Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-862/14-2/JF
z 27 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2014 r. (data wpływu 5 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego dla dostawy towarów dostarczanych przez przewoźnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego dla dostawy towarów dostarczanych przez przewoźnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca lub Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży artykułów chemii budowlanej. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz jest podatnikiem VAT UE, zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzunijnych, zgodnie z regulacjami zawartymi w ustawie VAT.

Wnioskodawca dokonuje odpłatnych zakupów towarów od Spółek z Grupy, w tym od spółki mającej siedzibę w Belgii (dalej: „Spółka belgijska”), zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Towary są transportowane z Belgii do Polski na warunkach dostaw DAP. Podstawowym dokumentem, oprócz listy towarów, potwierdzającym dostarczenie towarów do magazynu Spółki mieszczącego się w kraju, w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia, jest dokument przewozowy, na którym Spółka potwierdza przewoźnikowi odbiór towarów. Wnioskodawca otrzymuje również od Spółki belgijskiej fakturę za zakupione towary. Następnie, po doliczeniu marży, dokonuje odpłatnej dostawy towarów nabywcom (Odbiorcom) na terytorium kraju. Spółka dokonuje transakcji w oparciu o ramowe umowy sprzedaży, gdzie umowami wykonawczymi są złożone zamówienia przez Odbiorców.

Wnioskodawca nie posiada własnej floty samochodowej odpowiedzialnej za dostarczanie towarów. Spółka podpisuje umowy z przewoźnikami na dostarczanie towarów nabywcom do wskazanych przez nich miejsc. Koszt transportu ponosi Spółka bądź Odbiorcy, w zależności od wartości netto sprzedaży.

Towary Spółki są opodatkowane stawką podstawową.

Podstawowymi dokumentami, obowiązującymi w transakcjach kupna-sprzedaży towarów Wnioskodawcy są ogólne warunki sprzedaży (OWS) oraz faktury VAT. W OWS, jak również na dokumentach sprzedaży, nie widnieją zapisy dotyczące postanowień umownych związanych z momentem dokonania dostawy oraz ryzyka utraty towarów.

W Spółce występują następujące transakcje dostaw towarów:

1. towary są dostarczane Odbiorcom przez przewoźników z magazynu Spółki na wskazany przez Odbiorców adres krajowy, koszt transportu ponosi Spółka. Spółka wystawia fakturę sprzedaży za wydany towar i wskazuje jako datę dokonania dostawy dzień, w którym towar został wydany przewoźnikowi. Data dokonania dostawy jest datą powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.
2. towary są dostarczane Odbiorcom przez przewoźników z magazynu Spółki na wskazany przez Odbiorców adres krajowy koszt transportu ponosi Odbiorca. Spółka wystawia fakturę sprzedaży za wydany towar oraz transport i wskazuje jako datę dokonania dostawy dzień, w którym towar został wydany przewoźnikowi. Data dokonania dostawy jest datą powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.
3. odbiór towarów w magazynie Spółki samodzielnie przez Odbiorcę. Spółka wystawia fakturę sprzedaży i wskazuje datę dokonania dostawy dzień, w którym towar został załadowany i pokwitowany odbiór. Jest to równocześnie data powstania obowiązku podatkowego od towarów i usług.
4. dostawy towarów realizowane w oparciu o indywidualne umowy. Towar jest wydawany przewoźnikowi. Koszt transportu ponosi Spółka, bądź Odbiorca, w zależności od wynegocjowanych warunków. Z zawartych umów wynika, że przejście korzyści i ryzyk na nabywcę następuje dopiero po potwierdzeniu odbioru towaru przez pracowników jego magazynu. Zgodnie z umową Odbiorca nie ponosi odpowiedzialności za utratę i uszkodzenie towaru w transporcie. Spółka wystawia fakturę sprzedaży za wydany towar i ewentualnie za transport oraz wskazuje jako datę dokonania dostawy dzień, w którym towar został odebrany przez nabywcę. Data dokonania dostawy jest datą powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Spółka postępuje prawidłowo rozpoznając obowiązek podatkowy według poniższych zasad:

