2014.12.15 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-864/14-6/AS
z 15 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 16 września 2014 r. (data wpływu 22 września 2014 r.), uzupełnionym pismami z dnia 30 października 2014 r. (data wpływu 5 listopada 2014 r.) oraz z dnia 4 grudnia 2014 r. (data wpływu 10 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości zabudowanej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości zabudowanej. Wniosek został uzupełniony pismami w dniach 5 listopada 2014 r. i 10 grudnia 2014 r. o doprecyzowane sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zastępca Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w związku z ewentualną sprzedażą nieruchomości należącej do dłużnika, na działce nr 373 i nr 377/3 o łącznej powierzchni 0,0451 ha.

Dla przedmiotowej nieruchomości Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą o nr „a” dla działki nr 373 i „b” dla działki nr 377/3, na podstawie art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r., Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz w związku z tym, że komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów, informuje, że dłużnik wysłuchany w zakresie obowiązku odprowadzenia podatku VAT poinformował komornika, że pod adresem ul. W., działka nr 373 i nr 377/3 nie prowadził działalności gospodarczej.

Dłużnik zakupił ww. nieruchomość od osoby fizycznej, prowadzącej działalność gospodarczą (Zakład Kamieniarski) w 2007 roku. Dłużnik dobudował do starego budynku, który już pełnił funkcję usługową drugą część, również z przeznaczeniem usługowym. W trakcie rozbudowy garażu przekroczono granice działki 373, aktualnie budynek posadowiony jest na działkach nr 373 i 377/3, które ujęte są w dwóch różnych księgach wieczystych. W związku z tym komornik wycenił łącznie ww. nieruchomość, gdyż tworzą zorganizowaną całość.

Dłużnik obecnie nie prowadzi działalności gospodarczej. W lutym 2012 roku zakończył prowadzenie działalności gospodarczej. Dłużnik swoją działalność gospodarczą prowadził od 1981/1982 roku jako działalność transportowa, natomiast od roku 1990 Zakład Pogrzebowy i był podatnikiem podatku VAT. Dłużnik nie ma wiedzy w zakresie, czy w przypadku sprzedaży ww. nieruchomości będzie ona opodatkowana podatkiem VAT.

W załączeniu zastępca komornika przesyła aktualną księgę wieczystą nieruchomości o nr „a” oraz o nr „b”, akt notarialny raz odpowiedź odnośnie zapytania dłużnika o stan majątkowy z US z dnia 3 stycznia 2014 roku.

W uzupełnieniu z dnia 30 października 2014 r., do wniosku, Wnioskodawca wskazał następujące informacje:

sprzedaż na rzecz Dłużnika nieruchomości będącej przedmiotem wniosku nie została udokumentowana fakturą VAT,
z tytułu nabycia przedmiotowej nieruchomości Dłużnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
nieruchomość będąca przedmiotem zapytania nie była wykorzystywana przez Dłużnika do wykonywania działalności gospodarczej,
ww. nieruchomość nie była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności gospodarczej zwolnionej od podatku od towarów i usług,
nabycie przedmiotowej nieruchomości nie nastąpiło w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu,
ww. nieruchomość była nabyta przez Dłużnika celem prowadzenia działalności gospodarczej – Zakład Pogrzebowy,
sprzedaż licytacyjna przedmiotowej nieruchomości nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, gdyż pierwsze zasiedlenie nastąpiło w 1987 roku,
Dłużnik ponosił wydatki na ulepszenie nieruchomości będącej przedmiotem zapytania, które w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Wydatki te poniesione zostały w latach 2009 – 2012. Dłużnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT od poniesionych nakładów. Budynki lub ich część w stanie ulepszonym nie były wykorzystywane przez Dłużnika do wykonywania czynności opodatkowanych VAT przez co najmniej 5 lat,
nieruchomość nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie np.: umowy najmu, dzierżawy, użyczenia.

W uzupełnieniu z dnia 4 grudnia 2014 r. do wniosku, Wnioskodawca wskazał, że w momencie likwidacji działalności gospodarczej przez Dłużnika, opisana we wniosku nieruchomość nie została ujęta w remanencie likwidacyjnym i nie została przekazana na potrzeby osobiste dłużnika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze licytacji komornik będzie płatnikiem podatku od towarów i usług, czy też będzie zwolniony od ww. obowiązku?

