Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-1216/14/KT
z 4 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2014 r. (data wpływu 9 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży autobusu wykorzystywanego do dowozu uczniów do szkół gminnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży autobusu wykorzystywanego do dowozu uczniów do szkół gminnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina B. (dalej: Gmina) ma zamiar dokonać sprzedaży autobusu będącego jej własnością, jako podmiotu posiadającego osobowość prawną. Z uwagi na obowiązujące przepisy prawne w zakresie rejestracji pojazdów, w dowodzie rejestracyjnym widnieje oznaczenie, jako właściciela, organu obsługującego Gminę, tj. Urzędu Gminy, jednakże w myśl przepisów prawa obowiązujących w zakresie własności, właścicielem jest Gmina. Wskazany autobus wykorzystywany był do dowozu uczniów szkół gminnych, będącego zadaniem Gminy w myśl art. 17 ust 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r., Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.). Gminie, ani jednostce wchodzącej w skład Gminy, jako jednostce podległej, nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu autobusu, z uwagi na niewykorzystywanie ww. składnika do sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Zdarzenie przyszłe, w postaci dokonania czynności sprzedaży autobusu, nie jest także dokonywane na podstawie umowy cywilnoprawnej, dokonanie tej czynności jest potwierdzone umową sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym zakresie Gmina działa w charakterze władzy publicznej, a jej czynności w ogóle nie podlegają opodatkowaniu − zatem w przypadku transakcji sprzedaży składnika majątkowego Gminy wykorzystywanego wyłącznie do dokonywania czynności, o której mowa w art. 17 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty, można zastosować wyłączenie wymienione w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług lub zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, jako że działalność, o której mowa w art. 17 ust 3 pkt 1 ustawy korzystała przed dniem 1 stycznia 2014 r. ze zwolnienia na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia wykonawczego do ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, naturalne odtwarzanie zużytego majątku, a dokładnie gospodarowanie jego mieniem mieści się m.in. w zakresie realizacji zadań nałożonych przepisami prawa, dla których realizacji został powołany. Jednostki samorządu terytorialnego działają w charakterze władzy publicznej i w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane, w ogóle nie podlegają opodatkowaniu, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, takich jak np. dostarczania wody, czy ścieków mieszkańcom gminy. Można domniemać, że organy publiczne są zasadniczo wyłączone spod zakresu podmiotowego podatku od towarów i usług, natomiast podatnikami mogą być tylko wówczas, gdy ich czynności mogą prowadzić do istotnego naruszenia warunków konkurencji i podejmują działania inne, niż wymienione w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Przemawia za tym również fakt, że zmieniając zapis art. 15 ust. 6 ustawy, usunięto zapisy § 13 ust. 1 pkt 12 obowiązującego przed dniem 1 stycznia 2014 r. rozporządzenia wykonawczego do ustawy o podatku od towarów i usług.

Uzasadnienie.

Uregulowania „nowej” ustawy o podatku od towarów i usług − zgodnie z przepisami dyrektywy VAT z 2006 r. − zawierają jednoznaczne regulacje dotyczące organów publicznych, jako podatników podatku od towarów i usług. Zgodnie bowiem z przepisem art. 15 ust. 6 tej ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W poprzedniej ustawie z 1993 r., brak było wprost tego rodzaju regulacji, jednak usługi związane z wypełnianiem ustawowych zadań uznane były za czynności zwolnione od podatku. „Nowa” ustawa − zgodnie z wymogami dyrektywy VAT z 2006 r. − porządkuje powyższą sytuację. Organy oraz urzędy publiczne nie są bowiem uznawane za podatników w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane. Tak więc załatwianie przez te organy tzw. spraw urzędowych nie podlega, co do zasady, podatkowi podatku od towarów i usług, gdyż wówczas podmioty te nie działają jako podatnicy. Z powyższej definicji wynika zatem, że organy oraz urzędy administracji publicznej działają w charakterze podatników wówczas, gdy:

1. wykonują czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach ich zadań;
2. wykonują czynności mieszczące się w ramach ich zadań, ale czynią to na podstawie umów cywilnoprawnych.

