INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 listopada 2011r. (data wpływu do tut. organu 8 grudnia 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży licytacyjnej przez komornika nieruchomości Wnioskodawcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2011r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży licytacyjnej przez komornika nieruchomości Wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W drodze licytacji, Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym sprzedał nieruchomość będącą własnością Wnioskodawcy na poczet spłaty zobowiązań wobec wierzycieli prowadzonego przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa. Nieruchomość wraz z budynkiem była prywatną własnością Wnioskodawcy, niezwiązaną z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością. Postępowanie egzekucyjne toczyło się przed Komornikiem Sądowym. W wyniku przeprowadzonej licytacji nieruchomości uzyskano kwotę 101.980,00 zł. W dniu 17 marca 2011r. nastąpiło uprawomocnienie się postanowienia Sądu Rejonowego o udzieleniu przybicia. Postanowienie Sądu w przedmiocie przysądzenia własności zostało wydane w dniu 20 kwietnia 2011r. Komornik w dniu 16 maja 2011r. wydał postanowienie o podziale kwoty uzyskanej w drodze licytacji. W komorniczym planie podziału uwzględniono nieistniejącą wierzytelność w wysokości 19.069,43 zł na rzecz Urzędu Skarbowego.W dniu 16 czerwca 2011r., Komornik cytat: „za dłużniczkę”, tj. w imieniu Wnioskodawcy, wystawił fakturę VAT o numerze 1/2011. Faktura zawierała liczne błędy formalne wynikające z rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360) w tym między innymi naruszenie § 5 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, tj. podanie jedynie jednego numeru NIP i wystawienie faktury przez Komornika niejako „w zastępstwie” dłużnika. Komornik nie podał również pełnego oznaczenia nieruchomości (§ 5 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia). Po otrzymaniu informacji o wydaniu postanowienia w przedmiocie podziału uzyskanej kwoty w ustawowym terminie, Wnioskodawca złożył zarzuty i oprotestował plan podziału. W zarzutach Wnioskodawca podniósł kwestie prywatne przeznaczenia nieruchomości, która została przez Komornika zlicytowana, przedmiotowa nieruchomość nigdy nie została wykorzystana przez Wnioskodawcę do celów prowadzonej działalności gospodarczej, była zakupiona oraz użytkowana przez Wnioskodawcę prywatnie, w celach mieszkaniowych. W dniu 31 sierpnia 2011r. przed Sądem Rejonowym odbyła się rozprawa dotycząca zarzutów jakie Wnioskodawca złożył do komorniczego planu podziału. Sąd stwierdził, że nie do Sądu należy rozstrzyganie czy podatek od towarów i usług w tej sytuacji jest należny i powinien zostać naliczony. Stwierdził również, iż wyznaczone są inne instytucje, które w tym zakresie posiadają kompetencje, w związku z tym Wnioskodawca kieruje wniosek o wydanie interpretacji prosząc o ustalenie, czy faktura numer 1/11 wystawiona przez Komornika powinna być przez Wnioskodawcę zaewidencjonowana w działalności gospodarczej, czy należny jest z tytułu tej transakcji podatek od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w związku ze sprzedażą licytacyjną przez Komornika nieruchomości podatniczki (dłużniczki) powstał czy też nie obowiązek podatkowy w podatku VAT...
2. Czy Komornik, w treści wystawionej przez siebie faktury VAT, miał podstawę do ujęcia podatku VAT w kwocie 19.069,43 zł...
3. Czy faktura VAT nr 1/11 z dnia 16 czerwca 2011r. została przez Komornika wystawiona w sposób prawidłowy, tj. czy spełniała wymogi formalne określone stosownymi przepisami...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

• W związku ze sprzedażą licytacyjną przez komornika nieruchomości podatniczki (dłużniczki) nie powstał obowiązek podatkowy w podatku VAT,
• Komornik w treści wystawionej przez siebie faktury VAT nie miał podstaw do ujęcia podatku VAT w kwocie 19.069,43 zł,
• Faktura VAT nr 1/11 z dnia 16 czerwca 2011r. nie została przez Komornika wystawiona w sposób prawidłowy, tj. nie spełniała wymogów formalnych określonych stosownymi przepisami,
  
  

z następującym uzasadnieniem:

Przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny pozwala stwierdzić, iż Komornik uznał nieruchomość będącą własnością Wnioskodawcy jako składnik majątku jego przedsiębiorstwa. Jednak nieruchomość została zakupiona przez Wnioskodawcę jedynie do celów prywatnych, mieszkaniowych co wynika wprost z księgi wieczystej, a nie w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Wnioskodawca nie posiadał zamiaru odsprzedaży przedmiotowej nieruchomości zarówno w chwili jej zakupu jak również przez cały okres jej posiadania. Nieruchomość wraz z przylegającym budynkiem, który został przez Wnioskodawcę w części rozebrany ponieważ uzyskał pozwolenie na budowę domu na podstawie własnych planów i projektów, jak wcześniej wspomniał nie była zakupiona pod działalność gospodarczą, nie uzyskiwał żadnych dochodów w związków z jej posiadaniem, koszty związane z posiadaniem nieruchomości oraz pracami budowlanymi i projektowymi ponosił osobiście z prywatnego majątku, nie uwzględniał ich w kosztach prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa ponieważ nieruchomość nie była nigdy jego składnikiem. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6). Art. 7 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 powołanej wyżej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług. W związku z powyższym, aby dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności. W przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana do celów prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa.