Zdaniem Wnioskodawcy, komornik nie będzie płatnikiem podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze licytacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r., Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Natomiast przepis art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, że płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony. Natomiast wyłączenie odpowiedzialności płatnika, zgodnie z art. 30 § 5 Ordynacji podatkowej, występuje ze względu na to, że winę za niepobranie podatku lub pobranie go w kwocie niższej niż należna ponosi podatnik.

Na podstawie art. 106c ustawy, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

Z powyższych przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku jest zobowiązany dłużnik, tzn. w przypadku, gdy dłużnik – właściciel towarów – występuje jako podatnik podatku od towarów i usług, wówczas komornik jest płatnikiem VAT z tytułu dostawy tego towaru. W przypadku natomiast, gdy dana czynność nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług lub jest od niego zwolniona, komornik sądowy nie jest obowiązany do odprowadzenia podatku. Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o VAT i do uwzględniania, w trakcie sprzedaży egzekucyjnej towarów, okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Biorąc więc pod uwagę powyższe przepisy, a przede wszystkim wynikający z nich status komornika sądowego jako płatnika podatku od towarów i usług obowiązanego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku, i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu od dostawy dokonywanej w trybie egzekucji towarów będących własnością dłużnika – stwierdzić należy, że komornik tylko wówczas jest płatnikiem podatku od towarów i usług, gdy do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży byłby zobowiązany dłużnik.

Ponadto opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli po stronie dłużnika spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepisy art. 5 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest dokonywana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zarówno grunt, jak i budynek spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Wskazać ponadto należy, że istota dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy polega na „przeniesieniu prawa” do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie „rozporządzanie towarami jak właściciel” należy rozumieć szeroko, jako obejmujące nie tylko uprawnienie do prawnego dysponowania towarem. Przepis ustawy o podatku od towarów i usług ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa na inną stronę, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona uzyskuje de facto, możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeśli nie wiązało się to z przeniesieniem własności w sensie cywilistycznym, wskazując na uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Znajduje to wyraz w formule „jak właściciel”, co implikuje możliwość uznania za dostawę towarów również owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą bez względu na to, czy w rzeczywistości w ślad za tym doszło do przeniesienia prawa własności. Należy rozróżnić pojęcie „rozporządzanie towarem jak właściciel” w ujęciu ustawowym i pojęcie własności w ujęciu cywilistycznym.

Zauważyć należy, że nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
czynność ta wykonana została przez podmiot, który dla tej właśnie czynności występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca – Komornik Sądowy – prowadzi postępowanie egzekucyjne w sprawie dłużnika. Postępowanie egzekucyjne skierowane zostało do nieruchomości położonej w L., oznaczonej nr działek 373 i 377/3 o łącznej powierzchni 0,04,51 ha, objętej księgą wieczystą kw. nr „a” i kw. nr „b”, zabudowanej budynkiem usługowym. Dłużnik kupił przedmiotową nieruchomość w roku 2007 od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, a następnie dobudował do starego budynku drugą część z przeznaczeniem usługowym. W trakcie budowy garażu przekroczył granice działki nr 373. Dłużnik pod adresem L. nie prowadził działalności gospodarczej. Obecnie dłużnik nie prowadzi działalności gospodarczej, w lutym 2012 r. zakończył prowadzenie działalności gospodarczej. Swoją działalność prowadził od 1981/1982 roku jako działalność transportową, a od roku 1990 Zakład pogrzebowy i był podatnikiem podatku VAT. Sprzedaż nieruchomości na rzecz dłużnika nie została udokumentowana fakturą VAT, dłużnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Nieruchomość będąca przedmiotem wniosku nie była wykorzystywana przez dłużnika do wykonywania działalności gospodarczej, nie była wykorzystywana na cele działalności zwolnionej od podatku. Nabycie przedmiotowej nieruchomości nie nastąpiło w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Dłużnik nabył tę nieruchomość celem prowadzenia działalności gospodarczej – Zakładu Pogrzebowego. Pierwsze zasiedlenie, zdaniem Wnioskodawcy nastąpiło w roku 1987. Dłużnik poniósł w latach 2009 do 2012 wydatki na ulepszenie ww. nieruchomości, które stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Dłużnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT od poniesionych nakładów. Budynki lub ich część nie były wykorzystywane przez dłużnika do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług przez okres co najmniej 5 lat. Również nieruchomość opisana wyżej nie była udostępniana osobom trzecim. W chwili likwidacji działalności gospodarczej przez dłużnika, nie ujął On jej w remanencie likwidacyjnym ani nie przekazał na potrzeby osobiste.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca jest zainteresowany, czy od sprzedaży ww. nieruchomości należy odprowadzić podatek VAT.

