INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2011r. (data wpływu 11 stycznia 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 marca 2012r. (data wpływu 9 marca 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia miejsca świadczenia usług serwisowych od dnia 1 stycznia 2010r.– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia miejsca świadczenia usług serwisowych od dnia 1 stycznia 2010r.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 5 marca 2012r. (data wpływu 9 marca 2012r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zarejestrowany w Polsce jako podatnik VAT i VAT UE od lutego 2006r. Wnioskodawca wykonuje na zlecenie niemieckiej firmy usługi serwisowe (w ramach napraw gwarancyjnych i pogwarancyjnych) maszyn i urządzeń do obróbki metali, które znajdują się na terenie Polski. Serwisanci Wnioskodawcy przyjeżdżają do wskazanej firmy na terenie Polski, wykonują zlecony serwis lub naprawę maszyny i Wnioskodawca wystawia na rzecz niemieckiej firmy fakturę VAT z podatkiem VAT 23% w 2011 r. (22% w 2010r.). Niemiecka firma jest zarejestrowana jako podatnik VAT i VAT UE w Polsce od lutego 2009r. i składa miesięczne deklaracje VAT-7. Spółka niemiecka - mimo rejestracji w polskim podatku VAT - nie posiada w Polsce siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, nie zatrudnia żadnego pracownika do prowadzenia spraw związanych z działalnością spółki w Polsce.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 5 marca 2012r. Wnioskodawca wskazał, iż kontrahent na rzecz którego są świadczone usługi serwisowe posiada swoją siedzibę (stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej) w Niemczech. Usługi serwisowe świadczone przez Wnioskodawcę są wykonywane tylko dla niemieckiego miejsca wykonywania działalności gospodarczej kontrahenta Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od stycznia 2010r. w związku z zmianą ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004r. (tj. w związku z uchyleniem art. 27 i wprowadzeniem art. 28b) Wnioskodawca powinien wystawiać za wykonane na zlecenie niemieckiej firmy usługi serwisowe maszyn i urządzeń faktury bez wykazywania podatku VAT - z informacją, ze ww. usługa nie podlega opodatkowaniu w Polsce i na podstawie art. 28b odbiorca usługi jest zobowiązany do rozliczenia podatku VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, mimo tego, iż spółka niemiecka (na rzecz której Wnioskodawca wykonuje zlecone prace serwisowe) jest zarejestrowana w Polsce do podatku VAT, ale nie posiada w naszym kraju ani siedziby czy tez stałego miejsca prowadzenia działalności oraz nie zatrudnia w Polsce pracowników, Wnioskodawca nie powinien wystawiać faktur z podatkiem VAT 23% (w 2010 z VAT 22%) w roku 2010-2011. Podatek VAT - mimo tego ze spółka niemiecka jest zarejestrowana w polskim podatku VAT - powinna odprowadzić spółka niemiecka w niemieckiej deklaracji dla podatku VAT, czyli wystawiona przez Wnioskodawcę faktura nie powinna zawierać podatku VAT i zawierać adnotację, ze usługa nie podlega opodatkowaniu w Polsce i na podstawie art. 28b odbiorca usługi jest zobowiązany do rozliczenia podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m. in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Ogólna reguła dotycząca miejsca świadczenia usług określona została z dniem 1 stycznia 2010r. w art. 28b ustawy o VAT, wprowadzonym ustawą z dnia 23 października 2009r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 195, poz. 1504), a następnie znowelizowanym z dniem 1 lipca 2011r. ustawą z dnia 9 czerwca 2011r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 134 poz. 780).

Generalnie, od dnia 1 stycznia 2011r. z uwzględnieniem nowelizacji z dnia 1 lipca 2011r., usługi opodatkowane są w miejscu gdzie nabywca ma swoją siedzibę jeśli jest on podatnikiem. I tak:

W myśl art. 28b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010r. do dnia 30 czerwca 2011r., miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

Od dnia 1 lipca 2011r., stosownie do ww. przepisu, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.

Zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010r. do dnia 30 czerwca 2011r., w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności.

Od dnia 1 lipca 2011r., w myśl ww. przepisu, przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 28b ust. 3 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010r. do dnia 30 czerwca 2011r., w przypadku gdy usługobiorca nie posiada siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym zwykle prowadzi on działalność lub w którym ma on miejsce zwykłego pobytu.

Od dnia 1 lipca 2011r., zgodnie z ww. przepisem, w przypadku gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

A zatem co do zasady zarówno w okresie od dnia 1 stycznia 2010r. do dnia 30 czerwca 2011r., jak i od dnia 1 lipca 2011r., usługi opodatkowane są w miejscu gdzie nabywca ma swoją siedzibę jeśli jest on podatnikiem.

W tym miejscu wskazać należy, że na potrzeby Rozdziału 3 „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług” w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010r. do dnia 30 czerwca 2011r. w art. 28a ustawodawca zawarł definicję podatnika.