Mając na uwadze powyższe, uzasadnionym jest twierdzenie, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług. Z powyższego wynika, iż w zakresie przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca działał wyłącznie w sferze prywatnej, ponieważ zakupił nieruchomość do majątku osobistego, do celów mieszkaniowych. Pomimo tego, iż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, Komornik – dokonując sprzedaży przedmiotowej nieruchomości – nie uwzględnił przeznaczenia nieruchomości. Ustosunkowując się do powyższego Wnioskodawca uważa, iż podatek VAT nie powinien być w tym przypadku należny jak również naliczony. Koszty zakupu nieruchomości oraz jej utrzymania nigdy nie były przez Wnioskodawcę uwzględniane, ponosił je z prywatnego majątku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054) zwanej dalej ustawą o VAT, organy egzekucyjne, określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.), oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, są płatnikami podatku od dostaw, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 cytowanej w sentencji ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, że płatnik odpowiada za niepobranie podatku od podatnika, pobranie podatku w kwocie niższej niż należna, niewpłacenie w terminie pobranego podatku. Natomiast wyłączenie odpowiedzialności płatnika, zgodnie z art. 30 § 5 Ordynacji podatkowej, występuje ze względu na to, że winę za niepobranie podatku lub pobranie go w kwocie niższej niż należna ponosi podatnik.

Art. 18 ustawy o VAT wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Na podstawie art. 106 ust. 8 ustawy o VAT, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360) regulujące m.in. zagadnienia związane z wystawianiem faktur przez komorników sądowych.

Zgodnie z § 23 ust. 1 ww. rozporządzenia, organy egzekucyjne, określone w cytowanej ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.), w przypadku sprzedaży towarów, wystawiają w imieniu dłużnika i na jego rachunek faktury potwierdzające dokonanie sprzedaży tych towarów.

Według § 23 ust. 2, fakturę wystawia się, jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów.

W myśl § 23 ust. 4, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna spełniać warunki, o których mowa w § 5 i § 7 ust. 1, jak również zawierać:

1. nazwę i adresy organów egzekucyjnych, określonych w ust. 1;
2. w miejscu określonym dla sprzedawcy - nazwę i adres dłużnika;
3. imię i nazwisko lub czytelny podpis osoby uprawnionej do wystawienia faktury.
   
   

Jak stanowi § 23 ust. 5, kopię faktury, o której mowa w ust. 1-4, organ egzekucyjny przekazuje dłużnikowi, zachowując jedną kopię w swojej ewidencji.

Z powyższych przepisów wynika, iż komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku jest zobowiązany dłużnik, tzn. w przypadku gdy dłużnik – właściciel towarów – występuje jako podatnik podatku od towarów i usług, wówczas komornik jest płatnikiem VAT z tytułu dostawy tego towaru. W przypadku natomiast gdy dana czynność nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług lub jest od niego zwolniona, komornik sądowy nie jest obowiązany do odprowadzenia podatku. A zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o VAT i do uwzględniania, w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów, okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Biorąc więc pod uwagę powyższe przepisy, przede wszystkim zaś wynikający z nich status komornika sądowego jako płatnika podatku od towarów i usług obowiązanego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu od dostawy dokonywanej w trybie egzekucji towarów będących własnością dłużnika, stwierdzić należy, iż komornik tylko wówczas jest płatnikiem podatku od towarów i usług, gdy do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży byłby zobowiązany dłużnik.

Ponadto, opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli po stronie dłużnika spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepisy art. 5 ustawy o VAT i podmiotowym tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest dokonywana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ww. ustawy, działającą w takim charakterze.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym także gruntów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonana będzie przez podmiot mający status podatnika tj. prowadzącego samodzielną działalność gospodarczą w rozumieniu powołanej wyżej definicji.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionych powyżej przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna (także w jej imieniu Komornik) dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej zabudowanej lub przeznaczonej pod zabudowę, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z wniosku, w drodze licytacji, Komornik Sądowy sprzedał nieruchomość będącą własnością Wnioskodawcy na poczet spłaty zobowiązań wobec wierzycieli prowadzonego przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa. Nieruchomość wraz z budynkiem była prywatną własnością Wnioskodawcy, niezwiązaną z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością

W dniu 16 czerwca 2011r., Komornik cytat: „za dłużniczkę”, tj. w imieniu Wnioskodawcy, wystawił fakturę VAT o numerze 1/2011. Po otrzymaniu informacji o wydaniu postanowienia w przedmiocie podziału uzyskanej kwoty w ustawowym terminie, Wnioskodawca złożył zarzuty i oprotestował plan podziału. W zarzutach Wnioskodawca podniósł kwestie prywatne przeznaczenia nieruchomości, która została przez Komornika zlicytowana, przedmiotowa nieruchomość nigdy nie została wykorzystana przez Wnioskodawcę do celów prowadzonej działalności gospodarczej, była zakupiona oraz użytkowana przez Wnioskodawcę prywatnie, w celach mieszkaniowych.