1. dla dostaw towarów wysyłanych przez przewoźników, w przypadku braku odmiennych regulacji w umowach z nabywcami (Odbiorcami) dotyczących zasad ponoszenia korzyści, ryzyk, utraty i uszkodzenia towaru - w dacie wydania towaru przewoźnikowi; nie ma znaczenia data odbioru towaru przez nabywcę, która może być datą z innego okresu rozliczeniowego, np. wydanie towaru przewoźnikowi w dniu 29 sierpnia 2014 r., odbiór towarów przez nabywcę (Odbiorcę) w dniu 1 września 2014 r., obowiązek w podatku od towarów i usług powstanie w dniu 29 sierpnia 2014 r.;
2. dla dostaw towarów wysyłanych przez przewoźników, w przypadku regulacji w umowach z Odbiorcami warunków, że Spółka ponosi korzyści, ryzyka utraty i uszkodzenia towaru aż do momentu odbioru towaru w magazynie - z datą odbioru towaru przez Kupującego, np. wydanie towaru przewoźnikowi przez Spółkę w dniu 29 sierpnia 2014 r., odbiór towarów przez pracowników magazynu nabywcy (Odbiorcy) w dniu 1 września 2014 r.; obowiązek w podatku od towarów i usług powstanie w dniu 1 września 2014 r.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zdaniem Spółki obowiązek podatkowy powstaje w dacie wydania towaru przewoźnikowi.

W odniesieniu do pytania nr 1, w ocenie Spółki, jak zgodnie wskazują komentatorzy oraz organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych, przykładowo z dnia 20 maja 2014 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP3/443-187/14-2/KT), moment wydania towaru Odbiorcy uzależniony jest od ustaleń pomiędzy stronami, co do momentu, w którym korzyści i ryzyka związane z posiadaniem towaru zostają przeniesione na Odbiorcę. Strony mają daleko idącą swobodę w zakresie ustalenia takich warunków. Często wykorzystywane w tym zakresie są tzw. reguły Incoterms, wśród których można wyróżnić m.in.:

1. reguły przewidujące obowiązek poniesienia zasadniczych kosztów transportu i ryzyka związanego z towarem w transporcie przez nabywcę jak np. EXW (ex works) oznaczające pozostawienie towaru do dyspozycji nabywcy np. w magazynie dostawcy, czy też FCA, FOB, itp.
2. reguły przewidujące obowiązek poniesienia zasadniczych kosztów transportu i ryzyka związanego z towarem w transporcie przez dostawcę - jak np. DDP.

W analizowanej sytuacji wydaje się bezsporne, że z powodu braku dodatkowych postanowień umownych, ustalenia pomiędzy stronami odpowiadają najprostszej formule EXW. Obowiązkiem Spółki jest wydanie towarów nabywcy w jej magazynie. Z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest - co do zasady - wydanie towaru. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Powierzenie towaru przewoźnikowi następuje w razie zawarcia umowy przewozu, a nie najmu pojazdu. Oznacza ono bezpośrednie wręczenie towaru lub przekazanie władania nim w inny sposób. W myśl zasad określonych w przepisach kodeksu cywilnego, jeżeli towar ma być przesłany przez dostawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia towaru na miejsce przeznaczenia sprzedawca (dostawca) powierzył je przewoźnikowi, trudniącemu się przewozem towaru tego rodzaju.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiona powyżej zasada ma odniesienie do sytuacji, gdy dostawca wskutek dodatkowego porozumienia przesyła rzecz do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, czyli albo miejscem oznaczonym w umowie, albo wynikającym z właściwości zobowiązania, albo miejscem zamieszkania dostawcy. W takim przypadku sprzedawca (dostawca) nie ponosi ryzyka utraty towaru. Ryzyko utraty spoczywa na przewoźniku.

