INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2011 r. (data wpływu 7 grudnia 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21 lutego 2012 r. (data wpływu 24 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 21 lutego 2012 r. (data wpływu 24 lutego 2012 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy oraz należną opłatę za wydanie interpretacji indywidualnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca do końca 2009 roku prowadził działalność gospodarczą głównie w zakresie:

• produkcji napojów alkoholowych destylowanych (wódek),
• produkcji alkoholu etylowego,
• sprzedaży hurtowej i detalicznej napojów alkoholowych.
  
  

Uwzględniając warunki rynkowe, od stycznia 2010 roku Spółka podjęła decyzję o czasowym wstrzymaniu produkcji napojów alkoholowych destylowanych. Do momentu podjęcia tej decyzji produkcja wódek odbywała się w budynku będącym własnością Spółki.

W budynku tym do dnia dzisiejszego funkcjonuje hurtownia, hotel oraz administracja, należące do Wnioskodawcy. Zarząd Spółki podejmuje nadal działania w celu wynajęcia niewykorzystanych pomieszczeń produkcyjnych lub wznowienia produkcji w nowych warunkach.

Do dnia dzisiejszego nie udało się skutecznie dokończyć negocjacji z potencjalnymi dzierżawcami, a ostatnio wznowiono rozmowy z inwestorami. Niemniej jednak przedmiotowe pomieszczenia wraz z całą infrastrukturą produkcyjną pozostają obecnie niewykorzystane.

Pomimo czasowego wstrzymania produkcji wódek Spółka ponosi koszty związane z utrzymaniem niedziałającej Wytwórni, tj.:

• amortyzacja budynku, budowli oraz maszyn i urządzeń,
• podatek od nieruchomości,
• ubezpieczenie majątku,
• konserwacja, dozór techniczny,
• energia elektryczna i ogrzewanie,
• monitoring,

które zostały uznane przez Spółkę – chyba niesłusznie – jako niestanowiące koszty uzyskania przychodu.

Ponadto, Spółka nie odlicza podatku naliczonego VAT z faktur dotyczących ww. kosztów, uznając je również jako koszty niestanowiące koszty uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, iż jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Budynek, w związku z którym Spółka ponosi przedmiotowe wydatki, w części dotyczącej produkcji napojów alkoholowych destylowanych, wykorzystywany był do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Zamiarem Spółki jest dalsze wykorzystywanie przedmiotowego budynku do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy pomimo czasowego wstrzymania działalności w zakresie produkcji wódek, podatek naliczony od faktur dotyczących kosztów związanych z utrzymaniem tej części budynku, budowli i urządzeń podlega odliczeniu...

Zdaniem Wnioskodawcy, zakwalifikowanie ww. kosztów jako koszty niestanowiące było błędne. W obliczu dzisiejszych negocjacji i rozmów o ewentualnym wznowieniu działalności w zakresie produkcji wódek oraz usługowego ich rozlewu Zainteresowany uznaje, że poniesione koszty służą bezspornie zabezpieczeniu przyszłych przychodów i powinny być kosztami podatkowymi. Spółka nie zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej, a tylko to powodowałoby konieczność wyłączenia w wyniku podatkowego kosztów amortyzacji majątku stanowiącego własność Spółki.

Spółka uważa, że przysługuje jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących ww. kosztów, gdyż koszty te są kosztami uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (…).

Według art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Powyższe wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Zasadę tę potwierdzają również przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą.

Do fundamentalnych cech podatku od wartości dodanej, wynikających z postanowień art. 1 Dyrektywy należy zaliczyć zasadę neutralności podatku dla podatników. Cechą podatku od wartości dodanej, wskazaną w art. 1 ust. 2 Dyrektywy, jest faktyczne obciążenie ciężarem podatku od wartości dodanej jedynie konsumpcji towarów i usług. Z treści tego przepisu należy wnioskować, że podatek ten nie powinien obciążać podmiotów biorących udział w obrocie towarami i usługami, niebędących ich ostatecznymi odbiorcami. Należy jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z postanowieniami art. 1, podatek powinien być naliczany na wszystkich stadiach obrotu, z etapem sprzedaży detalicznej włącznie. Mechanizmem zapewniającym obciążenie podatkiem wyłącznie ostatecznych odbiorców towarów i usług, przy jednoczesnym naliczaniu podatku na każdym etapie obrotu, jest wskazane w ust. 2 prawo do odliczenia od podatku należnego podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług. Ograniczenie prawa do odliczenia podatku przez podatnika, podobnie jak wszelkie odstępstwa od zasady powszechności opodatkowania, powinny mieć charakter wyjątkowy i mogą być wprowadzane jedynie na podstawie wyraźnych przepisów prawa. Szczegółowe zasady realizacji prawa do odliczenia podatku zawierają przepisy Tytułu X Dyrektywy, które należą bez wątpienia do najistotniejszych regulacji Dyrektywy VAT. Neutralność podatku od wartości dodanej dla podatnika wyraża się m.in. dążeniem do poszukiwania, wdrażania i ochrony rozwiązań legislacyjnych zapewniających stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika w cenie zakupywanych przez niego towarów i usług wykorzystywanych do celów działalności opodatkowanej nie będzie stanowić dla podatnika ostatecznego kosztu. Podatnik musi mieć zapewnioną możliwość odzyskania podatku naliczonego związanego ze swoją działalnością opodatkowaną. Wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku są traktowane w doktrynie wspólnego systemu VAT jako fundamentalne prawo podatnika, nie zaś jako jego przywilej.

