INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2012r. (data wpływu do tut. organu 30 kwietnia 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 lipca 2012r. (data wpływu 24 lipca 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku ewidencji na kasie rejestrującej usług cateringowych (podawania jedzenia i napoi, w tym napoi niskoprocentowych alkoholowych), gdzie środkiem płatniczym są bony lub karty prepaid - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku ewidencji na kasie rejestrującej usług cateringowych (podawania jedzenia i napoi, w tym napoi niskoprocentowych alkoholowych), gdzie środkiem płatniczym są bony lub karty prepaid.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 19 lipca 2012r. (data wpływu 24 lipca 2012r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organ z dnia 16 lipca 2012r. znak: IBPP3/443-423/12/AŚ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe):

Wnioskodawca jest organizatorem pikników rodzinnych, festiwali muzycznych oraz innych imprez masowych. Wnioskodawca sprzedaje na nich napoje alkoholowe niskoprocentowe oraz świadczy usługi cateringowe w postaci podawania jedzenia i napojów. Sprzedaż ta zazwyczaj odbywa się na podstawie bonów o różnej wartości pieniężnej, które stanowią środek płatniczy dla kupujących. Ta forma płatności została wprowadzona w celu usprawnienia sprzedaży, gdyż nie ma fizycznej możliwości obsługi gotówkowej pikniku, na który zaproszone zostało kilkaset osób. Po realizacji imprezy bony są wymieniane przez głównego organizatora na gotówkę pomniejszoną o prowizję dla Organizatora potwierdzoną fakturą VAT. Dział księgowości Wnioskodawcy po wpływie gotówki do kasy firmy i przeprowadzeniu inwentaryzacji towarów handlowych pozwalającej na dokładne określenie wielkości sprzedaży - wystawia fakturę wewnętrzną sprzedaży z podziałem na odpowiednie stawki podatku VAT, ewidencjonując w ten sposób osiągnięty przychód. W przypadku sprzedaży detalicznej gotówkowej (obrót pieniężny), cały przychód rejestrowany jest na kasach fiskalnych.

Ta procedura została wprowadzona na podstawie kilkukrotnych rozmów telefonicznych ze specjalistami z Krajowej Rady Podatkowej, odbywających się tuż przed każdą z Imprez, celem wykluczenia ewentualnych błędów podatkowych. Podczas ostatniej realizacji ww. usługi inspektor skarbowy zarzucił Wnioskodawcy nieprawidłowość, polegającą na nierejestrowaniu sprzedaży na kasach fiskalnych, gdzie środkiem płatniczym były bony, a nie pieniądz. Ponadto, ukarał Wnioskodawcę też mandatem.

W piśmie z dnia 19 lipca 2012r. uzupełniono wniosek o następujące informacje:

Wnioskodawca świadczy usługi polegające na organizacji pikników rodzinnych, festiwali czy też innych imprez masowych na rzecz Zleceniodawcy (głównego organizatora imprezy masowej).

Wnioskodawca zawiera umowy współpracy z głównym organizatorem imprezy masowej, w której uściślony jest rodzaj prowadzonej działalności na ww. imprezie. W głównej mierze są to usługi gastronomiczne/cateringowe w postaci podawania jedzenia i napojów. W nielicznych przypadkach w ramach takowych imprez Wnioskodawca realizuje również obsługę techniczną, aczkolwiek jest rozliczana na podstawie wystawianej faktury VAT na mocy odrębnych ustaleń.

Wnioskodawca nie jest emitentem bonów. Emitentem bonów jest główny organizator imprezy, który prowadzi sprzedaż bonów osobom fizycznym w wyznaczonych przez siebie punktach.

Bony są sprzedawane przez głównego organizatora imprezy masowej w wyznaczonych do tego punktach. Wnioskodawca nie zajmuje się ich dystrybucją.

Bony są sprzedawane przez głównego organizatora imprezy masowej w wyznaczonych do tego punktach. Wnioskodawca nie jest głównym organizatorem, w związku z czym nie posiada wiedzy w temacie otrzymywania prowizji od sprzedaży bonów przez głównego organizatora.

Główny organizator otrzymuje od Wnioskodawcy prowizje, zwaną w umowie wynagrodzeniem, a na fakturze od organizatora opłatą stoiskową.