We wniosku zawarto ponadto informacje, że nieruchomość została zakupiona przez Wnioskodawcę jedynie do celów prywatnych, mieszkaniowych co wynika wprost z księgi wieczystej, a nie w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Wnioskodawca nie posiadał zamiaru odsprzedaży przedmiotowej nieruchomości zarówno w chwili jej zakupu jak również w przez cały okres jej posiadania. Nieruchomość wraz z przylegającym budynkiem, który został przez Wnioskodawcę w części rozebrany ponieważ uzyskał pozwolenie na budowę domu na podstawie własnych planów i projektów, nie była zakupiona pod działalność gospodarczą, nie uzyskiwał żadnych dochodów w związków z jej posiadaniem, koszty związane z posiadaniem nieruchomości oraz pracami budowlanymi i projektowymi ponosił osobiście z prywatnego majątku, nie uwzględniał ich w kosztach prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa ponieważ nieruchomość nie była nigdy jego składnikiem. W przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana do celów prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa. Koszty zakupu nieruchomości oraz jej utrzymania nigdy nie były przez Wnioskodawcę uwzględniane, ponosił je z prywatnego majątku.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie sprzedaż licytacyjną przez Komornika przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawcy, jako dokonywaną z majątku osobistego dłużnika, należy uznać za niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawcy nie można w tym zakresie uznać za podatnika podatku VAT, a okoliczności dokonania okazjonalnej transakcji zbycia nieruchomości nie można przypisać znamion częstotliwości.

Jak podano we wniosku, koszty zakupu nieruchomości oraz jej utrzymania nigdy nie były przez Wnioskodawcę uwzględniane, ponosił je z prywatnego majątku. Nieruchomość nie była zakupiona pod działalność gospodarczą, Wnioskodawca nie uzyskiwał żadnych dochodów w związków z jej posiadaniem, koszty związane z posiadaniem nieruchomości oraz pracami budowlanymi i projektowymi ponosił osobiście z prywatnego majątku, nie uwzględniał ich w kosztach prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa, ponieważ nieruchomość nie była nigdy jego składnikiem. Nieruchomość została zakupiona przez Wnioskodawcę jedynie do celów prywatnych, mieszkaniowych. Wnioskodawca nigdy nie związał zakupionej nieruchomości z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, nie posiadał także zamiaru odsprzedaży przedmiotowej nieruchomości zarówno w chwili jej zakupu jak również przez cały okres jej posiadania.

Wobec powyższego, Wnioskodawca (w tym działający w jego imieniu Komornik), sprzedając nieruchomość – nabytą na prywatne cele mieszkaniowe – korzysta zatem z przysługującego mu prawa do rozporządzenia własnym majątkiem.

Biorąc pod uwagę powyższe, sprzedaż ta, w przedstawionym we wniosku opisie, nie mieści się w definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, a co za tym idzie – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Według § 23 ust. 2 cytowanego wyżej rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r., organ egzekucyjny wystawia fakturę, jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów.

Jak wykazano powyżej, dla opisanej we wniosku sprzedaży, na dłużniku nie spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą przedmiotowej nieruchomości – Wnioskodawca (w tym działający w jego imieniu Komornik), nie działa jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT – zatem dokonana sprzedaż nie powinna być udokumentowana fakturą VAT.

Zgodnie z art. 87 § 1 cytowanej wyżej ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą obowiązani są na żądanie kupującego lub usługobiorcy wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Ponieważ w opisywanej sytuacji Wnioskodawca (w tym działający w jego imieniu Komornik) nie działa jako podatnik, dokonana sprzedaż nie powinna być również udokumentowana rachunkiem.

Jak wykazano powyżej, sprzedaż opisana we wniosku nie stanowiła czynności opodatkowanej. Ponadto, z tytułu jej wykonania Wnioskodawca nie działał jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, a dodatkowo nie powinna być ona udokumentowana fakturą VAT.

Skoro tak, brak jest zatem podstaw do wypowiadania się przez tut. organ na temat prawidłowości treści ww. faktury nr 1/11 z dnia 16 czerwca 2011r. (pytanie nr 3 wniosku) w kontekście przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), ponieważ faktury tej nie należało w ogóle wystawiać.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Równocześnie należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów. Zatem dokumenty te nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

W pozostałym zakresie objętym wnioskiem zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.