W art. 544 kodeksu cywilnego wskazano:

§ 1. Jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

§ 2. Jednakże kupujący obowiązany jest zapłacić cenę dopiero po nadejściu rzeczy na miejsce przeznaczenia i po umożliwieniu mu zbadania rzeczy.”

Wobec tego, w momencie wydania towarów z magazynu przewoźnikowi Spółka przestaje ponosić odpowiedzialność za przypadkową utratę czy zniszczenie towarów w transporcie, które przechodzi na Nabywcę, z zastrzeżeniem wszakże odpowiedzialności przewoźnika, wynikającej z umowy przewozu (co jest jednak kwestią uboczną, bez znaczenia dla niniejszej sprawy).

Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, jest to zdarzenie powodujące utratę ekonomicznego władztwa nad rzeczą przez Spółkę i przekazania go Odbiorcy.

Zgodnie z powyższym, na mocy art. 19a ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstanie z chwalą przekazania towarów spedytorowi.

Ad. 2

Zdaniem Spółki obowiązek podatkowy powstaje w dacie faktycznego otrzymania towaru przez Odbiorcę.

W odniesieniu do pytania nr 2, Spółka zawiera również umowy, w których zawarto zapisy, że całkowite ryzyko związane z towarem spoczywa po stronie sprzedawcy (tj. Spółki) do momentu dostarczenia towaru do magazynu Odbiorcy. Niezależnie od dokonującego transportu przewoźnika ryzyko związane z towarem przechodzi na kupującego dopiero w momencie dostawy i od tego momentu ma on prawo dysponowania towarem jak właściciel. Sprzedawane towary w momencie wydania z magazynu pozostają własnością Spółki do momentu ich dostawy do odbiorcy.

Z dniem 1 stycznia 2014 r. weszły w życie przepisy dotyczące m.in. powstania obowiązku podatkowego wprowadzone ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r. poz. 35).

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Oznacza to, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest generalnie wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy, oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony transakcji oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Dlatego też w ocenie Spółki, stanowisko przez nią zaprezentowane jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Unormowanie zawarte w art. 19a ust. 1 ustawy pozostaje w zgodzie z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Z powołanego przepisu wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Zauważyć należy, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej jego utraty lub uszkodzenia. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru, jest - co do zasady - wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Ze wskazanego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje odpłatnej dostawy towarów dla Odbiorców na terytorium kraju. Towary dostarczane są za pośrednictwem przewoźników do wskazanych przez nich miejsc. Koszt transportu ponosi Spółka bądź Odbiorcy. Umowy nie zawierają postanowień związanych z momentem dokonania dostawy oraz ryzyka utraty towarów. Wnioskodawca przedstawił następujące transakcje:

• towary są dostarczane Odbiorcom przez przewoźników z magazynu Spółki na wskazany przez Odbiorców adres krajowy, koszt transportu ponosi Spółka,
  

• towary są dostarczane Odbiorcom przez przewoźników z magazynu Spółki na wskazany przez Odbiorców adres krajowy koszt transportu ponosi Odbiorca,
  

• towary są odbierane w magazynie Spółki samodzielnie przez Odbiorcę,
  

• towar jest wydawany przewoźnikowi, koszt transportu ponosi Spółka, bądź Odbiorca. Z zawartych umów wynika, że przejście korzyści i ryzyk na nabywcę następuje dopiero po potwierdzeniu odbioru towaru przez pracowników jego magazynu. Zgodnie z umową Odbiorca nie ponosi odpowiedzialności za utratę i uszkodzenie towaru w transporcie.
  
  
  

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą powstania obowiązku podatkowego dla dostawy towaru dostarczanego za pośrednictwem przewoźnika w sytuacji braku omownych zasad ponoszenia ryzyka, utraty i uszkodzenia towaru a także w przypadku uregulowania ponoszenia ryzyka utraty i uszkodzenia towaru przez Wnioskodawcę aż do momentu odbioru przez Odbiorcę towaru w jego magazynie.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Wnioskodawcy należy przede wszystkim ustalić, kiedy w analizowanym przypadku nastąpi dostawa towaru.

