Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-1146/14-5/JŻ
z 25 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 13 listopada 2014 r. (data wpływu 19 listopada 2014 r.), uzupełnionym w dniu 6 lutego 2015 r. (data wpływu 9 lutego 2015 r.) oraz w dniu 10 lutego 2015 r. (data wpływu 12 lutego 2015 r.) na wezwanie tut. Organu podatkowego z dnia 27 stycznia 2015 r. (skutecznie doręczone 2 lutego 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Wniosek został uzupełniony w dniu 6 lutego 2015 r. (data wpływu 9 lutego 2015 r.) oraz w dniu 10 lutego 2015 r. (data wpływu 12 lutego 2015 r.) na wezwanie tut. Organu podatkowego z dnia 27 stycznia 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

U. K. [dalej: U. K., Wnioskodawca lub Spółka] jest spóką komandytową z siedzibą w Niemczech, zarejestrowaną dla celów VAT w Polsce.


U. K. jest członkiem grupy kapitałowej U. i prowadzi działalność między innymi w zakresie produkcji katalizatorów samochodowych.

Grupa U. postanowiła wybudować fabrykę w Polsce (w N.) w celu produkcji katalizatorów samochodowych dla polskich i zagranicznych producentów samochodów. Fabryka będzie własnością i będzie zarządzana przez spółkę z siedzibą w Polsce - U. P. sp. z o.o. [dalej: U. P.]. Spółka oraz U. P. są podmiotami powiązanymi z tej samej grupy kapitałowej.

U. P. nabyła już grunt i jest w trakcie budowy budynku fabryki. Budowa pierwszej części budynku (hala produkcyjna) zostanie zakończona między grudniem 2014 r. a lutym 2015 r., budowa pozostałych części budynku powinna zostać zakończona między majem a wrześniem 2015 r.

Ze względu na to, iż Spółka posiada ogromne doświadczenie w produkcji katalizatorów samochodowych, będzie ona odpowiedzialna za dostarczanie U. P. większości wyposażenia istotnego i niezbędnego dla produkcji katalizatorów.

Zasadniczymi elementami wyposażenia niezbędnego do uruchomienia produkcji katalizatorów samochodowych są 2 linie produkcyjne i infrastruktura niezbędna do obsługi tego wyposażenia.

U.P. i U. K. będą współpracować przy budowie linii produkcyjnych. U. K. wykorzysta własny zespół inżynieryjny z Hanau (Niemcy), a U. P. wykorzysta polski zespół inżynieryjny (składający się z polskich podwykonawców). Zostało między spółkami ustalone, że zespół inżynieryjny U. K. będzie przewodził całemu projektowi. Oznacza to w szczególności, że U. K. będzie ostatecznie decydować w kwestiach projektowych i w zakresie szczegółów konstrukcyjnych. Wnioskodawca będzie odpowiedzialny za projektowanie i wstępne testowanie sprzętu przed jego wysyłką do Polski, jak również za końcowe testowanie i weryfikację urządzeń produkcyjnych. Część sprzętu, w tym przede wszystkim infrastruktura i sprzęt użytkowy, zostaną dostarczone przez lokalnych polskich dostawców.

Instalacja linii produkcyjnych rozpocznie się jak tylko pierwsza część budynku zostanie ukończona. Planuje się, że linie produkcyjne będą przedmiotem testów końcowych pod koniec 2015 roku lub na początku roku 2016, a produkcja seryjna rozpocznie się nie później niż w marcu 2016 r. W przypadku gdy faza testowa ujawni poważne problemy techniczne lub inne kwestie (np. opóźniona akceptacja klientów) początek produkcji seryjnej może być opóźniony.

Podczas budowy linii produkcyjnych U. K. kupi większość towarów i usług oraz dostarczy te towary i usługi do U. P. (przewiduje się, że większość dostaw, które zostaną dokonane fizycznie przez podmioty niebędące polskimi rezydentami, będzie nabywana przez U. K. i odsprzedawana przez U. K. do U. P., podczas gdy większość polskich dostaw zostanie zakupionych bezpośrednio przez U. P. od polskich dostawców). U. K. nie będzie samodzielnie (tj. przy wykorzystaniu własnych pracowników i współpracowników) budować linii produkcyjnych ani instalować ich w Polsce. Czynności te będą wykonane przez podmioty zewnętrzne na rzecz U. K.. Natomiast sama wiedza (know-how) w zakresie tego sprzętu a także wszelkie prawa własności przemysłowej i intelektualnej są i pozostaną własnością U. K.. Dlatego szczegółowe dane i informacje stanowiące tajemnicę U. K. nie są udostępniane innym podmiotom prawnym, nawet jeśli są one członkiem grupy U..

U. K. obciąży U. P. za własne usługi inżynieryjne (patrz wyżej) oraz za koszt podmiotów zewnętrznych wykonujących prace związane z budową i instalacją linii produkcyjnych na zlecenie U. K..

Podczas budowy linii produkcyjnych przedstawiciele zespołu inżynierów U. K. lub niemieckich wykonawców inżynieryjnych będą nadzorować prace co oznacza, że będą oni na bieżąco przebywać na budowie (w pomieszczeniach należących do U. P.) w celu monitorowania i nadzorowania dostaw towarów i usług dokonanych przez firmy działające na zlecenie U. K. a także będą nadzorować postępy prac. Obecność tych osób (chodzi o 1-2 osoby) na placu budowy będzie długotrwała.

Zakłada się również, że technicy U. K. i podwykonawcy zewnętrzni odwiedzą plac budowy w celu montażu niektórych elementów sprzętu, dostrajania i testowania ściśle określonych maszyn sprzętu. Jednak ich obecność na miejscu (w Polsce) będzie ograniczona i krótkookresowa lub wręcz, sporadyczna pojawią się na kilka, kilkanaście dni tylko w związku z koniecznością wykonania ściśle określonych elementów umowy.

Podczas pobytu w Polsce w celu wykonania wskazanych zadań, niektórzy członkowie zespołu inżynieryjnego U. K. (inżynierowie i technicy) będą używać standardowych pomieszczeń kontenerowych znajdujących się na terenie budowy. Mogą być one własnością U. P. względnie zostaną one wynajęte od firmy zewnętrznej albo udostępnione przez wykonawcę budynku. Alternatywnie będą oni mogli korzystać z biur produkcji w hali produkcyjnej (jeśli będą one gotowe do użytku) a jeżeli żadna z tych możliwości nie będzie mogła zostać wykorzystana wówczas zostanie wynajęte tymczasowe biuro w najbliższym sąsiedztwie fabryki.

Sprzęt (towar) zakupiony przez U. K. będzie przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia w Polsce (wszystkie towary, które mają być nabyte przez Spółkę będą wysyłane z Niemiec lub innego państwa członkowskiego). U. K. będzie sprzedawać te towary U. P. w Polsce w ramach dostawy krajowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce. Z tego powodu Spółka została zarejestrowana dla celów VAT w Polsce.

Zespół projektowy U. K. w Hanau (Niemcy), działając w imieniu własnym, będzie negocjować z dostawcami i zamawiać towary i usługi w związku z projektem. Zamówienia zakupowe będą generowane z systemu SAP Wnioskodawcy. U. K. posiada system kontroli wewnętrznej, który wymaga akceptacji dla zamówień według uzgodnionych limitów (np. większe zamówienia będą podpisywane przez dwóch starszych menedżerów U. K., działających jako przedstawiciele Spółki). Jeden z tych starszych menedżerów Wnioskodawcy będzie reprezentować również U. P. podczas składania przez U. P. zamówień na większą część sprzętu. Jednakże ta osoba będzie permanentnie pozostawać w Hanau - zakłada się, że w ramach projektu może być potrzebna jej wizyta w Polsce ale jeżeli tak się stanie to będzie to wizyta (wizyty) sporadyczne i krótkotrwałe.

Oprócz opisanych powyżej działań U. K. nie wykonuje i nie planuje wykonywać w Polsce żadnych innych czynności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisana w zdarzeniu przyszłym działalność Wnioskodawcy powoduje powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki dla celów VAT w Polsce?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Opisana w zdarzeniu przyszłym działalność Wnioskodawcy nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki dla celów VAT w Polsce.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

1. Biorąc pod uwagę literalne brzmienie pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” [dalej: SMPDG], termin ten odnosi się do stałego miejsca i prowadzenia działalności gospodarczej.
2. Zgodnie zaś z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Jak jednak wskazuje art. 15 ust. 1 ustawy o VAT działalność gospodarcza jest wykonywana samodzielnie.
3. Mając na uwadze powyższe, SMPDG określa stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej – w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT – a zatem działalność gospodarcza jest wykonywa samodzielnie.
4. Tym niemniej, ponieważ przepisy ustawy o VAT, a także przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie definiują pojęcia SMPDG, w celu określenia znaczenia tego terminu należy sięgnąć do unijnych przepisów o podatku VAT oraz do wyroków Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej [dalej: Trybunał, TSUE].
5. Przepisy, które odnoszą się do SMPDG zawiera w szczególności rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej [dalej: rozporządzenie 282/2011].

Art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011 wskazuje, że na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia (miejsce, w którym wykonywane są funkcje naczelnego zarządu) - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z kolei art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011 określa, że na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

6. W obu przypadkach - na podstawie rozporządzenia 282/2011 - stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej powinno charakteryzować się:

• wystarczającą stałością oraz
  

• odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego,
  

pozwalającymi odpowiednio na:

• odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej,
  

• dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.
  
  
  

7. Z wyroków TSUE dotyczących SMPDG wynika natomiast, że:

• „Jak wynika z kontekstu pojęć stosowanych w artykule 9 i co do jego celu, jak stwierdzono powyżej usługi nie mogą być uznane za świadczone w miejscu innym niż miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, chyba że to miejsce ma określony minimalny rozmiar oraz zarówno zasoby ludzkie jak i techniczne niezbędne do świadczenia usług są tam stale obecne. Nie wydaje się, że instalacja na pokładzie statku pełnomorskiego automatów do gier, które są konserwowane okresowo, może stanowić taką placówkę, w szczególności jeśli podatek może być odpowiednio pobrany w miejscu, w którym operator maszyn ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.” (tłumaczenie Spółki, patrz punkt 18 wyroku w sprawie C-168/84 Berkhoiz). Podobnie wypowiedział się TSUE w wyroku w sprawie C-231/94 Faaborg-Geiting Linien A/S.
  

• „(...) gdy firma leasingowa nie posiada w Państwie Członkowskim, ani własnego personelu ani struktury, która ma wystarczający stopień trwałości aby zapewnić ramy, w których mogą być sporządzone umowy lub podejmowane decyzję dotyczące zarządzania, a tym samym umożliwić świadczenie usług w sposób niezależny, nie może być uznana za mającą stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym państwie” (tłumaczenie Spółki, patrz punkt 19 wyroku w sprawie C-190/95 ARO Lease BV). Podobne rozstrzygnięcie zapadło w wyroku w sprawie C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA.
  

• „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dzidzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiebiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. Str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. Str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczajacy stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16).” (patrz punkt 54 wyroku w sprawie C-73/06 Planzer Luxemburg Sàrl).
  

• „Mając na względzie powyższe rozważania, na pytanie prejudycjalne należy odpowiedzieć, że pierwszy podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, który korzysta z usług świadczonych przez, drugiego podatnika mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie członkowskim „stałe miejsce prowadzenia działalności” w rozumieniu art. 44 dyrektywy VAT, w celu określenia miejsca opodatkowania tych usług, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego (patrz pkt 65 wyroku w sprawie C-605/12 Welmory Sp. z o.o.).
  
  
  

8. Z orzecznictwa Trybunału wynika zatem, że aby dane „miejsce” stanowiło stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów podatku VAT, musi spełniać ono łącznie następujące warunki:

• musi charakteryzować się ono określonym poziomem stałości (tzn. podatnik musi prowadzić swoją działalność gospodarczą poprzez to miejsce w sposób ciągły oraz w sposób trwały) - Warunek 1,
  

• musi ono posiadać zasoby techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej danego rodzaju - Warunek 2,
  

• musi ono wykonywać działalność gospodarczą w sposób niezależny (czyli jest ono niezależne od podatnika i działalności gospodarczej podatnika, a także jest ono w stanie i jest uprawnione do podejmowania samodzielnych decyzji co do prowadzonej działalności) - Warunek 3,
  

• miejsce to otrzymuje usługi i wykorzystuje je dla własnej działalności - Warunek 4.
  