Zapis w umowie brzmi: „Z tytułu najmu powierzchni, czytnika i pozostałych usług świadczonych na rzecz firmy (Wnioskodawcy), o których mowa w Umowie, firma (Wnioskodawca) zobowiązuje się do zapłaty na rzecz organizatora kwoty wynagrodzenia stanowiącej ...% wpływów brutto uzyskanych z prowadzenia tej działalności w czasie imprezy w wyniku realizacji bonów i pre-paidowych kart festiwalowych. Wysokość wpływów ustalana jest na podstawie łącznej wartości bonów przekazanych organizatorowi zgodnie z zapisami umowy, (punkt 2.3. załączonego wzoru umowy), oraz łącznej wartości transakcji przeprowadzonych przy użyciu czytnika zgodnie z umową (punkt 2.6. załączonego wzoru umowy).

Bony są nabywane indywidualnie przez uczestników imprezy (osoby fizycznie) w wyznaczonych do tego punktach

Impreza nie jest organizowana dla określonego kręgu ludzi jest poniekąd ogólnodostępna, aczkolwiek biletowaną, w związku z tym wstęp na nią jest ograniczony do ilości biletów, które sprzedaje główny organizator w wyznaczonych przez siebie punktach sprzedaży.

Bony uprawniają uczestników do zakupu jedzenia i napojów wyłącznie w trakcie konkretnej imprezy, tj. w określonym miejscu i czasie.

Nie są to bony uprawniające wyłącznie do zakupu jedzenia (czy jest określony rodzaj jedzenia), i bony uprawniające do zakupu napojów (czy są określone rodzaje napojów). Za bony można nabyć jakiekolwiek jedzenie i napoje serwowane w ramach organizowanej imprezy, jak i również gadżety typu: bransoletki, smycze, koszulki, itp.

Wnioskodawca wskazał, iż symbol PKWiU dla świadczonych usług/sprzedawanych towarów właściwy dla wykonywanych czynności, obowiązującego dla celów VAT od 1 stycznia 2011r., a określonego zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008r. s sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.) to PKWiU 56.21.19 - Usługi przygotowywania/dostarczania żywności dla pozostałych odbiorców zewnętrznych (katering).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (pytanie ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 19 lipca 2012r.):

Czy biorąc pod uwagę stan faktyczny, opisywany przez Wnioskodawcę, świadczone usługi cateringowe (podawanie jedzenia i napoi, w tym napoi niskoprocentowych alkoholowych), gdzie środkiem płatniczym są bony lub karty prepaid, a nie pieniądz, Firma jest zobowiązana fiskalizować na kasach rejestrujących...

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie przedstawione w piśmie z dnia 19 lipca 2012r.), świadczone usługi na imprezach masowych, gdzie środkiem płatniczym są bony lub karty prepaid, a Wnioskodawca jest jedynie jednym z wielu podwykonawców, a nie głównym organizatorem, nie muszą być rejestrowane na kasach fiskalnych. Sprzedane usługi, według Wnioskodawcy, mogą zostać rozliczone fakturami wewnętrznymi sprzedaży VAT, z podziałem na odpowiednie stawki VAT (w zależności od sprzedanego, w ramach usług cateringowych, towaru).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie niniejszej interpretacji należy zaznaczyć, że rozstrzyga ona w zakresie obowiązku ewidencji na kasie rejestrującej usług cateringowych (podawania jedzenia i napoi, w tym napoi niskoprocentowych alkoholowych), gdzie środkiem płatniczym są bony lub karty prepaid, gdyż tylko tej kwestii dotyczy pytanie Wnioskodawcy. Niniejsza interpretacja nie rozstrzyga natomiast w zakresie dokumentowania ww. usług fakturami wewnętrznymi sprzedaży VAT, gdyż pomimo wezwania tut. organu z dnia 16 lipca 2012r. Wnioskodawca nie zdał pytania w tym zakresie.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Art. 111 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że podatnicy, dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Przy czym w myśl postanowień art. 111 ust. 4 ww. ustawy podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Wskazać należy, że kasy rejestrujące stanowią szczególną formę dokumentacji i ewidencji obrotu na potrzeby rozliczenia podatku VAT. Obowiązek ewidencji obrotu za pomocą kasy rejestrującej dotyczy ściśle określonej grupy podatników tj. tych, którzy dokonują czynności opodatkowanych na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Do stosowania celem ewidencjonowania obrotu przy użyciu kas rejestrujących zobowiązani są podatnicy dokonujący sprzedaży (zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 22 ustawy o VAT), na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej rolników ryczałtowych.