Aby ustalić kiedy następuje dokonanie dostawy należy odwołać się do art. 7 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym dostawa towarów następuje z chwilą przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczące obowiązku podatkowego dla dokonywanych dostaw należy wskazać, że zgodnie z art. 544 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121), zwanej dalej k.c., jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

Ponadto jak stanowi art. 548 § 1 k.c., z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.

Z przywołanych wyżej przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że wydanie rzeczy następuje z chwilą powierzenia rzeczy przez sprzedawcę przewoźnikowi z poleceniem dostarczenia rzeczy do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześniej z kupującym. Z chwilą, w której rzecz została powierzona przewoźnikowi, następuje formalne spełnienie świadczenia przez sprzedawcę, a na kupującego przechodzą korzyści i ciężary związane z rzeczą.

Przenosząc powyższe na grunt przepisów o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że generalnie moment dokonania dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy odpowiada momentowi „wydania towarów”, o którym mowa w art. 544 k.c.

Ad. 1

W sytuacji zatem gdy towar jest wysyłany przez Wnioskodawcę do Odbiorcy za pośrednictwem przewoźnika dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym bowiem momentem Wnioskodawca przenosi prawo do rozporządzania towarem, do faktycznego władania nim. Zatem w rozpatrywanej sprawie obowiązek podatkowy powstaje w momencie dokonania dostawy, tj. dla dostawy towarów wysyłanych przez przewoźników, w przypadku braku odmiennych regulacji w umowach z Odbiorcami dotyczących zasad ponoszenia ryzyka, utraty i uszkodzenia towaru – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru przewoźnikowi. Przy czym nie ma znaczenia data odbioru towaru przez nabywcę.

Odnosząc powyższe do powołanego przez Wnioskodawcę przykładu:

• wydanie towaru przewoźnikowi przez Spółkę w dniu 29 sierpnia 2014 r.,
  

• odbiór towarów przez Odbiorcę w dniu 1 września 2014 r.,
  

• powstanie obowiązku podatkowegow dniu 29 sierpnia 2014 r.
  
  
  

Wobec tego dla wskazanych dostaw dokonywanych za pośrednictwem przewoźnika moment powstania obowiązku podatkowego winien być rozpoznany zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy – tj. z chwilą wydania towaru przewoźnikowi.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Ad. 2

Natomiast odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w przypadku kiedy towar jest wydawany przewoźnikowi, a z zawartych umów wynika, że przejście korzyści i ryzyk na nabywcę następuje dopiero po potwierdzeniu odbioru towaru przez pracowników jego magazynu oraz zgodnie z umową Odbiorca nie ponosi odpowiedzialności za utratę i uszkodzenie towaru w transporcie, należy stwierdzić, że dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą odbioru towaru przez Odbiorcę (jego pracowników) w jego magazynie, z tym bowiem momentem Wnioskodawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.

Zatem w rozpatrywanej sprawie obowiązek podatkowy powstaje w momencie dokonania dostawy, tj. dla dostawy towarów wysyłanych przez przewoźników, w przypadku umownych uregulowań o ponoszeniu przez Spółkę ryzyka utraty i uszkodzenia towaru aż do momentu odbioru towaru w magazynie – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą odbioru towaru przez Kupującego.

Odnosząc powyższe do powołanego przez Wnioskodawcę przykładu:

• wydanie towaru przewoźnikowi przez Spółkę w dniu 29 sierpnia 2014 r.,
  

• odbiór towarów przez pracowników magazynu nabywcy (Odbiorcy) w dniu 1 września 2014 r.,
  

• obowiązek w podatku od towarów i usług powstanie w dniu 1 września 2014 r.
  
  
  

Wobec tego dla wskazanych dostaw dokonywanych za pośrednictwem przewoźnika moment powstania obowiązku podatkowego winien być rozpoznany zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy – tj. z chwilą odbioru towaru przez Odbiorcę.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.