Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/4511-20/15-2/KS
z 26 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2014 r. (data wpływu 12 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości podwyższenia stawki amortyzacyjnej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości podwyższenia stawki amortyzacyjnej środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest właścicielem nieruchomości zabudowanej kamienicą mieszkalną. Ulica ta znajduje się w centrum. Budynek znajduje się w bliskim sąsiedztwie używanych torowisk tramwajowych, które znajdują się zarówno na ulicy G. (około 60 metrów w linii prostej od budynku) z jednej strony jak i ulicy W. (około 75 metrów w linii prostej od budynku) z drugiej strony oraz otoczony jest strefą intensywnego ruchu ulicznego. Tramwaje w ciągu dnia przejeżdżają torowiskami co kilka minut. Ulice są niemal ciągle zatłoczone samochodami o różnej wielkości i masie.

Budynek ukończono budować około 1900 roku i wówczas w jego konstrukcji nie przewidziano takiego rodzaju oraz intensywności ruchu ulicznego, co ujawnia się w wyższym stopniu jego zużycia. Wskazuje na to fakt że w budynku odczuwalne są drgania spowodowane ruchem szynowym i kołowym, gdy jest on zintensyfikowany. W samej konstrukcji budynku ujawniają się ich skutki w postaci rys i pęknięć na ścianach i sufitach. W niektórych pomieszczeniach niemal odpadł cały sufit. Drewniane stropy nie wytrzymują przenoszonych drgań oraz ulegają szybszemu zużyciu. Na skutek eksploatacji w podanych warunkach budynek ten wymaga pilnego, kompleksowego remontu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawczyni może uznać, że budynek kamienicy mieszkalnej użytkowany jest w warunkach pogorszonych w rozumieniu art. 22i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz dokonywać amortyzacji budynku z wykorzystaniem współczynnika podwyższającego 1,2?

Zdaniem Wnioskodawczyni usytuowanie budynku wskazane w opisie stanu faktycznego pozwala przyjąć, że budynek w postaci kamienicy położony na nieruchomości w centrum P. jest użytkowany w warunkach pogorszonych ze względu na ciągłe oddziaływanie na niego znacznych drgań spowodowanych ruchem ulicznym kołowym i szynowym.

Budynki mieszkalne, co do zasady amortyzowane są stawką 1,5% w skali roku, co wynika z Załącznika numer 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W niektórych przypadkach użytkowane są one jednak w tak specyficznych warunkach, które powodują ich szybsze zużycie, że prawodawca za celowe uznał umożliwienie podatnikom ich szybszą amortyzację z wykorzystaniem wyższej stawki. Taką sytuacje przewiduje artykuł 22i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego regulacją, podatnikowi pozwala się na zwiększenie stawki amortyzacyjnej dla budynków używanych w warunkach pogorszonych oraz warunkach złych.

Używanie budynku w warunkach pogorszonych definiowane jest w objaśnieniu do wykazu stawek amortyzacyjnych. Za takie uznaje się sytuacje, w której budynek znajduje się pod ciągłym działaniem wody, par wodnych, znacznych drgań, nagłych zmian temperatury oraz innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektu. Wówczas podstawową stawkę amortyzacyjną należy pomnożyć przez współczynnik 1.2. Stawki te można stosować od miesiąca następnego po miesiącu, w którym wystąpiły okoliczności uzasadniające podwyższenie. Na podatniku ciąży obowiązek wykazania tych okoliczności.

Dla przedmiotowego budynku właściwe jest rozpatrywanie okoliczności oddziaływania znacznych drgań, gdyż jego położenie w ruchliwej części P. z pewnością na takie go naraża. Termin „ciągłego działania znacznych drgań na budynek nie jest zdefiniowany w prawie. Za Dyrektorem Izby Skarbowej w Bydgoszczy, który wyjaśnił to pojęcie na potrzeby interpretacji prawa podatkowe w indywidualnej sprawie numer ITPB3/423-625/10/MT z 9 lutego 2011 roku przyjąć można, że o używaniu budynku lub budowli w warunkach pogorszonych można mówić w sytuacji, gdy na budynek lub budowlę oddziaływają nieustannie lub w sposób stale powtarzający się drgania o dość dużym stopniu natężenia (intensywności), powodujące skutek w postaci przyspieszenia zużycia obiektu, tj. wzrostu tempa niszczenia tego budynku w toku jego używania przez podatnika". W tej samej interpretacji organ ten zajął stanowisko, że budynek znajdujący się w „bezpośrednim sąsiedztwie torów kolejowych, parkingu dla samochodów ciężarowych oraz ruchliwej ulicy" uzasadnia zastosowanie powiększonej stawki amortyzacyjnej dla budynków używanych w warunkach pogorszonych.

