Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-1066/14-4/JSK
z 26 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 13 listopada 2014 r. (data wpływu: do Izby Skarbowej w Poznaniu 17 listopada 2014 r., do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie 20 listopada 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 lutego 2015 r. (data wpływu 5 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty podatku naliczonego w związku z budową domu jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty podatku naliczonego w związku z budową domu jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej. Wniosek uzupełniono w dniu 5 lutego 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od roku 2013 opodatkowaną podatkiem VAT. Zainteresowany świadczy usługi ogólnobudowlane polegające na usługach budowlanych. Świadczy usługi w kraju, jak i zagranicą. Usługi budowlane prowadzone w kraju to budowa domów w stanie surowym lub pod klucz na życzenie klienta oraz usługi remontowe. Natomiast poza krajem, obecnie w Belgii, to usługi wykończeniowe. Powyższe usługi są wykonywane przez podwykonawców, Zainteresowany nie zatrudnia pracowników.

W styczniu 2013 r. Wnioskodawca zakupił nieruchomość położoną w miejscowości G., stanowiącą teren niezabudowany oznaczony numerem 325/2. Kupno gruntu wiązało się z budową bliźniaczą w celach zarobkowych. Tak też w lipcu 2013 r. Zainteresowany rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej PKD-41.20.Z Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych (przeważająca działalność gospodarcza), gdzie odpowiednimi dokumentami księgowymi zakup powyższego gruntu został wciągnięty do firmy.

Od września 2013 r. na podstawie pozwolenia na budowę Zainteresowany rozpoczął budowę domu jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej, która to budowa w dniu 24 października 2014 r., na podstawie zawiadomienia o zakończeniu budowy i spełnieniu przez inwestora wymagań art. 57 ustawy Prawo budowlane, można przystąpić do użytkowania budynku.

Wybudowanie budynku mieszkalnego w zabudowie bliźniaczej (dwa budynki mieszkalne) wiązało i wiąże się z myślą o ich sprzedaży. Już podczas budowy dwóch bliźniaków były dawane odpowiednie ogłoszenia czy to na domu, czy to w biurze nieruchomości, jednak jak do tej pory brak minimalnego zainteresowania nawet przy obniżeniu ceny.

W związku z brakiem zainteresowania co do zakupu powyższej nieruchomości, a Wnioskodawca z rodzicami i rodzeństwem wynajmuje mieszkanie, Zainteresowany postanowił, że jeżeli do końca listopada 2014 r. nie uda się Jemu sprzedać budynku, to zamierza tam zamieszkać z rodzicami i rodzeństwem do czasu, kiedy znajdzie się potencjalny nabywca.

Taka decyzja doprowadzi do pewnych oszczędności chociażby z tytułu czynszu, a Wnioskodawca dopóki nie sprzeda budynków nie będzie miał środków na budowę własnego domu.

Podatek VAT od zakupów związanych z budową budynku był odliczony.

Nabywając towary i usługi, które miały być związane z przyszłą sprzedażą opodatkowaną, Zainteresowany miał zatem prawo do odliczania podatku VAT.

W związku z powyższym dojdzie do zmiany przeznaczenia obiektu budowlanego, który to okres może trwać tygodnie, miesiące a nawet lata, ale na pewno celem Wnioskodawcy jest sprzedaż.

W piśmie z dnia 3 lutego 2015 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Zainteresowany wskazał, że:

1. udostępnienie domu jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej na rzecz Wnioskodawcy i jego rodziny nastąpi nieodpłatnie;
2. powyższa nieruchomość nie zostanie wycofana z prowadzonej przez Zainteresowanego działalności gospodarczej;
3. decyzja o zamieszkaniu wraz z rodziną w nowo wybudowanym domu jest decyzją przejściową i może być krótkoterminowa. Przez cały czas prowadzone są wszelkie starania w celu doprowadzenia do sprzedaży nieruchomości, tak jak to zakładały pierwotnie założenia.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy należy dokonać korekty w okresie 10 lat odliczonego VAT, jeśli docelowo Wnioskodawca zamierza zbyć wybudowany budynek?
2. Czy należy dokonać korekty odliczonego VAT jednorazowo w deklaracji podatkowej za okres, w którym nastąpiła zmiana przeznaczenia?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązkiem Zainteresowanego jest dokonanie korekty odliczonego VAT-u od zakupów związanych z budową budynku w okresie 10 lat, gdyż jeżeli dojdzie do zmiany przeznaczenia, to zdarzenie to będzie miało miejsce po oddaniu nieruchomości do użytkowania (art. 91 ust. 2 i 3).

Jeżeli w okresie korekty 10 lat nastąpi kolejna zmiana przeznaczenia tych budynków mieszkalnych, w wyniku której wystąpi czynność opodatkowana, Zainteresowany ma prawo dokonać ponownej korekty VAT z uwzględnieniem art. 91 ustawy o VAT.

Nabywając towary i usługi, które miały być związane z przyszłą sprzedażą opodatkowaną, Zainteresowany miał zatem prawo do odliczania podatku VAT.

Prawo to jednak uległo zmianie w momencie, gdy Wnioskodawca zdecydował, że ze względu na dość długi okres poszukiwania kupca budynek będzie sam wynajmował na własne cele mieszkaniowe do momentu sprzedaży.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości „wyłącznie na cele mieszkaniowe” stanowią usługi zwolnione od podatku VAT. W takim przypadku zakupy związane z budową budynku mieszkalnego nie będą służyły wyłącznie czynnościom opodatkowanym, lecz zostaną przenoszone do wykonania czynności zwolnionych od podatku, od których nie przysługuje prawo do odliczenia VAT.

W tym przypadku zastosowanie znajdzie przepis art. 91 ust. 7a ustawy o VAT. Z brzmienia tego przepisu wynika, że w przypadku gdy podatnik dokonuje zmiany przeznaczenia środków trwałych o wartości początkowej przekraczającej 15.000 zł, odpowiednie zastosowanie znajdą przepisy art. 91 ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3 tej ustawy.

Zatem korekty należy dokonywać za poszczególne lata pozostałego okresu korekty, zaczynając od deklaracji podatkowej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, w którym nastąpiła ta zmiana. Roczna korekta będzie dotyczyła 1/10 kwoty podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z wybudowaniem tego budynku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast w oparciu o art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Należy w tym miejscu podkreślić, że prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane, ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami. Decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi.

Wyrażoną wyżej generalną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego, uzupełniają w sposób technicznoprawny regulacje zawarte w art. 90 ustawy.

W myśl art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 – art. 90 ust. 2 ustawy.

Proporcję, o której mowa w ust. 2 – na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy – ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Należy zauważyć, że w sytuacji, gdy już po złożeniu rozliczenia zmieniły się okoliczności mające wpływ na odliczenie całości lub części podatku naliczonego, powstaje konieczność dokonania jego korekty.

Zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego oraz podmiotu zobowiązanego do dokonania korekty zostały określone w art. 91 ustawy.

Stosownie bowiem do treści art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Przepis art. 91 ust. 2 ustawy stanowi, że w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej – w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy, o czym stanowi art. 91 ust. 3 ustawy.

W świetle art. 91 ust. 4 ustawy, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

W przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 – w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy (art. 91 ust. 5 ustawy).

Na mocy art. 91 ust. 6 ustawy, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

1. opodatkowane – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.
   
   

Zgodnie z brzmieniem art. 91 ust. 7 ustawy, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Przepis ten znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy podatnik nabywając towar lub usługę z przeznaczeniem do działalności zwolnionej lub niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT nie miał prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu, a następnie zmienione zostało przeznaczenie tych towarów poprzez rozpoczęcie wykorzystywania ich do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Na podstawie art. 91 ust. 7a ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

W oparciu o art. 91 ust. 7b ustawy, w przypadku towarów i usług innych niż wymienione w ust. 7a, wykorzystywanych przez podatnika do działalności gospodarczej, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 1, ust. 2 zdanie trzecie i ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 7c.