  
  

9. Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego:

• Budowa linii produkcyjnych to jednorazowy projekt. Tak więc pierwszy z wskazanych wyżej warunków dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w przypadku Spółki nie jest spełniony. Działalność gospodarcza Spółki nie będzie bowiem prowadzona w Polsce w sposób ciągły i trwały.
  

• Wnioskodawca będzie obecny w Polsce (jego zespół inżynierów i techników będzie regularnie odwiedzać plac budowy i użytkować kontener biurowy lub biuro tymczasowe) do czasu zakończenia budowy linii produkcyjnych. Rola tych osób będzie jednak ograniczona do monitorowania i nadzoru procesu instalacji i świadczenia powiązanych usług, na które zgodziło się i zamówiło wcześniej główne biuro U. K. znajdujące się w Niemczech. Dlatego, również drugi warunek nie jest spełniony w przypadku Spółki. Te zasoby ludzkie i techniczne nie są wystarczające do udziału w projekcie.
  

• Zespół inżynierów i techników nie jest odpowiedzialny za zarządzanie projektem. Ponadto wszelkie zamówienia na towary i/lub usługi niezbędne do realizacji i zakończenia projektu w Polsce są składane przez zespół projektowy znajdujący się w Niemczech. Zespół inżynierów i technicy nie są niezależnym zespołem, który jest upoważniony do podejmowania własnych decyzji i zarządzania projektem jako takim. Są oni wysyłani przez pracodawcę (U. K.) do Polski w celu zapewnienia nadzoru i monitorowania na miejscu dostaw i świadczenia usług zamówionych przez niemiecki zespół projektowy. W konsekwencji, również trzeci warunek nie jest spełniony w opisanym zdarzeniu przyszłym. Fakt, że jeden ze starszych menedżerów U. K. będzie działać jako przedstawiciel U. P. do zlecania większych zamówień oraz w tym samym czasie będzie działać jako przedstawiciel U. K. dla większych zamówień, nie wpływa na powyższy wniosek. Wynika to z faktu, że rola starszego menedżera U. K. będzie sprowadzać się do reprezentowania U. P. podczas zamawiania towarów i usług tylko dla celów projektu. Taki związek, jednak nie tworzy SMPDG dla U. K. w Polsce, szczególnie mając na uwadze, że taki menedżer znajduje się stale w Hanau, a tylko od czasu do czasu odwiedza Polskę.
  

• Jako że zasoby ludzkie i środki techniczne nie są wystarczające do niezależnego udziału w projekcie (poprzez prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej), to nie można uznać, że mogą one przyjmować i korzystać z usług świadczonych na rzecz działalności gospodarczej nie jest to bowiem niezależna działalność gospodarcza jako taka. A zatem, czwarty i ostatni warunek nie jest również spełniony.
  
  
  

10. W efekcie, Wnioskodawca nie będzie posiadać w Polsce odpowiedniej stałej struktury w zakresie zasobów ludzkich i technicznych w Polsce umożliwiającej:

• odbiór i korzystanie z usług dostarczanych dla niej i na jej własne potrzeby (na potrzeby jej działalności gospodarczej),
  

• dostarczanie towarów lub usług w sposób niezależny (wszystkie świadczenia będą wcześniej zaplanowane i zatwierdzone przez niemiecki zespół projektowy).
  
  
  

W rezultacie, należy uznać, że opisana w zdarzeniu przyszłym działalność Spółki nie kreuje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy w Polsce.

11. Takie podejście jest w pełni zgodne z orzeczeniami polskich sądów administracyjnych i interpretacjami indywidualnymi Ministra Finansów.

Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej nr IPPP3/443-130/14-2/KC z 6 maja 2014 r. potwierdził, że zagraniczna spółka świadcząca w Polsce „kompleksową usługę w zakresie inżynierii, planowania i budowy Obiektu Testowego dla Turbin o Zimnym Przepływie” nie posiada SMPDG w Polsce. W interpretacji tej wskazano m.in. że: „W związku z realizacją przedmiotowej umowy nie będzie ona posiadać odpowiedniego zaplecza personalnego, jak i technicznego, które umożliwiałyby jej odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni posługuje się w ramach realizacji projektu pracownikami włoskimi, oddelegowanymi do projektu w Polsce oraz siłami podwykonawców. W Polsce Wnioskodawca nie dysponuje żadnymi maszynami czy urządzeniami, które pozwalałyby na wykonywanie prac na rzecz polskiej spółki. Jak wskazuje Wnioskodawca, dwaj pracownicy zatrudnieni w Polsce, nie mają żadnych uprawnień zarządczych czy decyzyjnych a ich rola ogranicza się do czynności administracyjno-biurowych. Wnioskodawca przez Oddział w Polsce nie prowadzi jakiejkolwiek sprzedaży usług oraz nie posiada środków, które umożliwiłyby świadczenie prac wykonywanych na rzecz P., a jedynym zadaniem jest wykonywanie czynności informacyjnych i administracyjnych.

Uwzględniając powyższe ustalenia, Wnioskodawca nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski.”.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej nr IBPP2/443-869/12/KO z 4 grudnia 2012 r. dotyczącej dostaw specjalistycznego sprzętu medycznego z instalacją. W obu przytoczonych interpretacjach indywidualnych świadczenia były wykonywane przez zagraniczne firmy posiadające swoje oddziały w Polsce, jednak taka obecność nie została uznana przez organy podatkowe jako SMPDG dla celów podatku VAT w związku z brakiem niezależności takich oddziałów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. usługobiorcą jest:

• w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
  

• w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
  
  

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. nabywcą jest:

• w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej - podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4,
  