Jako, że dla budynku kamienicy przy ulicy P. w P. występują bardzo zbliżone do opisanych w wyżej wskazanej interpretacji okoliczności, zdaniem Wnioskodawcy warunki uznania jego używania za pogorszone, są spełnione, a tym samym uzasadnionym będzie zastosowanie stawki podwyższonej do przeprowadzania amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 powołanej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty
   
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Wyjaśnić jednak należy, że ustawodawca przewidział możliwość podwyższania stawek amortyzacyjnych w szczególnych przypadkach określonych w art. 22i ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy określa, że podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla budynków i budowli używanych w warunkach pogorszonych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2.

Jak wynika z art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a powoływanej ustawy, przesłanką stosowania podwyższonych stawek amortyzacyjnych jest używanie budynków lub budowli w warunkach pogorszonych.

Wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych, stanowiącego Załącznik nr 1 do omawianej ustawy. Stosownie do objaśnienia nr 1 do ww. Wykazu, za pogorszone warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, uważa się używanie tych środków trwałych pod ciągłym działaniem wody, par wodnych, znacznych drgań, nagłych zmian temperatury oraz innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektu.

W myśl art. 22i ust. 3 ww. ustawy w razie wystąpienia bądź ustania warunków uzasadniających podwyższenie stawek, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany.

A zatem, dla budynków i budowli używanych pod ciągłym działaniem znacznych drgań powodujących przyspieszenie zużycia obiektu podatnicy mogą podwyższać stawki podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2.

Jak wynika z powołanych unormowań, uprawnienie do stosowania podwyższonej stawki dotyczy sytuacji, w której łącznie zaistnieją następujące okoliczności:

1. na używany budynek lub budowlę działają drgania;
   
2. działanie drgań ma charakter ciągły;
   
3. drgania są znaczne;
   
4. znaczny stopień intensywności drgań i ich ciągłe działanie powodują skutek w postaci przyspieszenia zużycia obiektu.
   
   

Analizując wskazane przesłanki powstania omawianego uprawnienia, w pierwszej kolejności należy odnieść się do znaczenia pojęć użytych przez ustawodawcę funkcjonujących w języku powszechnym. I tak:

1. „działać” to m.in. „wywierać wpływ; wywoływać reakcję; oddziaływać”;
   
2. „drgania” to „(fiz.) okresowe zmiany stanu układu, zachodzące dokoła pewnego położenia równowagi pod wpływem energii dostarczonej do tego układu; szybkie, wyczuwalne, powtarzające się ruchy”;
   
3. „ciągły” oznacza „dziejący się, odbywający się, trwający stale; powtarzający się stale; nieustanny; ustawiczny; stały; trwający bez przerwy”;
   
4. „znaczne” to „dość duże pod względem liczby, ilości, natężenia; pokaźne; niemałe; ważne; znaczące; wyróżniające się czymś”;
   
5. „przyspieszenie” to „zwiększenia szybkości; przyrost prędkości w jednostce czasu; spowodowanie szybszego działania; skrócenie czasu trwania albo przybliżenie terminu wykonania albo momentu dokonania się czegoś”; „przyspieszony” natomiast oznacza „szybszy niż zwykle”;
   
6. „zużyć/zużywać” to „wykorzystać coś w jakiejś części lub w całości; zniszczyć coś częstym lub długim używaniem; wyczerpać zasób czegoś przez dłuższe używanie”; „zużyć się” natomiast to „zostać zniszczonym przez używanie, na skutek działania, funkcjonowania”.
   
   

Wobec powyższego, o używaniu budynku lub budowli w warunkach pogorszonych można mówić w sytuacji, gdy na budynek lub budowlę oddziaływają nieustannie lub w sposób stale powtarzający się drgania o dość dużym stopniu natężenia (intensywności), powodujące skutek w postaci przyspieszenia zużycia obiektu, t.j. wzrostu tempa niszczenia tego budynku w toku jego używania przez podatnika.

Należy przy tym podkreślić, że uprawnienie do stosowania podwyższonej stawki nie ma charakteru stałego - dotyczy okresu, w którym istnieją okoliczności pozwalające uznawać budynek lub budowle za używane w warunkach pogorszonych. Okoliczności używania budynku mogą bowiem ulegać zmianie, w tym w sposób powodujący ustanie warunków uzasadniających podwyższenie stawek. W takim przypadku podatnik ma obowiązek obniżyć stawkę do poziomu wynikającego z Wykazu.

Dokonana wykładnia przepisów prawa podatkowego wyjaśnia przesłanki istnienia po stronie podatnika uprawnienia określonego. Możliwość skorzystania z omawianego uprawnienia przez zindywidualizowanego podatnika jest uzależniona od stwierdzenia, że w konkretnej, zaistniałej u niego sytuacji faktycznej przesłanki te zostały spełnione - zaistniały okoliczności faktyczne wskazane w hipotezie normy prawnej zawartej w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a powoływanej ustawy.

Przesądzenie, czy warunki te zostały spełnione w danym stanie faktycznym, t.j. przesądzenie, czy dany budynek lub budowla jest używany w warunkach pogorszonych wymaga natomiast zbadania kwestii istnienia drgań, stopnia ich intensywności, natężenia, zmienności, czasu występowania. Konieczna jest również analiza wpływu tych drgań na obiekt – obejmująca w szczególności ocenę stanu technicznego budynku, stopnia jego zużycia, w tym relacji rzeczywistego zużycia (niszczenia) budynku lub budowli do zużycia przewidzianego dla tego rodzaju obiektu używanego w standardowych, normalnych warunkach oraz czynników wpływających na ewentualne przyspieszone zużycie obiektu – dokonana z uwzględnieniem obowiązujących norm służących ocenie szkodliwości drgań na budynki. Innymi słowy, ocena warunków używania budynku sprowadza się do dokonania ustaleń okoliczności faktycznych.

Z opisu przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest właścicielem nieruchomości zabudowanej kamienicą mieszkalną. Budynek znajduje się w bliskim sąsiedztwie używanych torowisk tramwajowych oraz otoczony jest strefą intensywnego ruchu ulicznego. Budynek ukończono budować około 1900 roku i wówczas w jego konstrukcji nie przewidziano takiego rodzaju oraz intensywności ruchu ulicznego, co ujawnia się w wyższym stopniu jego zużycia. Wskazuje na to fakt że w budynku odczuwalne są drgania spowodowane ruchem szynowym i kołowym. W samej konstrukcji budynku ujawniają się ich skutki w postaci rys i pęknięć na ścianach i sufitach. Drewniane stropy nie wytrzymują przenoszonych drgań oraz ulegają szybszemu zużyciu. Na skutek eksploatacji w podanych warunkach budynek ten wymaga pilnego, kompleksowego remontu.

Mając na względzie powołane regulacje prawne oraz całokształt okoliczności faktycznych sprawy stwierdzić należy, że przedmiotowy budynek jest używany w warunkach pogorszonych. W rezultacie Wnioskodawczyni może skorzystania z uprawnienia, o którym mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że ma możliwość podwyższenia stawki amortyzacyjnej przedmiotowego budynku w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stosując współczynnik nie wyższy niż 1,2.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni, należało uznać za prawidłowe.

Zastrzec jednak wyraźnie należy, że istnieje odrębność podstawy materialnoprawnej korzystania z omawianego uprawnienia, jaką jest zaistnienie przesłanek wynikających z regulacji w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od sposobu udowodnienia, że przesłanki te faktycznie zaistniały. Decyzję o podwyższeniu stawki amortyzacyjnej budynku podejmuje podatnik, uwzględniając istniejący stan faktyczny i treść powoływanych unormowań. Stosując omawiany art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy, podatnik musi jednak liczyć się z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności na etapie ewentualnych późniejszych postępowań podatkowych lub kontrolnych.

Wykazanie przez Wnioskodawcę prawidłowości zastosowania art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może zatem wymagać w szczególności udowodnienia: faktu oddziaływania drgań na przedmiotowy budynek; stopnia natężenia, intensywności, czasu występowania tych drań; przyspieszonego tempa zużycia (niszczenia) budynku; związku przyczynowego pomiędzy drganiami a przyspieszonym zużyciem tego obiektu.

Należy ponadto zaznaczyć, że przepisy o postępowaniu dowodowym nie mają zastosowania w postępowaniu w sprawie wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego. Podstawą faktyczną rozstrzygnięcia zawartego w interpretacji indywidualnej jest stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione w treści wniosku zainteresowanego.

Wobec powyższego, zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej przedmiotem interpretacji indywidualnej są wyłącznie przepisy prawa podatkowego. Niniejsza interpretacja nie stanowi zatem definitywnej oceny tego czy wszystkie elementy przedstawionego stanu faktycznego warunkujące zastosowanie w przedmiotowej sprawie art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a w rzeczywistości wystąpią. Ustalenie stanu rzeczywistego jest domeną ewentualnego postępowania podatkowego. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy dowodowego. Interpretację indywidualną wydaje się bowiem wyłącznie w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę, natomiast w toku prowadzonego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwy organ prowadzi postępowanie dowodowe w celu dokładnego ustalenia stanu faktycznego, który rzeczywiście zaistniał.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnić się od stanu faktycznego, występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.