Zgodnie z art. 168 Dyrektywy, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić:

1. VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika;
2. VAT należnego od transakcji uznanych za dostawy towarów i świadczenie usług zgodnie z art. 18 lit. a) i art. 27;
3. VAT należnego od wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. b) pkt (i);
4. VAT należnego od transakcji uznanych za wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów zgodnie z art. 21 i 22;
5. VAT należnego lub zapłaconego z tytułu importu towarów na terytorium tego państwa członkowskiego.

W tym miejscu należy podkreślić również, iż z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego w zasadzie nie może być ograniczone ani pod względem czasu, ani pod względem zakresu przedmiotowego. TSUE zwracał uwagę, iż właśnie zasada odliczenia podatku naliczonego zapewnia uzyskanie neutralności podatku. System odliczeń podatku oznacza całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od obciążeń z tytułu VAT zapłaconego lub należnego (do zapłaty) w prowadzonej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia, że jakakolwiek działalność gospodarcza, bez względu na jej cel oraz rezultat, o ile sama jest opodatkowana VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny. Pozwala to na zachowanie zasady potrącalności, która powinna być na gruncie ustawy o VAT rozumiana możliwie najszerzej. Oznacza to, że zawsze ma ona zastosowanie przy nabyciu towarów i usług dokonanym z zamiarem wykorzystania ich w działalności opodatkowanej.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar lub usługa ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas – po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych – odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

W każdym więc przypadku należy dokonać oceny, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było wykonywanie czynności opodatkowanych. Z ogólnie przyjętej definicji „zamiaru” wynika, że jest to projekt, plan czy intencja zrealizowania czegoś. Istotą zamiaru są intencje jakie przyświecają dokonywanym czynnościom, jak i cel, który dana osoba ma osiągnąć dokonując tych czynności.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca do końca 2009 roku prowadził działalność gospodarczą głównie w zakresie: produkcji napojów alkoholowych destylowanych (wódek), produkcji alkoholu etylowego, sprzedaży hurtowej i detalicznej napojów alkoholowych. Uwzględniając warunki rynkowe, od stycznia 2010 roku Spółka podjęła decyzję o czasowym wstrzymaniu produkcji napojów alkoholowych destylowanych. Do momentu podjęcia tej decyzji produkcja wódek odbywała się w budynku będącym własnością Spółki. W budynku tym do dnia dzisiejszego funkcjonuje hurtownia, hotel oraz administracja, należące do Wnioskodawcy. Zarząd Spółki podejmuje nadal działania w celu wynajęcia niewykorzystanych pomieszczeń produkcyjnych lub wznowienia produkcji w nowych warunkach. Do dnia dzisiejszego nie udało się skutecznie dokończyć negocjacji z potencjalnymi dzierżawcami, a ostatnio wznowiono rozmowy z inwestorami. Niemniej jednak przedmiotowe pomieszczenia wraz z całą infrastrukturą produkcyjną pozostają obecnie niewykorzystane. Pomimo czasowego wstrzymania produkcji wódek Spółka ponosi koszty związane z utrzymaniem niedziałającej Wytwórni, tj.: amortyzacja budynku, budowli oraz maszyn i urządzeń; podatek od nieruchomości; ubezpieczenie majątku; konserwacja, dozór techniczny; energia elektryczna i ogrzewanie; monitoring – które zostały uznane przez Spółkę jako niestanowiące koszty uzyskania przychodu. Ponadto, Spółka nie odlicza podatku naliczonego VAT z faktur dotyczących ww. kosztów, uznając je również jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Zainteresowany jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Budynek, w związku z którym Spółka ponosi przedmiotowe wydatki, w części dotyczącej produkcji napojów alkoholowych destylowanych, wykorzystywany był do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Zamiarem Spółki jest dalsze wykorzystywanie przedmiotowego budynku do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Wobec powyższego, pomimo czasowego wstrzymania działalności w zakresie produkcji wódek, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących kosztów związanych z utrzymaniem tej części budynku, budowli i urządzeń, ponieważ budynek, w związku z którym Spółka ponosi przedmiotowe wydatki, wykorzystywany był do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, a zamiarem Spółki jest dalsze wykorzystywanie przedmiotowego budynku do wykonywania czynności opodatkowanych tym podatkiem. Tym samym, spełnione są przesłanki wynikające z art. 86 ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów, w dniu 6 marca 2012 r. wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie Nr ILPB3/423-576/11-4/EK.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.