W wyroku z dnia 27 lutego 2007 r. (sygn.. akt III SA/Wa 4312/06, M. Pod. 2007, nr 4, s. 41) WSA w Warszawie zauważył, że: „kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika VAT jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne lub bardzo zbliżone czynności bądź transakcje mogą być dokonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców).” Jako organ administracji występują organy administracji samorządowej oraz urzędy gminy. W wyroku z dnia 15 września 2005 r. (sygn. akt I SA/Ol 278/05, LEX nr 856659) WSA w Olsztynie stwierdził, że: „Przez organy władzy publicznej należy rozumieć organy rządowej administracji centralnej, administracji terenowej (zarówno zespolonej, jak i niezespolonej) oraz organy administracji samorządowej.” W orzecznictwie sądowym można obecnie zaobserwować tendencję do uznawania za organy władzy publicznej także samych jednostek samorządu terytorialnego (zob. teza 40). Organ publiczny, wykonując swoje ustawowe zadania, działa właśnie w takim charakterze.

Z kolei art. 13 ust. 1 dyrektywy VAT z 2006 r. stanowi o wyłączeniu z grona podatników VAT krajowych, regionalnych i lokalnych organów władzy oraz innych podmiotów prawa publicznego w związku z czynnościami, których dokonują jako organy władzy publicznej. Należy zauważyć, że VI dyrektywa w art. 4 ust. 5 akapit trzeci w związku z załącznikiem D, nakazuje państwom członkowskim uznawanie organów administracji publicznej zawsze za podatników (chyba że działalność ta jest wykonywana na małą skalę). Podobne regulacje zawarte są w art. 13 ust. 1 zdanie trzecie dyrektywy VAT z 2006 r. w związku z załącznikiem I do tej dyrektywy. Dotyczy to wykonywania określonych czynności. W polskiej ustawie brak jest tego rodzaju regulacji. Należy jednak zauważyć, że także niektóre inne państwa członkowskie nie wypełniły w całości obowiązków wynikających z tej regulacji.

Powyższe przepisy − wyłączające organy władzy publicznej z grona podatników − do dnia 31 grudnia 2013 r. uzupełniał przepis § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia wykonawczego do ustawy o podatku od towarów i usług. Dotyczył on zwolnienia od podatku określonych czynności wykonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego. Zgodnie bowiem z powołanym przepisem, od podatku wolne były czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jednostki samorządu terytorialnego niewątpliwie mieszczą się w pojęciu władzy publicznej określonej w dyrektywie. Ich czynności − związane z wykonywaniem zadań publicznych − powinny być wyłączone z systemu podatku od towarów i usług. Wprowadzone zwolnienie łagodził skutki luki w ustawie. Tymczasem zwolnienie (zwłaszcza przedmiotowe) ma przecież nieco inne skutki, niż całkowite wyłączenie podmiotu z systemu podatku od towarów i usług.

Od dnia 1 stycznia 2014 r. przepisy wykonawcze nie przewidują już zwolnienia od podatku dla czynności związanych z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywanych w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W związku z licznymi zmianami wprowadzonymi do ustawy w 2014 r., zmianie uległ również art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy i podatnik może skorzystać ze zwolnienia dla dostawy towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do odliczenia podatku od towarów i usług. W tym przepisie nie ma już mowy o towarach używanych, co jest konsekwencją uchylenia art. 43 ust. 2 ustawy. W rezultacie ww. zmiany, w przypadku sprzedaży składników majątku, skorzystać ze zwolnienia mogą podmioty wykorzystujące sprzedawany składnik majątkowy jedynie na cele związane z działalnością zwolnioną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z art. 41 ust. 1 ustawy wynika, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2−12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z ust. 1 pkt 2 tego artykułu, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do zwolnienia od podatku przysługuje wówczas, gdy łącznie są spełnione przesłanki w nim określone, a mianowicie:

• towar mający być przedmiotem dostawy służył wyłącznie wykonywaniu czynności zwolnionych od podatku,
• przy nabyciu towaru nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Wśród czynności podlegających podatkowi od towarów i usług wyróżnić należy czynności zwolnione od podatku i czynności opodatkowane tym podatkiem. Do tych drugich zastosować należy właściwą stawkę podatku, stosowaną dla danej czynności opodatkowanej.

Jednakże czynności niepodlegające opodatkowaniu odróżnić należy od czynności zwolnionych od podatku. Poprzez zwolnienie rozumieć należy sytuację, w której do czynności z reguły opodatkowanej (posiadającej określoną stawkę podatku) zastosowanie znajdzie brak obowiązku opodatkowania, tj. dana czynność skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego, co jednak nie prowadzi do powstania zobowiązania podatkowego. Czynności nieopodatkowane zaś to takie czynności, które nie są w ogóle objęte przedmiotem opodatkowania i względem których nie występuje obowiązek podatkowy.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do ust. 2 tego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to pozostaje w zgodzie z art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1, z późn. zm.), który stwierdza, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

• dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,
• odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.