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Przy czym od dnia 1 lipca 2011r., zgodnie z ust. 1 pkt b ww. przepisu, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej.

Przepis artykułu 28a wprowadza zatem drugą definicję podatnika do ustawy o VAT, która ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność uznawaną za działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowany w Polsce jako podatnik VAT i VAT UE. Wnioskodawca wykonuje na zlecenie niemieckiej firmy usługi serwisowe (w ramach napraw gwarancyjnych i pogwarancyjnych) maszyn i urządzeń do obróbki metali, które znajdują się na terenie Polski. Serwisanci Wnioskodawcy przyjeżdżają do wskazanej firmy na terenie Polski, wykonują zlecony serwis lub naprawę maszyny i Wnioskodawca wystawia na rzecz niemieckiej firmy fakturę VAT z podatkiem VAT 23% w 2011 r. (22% w 2010r.). Niemiecka firma jest zarejestrowana jako podatnik VAT i VAT UE w Polsce i składa miesięczne deklaracje VAT-7. Spółka niemiecka - mimo rejestracji w polskim podatku VAT - nie posiada w Polsce siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, nie zatrudnia żadnego pracownika do prowadzenia spraw związanych z działalnością spółki w Polsce.

Kontrahent na rzecz którego są świadczone usługi serwisowe posiada swoją siedzibę (stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej) w Niemczech. Usługi serwisowe świadczone przez Wnioskodawcę są wykonywane tylko dla niemieckiego miejsca wykonywania działalności gospodarczej kontrahenta Wnioskodawcy.

Z powyższego opisu wynika zatem, iż Wnioskodawca jako przedstawiciel niemieckiej firmy świadczy usługi serwisowe (w ramach napraw gwarancyjnych i pogwarancyjnych), które stanowią na gruncie przepisów ustawy o VAT – świadczenie usług.

W myśl art. 556 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne).

Ponadto zgodnie z art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, w wypadku gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji.

Natomiast w myśl art. 580 Kodeksu cywilnego, kto wykonuje uprawnienia wynikające z gwarancji, powinien dostarczyć rzecz na koszt gwaranta do miejsca wskazanego w gwarancji lub do miejsca, w którym rzecz została wydana przy udzieleniu gwarancji, chyba że z okoliczności wynika, iż wada powinna być usunięta w miejscu, w którym rzecz znajdowała się w chwili ujawnienia wady.

Gwarant jest obowiązany wykonać obowiązki wynikające z gwarancji w odpowiednim terminie i dostarczyć uprawnionemu z gwarancji rzecz na swój koszt do miejsca wskazanego w paragrafie poprzedzającym

Niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy w czasie od wydania jej gwarantowi do jej odebrania przez uprawnionego z gwarancji ponosi gwarant.

A zatem z powyższych przepisów Kodeksu cywilnego wynika, iż dokonując sprzedaży i wydając dokument gwarancyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, gwarant staje się zobowiązanym wobec nabywcy określonego towaru.

Jednakże w rzeczywistości prowadzenia działalności gospodarczej, w miejsce bezpośredniej realizacji swych zobowiązań wynikających z udzielonych gwarancji, gwarant może zdecydować się na zlecenie wykonania tych obowiązków podmiotowi trzeciemu, co może wynikać np. z przewagi kosztowej lub logistycznej takiego rozwiązania. W tym momencie powstaje nowy stosunek cywilnoprawny pomiędzy gwarantem, a tym podmiotem, który to stosunek nie posiada już związku z gwarancją, o której mowa w art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego. Umowa pomiędzy gwarantem, a podmiotem trzecim ma charakter autonomiczny. W przypadku, gdy zobowiązania gwarancyjne za gwaranta realizuje podmiot trzeci w oparciu o umowę zawartą w tym zakresie z gwarantem następuje realizacja przez tenże podmiot zobowiązań gwarancyjnych za gwaranta, która jest niewątpliwie świadczeniem usługi na rzecz tegoż ostatniego. Nie ma przy tym żadnego znaczenia czy podmiotem przejmującym zobowiązania gwaranta jest sprzedawca czy też np. wyspecjalizowany zakład serwisowy. W każdym bowiem z tych przypadków zobowiązanym z tytułu udzielonej nabywcy gwarancji jest jedynie gwarant, a zobowiązanie się podmiotu trzeciego do świadczenia za niego tychże usług ma zawsze charakter samoistny i odrębny od np. umowy sprzedaży towaru sprzedawcy, który przejmuje na siebie tego rodzaju obowiązki. W takim przypadku obowiązków gwarancyjnych sprzedawcy wobec nabywców towarów nie rodzi zawarta umowa sprzedaży towaru pomiędzy producentem (gwarantem) a sprzedawcą, lecz umowa, na mocy której producent (gwarant) zleca sprzedawcy realizację usług gwarancyjnych wobec kolejnych nabywców sprzedawanego mu towaru, a sprzedawca przyjmuje obowiązek realizacji tych świadczeń. Tak zdefiniowana usługa mając charakter usługi odpłatnej podlega podatkowi od towarów i usług.