Jak stanowi ust. 7c powołanego artykułu, jeżeli zmiana prawa do obniżenia podatku należnego wynika z przeznaczenia towarów lub usług, o których mowa w ust. 7b, wyłącznie do wykonywania czynności, w stosunku do których nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, lub wyłącznie do czynności, w stosunku do których takie prawo przysługuje – korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym wystąpiła ta zmiana. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli od końca okresu rozliczeniowego, w którym wydano towary lub usługi do użytkowania, upłynęło 12 miesięcy.

Ponadto, w myśl art. 91 ust. 7d ustawy, w przypadku zmiany prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od towarów i usług, innych niż wymienione w ust. 7a i 7b, w szczególności towarów handlowych lub surowców i materiałów, nabytych z zamiarem wykorzystania ich do czynności, w stosunku do których przysługuje pełne prawo do obniżenia podatku należnego lub do czynności, w stosunku do których prawo do obniżenia podatku należnego nie przysługuje, i niewykorzystanych zgodnie z takim zamiarem do dnia tej zmiany, korekty podatku naliczonego dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okresy rozliczeniowe, w których wystąpiła ta zmiana.

Na podstawie art. 91 ust. 8 ustawy, korekty, o której mowa w ust. 5-7, dokonuje się również, jeżeli towary i usługi nabyte do wytworzenia towaru, o którym mowa w ust. 2, zostały zbyte lub zmieniono ich przeznaczenie przed oddaniem tego towaru do użytkowania.

Na podstawie powołanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że podatnik jest zobowiązany, co do zasady, dokonać korekty podatku naliczonego w sytuacji, gdy zmienia się przeznaczenie środków trwałych (np. ze związanych z czynnościami nie dającymi prawa do odliczenia na związane z czynnościami opodatkowanymi), wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych nabywcy lub podatnik dokonał odliczenia podatku naliczonego w wyższej lub niższej wartości niż wyliczona na dany rok.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od roku 2013 opodatkowaną podatkiem VAT. Zainteresowany świadczy usługi ogólnobudowlane polegające na usługach budowlanych. Świadczy usługi w kraju, jak i zagranicą. Usługi budowlane prowadzone w kraju to budowa domów w stanie surowym lub pod klucz na życzenie klienta oraz usługi remontowe. Natomiast poza krajem, obecnie w Belgii, to usługi wykończeniowe. Powyższe usługi są wykonywane przez podwykonawców, Zainteresowany nie zatrudnia pracowników. W styczniu 2013 r. Wnioskodawca zakupił nieruchomość stanowiącą teren niezabudowany oznaczony numerem 325/2. Kupno gruntu wiązało się z budową bliźniaczą w celach zarobkowych. Tak też w lipcu 2013 r. Zainteresowany rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej PKD-41.20.Z Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych (przeważająca działalność gospodarcza), gdzie odpowiednimi dokumentami księgowymi zakup powyższego gruntu został wciągnięty do firmy. Od września 2013 r. na podstawie pozwolenia na budowę Zainteresowany rozpoczął budowę domu jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej, która to budowa w dniu 24 października 2014 r., na podstawie zawiadomienia o zakończeniu budowy i spełnieniu przez inwestora wymagań art. 57 ustawy Prawo budowlane, można przystąpić do użytkowania budynku.

Wybudowanie budynku mieszkalnego w zabudowie bliźniaczej (dwa budynki mieszkalne) wiązało i wiąże się z myślą o ich sprzedaży. Już podczas budowy dwóch bliźniaków były dawane odpowiednie ogłoszenia czy to na domu czy to w biurze nieruchomości, jednak jak do tej pory brak minimalnego zainteresowania nawet przy obniżeniu ceny. W związku z brakiem zainteresowania co do zakupu powyższej nieruchomości, a Wnioskodawca z rodzicami i rodzeństwem wynajmuje mieszkanie, Zainteresowany postanowił, że jeżeli do końca listopada 2014 r. nie uda się Jemu sprzedać budynku, to zamierza tam zamieszkać z rodzicami i rodzeństwem do czasu, kiedy znajdzie się potencjalny nabywca. Taka decyzja doprowadzi do pewnych oszczędności chociażby z tytułu czynszu, a Wnioskodawca dopóki nie sprzeda budynków nie będzie miał środków na budowę własnego domu. Podatek VAT od zakupów związanych z budową budynku był odliczony. Nabywając towary i usługi, które miały być związane z przyszłą sprzedażą opodatkowaną, Zainteresowany miał zatem prawo do odliczania podatku VAT. W związku z powyższym dojdzie do zmiany przeznaczenia obiektu budowlanego, który to okres może trwać tygodnie, miesiące a nawet lata, ale na pewno celem Wnioskodawcy jest sprzedaż. Udostępnienie domu jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej na rzecz Wnioskodawcy i jego rodziny nastąpi nieodpłatnie. Powyższa nieruchomość nie zostanie wycofana z prowadzonej przez Zainteresowanego działalności gospodarczej. Decyzja o zamieszkaniu wraz z rodziną w nowo wybudowanym domu jest decyzją przejściową i może być krótkoterminowa. Przez cały czas prowadzone są wszelkie starania w celu doprowadzenia do sprzedaży nieruchomości, tak jak to zakładały pierwotnie założenia.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy należy dokonać korekty w okresie 10 lat odliczonego VAT, jeśli docelowo Wnioskodawca zamierza zbyć wybudowany budynek oraz czy należy dokonać korekty odliczonego VAT jednorazowo w deklaracji podatkowej za okres, w którym nastąpiła zmiana przeznaczenia.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez pojęcie „dostawy towarów”, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Interpretując zawarty ww. artykule zwrot „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy podkreślić, że jest to czynność, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Istotny jest przede wszystkim aspekt ekonomiczny, a nie prawny transakcji, w ramach której podatnik przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne przekazanie towarów i nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak stanowią przepisy art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika (art. 7 ust. 3 ustawy).

Zatem opodatkowaniu VAT podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych, z wyjątkiem przekazania towarów spełniających warunki do uznania je za prezenty o małej wartości lub próbki. Natomiast zużycie towarów podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy dokonywane jest na rzecz podmiotów i na cele wymienione w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy pod warunkiem dodatkowo przysługiwania prawa do odliczania podatku naliczonego.

Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego, to wszelkie przekazanie lub zużycie towarów bez wynagrodzenia (nieodpłatne przekazania), pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Z kolei, jak wynika z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Zatem opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych. Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia zastosowanie fikcji prawnej i objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony Wnioskodawca nie powinien opodatkowywać takiego nieodpłatnego świadczenia usług.

Zauważyć należy, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują.

Ponadto wskazać należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nieodpłatne świadczenie usług (inne niż wskazane w pkt 1) na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to czy podatnikowi przysługiwało, czy też nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wybudował dom jednorodzinny w zabudowie bliźniaczej. Do czasu sprzedaży tej nieruchomości Zainteresowany planuje nieodpłatnie udostępnić ww. nieruchomość na swoją rzecz i jego rodziny.

Treść powołanych wyżej przepisów wskazuje, że aby uznać dane świadczenie za opodatkowane podatkiem VAT musi ono być odpłatne, w myśl art. 8 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, bądź też nieodpłatne, ale spełniające warunki wynikające z art. 8 ust. 2 ustawy.

Przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy zawęża się wyłącznie do tych spośród usług nieodpłatnych, które spełniają dwa warunki w nim wymienione. Po pierwsze dotyczy tylko użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, a po drugie tylko tych sytuacji, w których podatnikowi przysługiwało prawo obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zapłaconego przy nabyciu przedmiotowych towarów. Innymi słowy przepis powyższy znajduje zastosowanie jedynie do tych usług nieodpłatnych, wskazanych w art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy, które służą celom innym niż działalność gospodarcza podatnika, a podatnikowi przysługiwało w związku z nimi prawo do odliczenia podatku naliczonego. Jeśli któryś z wymienionych warunków nie jest spełniony, nie może być mowy o potraktowaniu usługi świadczonej nieodpłatnie jako usługi odpłatnej.

Z treści wniosku nie wynika, aby użyczenie domu jednorodzinnego odbywało się w związku z działalnością gospodarczą. W rozpatrywanej sprawie niewątpliwie mamy do czynienia z sytuacją użycia towaru (nieruchomości) stanowiącego część przedsiębiorstwa Zainteresowanego do celów innych niż działalność gospodarcza, tj. do celów osobistych Wnioskodawcy i Jego rodziny. Od zakupów związanych z budową domu jednorodzinnego Zainteresowanemu przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z uwagi na powyższe zostały wypełnione przesłanki określone w art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy i opisana czynność nieodpłatnego użyczenia domu jednorodzinnego na rzecz Wnioskodawcy i Jego rodziny, stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać na wyrok TSUE z dnia 18 lipca 2013 r. w sprawach połączonych C-210/11 i C-211/11, dotyczących prawa do odliczenia podatku w związku z częściowym udostępnieniem dóbr inwestycyjnych należących do osób prawnych do prywatnych celów ich zarządców. Jak wynika z treści pkt 23-27 tego orzeczenia: „Z art. 6 ust. 2 akapit pierwszy lit. a) i art. 11 część A ust. 1 lit. c) szóstej dyrektywy wynika, że jeżeli ze składnikiem majątku przedsiębiorstwa wiąże się prawo do pełnego lub częściowego odliczenia naliczonego podatku VAT, to jego wykorzystywanie do celów prywatnych podatnika lub jego personelu lub do celów innych niż związane z działalnością przedsiębiorstwa jest uważane za odpłatne świadczenie usług i jest opodatkowane na podstawie kwoty wydatków poniesionych na wykonanie rzeczonych usług (zob. podobnie ww. wyroki w sprawie Lennartz, pkt 26; w sprawie Seeling, pkt 42).

Podatnik, który zdecydował się zaliczyć cały budynek do składników majątku swojego przedsiębiorstwa i który wykorzystuje następnie ten budynek w części do swych prywatnych celów lub do celów prywatnych jego personelu, ma po pierwsze, prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od całości wydatków związanych z budową rzeczonego budynku, oraz po drugie, związany z tym obowiązek zapłaty podatku VAT od wydatków związanych z tymże wykorzystaniem na cele prywatne.

Co się tyczy łącznego stosowania art. 6 ust. 2 akapit pierwszy lit. a) i art. 13 część B lit. b) szóstej dyrektywy w przypadku wykorzystywania do celów prywatnych podatnika lub jego personelu części budynku przekazanego w całości na rzecz prowadzonego przezeń przedsiębiorstwa, Trybunał orzekł, że te przepisy stoją na przeszkodzie przepisom krajowym, które w sytuacji gdy nie zostały spełnione przesłanki dzierżawy lub najmu nieruchomości w rozumieniu tego art. 13 część B lit. b), traktują jako świadczenie usług zwolnione z podatku VAT na podstawie tego ostatniego przepisu wykorzystywanie dla potrzeb prywatnych pracowników podatnika będącego osobą prawną części budynku przez tego podatnika wzniesionego lub posiadanego na podstawie prawa rzeczowego do nieruchomości, w wypadku gdy z nieruchomością tą wiąże się prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Seeling, pkt 56; wyrok z dnia 29 marca 2012 r. w sprawie C-436/10 BLM, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 31).

W rezultacie aby doszło do najmu nieruchomości w rozumieniu art. 13 część B lit. b) szóstej dyrektywy, konieczne jest spełnienie wszystkich przesłanek związanych z tą transakcją, to znaczy właściciel nieruchomości musi przyznać najemcy w zamian za zapłatę czynszu i na umówiony czas prawo do zajmowania nieruchomości z wyłączeniem innych osób (wyroki z dnia 9 października 2001 r. w sprawie C-409/98 Mirror Group, Rec. s. I-7175, pkt 31; w sprawie C-108/99 Cantor Fitzgerald International, Rec. s. I-7257, pkt 21; a także ww. wyrok w sprawie Seeling, pkt 49).

Artykuł 13 część B lit. b) szóstej dyrektywy stanowi odstępstwo od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika, a zatem należy go interpretować w sposób ścisły. W braku jednej z przesłanek wymienionych w poprzednim punkcie przepis ten nie może być stosowany w drodze analogii, z uwagi na fakt, że wykorzystanie do celów prywatnych w charakterze lokalu mieszkalnego nieruchomości należącej do przedsiębiorstwa jest najbardziej zbliżone, z punktu widzenia ostatecznego wykorzystania, do najmu w rozumieniu tego przepisu (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Seeling, pkt 44, 45)”.

Jak wynika z treści tych orzeczeń TSUE, nie sposób uznać, że udostępnienie części należącej do osoby prawnej nieruchomości do celów prywatnych osoby, która zarządza tą osobą prawną (w sytuacji, gdy nie wymaga się w charakterze wynagrodzenia za użytkowanie tej nieruchomości od korzystających z tego osób zapłaty czynszu w pieniądzu), stanowi zwolniony od podatku najem nieruchomości w rozumieniu przepisów dyrektywy. Bez znaczenia pozostaje tu fakt, czy udostępnienie to ma bezpośredni związek, bądź też nie ma bezpośredniego związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Ponadto zgodnie z orzecznictwem TSUE, w przypadku wykorzystywania dobra inwestycyjnego do celów zarówno zawodowych, jak i prywatnych, podatnik ma, na potrzeby podatku VAT, możliwość dokonania wyboru, czy zaliczyć to dobro w całości do aktywów swojego przedsiębiorstwa, czy pozostawić całość w ramach majątku prywatnego, wyłączając je tym samym z systemu podatku VAT, czy też zaliczyć je do aktywów przedsiębiorstwa jedynie w zakresie wynikającym z rzeczywistego wykorzystania do celów zawodowych. Za wykorzystywanie mieszane można uznać także naprzemienne wykorzystywanie: wyłącznie do celów prywatnych, a potem wyłącznie do celów zawodowych, pod warunkiem, że dobro inwestycyjne zostanie w chwili jego nabycia zaliczone do majątku przedsiębiorstwa. Jeżeli podatnik zdecyduje się traktować dobra inwestycyjne wykorzystywane jednocześnie do celów zawodowych i celów prywatnych jako dobra nalężące do przedsiębiorstwa, to podatek VAT naliczony przy nabyciu lub wytworzeniu tych dóbr podlega co do zasady całkowicie i bezpośrednio odliczeniu. Dotyczy to nie tylko podatku naliczonego przy kupnie gotowego dobra, lecz – także co ma szczególne znaczenie w przypadku budynków – podatku, którego obowiązek zapłaty powstaje w związku z wytworzeniem dobra, np. za nabycie materiałów budowlanych lub uzyskanie usług budowlanych. W takiej sytuacji kwestie przyporządkowania dobra i jego wykorzystania odnoszą się w sposób nieodzowny do wytworzonego dobra, a nie do świadczeń, z których skorzystano w celu jego wytworzenia. Jeżeli jednak opodatkowanie prywatnego używania nie jest możliwe, nie można przyznać w tym zakresie, mimo całkowitego przyporządkowania dobra inwestycyjnego, odliczenia podatku naliczonego.

Ponieważ jednak korzystanie dla potrzeb prywatnych przez podatnika lub jego pracowników lub do celów innych niż związane z jego działalnością zostało zrównane z czynnością opodatkowaną na podstawie przepisów dyrektywy 2006/112/WE, podatnik, który zdecydował się zaliczyć całość dobra do aktywów swojego przedsiębiorstwa (z czym wiąże się powstanie prawa do pełnego lub częściowego odliczenia naliczonego podatku VAT) i który wykorzystuje to dobro w części do celów prywatnych, ma obowiązek zapłaty podatku VAT od sumy wydatków związanych z tymże wykorzystaniem, który to obowiązek odpowiada prawu do odliczenia podatku VAT naliczonego od całości wydatków związanych z nabyciem lub wytworzeniem tego dobra inwestycyjnego. Zatem podatnik, który zdecydował się zaliczyć dane dobro do aktywów swojego przedsiębiorstwa i który wykorzystuje to dobro w części do celów prywatnych ma, po pierwsze, prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od całości wydatków związanych z nabyciem (wytworzeniem) tego dobra oraz po drugie, związany z tym obowiązek zapłaty podatku VAT od wydatków związanych z tymże wykorzystaniem.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, na podstawie obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Na mocy art. 41 ust. 13 ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Mając na uwadze powyższe rozważania tut. Organ zauważa, że usługi nieodpłatnego udostępnienia (użyczenia) nieruchomości przez Wnioskodawcę na własną rzecz i Jego rodziny (która to czynność, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy, będzie stanowiła odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług), nie można uznać za usługę zrównaną z wynajmem, bowiem Zainteresowany nie może sam sobie wynająć nieruchomości i jako osoba fizyczna wystąpić zarówno w roli wynajmującego, jak i najemcy. Ponadto nie występuje tutaj kwestia wynagrodzenia za udostępnienie nieruchomości. W konsekwencji usługi tej, polegającej na nieodpłatnym udostępnieniu domu jednorodzinnego na rzecz Zainteresowanego i Jego rodziny, nie można potraktować jako wynajem i zastosować zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Zatem w tej części czynność ta będzie opodatkowana przy zastosowaniu odpowiedniej stawki podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, nieodpłatne udostępnienie domu jednorodzinnego na rzecz Wnioskodawcy, Jego rodziców i rodzeństwa, na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i nie korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Skutkiem czego czynność ta będzie opodatkowana przy zastosowaniu odpowiedniej stawki podatku.

Na podstawie powołanych wyżej przepisów należy stwierdzić, że podatnik jest zobowiązany, co do zasady, dokonać korekty podatku naliczonego w sytuacji, gdy zmienia się przeznaczenie środków trwałych (np. ze związanych z czynnościami opodatkowanymi na związane z czynnościami zwolnionymi od podatku), wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych nabywcy.

Analiza ww. przepisów jednoznacznie wskazuje, że w przypadku zmiany przeznaczenia środka trwałego, tj. zarówno w sytuacji, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, jak również w sytuacji, gdy nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi, podatnik jest obowiązany dokonać korekty podatku.

Jak wynika z treści wniosku w niniejszej sprawie Wnioskodawca w ramach prowadzonej przez siebie działalności wybudował dom jednorodzinny i początkowo planował wykorzystywać ten budynek tylko do czynności opodatkowanych – sprzedaż nieruchomości, w związku z czym odliczył cały podatek naliczony. W przypadku, gdy do końca listopada 2014 r. Zainteresowany nie dokona sprzedaży tej nieruchomości, zamierza wykorzystywać ten budynek na własne cele mieszkaniowe. Jednakże należy wskazać, że – wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy – w analizowanym przypadku nieodpłatnego udostepnienia nieruchomości na własne cele mieszkaniowe nie dojdzie do zmiany przeznaczenia budynku. Jak bowiem wskazał tut. Organ powyżej nieodpłatne udostępnienie domu jednorodzinnego na rzecz Wnioskodawcy, Jego rodziców i rodzeństwa będzie opodatkowane przy zastosowaniu odpowiedniej stawki podatku.

Zatem skoro w niniejszej sprawie nie dojdzie do zmiany przeznaczenia budynku (bowiem nadal będzie on wykorzystywany wyłącznie do czynności opodatkowanych), nie ma konieczności dokonania korekty na podstawie art. 91 ust. 7 i ust. 7a ustawy.

W konsekwencji, w przypadku podatku naliczonego dotyczącego wydatków związanych z wybudowaniem budynku, tj. związanych w dalszym ciągu wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi, Wnioskodawca nie powinien dokonywać korekty odliczonego podatku od towarów i usług.

Podsumowując, w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie należy dokonać żadnej korekty odliczonego VAT (ani korekty w okresie 10 lat, jak również korekty jednorazowej w deklaracji podatkowej za okres, w którym nastąpiła – zdaniem Wnioskodawcy – zmiana przeznaczenia).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.