Wnioskodawca wskazał, że Dłużnik nabył przedmiotową nieruchomość w roku 2007 od osoby fizycznej, z zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej – Zakładu Pogrzebowego. W związku z tym, przy sprzedaży ww. nieruchomości należy uznać Dłużnika za podatnika podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem z powyższych przepisów wynika, że dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia nie minęły co najmniej dwa lata.

Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Co istotne, oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, a za taką można rozumieć m.in. objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika. Przedmiotowa nieruchomość nie musi być faktycznie zamieszkała, lecz winna być przejęta przez nabywcę do użytkowania. Wydanie przedmiotowego obiektu nabywcy winno nastąpić w ramach wykonania przez sprzedającego czynności podlegających opodatkowaniu. Jednakże czynność ta nie musi być faktycznie opodatkowana (nie musi prowadzić do powstania podatku należnego), bowiem za czynność taką należy również rozumieć czynność podlegającą opodatkowaniu w myśl przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, jednakże na mocy przepisów szczególnych – korzystającą ze zwolnienia od tego podatku.

Z powyższej definicji wynika, że oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, przez którą należy rozumieć sprzedaż, a także umowy najmu i dzierżawy podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem, należy uznać za pierwsze zasiedlenie moment sprzedaży w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, a także moment oddania budynku do użytkowania pierwszemu najemcy (dzierżawcy).

Ponadto, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku również dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy).

Analiza cyt. przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z dwóch podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy (obowiązujący od 1 stycznia 2014 r.), w myśl którego – w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że – co do zasady – grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Jak wynika z opisu sprawy, Dłużnik nabył przedmiotową nieruchomość od osoby fizycznej w roku 2007 w ramach czynności niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, a następnie poniósł wydatki na ulepszenie nieruchomości przekraczające 30% wartości początkowej. Z uwagi na fakt, że przedmiotowa nieruchomość nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy cywilnoprawnej o podobnym charakterze, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, nie doszło do tej pory do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Tym samym, sprzedaż jej w trybie egzekucji komorniczej jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, co wyklucza możliwość zastosowania zwolnienia od podatku określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Ponadto, dłużnik poniósł wydatki na ulepszenie nieruchomości, o której mowa we wniosku, stanowiące co najmniej 30% wartości początkowej, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zatem, dostawa nieruchomości zabudowanej – będącej przedmiotem pytania – nie korzysta również ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Jeżeli przy zbyciu nieruchomości zabudowanej wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy, to należy przeanalizować inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.), zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy wprowadzono – z dniem 1 stycznia 2014 r. – zmianę mającą na celu pełniejsze odwzorowanie przepisu art. 136 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), umożliwiającego zastosowanie zwolnienia od podatku dla dostawy towarów wykorzystywanych wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku, jeżeli przy nabyciu lub wytworzeniu tych towarów nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zmiana ta wiąże się również z odejściem od dotychczasowego warunku, że tylko w stosunku do towarów używanych przez podatnika, gdy okres ich używania wynosił co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, możliwe było zastosowanie zwolnienia od podatku VAT (art. 43 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązujący do 31 grudnia 2013 r.).

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, od 1 stycznia 2014 r. dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana przez dłużnika wyłącznie na cele działalności gospodarczej zwolnionej od podatku od towarów i usług. Ponadto, w stosunku do tej nieruchomości nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe informacje stwierdzić należy, że sprzedaż nieruchomości opisanej we wniosku nie korzysta także ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, ponieważ nie są spełnione warunki wynikające z tego przepisu.

Tym samym – mając na względzie powyższą analizę przepisów podatkowych w porównaniu z opisem sprawy – stwierdzić należy, że sprzedaż nieruchomości opisanej we wniosku nie korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, a zatem podlega opodatkowaniu tym podatkiem na zasadach ogólnych, przy zastosowaniu 23% stawki podatku – wynikającej z art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146a pkt 1 ustawy. Skutkiem powyższego grunt, na którym bezpośrednio posadowiony jest opisany przez Komornika budynek także nie korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług (w myśl art. 29a ust. 8 ustawy).

W związku z powyższym w odpowiedzi na zadane we wniosku pytanie należy stwierdzić, że w związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze licytacji komornik będzie zobowiązany do uiszczenia należnego podatku z tytułu sprzedaży, co oznacza, że wystąpi w charakterze płatnika tego podatku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin