Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-115/15-2/KO
z 4 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2015 r. (data wpływu 24 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej za nieterminowe wykonanie usługi – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej za nieterminowe wykonanie usługi.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 5 listopada 2012 r. Wnioskodawca zawarł umowę z Zarządem Dróg Wojewódzkich. Przedmiotem umowy była realizacja zadania pn. „Przebudowa drogi wojewódzkiej (…) - Budowa mostu nad rzeką Ż w ciągu drogi wojewódzkiej (…) w km 28+314,28”. Zgodnie z treścią § 3 umowy, jej przedmiot miał zostać zrealizowany w terminie do dnia 30 września 2013 r. Wynagrodzenie umowne obejmowało wykonanie czasowej organizacji ruchu.

Zgodnie z treścią § 7 ust. 1 pkt 1.1 umowy, wykonawca zobowiązał się zapłacić Inwestorowi karę umowną za zwłokę w wykonaniu przedmiotu umowy w wysokości 0,2% wynagrodzenia umownego netto za każdy dzień zwłoki. Jednocześnie strony w § 8 ust. 2 lit. a) tiret piąty umowy przewidziały możliwość zmiany terminu realizacji umowy.

Wnioskodawca przystąpił niezwłocznie po podpisaniu umowy do opracowywania projektu organizacji ruchu. W tym celu w listopadzie 2012 r. rozpoczęto rozmowy z zarządcami dróg w celu określenia możliwości poprowadzenia po nich objazdów. Przedstawione zostały do zaopiniowania trzy koncepcje tymczasowej organizacji ruchu. Przedłożone propozycje organizacji ruchu były jedynymi umożliwiającymi przejęcie ruchu samochodowego o masie do 3,5 tony. Z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy niemożliwe stało się zatwierdzenie trasy objazdu, czego nie można było wcześniej przewidzieć i nie było przez Wnioskodawcę zawinione. Do braku uzgodnienia projektu organizacji ruchu przyczynił się sam Inwestor, który działając jako organ, odmówił zgody na przedłożoną propozycję objazdu po istniejącej sieci dróg, pismem z dnia 22 lutego 2013 r.

Taka sytuacja zmusiła Wnioskodawcę do wykonania robót dodatkowych w postaci zaprojektowania, wykonania i rozebrania tymczasowej drogi objazdowej wraz z przepustem przy istniejącym moście. Pismem z dnia 1 lipca 2013 r. Wnioskodawca przedstawił Inwestorowi zaktualizowany harmonogram rzeczowo-finansowy z uwzględnieniem robót nieprzewidzianych na etapie postępowania przetargowego tzn. budowy tymczasowej drogi objazdowej oraz wystąpił o zmianę terminu realizacji. Inwestor pismem z dnia 23 lipca 2013 r. odmówił zgody na przedłużenie terminu realizacji, nie respektując zapisów umowy.

Pismem z dnia 23 września 2013 r., w nawiązaniu do poprzedniej korespondencji, po raz kolejny Wnioskodawca wniósł o zmianę terminu realizacji zadania. Wniosek o zmianę terminu, poza okolicznościami powoływanymi w poprzednich pismach, uzasadniony został również obfitymi opadami deszczu występującymi we wrześniu 2013 r. Pismem z dnia 26 września 2013 r. Inwestor po raz kolejny odmówił zmiany terminu realizacji zadania wskazując, że realizacja zadania musi zakończyć się w 2013 r., z uwagi na kwestie związane z rozliczeniami finansowymi. Podkreślono, że w dalszym toku postępowania Inwestor sam zaprzeczył tym tezom, ponieważ rozliczenie końcowe nastąpiło już w roku 2014.

Pismem z dnia 22 października 2013 r. Wnioskodawca zgłosił zakończenie realizacji robót, a Inwestor przystąpił do czynności odbiorowych i uzyskania zgody na częściowe użytkowanie, którą wydaje Nadzór Budowlany. W toku czynności odbiorowych Nadzór Budowlany wskazał konieczność realizacji prac dodatkowych, nieobjętych przedmiotem umowy podstawowej w zakresie urządzeń podziemnych (kanalizacji) i chodników, bez których nie wyda zgody na użytkowanie. W związku z powyższym Inwestor w dniu 3 czerwca 2014 r. podpisał z Wnioskodawcą umowę nr 173/W/I/2014 na roboty dodatkowe do umowy podstawowej. Termin zakończenia robót dodatkowych określono na dzień 18 czerwca 2014 r. W konsekwencji, wiele miesięcy po dacie wykonania umowy podstawowej w zakresie możliwym do realizacji - Inwestor zlecił Wnioskodawcy prace dodatkowe w celu dokonania odbioru przez Nadzór Budowlany. Wnioskodawca zaznaczył, że bez wykonania tych prac nie można było dokonać faktycznego zakończenia prac z umowy podstawowej. W takiej sytuacji nie sposób mówić o jakiejkolwiek zwłoce względem realizacji terminu umownego. Według Wnioskodawcy Inwestor powinien prace dodatkowe zlecić poprzez aneks do umowy podstawowej, co do zakresu i terminu, czym usankcjonowałby rzeczywisty stan realizacji.

Pismem z dnia 16 czerwca 2014 r. Wnioskodawca zgłosił do odbioru wykonanie wszelkich robót związanych z budową mostu nad rzeką Ż w ciągu drogi wojewódzkiej (…) tzn. robót z zakresu umowy podstawowej i dodatkowej.

Przedmiot umowy podstawowej został odebrany protokołem odbioru końcowego z dnia 24 czerwca 2014 r. W pkt 9 protokołu znalazła się informacja o wykonaniu zobowiązania umownego 59 dni po terminie. Na ostatniej stronie protokołu Wnioskodawca zawarł adnotację, że zaistniałe opóźnienie nie było przez Niego zawinione, w związku z czym naliczenie kar uznaje za bezzasadne.

W tym samym dniu podpisano protokół odbioru końcowego robót dodatkowych wynikających z umowy z dnia 3 czerwca 2014 r. Zgodnie z treścią protokołu roboty te zostały wykonane terminowo.

W związku z dokonaniem przez Inwestora odbioru Wnioskodawca wystawił fakturę nr FB-01/07/14 z dnia 8 lipca 2014 r. na kwotę 134 904,61 zł brutto. Notą księgową nr 25/2014 z dnia 6 sierpnia 2014 r. Inwestor naliczył kary umowne w kwocie 183 489,41 zł oraz potrącił naliczone kary umowne za opóźnienie w realizacji prac z całości wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy z faktury FB-01/07/14 z dnia 8 lipca 2014 r. Naliczone kary umowne dotyczyły okresu od dnia 1 października 2013 r. do 29 listopada 2013 r. tj. 59 dni i zostały określone jako 0,2% wynagrodzenia umownego brutto za każdy dzień opóźnienia (1 554 997,23 zł x 0,2% x 59 dni).

Wnioskodawca ustosunkował się do dokonanego potrącenia w piśmie z dnia 19 sierpnia 2014 r. podnosząc, że roszczenie o zapłatę kar umownych jest bezzasadne, bowiem zaistniałe w toku realizacji prac opóźnienie nie było przez Niego w żaden sposób zawinione, gdyż wiązało się z koniecznością realizacji tymczasowego objazdu oraz wykonania robót dodatkowych na podstawie osobnej umowy. Dodano, że sposób naliczenia kar umownych miał charakter czysto uznaniowy i Inwestor nie miał prawa naliczyć kar za okres do dnia 29 listopada 2013 r.

Wnioskodawca wskazał też, że Inwestor nie zlecając wykonania infrastruktury podziemnej w zakresie umowy podstawowej ponosi odpowiedzialność z tytułu przedłużenia się procedury otrzymania pozwolenia na użytkowanie, ponieważ bez wykonania tej infrastruktury Nadzór Budowlany, nie mógł wydać odpowiedniej decyzji.

Mając na uwadze powyższe, z przyczyn związanych z koniecznością uzyskania pozwolenia na użytkowanie, co skutkowało zleceniem robót dodatkowych oraz budową tymczasowej drogi z przepustem, zakończenie realizacji przedmiotu umowy było możliwe dopiero w dniu 16 czerwca 2014 r.

Inwestor nie naliczył kary za cały okres opóźnienia zdając sobie sprawę, że Wnioskodawca nie ponosi winy w związku z zaistniałą sytuacją. Inwestor bezzasadnie jednak potrącił karę za 59 dni opóźnienia - co nie miało uzasadnienia biorąc pod uwagę całokształt okoliczności faktycznych sprawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów karę, jaką naliczył kontrahent (Zarząd Dróg Wojewódzkich) w wysokości 183 489,41 zł z tytułu opóźnienia w realizacji umowy za okres od 1 października do 29 listopada 2013 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczaniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Oznacza to, że kary umowne z innego tytułu mogą stanowić koszty uzyskania przychodu, pod warunkiem istnienia związku przyczynowego między karą a możliwością uzyskania przychodu. Zatem nie wszystkie kary umowne nie stanowią kosztu podatkowego, lecz tylko te kary, które wynikają z wad dostarczonych towarów oraz wykonanych robót i usług.

Wnioskodawca uważa, że kara, jaką naliczył kontrahent, poniesiona została w celu osiągnięcia przychodu z realizacji kontraktu, a co za tym idzie można zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodu. Istnieje bowiem związek przyczynowo-skutkowy zapłaconych kar, naliczonych za nieterminowe wykonanie umowy, gdyż koszt ten powstał w związku z wykonaniem umowy z zachowaniem należytej staranności i bez wad, czego wyrazem jest końcowy protokół odbioru robót. Kara naliczona przez Inwestora nie dotyczy wad w wykonaniu robót ani też nie odnosi się do zwłoki w usunięciu wad w wykonanych robotach, ani też nie wynika z nieracjonalnego i pozbawionego należytej staranności działania Wykonawcy. Przedsiębiorstwo Usługowo-Budowlane W J realizując założenia zawartej z MZDW umowy, działało z zachowaniem zasad należytej staranności, a naliczona kara wynikała z okoliczności, na które Wnioskodawca nie miał wpływu. Kara ta związana jest z uzyskiwaniem przez Wykonawcę przychodu w ramach prowadzonej działalności, stąd zauważył, że zapłacona kara za nieterminowe wykonanie robót jest kosztem uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że uregulowania dotyczące kar umownych zawarte są w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121). Przepis art. 483 § 1 tego Kodeksu stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

I tak, w świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W konsekwencji, do kosztów uzyskania przychodów - o których stanowi art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Jednocześnie zauważyć należy, że art. 23 ust. 1 ww. ustawy zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej w tym katalogu nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Podkreślenia wymaga jednak fakt, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 23 powołanej ustawy zostaną automatycznie uznane za koszty podatkowe.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonywanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonywanych robót i usług.

Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów kar umownych, związanych generalnie z wadami towarów lub usług, bądź zwłoką w usuwaniu tych wad. Jeżeli jednak kara umowna przysługuje wierzycielowi z innego tytułu niż ww. wymienione, może ona stanowić u płacącego koszt uzyskania przychodów, o ile spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkująca zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów - poniesiony wydatek musi być związany z uzyskaniem przychodu, bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu. Nie oznacza to zatem, że każda kara umowna, naliczona przez kontrahenta w związku z uchybieniem terminu realizacji umowy, może stanowić koszt uzyskania przychodu w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Istotnym jest bowiem w tym względzie, aby zapłacenie kary umownej nie było związane z nieprawidłowościami, których powstanie zostało spowodowane (zawinione) przez podatnika i aby spełniona została podstawowa przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 cyt. ustawy w postaci osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Ponadto poniesienie kary musi być właściwie udokumentowane. Z tej też przyczyny, każda zapłacona kara umowna wymaga indywidualnej oceny w aspekcie całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności, których była następstwem oraz formy udokumentowania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 5 listopada 2012 r. Wnioskodawca zawarł umowę z Zarządem Dróg Wojewódzkich. Przedmiotem umowy była realizacja zadania pn. „Przebudowa drogi wojewódzkiej (…) - Budowa mostu nad rzeką Ż w ciągu drogi wojewódzkiej (…) w km 28+314,28”. Zgodnie z treścią § 3 umowy, jej przedmiot miał zostać zrealizowany w terminie do dnia 30 września 2013 r. Z treści umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Inwestorem wynikało, że wykonawca zobowiązał się zapłacić Inwestorowi karę umowną za zwłokę w wykonaniu przedmiotu umowy w wysokości 0,2% wynagrodzenia umownego netto za każdy dzień zwłoki. Pismem z dnia 16 czerwca 2014 r. Wnioskodawca zgłosił do odbioru wykonanie wszelkich robót związanych z budową ww. mostu. Uchybienie terminowi realizacji umowy nastąpiło z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy, albowiem jak wskazano, dochował On należytej staranności w realizacji tej umowy. We wniosku wskazano, że Inwestor nie zlecając wykonania infrastruktury podziemnej w zakresie umowy podstawowej ponosi odpowiedzialność z tytułu przedłużenia się procedury otrzymania pozwolenia na użytkowanie, ponieważ bez wykonania tej infrastruktury Nadzór Budowlany nie mógł wydać odpowiedniej decyzji, w konsekwencji spowodowało to opóźnienia w realizacji umowy. Inwestor uznał wystąpienie okoliczności uzasadniających przesunięcie terminu realizacji umowy, bowiem odstąpił od naliczenia kary umownej za część okresu opóźnienia.

Mając powyższe na względzie, jeżeli Wnioskodawca realizując zawartą umowę działał przy zachowaniu zasad należytej staranności, a naliczona kara wynikała z okoliczności, na które Wnioskodawca nie miał wpływu i wydatek z tytułu zapłaty przedmiotowej kary związany był z uzyskiwanym przez Wnioskodawcę przychodem w ramach prowadzonej działalności, to zapłacona Inwestorowi kara umowna może stanowić koszt podatkowy dla Wnioskodawcy, pod warunkiem należytego udokumentowania poniesionych z tego tytułu wydatków.

Ponadto należy podkreślić, że ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik musi wykazać, że jego działania można uznać za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności. Inaczej mówiąc Wnioskodawca musi wykazać, że zapłata kary umownej nie wynika z zaniedbań i braku staranności w prowadzeniu działalności gospodarczej. Organ podatkowy nie prowadzi postępowania podatkowego, nie może zatem ustalić, czy takie przesłanki faktyczne zaistniały.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Końcowo należy zaznaczyć, że Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów nie ma możliwości potwierdzenia prawidłowości wyliczeń przedstawionych w przedmiotowym wniosku z uwagi na fakt, że przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe tutejszy Organ nie może odnieść się do kwot wskazanych przez Wnioskodawcę. Prawidłowość bądź nieprawidłowość zaliczenia wskazanych we wniosku kwot podlega weryfikacji przez właściwy organ podatkowy w toku, np. postępowania kontrolnego, postępowania podatkowego, czy też czynności sprawdzających.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.