Podkreślenia wymaga, iż dla objęcia podatnika hipotezą normy prawnej zawartej w art. 111 ust. 1 nie jest istotne to, co jest przedmiotem transakcji, ani też cel dokonywanego zakupu – kluczowy jest wyłącznie status nabywcy towaru bądź usługi, będącego lub nie osobą prowadzącą działalność gospodarczą lub rolnikiem ryczałtowym.

Wskazać wypada, że przepisy art. 111 ustawy o VAT nakładają na podatników prowadzących sprzedaż na rzecz wymienionych w nim kategorii osób obowiązek prowadzenia ewidencji tokowej sprzedaży za pomocą kasy. W takim przypadku nie ma znaczenia, czy podatnik wystawił fakturę na daną sprzedaż, czy też nie – sprzedaż na rzecz tych podmiotów powinna zawsze zostać udokumentowana poprzez zarejestrowanie jej w kasie rejestrującej, nawet jeżeli osobie fizycznej podatnik na jej żądanie wystawił fakturę VAT.

Stosownie do wspomnianego powyżej art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z zapisem art. 19 ust. 1 obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust 2—21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Podstawą opodatkowania w myśl art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2—21, art. 30—32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zagadnieniem będącym przedmiotem złożonego wniosku jest obowiązek ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej obrotu ze sprzedaży dokonywanej w trakcie trwania imprezy masowej organizowanej przez kontrahenta Wnioskodawcy za którą należność regulowana jest bonem pieniężnym lub kartą prepaid (kartą festiwalową), a nie pieniądzem.

Analiza sprawy wskazuje, że Wnioskodawca zawiera z organizatorami imprez masowych umowy na mocy których zostaje mu wynajęta powierzchnia na której prowadzona jest przez niego działalności w trakcie trwania imprezy. W umowach Wnioskodawca zobowiązuje się do zapłaty na rzecz organizatora imprezy kwoty wynagrodzenia stanowiącej określony % wpływów brutto uzyskanych z prowadzenia działalności w czasie imprezy w wyniku realizacji bonów i pre-paidowych kart festiwalowych. Emitentem i dystrybutorem bonów i kart jest organizator główny imprezy masowej (kontrahent Wnioskodawcy), on zajmuje się sprzedażą bonów w wyznaczonych do tego punktach. Bony nabywane są indywidualnie przez uczestników imprezy (osoby fizyczne). Bony uprawniają uczestników do zakupu jedzenia i napojów wyłącznie w trakcie konkretnej imprezy – w określonym miejscu i czasie. Bony nie uprawniają wyłącznie do zakupu ściśle określonego jedzenia i napojów, można za nie nabyć jakiekolwiek jedzenie i napoje serwowane w ramach imprezy, jak również gadżety typu: bransoletki, smycze, koszulki itp. Sprzedaż odbywa się na podstawie bonów o różnej wartości pieniężnej, które stanowią środek płatniczy dla kupujących. Wnioskodawca wskazał, że forma ta została wprowadzona w celu usprawnienia sprzedaży, gdyż nie ma fizycznej możliwości obsługi gotówkowej na pikniku, w którym uczestnicy kilkaset osób. Po zakończeniu imprezy bony wymieniane są przez głównego organizatora (kontrahenta Wnioskodawcy) na gotówkę pomniejszoną o przysługującą mu prowizję (zwaną przez Wnioskodawcę wynagrodzeniem, a przez organizatora opłatą stoiskową), potwierdzoną fakturą VAT. Przedmiotem sprzedaży ma rzecz uczestnika imprezy masowej – osoby fizycznej jest jak wskazał Wnioskodawca jedzenie oraz napoje w tym napoje niskoprocentowe alkoholowe.

