Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-1328/14-4/KS
z 23 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 13 listopada 2014 r. (data wpływu 26 listopada 2014 r.), uzupełniony pismem z dnia 17 lutego 2015 r. (data wpływu 19 lutego 2015 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 4 lutego 2015 r. nr IPPB1/415-1328/14-2/KS o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia stawki amortyzacyjnej dla wybudowanego garażu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia stawki amortyzacyjnej dla wybudowanego garażu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi firmę „S.” i na potrzeby firmy wybudował budynek o powierzchni ok. 25 m² z przeznaczeniem na garażowanie samochodu wykorzystywanego w działalności gospodarczej. Na podstawie faktur ustalił wartość początkową budynku, która przekracza 3.500 zł. Wnioskodawca wprowadził budynek na stan środków trwałych swojej firmy. Powyższy budynek nie ma fundamentów, posadowiony jest na kostce brukowej, ma konstrukcję drewnianą, a na zewnątrz jest obłożony tynkiem.

Pismem z dnia 17 lutego 2015 r. (data wpływu 19 lutego 2015 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 4 lutego 2015 r. nr IPPB1/415-1328/14-2/KS Wnioskodawca doprecyzował, że dochody z prowadzonej działalności opodatkowane są podatkiem dochodowym od osób fizycznych, przy zastosowaniu stawki liniowej 18%. W prowadzeniu działalności wykorzystywane są przez Wnioskodawcę środki trwałe m.in. samochód. Do środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby przedmiotowej działalności należy również garaż, który nie jest trwale związany z gruntem (brak fundamentów), posadowiony jest na kostce brukowej, ma konstrukcję drewnianą, a na zewnątrz obłożony jest tynkiem. Na podstawie faktur Wnioskodawca ustalił wartość początkową garażu, która przekracza 3.500 zł, w związku z czym podlega on amortyzacji w czasie. Wnioskodawca wprowadził garaż na stan środków trwałych firmy, zaliczając go do grupy 806 wg Klasyfikacji Środków Trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy stawka amortyzacyjna w wysokości 10% przyjęta przez Wnioskodawcę dla garażu, nie związanego trwale z gruntem, o którym mowa w opisie stanu faktycznego, jest prawidłowa w świetle przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, stawka amortyzacyjna wynosi 10% ze względu na to, że garaż nie jest posadowiony na fundamencie, a więc nie może być zaliczony do budynków niemieszkalnych. Kwestią do wyjaśnienia jest natomiast wysokość stawki amortyzacyjnej dla przedmiotowego garażu. Według Wykazu stawek amortyzacyjnych budynki niemieszkalne (KŚT 10) są objęte stawką 2,5%, natomiast „kioski, budki, baraki, domki kempingowe - nie związane trwale z gruntem” są objęte stawką 10%. Zdaniem Wnioskodawcy nie jest właściwe traktowanie garażu, nie związanego trwale z gruntem, jako budynku niemieszkalnego. Według Prawa Budowlanego budynkiem jest obiekt budowlany, posiadający przede wszystkim fundamenty i dach. Brak fundamentów powoduje, że w ogóle nie może być mowy w przypadku garażu wskazanego w opisie stanu faktycznego o budynku. Nie jest to także budowla, którą według Prawa Budowlanego jest obiekt budowlany, nie będący budynkiem. Skoro przedmiotowy garaż, nie jest w rozumieniu Prawa budowlanego budynkiem i nie jest budowlą według Wykazu określającego stawki amortyzacyjne dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych, to należy go zaliczyć do grupy 8 KŚT.

Garaże mają zbliżony charakter do „kiosków, budek, baraków” itp., a przede wszystkim, co pozwala je klasyfikować do tego rodzaju obiektów to cecha nie związania trwale z gruntem. Wobec tego Wnioskodawca przyporządkował garaż nie związany trwale z gruntem do grupy 8, podgrupy 80, rodzaj 806 KŚT, a tym samym stosuje dla niego stawkę rocznej amortyzacji 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na nabycie albo wytworzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia lub wytworzenia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Zgodnie z częścią I „Uwagi Wstępne” Objaśnień do ww. rozporządzenia, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Nadmienia się, że to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego (środków trwałych) do odpowiedniej grupy KŚT. Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 roku w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania KŚT.

Jak już wskazano, to na podatniku ciąży obowiązek dokonania kwalifikacji wskazanego we wniosku środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych. Kwestii tych, nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod poz. 08 dla środków trwałych z rodzaju 806 „kioski, budki, baraki, domki kempingowe – niezwiązane trwałe z gruntem”, stawka amortyzacyjna została określona w wysokości 10%.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wywieść należy, że środkiem trwałym w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej jest m.in. garaż wykonany z blachy, który nie jest trwale związany z gruntem (brak fundamentów). Wnioskodawca wprowadził przedmiotowy garaż na stan środków, zaliczając go do grupy 806 wg Klasyfikacji Środków Trwałych.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że jeżeli w istocie w świetle odrębnych przepisów, nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, wskazany we wniosku środek trwały (garaż) został prawidłowo zaliczony do grupy 8, rodzaju 806 KŚT, to prezentowane we wniosku stanowisko Wnioskodawcy, jest prawidłowe.

Zastrzec jednak należy, że tut. Organ podatkowy nie dokonywał oceny prawidłowości wskazanej we wniosku klasyfikacji środka trwałego (garażu) opartej o przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), gdyż wykraczałoby to po zakres przedmiotowy instytucji interpretacji indywidualnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.