz którego została określona. Ustanowienie służebności przesyłu pozwala unormować kwestię dostępu do sieci między ich właścicielem a właścicielem gruntu i jest uzasadnione z punktu widzenia prawidłowości funkcjonowania przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego. Nie jest jednak obiektywnym warunkiem realizacji inwestycji budowy sieci i umieszczenia jej w cudzym gruncie.

Związek poniesionego wydatku z inwestycją budowy sieci jest oczywisty. Z uwagi jednak na to, iż wydatek na ustanowienie służebności przesyłu nie jest ściśle związany z procesem budowy środka trwałego, a nabyte prawo obciąża majątek osoby trzeciej, nie powinien stanowić jego kosztu wytworzenia.

Ponadto służebność przesyłu ustanawiana bywa w stosunku do sieci pobudowanych w latach przeszłych, częściowo już zamortyzowanych.

Wydatki poniesione na rzecz ustanowienia służebności przesyłu są związane z działalnością opodatkowaną przedsiębiorstwa i z uzyskiwanymi przychodami, a zatem są kosztem podatkowym.

W świetle art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy o rachunkowości, służebność przesyłu nie spełnia definicji aktywów, gdyż obciążana nią nieruchomość osoby trzeciej pozostaje poza możliwością kontroli przez przedsiębiorstwo. Nie jest więc zasobem majątkowym ujmowanym w księgach rachunkowych. Służebność przesyłu nie pozostaje też w związku z okresem amortyzacji sieci aktualnym w chwili jej ustanowienia, tylko z niewiadomym okresem pozostawania w gruncie tej lub wymienionej sieci.

Dla kosztów służebności przesyłu ustanowionej na czas nieokreślony nie można racjonalnie ustalić okresu którego dotyczą, aby je rozliczyć proporcjonalnie w czasie.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki poniesione przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne w związku z ustanowieniem służebności przesyłu na czas nieokreślony stanowią koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami, potrącalny w dacie poniesienia, a więc w dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Służebność przesyłu określa zakres w jakim przedsiębiorca przesyłowy może korzystać z cudzej nieruchomości, na której znajdują się (lub mają się znajdować) jego urządzenia przesyłowe, tj. wszelkie konstrukcje i instalacje tworzące linie do doprowadzania i odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia o podobnym przeznaczeniu. Źródłem służebności przesyłu jest umowa zawarta w formie aktu notarialnego między przedsiębiorcą przesyłowym i właścicielem gruntu, na którym są lub mają zostać zainstalowane urządzenia przesyłowe. Umowa ta powinna szczegółowo określać zakres czynności, które przedsiębiorca przesyłowy może wykonywać w stosunku do nieruchomości.

Istotą służebności przesyłu jest możliwość korzystania przez przedsiębiorcę z nieruchomości stanowiącej prywatną własność w określonym zakresie, tj. wybudowania i korzystania z urządzeń określonych w art. 49 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121) w sposób zgodny z przeznaczeniem tych urządzeń (art. 305¹-305⁴). Ustanowienie tej służebności może być zarówno odpłatne, jak i nieodpłatne – zależne jest to tylko od woli kontrahentów. Pod względem prawnym i gospodarczym zasadnicza cecha służebności przesyłu tkwi w powszechnej możliwości ustanowienia odpowiedniego wynagrodzenia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy (…).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy, dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, a właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” – brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Wskazać również należy, że stosownie do treści art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14 w razie wytworzenia we własnym zakresie uważa się koszt wytworzenia.

Natomiast zgodnie z art. 16g ust. 4 powołanej ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W analizowanej sytuacji należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że ustanowienie służebności przesyłu pozwala unormować kwestię dostępu do sieci między ich właścicielem a właścicielem gruntu i jest uzasadnione z punktu widzenia prawidłowości funkcjonowania przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego.

Jednakże – na co wskazuje sam Wnioskodawca – ustanowienie służebności przesyłu nie jest obiektywnym warunkiem realizacji inwestycji budowy sieci i umieszczenia jej w cudzym gruncie.

Poniesienie przedmiotowych wydatków będzie związane z możliwością korzystania przez Spółkę z nieruchomości w zakresie niezbędnym do właściwego funkcjonowania urządzeń sieci przesyłowej, a koszty te będą związane w sposób ogólny (pośredni) z przychodami uzyskiwanymi z prowadzonej działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ww. ustawy podatkowej).

Z literalnego brzmienia art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że za dzień poniesienia kosztu należy uznać dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych, tj. zaksięgowano w korespondencji z odpowiadającym mu zobowiązaniem. Dzień ten należy rozumieć jako dzień (okres), do którego został dany wydatek przypisany w księgach rachunkowych Spółki na podstawie treści otrzymanej faktury. W związku z tym, ujęcie podatkowe kosztu uzależnione jest, co do zasady, od ujęcia danego kosztu w księgach rachunkowych. Dotyczy to również sytuacji, gdy koszt wprowadzany jest do ksiąg w innej dacie niż data otrzymania faktury. Samo otrzymanie faktury nie stanowi bowiem – w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – wystarczającej podstawy do rozpoznania kosztu, koszt musi jeszcze zostać ujęty w księgach rachunkowych. Skoro, ujęcie kosztu w księgach jest warunkiem rozpoznania kosztu dla celów podatkowych, istotny jest również dzień, do jakiego dany koszt przyporządkowano dla celów rachunkowych. Dodatkowo, przepis art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprost wyłącza możliwość ujęcia jako koszt poniesiony dla celów podatkowych tylko kosztów, które zostały ujęte jako rezerwy albo bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów.

W związku z powyższym, pojęcie „dzień, na który ujęto koszt” interpretowane musi być zgodnie z przepisami o rachunkowości, z których wynikają normy określające m.in. do jakich okresów rozrachunkowych przyporządkowane są określone koszty i przychody. Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko jego „ujęcie jako kosztu”, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości, w tym zachowania zasady ostrożności (art. 7 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości – t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.), zasady istotności (art. 8 ust. 1 ww. ustawy) i zasady współmierności przychodów i kosztów (art. 6 ww. ustawy).

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, należy stwierdzić, że z treści art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa zasada – moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.

Elementem decydującym o momencie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych jest więc data „na którą” (pod którą) dany koszt został prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych.

Należy przy tym pamiętać, że jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W świetle powyższego, wydatki z tytułu ustanowienia służebności przesyłu na czas nieokreślony stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu inne niż bezpośrednio związane z przychodami, potrącalne w dacie ich poniesienia (z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4d zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Końcowo podkreślić należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji są jedynie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Poza zakresem rozpoznania pozostają natomiast kwestie prawidłowości stosowania ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.). Powyższe wynika z brzmienia art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) zgodnie z którym, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Interpretacja ma zatem dotyczyć zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w odniesieniu do zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.