Wyłączenie z grona podatników organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.

Należy zaznaczyć, że takie pojęcia jak „organ władzy publicznej”, czy „urzędy obsługujące te organy” nie zostały zdefiniowane w ustawie o podatku od towarów i usług. Choć w wielu aktach normatywnych ustawodawca posługuje się pojęciem „władza publiczna”, czy „organy władzy publicznej”, to jednocześnie nigdzie nie definiuje tych pojęć. Najbardziej precyzyjne w tym względzie są regulacje zawarte w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 885, z późn. zm.).

Przepisy ustawy o finansach publicznych jednoznacznie rozdzielają organy władzy publicznej od innych jednostek sektora finansów publicznych, w tym samorządowych osób prawnych utworzonych na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, instytutów badawczych, banków i spółek prawa handlowego (art. 9 pkt 14 tej ustawy).

Z brzmienia pkt 1 cyt. artykułu wynika, że organy władzy publicznej tworzą organy władzy rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa oraz sądy i trybunał.

Powołany przepis art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, jak i cyt. przepis art. 13 ust. 1 Dyrektywy, wyłączają z opodatkowania organy podlegające prawu publicznemu, jeżeli prowadzą daną działalność jako organy publiczne, nawet wtedy, gdy pobierają z tytułu tej działalności wynagrodzenie. Czynności, w których organy te uczestniczą jako organy publiczne, to określone prawem czynności wykonywane w interesie publicznym. Zatem czynności, w stosunku do których organy publiczne nie są traktowane jako podatnicy, to czynności wykonywane przez nie w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, a także czynności, do których wykonywania są uprawnione wyłącznie organy publiczne.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, należy stwierdzić, że organy oraz urzędy publiczne są uznawane za podatników. Dotyczy to jednakże tylko tej sfery, w której faktycznie występuje konsumpcja oraz gdzie podmioty te mogą konkurować z podmiotami prawa prywatnego.

Kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika podatku od towarów i usług jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne czynności lub bardzo zbliżone czynności bądź też transakcje mogą być wykonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594, z późn. zm.) do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. We wskazanym artykule wymieniono także jakie sprawy obejmują zadania własne gminy.

Na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), sieć publicznych szkół powinna być zorganizowana w sposób umożliwiający wszystkim dzieciom spełnianie obowiązku szkolnego, z uwzględnieniem ust. 2.

Zgodnie z ust. 3 pkt 1 tego artykułu, jeżeli droga dziecka z domu do szkoły, w której obwodzie dziecko mieszka przekracza odległości wymienione w ust. 2, obowiązkiem gminy jest zapewnienie bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu dziecka albo zwrot kosztów przejazdu dziecka środkami komunikacji publicznej, jeżeli dowożenie zapewniają rodzice, a do ukończenia przez dziecko 7 lat − także zwrot kosztów przejazdu opiekuna dziecka środkami komunikacji publicznej.

Należy zwrócić uwagę na postanowienie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 20 marca 2014 r. w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym orzekł, że: „dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez gminą Wrocław, o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy.”

Biorąc pod uwagę powyższe postanowienie, należy każdorazowo badać, czy sprzedaż majątku gminnego podlega wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Należy pamiętać, że w każdym przypadku konieczna jest ocena spełniania przesłanek art. 9 i 13 dyrektywy 2006/112/WE Rady (odpowiednio art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług) w konkretnych okolicznościach faktycznych sprawy.

Z okoliczności niniejszej sprawy wynika, że składnik rzeczowy majątku ruchomego Gminy, tj. autobus, nie został nabyty na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług (był wykorzystywany do celów dowozu uczniów do szkół gminnych), a Gminie nie przysługiwało z tytułu jego nabycia prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że skoro przedmiotowy autobus (wykorzystywany do celów dowozu uczniów do szkół gminnych) był faktycznie użytkowany dla realizacji celów, które stanowią działalność publicznoprawną Gminy (pozostającą poza zakresem uregulowanym przepisami o podatku od towarów i usług), Gmina, przy jego planowanej sprzedaży nie będzie działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a tym samym sprzedaż tego autobusu nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Końcowo należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.