Jak wynika z przytoczonego wyżej przepisu art. 111 ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek ewidencji za pomocą kasy rejestrującej obrotu z tytułu realizowanej sprzedaży dotyczy podatników, którzy dokonują czynności opodatkowanych na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Z opisu sprawy jednoznacznie wynika, iż Wnioskodawca podczas imprezy masowej prowadzi działalność we własnym imieniu i na własny rachunek, dokonując na rzecz uczestników imprezy (osób fizycznych) dostawy towarów, jednocześnie umożliwiając tym uczestnikom regulowanie należności za swoje towary bez materialnych znaków pieniężnych tj. za pomocą karty prepaid lub bonu pieniężnego, którego emitentem jest organizator główny imprezy.

Wskazać w tym miejscy należy, iż przepisy w zakresie podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia bonu lub karty prepaid. Słownik języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994r., s. 60) definiuje „bon” jako „dowód uprawniający do otrzymania w oznaczonym terminie wartości lub usługi wymienionej w dowodzie”.

Tym samym bon pieniężny jest dokumentem uprawniającym jego okaziciela do otrzymania towaru lub usługi o wartości określonej w bonie.

Zatem realizacja bonu, czyli faktyczne nabycie towaru lub usługi, skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego u sprzedawcy z tytułu dokonanej przez niego dostawy towaru lub świadczenia usługi na rzecz nabywcy (posiadacza bonu).

Analogiczna sytuacja występuje w przypadku realizacja karty prepaid, czyli fizyczne wydanie zakupionego towaru klientowi regulującemu zapłatę za towar ww. kartą, będzie stanowiło czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W ocenie tut. Organu zamiana sposobu zapłaty za towar nabywany prze uczestnika imprezy masowej (jak wskazał Wnioskodawca osobę fizyczną) tj. rezygnacja z obrotu pieniężnego na poczet bonów pieniężnych oraz kart prepaid, nie zmienia charakteru realizowanej czynności. Dalszym ciągu dochodzi do sprzedaży napojów (w tym niskoalkoholowych) i jedzenia na rzecz uczestnika imprezy (osoby fizycznej). Powyższe nie prowadzi do wyłączenia z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej, kwot obrotu oraz podatku należnego ze sprzedaży dokonywanej na rzecz osób fizycznych – uczestników imprezy masowej, bon (karta prepaid) pełni w tej transakcji tylko rolę zapłaty.

Dodatkowo należy w tym miejscu przywołać przepis § 4 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 lipca 2010r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2010 r. Nr 138, poz. 930), zgodnie z którym zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania określonego w § 2 i § 3 nie stosuje się bez względu na wysokość osiąganych obrotów, przy dostawie wyrobów tytoniowych (PKWiU 12.00), napojów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,2% oraz napojów alkoholowych będących mieszaniną piwa i napojów bezalkoholowych, w których zawartość alkoholu przekracza 0,5%, bez względu na symbol PKWiU, z wyjątkiem dostaw towarów, o których mowa w poz. 42 załącznika do rozporządzenia. Wyłącznie to nie ma do Wnioskodawcy zastosowania.

Podsumowując stwierdzić należy, iż realizacja bonu (karty), czyli fizyczne nabycie towaru przez klienta – uczestnika imprezy masowej, regulującego zapłatę poprzez wręczenie bonu (karty), jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Ponad wszelka wątpliwość dochodzi wtedy do dostawy towaru na rzecz uczestnika imprezy masowej. Wydanie towarów za bony (środki zgromadzone na karcie prepeid) podlega opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych według stawek właściwych dla danego towaru tj. napoju czy posiłku.

Tym samym fakt ten winien znaleźć odzwierciedlenie w ewidencji Wnioskodawcy – na podstawie art. 111 ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawca winien dokonać, przy zastosowaniu kasy rejestrującej, ewidencji obrotu i kwoty podatku należnego z tytułu sprzedaży za którą zapłata następuje z wykorzystaniem bonów lub kart, o których mowa we wniosku.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym świadczone usługi na imprezach masowych, gdzie środkiem płatniczym są bony lub karty prepaid, a Wnioskodawca jest jedynie jednym z wielu podwykonawców, a nie głównym organizatorem, nie muszą być rejestrowane na kasach fiskalnych należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 14 marca 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.