Reasumując powyższe stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca będzie świadczył usługi serwisowe w ramach napraw pogwarancyjnych maszyn i urządzeń do obróbki metali na rzecz niemieckiej firmy, od której Wnioskodawca otrzymuje zlecenia, jak również w przypadku usług serwisowych w postaci napraw wykonywanych w ramach gwarancji należy uznać je za wykonywane na rzecz gwaranta z Niemiec, nie zaś na rzecz ostatecznych klientów.

Należy podkreślić, iż Wnioskodawca nie jest zobowiązany wobec klientów realizujących swe uprawnienia wynikające z gwarancji. Wnioskodawca jest natomiast zobowiązany wobec gwaranta - kontrahenta niemieckiego - gdyż to na jego zlecenie wykonuje usługi serwisowe.

Wnioskodawca wskazał, iż Spółka niemiecka - mimo rejestracji w polskim podatku VAT - nie posiada w Polsce siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, nie zatrudnia żadnego pracownika do prowadzenia spraw związanych z działalnością spółki w Polsce. Kontrahent na rzecz którego Wnioskodawca świadczy usługi serwisowe posiada swoją siedzibę (stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej) w Niemczech. Usługi serwisowe świadczone przez Wnioskodawcę są wykonywane tylko dla niemieckiego miejsca wykonywania działalności gospodarczej kontrahenta Wnioskodawcy.

Zatem, skoro przedmiotowe usługi, które świadczy Wnioskodawca, są świadczone na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT, posiadającego siedzibę oraz miejsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Niemczech, zastosowanie znajdzie przepis art. 28b ust. 1 ustawy o VAT i miejscem świadczenia tych usług będzie terytorium Niemiec. Tym samym usługa ta nie będzie podlegała opodatkowaniu na terytorium kraju.

Ze względu na powyższe, o sposobie rozliczenia podatku od wartości dodanej i jego wysokości, oraz o podmiocie zobowiązanym do jego rozliczenia przesądzają przepisy kraju, w którym znajduje się miejsce świadczenia usługi, tj. w przedmiotowej sprawie będą to przepisy obowiązujące na terytorium Niemiec.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 106 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub – w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Zgodnie z § 5 ust. 1 aktualnie obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2011r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.), faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako "FAKTURA VAT";
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

Stosownie do § 26 ww. rozporządzenia Ministra Finansów, przepisy § 5, 7-22 i 25 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Faktury, o których mowa w ust. 1, powinny zawierać dane określone w § 5, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem.

Faktury, o których mowa w ust. 1, mogą nie zawierać danych określonych w § 5 ust. 1 pkt 2, dotyczących nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 4.

W przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, tj. usług, do których ma zastosowanie art. 28b dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługodawca, faktura dokumentująca wykonanie tych czynności powinna zawierać numer, pod którym nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, oraz:

1. adnotację, że podatek rozlicza nabywca lub
2. wskazanie właściwego przepisu ustawy lub dyrektywy, wskazującego, że podatek rozlicza nabywca, lub
3. oznaczenie „odwrotne obciążenie”.
   
   

Analogiczne uregulowania zawierały przepisy wcześniejszego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w okresie od dnia 1 stycznia 2010r. do dnia 31 grudnia 2010r., jak również po nowelizacji, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2011r. i obowiązywała do dnia 30 marca 2011r. Z dniem 1 kwietnia 2011r. weszło zaś w życie wyżej powołane Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W świetle powyższych przepisów, z uwzględnieniem zmian ich brzmienia od dnia 1 stycznia 2010r. do chwili obecnej, opisane we wniosku usługi należy uznać za świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz podatnika.

Zatem zastosowanie znajdzie przepis art. 28b ust. 1 ustawy o VAT i miejscem świadczenia tych usług będzie terytorium Niemiec.

Ponadto w zakresie właściwego fakturowania usług przez Wnioskodawcę stwierdzić należy, iż zgodnie z przepisami obowiązującymi od dnia 1 stycznia 2010r., Wnioskodawca postępował w sposób nieprawidłowy wystawiając na rzecz niemieckiej firmy faktury VAT z podatkiem VAT.

Należy się zgodzić ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż wystawiane przez Wnioskodawcę od dnia 1 stycznia 2010r. faktury nie powinny zawierać podatku VAT, lecz zawierać adnotację, ze usługa nie podlega opodatkowaniu w Polsce i na podstawie art. 28b odbiorca usługi jest zobowiązany do rozliczenia podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.