• w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,
  

3. dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach (art. 17 ust. 1a ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika że Wnioskodawca (U. K.) jest członkiem grupy kapitałowej U. i prowadzi działalność między innymi w zakresie produkcji katalizatorów samochodowych. Grupa U. postanowiła wybudować fabrykę w Polsce (w N.) w celu produkcji katalizatorów samochodowych dla polskich i zagranicznych producentów samochodów. Fabryka będzie własnością i będzie zarządzana przez spółkę z siedzibą w Polsce (U. P.). Spółka oraz U. P. są podmiotami powiązanymi z tej samej grupy kapitałowej. U. P. nabyła już grunt i jest w trakcie budowy budynku fabryki. Ze względu na to, iż Spółka posiada ogromne doświadczenie w produkcji katalizatorów samochodowych, będzie ona odpowiedzialna za dostarczanie U. P. większości wyposażenia istotnego i niezbędnego dla produkcji katalizatorów. Zasadniczymi elementami wyposażenia niezbędnego do uruchomienia produkcji katalizatorów samochodowych są 2 linie produkcyjne i infrastruktura niezbędna do obsługi tego wyposażenia. U. P. i U. K. będą współpracować przy budowie linii produkcyjnych. U. K. wykorzysta własny zespół inżynieryjny z Hanau (Niemcy), a U. P. wykorzysta polski zespół inżynieryjny (składający się z polskich podwykonawców). Zostało między spółkami ustalone, że zespół inżynieryjny U. K. będzie przewodził całemu projektowi. Oznacza to w szczególności, że U. K. będzie ostatecznie decydować w kwestiach projektowych i w zakresie szczegółów konstrukcyjnych. Wnioskodawca będzie odpowiedzialny za projektowanie i wstępne testowanie sprzętu przed jego wysyłką do Polski, jak również za końcowe testowanie i weryfikację urządzeń produkcyjnych. Część sprzętu, w tym przede wszystkim infrastruktura i sprzęt użytkowy, zostaną dostarczone przez lokalnych polskich dostawców. Podczas budowy linii produkcyjnych U. K. kupi większość towarów i usług oraz dostarczy te towary i usługi do U. P. (przewiduje się, że większość dostaw, które zostaną dokonane fizycznie przez podmioty niebędące polskimi rezydentami, będzie nabywana przez U. K. i odsprzedawana przez U. K. do U. P., podczas gdy większość polskich dostaw zostanie zakupionych bezpośrednio przez U. P. od polskich dostawców). U. K. nie będzie samodzielnie (tj. przy wykorzystaniu własnych pracowników i współpracowników) budować linii produkcyjnych ani instalować ich w Polsce. Czynności te będą wykonane prze podmioty zewnętrzne na rzecz U. K.. Natomiast sama wiedza (know-how) w zakresie tego sprzętu a także wszelkie prawa własności przemysłowej i intelektualnej są i pozostaną własnością U. K.. Dlatego szczegółowe dane i informacje stanowiące tajemnicę U. K. nie są udostępniane innym podmiotom prawnym, nawet jeśli są one członkiem grupy U.. U. K. obciąży U. P. za własne usługi inżynieryjne oraz za koszt podmiotów zewnętrznych wykonujących prace związane z budową i instalacją linii produkcyjnych na zlecenie U. K.. Podczas budowy linii produkcyjnych przedstawiciele zespołu inżynierów U. K. lub niemieckich wykonawców inżynieryjnych będą nadzorować prace co oznacza, że będą oni na bieżąco przebywać na budowie (w pomieszczeniach należących do U. P.) w celu monitorowania i nadzorowania dostaw towarów i usług dokonanych przez firmy działające na zlecenie U. K. a także będą nadzorować postępy prac. Obecność tych osób (chodzi o 1-2 osoby) na placu budowy będzie długotrwała. Zakłada się również, że technicy U. K. i podwykonawcy zewnętrzni odwiedzą plac budowy w celu montażu niektórych elementów sprzętu, dostrajania i testowania ściśle określonych maszyn / sprzętu. Jednak ich obecność na miejscu (w Polsce) będzie ograniczona i krótkookresowa lub wręcz, sporadycznie pojawią się na kilka, kilkanaście dni tylko w związku z koniecznością wykonania ściśle określonych elementów umowy. Podczas pobytu w Polsce w celu wykonania wskazanych zadań, niektórzy członkowie zespołu inżynieryjnego U. K. (inżynierowie i technicy) będą używać standardowych pomieszczeń kontenerowych znajdujących się na terenie budowy. Mogą być one własnością U. P. względnie zostaną one wynajęte od firmy zewnętrznej albo udostępnione przez wykonawcę budynku. Alternatywnie będą oni mogli korzystać z biur produkcji w hali produkcyjnej (jeśli będą one gotowe do użytku) a jeżeli żadna z tych możliwości nie będzie mogła zostać wykorzystana wówczas zostanie wynajęte tymczasowe biuro w najbliższym sąsiedztwie fabryki. Sprzęt (towar) zakupiony przez U. K. będzie przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia w Polsce (wszystkie towary, które mają być nabyte przez Spółkę będą wysyłane z Niemiec lub innego państwa członkowskiego). U. K. będzie sprzedawać te towary U. P. w Polsce w ramach dostawy krajowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce. Z tego powodu Spółka została zarejestrowana dla celów VAT w Polsce. Zespół projektowy U. K. w Hanau (Niemcy), działając w imieniu własnym, będzie negocjować z dostawcami i zamawiać towary i usługi w związku z projektem. Zamówienia zakupowe będą generowane z systemu SAP Wnioskodawcy. U. K. posiada system kontroli wewnętrznej, który wymaga akceptacji dla zamówień według uzgodnionych limitów (np. większe zamówienia będą podpisywane przez dwóch starszych menedżerów U. K., działających jako przedstawiciele Spółki). Jeden z tych starszych menedżerów Wnioskodawcy będzie reprezentować również U. P. podczas składania przez U. P. zamówień na większą część sprzętu. Jednakże ta osoba będzie permanentnie pozostawać w Hanau - zakłada się, że w ramach projektu może być potrzebna jej wizyta w Polsce ale jeżeli tak się stanie to będzie to wizyta (wizyty) sporadyczne i krótkotrwałe. Oprócz opisanych powyżej działań U. K. nie wykonuje i nie planuje wykonywać w Polsce żadnych innych czynności.

Watpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do ustalenia czy opisana w zdarzeniu przyszłym działalność Wnioskodawcy powoduje powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki dla celów VAT w Polsce.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporzadzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

W wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)”.

Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Ponadto, jak podkreśla TSUE w wyroku C-190/95 w sprawie ARO Lease (powołanym również przez Wnioskodawcę) „przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.”

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem, koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać – na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy należy stwierdzić, że stworzona przez Wnioskodawcę w Polsce działalność gospodarcza będzię cechować się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

Jak wskazuje Wnioskodawca, w związku z jednorazowym projektem, będzie obecny w Polsce poprzez jego zespół inżynierów i techników, którzy podczas pobytu w Polsce w celu wykonania zadań, będą używać standardowych pomieszczeń kontenerowych znajdujących się na terenie budowy. Mogą być one własnością U. P. lub względnie zostaną one wynajęte od firmy zewnętrznej albo udostępnione przez wykonawcę budynku. Alternatywnie będą oni mogli korzystać z biur produkcji w hali produkcyjnej (jeśli będą one gotowe do użytku) a jeżeli żadna z tych możliwości nie będzie mogła zostać wykorzystana wówczas zostanie wynajęte tymczasowe biuro w najbliższym sąsiedztwie fabryki. Sprzęt (towar) zakupiony przez U. K. będzie przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia w Polsce (wszystkie towary, które mają być nabyte przez Spółkę będą wysyłane z Niemiec lub innego państwa członkowskiego). U. K. będzie sprzedawać te towary U. P. w Polsce w ramach dostawy krajowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce. Zespół projektowy U. K. w Hanau (Niemcy), działając w imieniu własnym, będzie negocjować z dostawcami i zamawiać towary i usługi w związku z projektem. Zamówienia zakupowe będą generowane z systemu SAP Wnioskodawcy. U. K. posiada system kontroli wewnętrznej, który wymaga akceptacji dla zamówień według uzgodnionych limitów (np. większe zamówienia będą podpisywane przez dwóch starszych menedżerów U. K., działających jako przedstawiciele Spółki). Jeden z tych starszych menedżerów Wnioskodawcy będzie reprezentować również U. P. podczas składania przez U. P. zamówień na większą część sprzętu. Jednakże ta osoba będzie permanentnie pozostawać w Hanau - zakłada się, że w ramach projektu może być potrzebna jej wizyta w Polsce ale jeżeli tak się stanie to będzie to wizyta (wizyty) sporadyczne i krótkotrwałe.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności rozpoznawanej sprawy, spełnione zostaną przesłanki do uznania, że Wnioskodawca będzie posiadał na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka w ramch współpracy przy budowie linii produkcyjnych zaangażuje niewielkie, lecz wystarczające zasoby osobowe (zespół inżynierów i techników oraz menadżerów Spółki) oraz techniczne (wynajem kontenerów i biur) na czas określonego projektu, w którym będą zawierane umowy i negocjowane warunki zamówień. Działalność Wnioskodawcy będzie prowadzona w sposób ciągły (stały) i bez znaczenia pozostaje okoliczność, że nie wszystkie czynności związane z prowadzoną działalnością gospodarczą wykonywane będą na terenie Polski oraz również to, jak często przedstawiciele Spółki będą odwiedzać budowę linii produkcyjnej oraz ile zamówień do negocjowania i zawarcia zostanie powierzonych przedstawicielom tej Spółki. Zatem, intensywność i częstotliwość podejmowanych działań w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie może być czynnikiem rozstrzygającym w określeniu stałego miejsca prowadzenia tej działalności. Kluczowym dla uznania, że Spółka na terytorium Polski będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności jest zapewnienie dla potrzeb prowadzonej działalności fachowego personelu, który ma możliwość negocjacji i zamówień w związku z projektem oraz posiadanie w Polsce minimalnych środków technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności, w tym najem kontenerów i biur.

W konsekwencji, zostaną spełnione przez Wnioskodawcę kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której będzie miała miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika. W związku z tym, zostanie również spełnione kryterium istnienia ścisłego związku pomiędzy personelem i infrastrukturą techniczną, a dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, które przesądza o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z poźn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.