Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-1451/14-2/AW
z 11 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Zainteresowanego, przedstawione we wniosku z dnia 11 grudnia 2014 r. (data wpływu 16 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania aportu nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania aportu nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Na podstawie projektu ustawy o komercjalizacji Przedsiębiorstwa Państwowego (Ustawa), P. ma zostać przekształcone w spółkę akcyjną (Spółka), której jedynym akcjonariuszem będzie Skarb Państwa (SP). Planowane wejście w życie ustawy to 1 stycznia 2015 r.

Z chwilą wejścia w życie Ustawy, wygasa prawo użytkowania wieczystego do nieruchomości zajętych pod część lotniczą lotniska (a zarządzanych przez P.), stanowiących własność SP, za odszkodowaniem. Ewentualne ograniczone prawa rzeczowe ustanowione na użytkowaniu wieczystym wygasają za odszkodowaniem. Odszkodowania, o których mowa powyżej, wypłacać będzie P. lub Spółka.

Zgodnie z projektem ustawy minister właściwy do spraw Skarbu Państwa w imieniu Skarbu Państwa wniesie nieruchomości, do których posiada tytuł prawny lub nabędzie tytuł prawny na mocy tej ustawy, jako aport na pokrycie podwyższenia kapitału zakładowego spółki mającej powstać po komercjalizacji Przedsiębiorstwa Państwowego Porty Lotnicze.

Wniesienia będą odbywać się w określonych w ustawie terminach w grupach rodzajowych:

1. po wpisaniu do ksiąg wieczystych nabycia z mocy tej ustawy własności nieruchomości przez Skarb Państwa,
   
2. po wykreśleniu z ksiąg wieczystych użytkowania wieczystego na nieruchomościach Skarbu Państwa, które z mocy tej ustawy wygasło,
   
3. po upływie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy w odniesieniu do nieruchomości pozostających we władaniu Portów Lotniczych a stanowiących w dniu 31 grudnia 2014 r. własność Skarbu Państwa.
   
   

Według projektowanego aktu normatywnego, minister właściwy do spraw SP, w terminie 3 miesięcy licząc od dnia następującego po komercjalizacji, wniesie na pokrycie podwyższenia kapitału zakładowego Spółki nieruchomości pozostające w dniu wejścia w życie ustawy we władaniu Portów Lotniczych i stanowiące w dniu 31 grudnia 2014 r. własność SP, zajęte pod część lotniczą lotnisk międzynarodowych, na których funkcjonują stałe przejścia graniczne. Jeżeli część nieruchomości wykracza poza granice części lotniczej lotniska to przedmiotem czynności jest cała nieruchomość. Uporządkowanie i ujednolicenie własności nieruchomości będących we władaniu P. (stanowiących własność zarówno SP, jak i tych stanowiących własność osób trzecich) umożliwi dalsze prowadzenie działalności Spółki. Umożliwi ono też realizację ustawowego obowiązku wykonania dyspozycji ustawy Prawo lotnicze zakładającej uregulowanie kwestii własności nieruchomości gruntowych zajętych pod części lotnicze lotnisk.

Obszar Lotniska podzielony jest na kilka stref funkcjonalnych. Strefy te obejmują część lotniczą lotniska oraz tereny pozostałe będące częścią działek przez które przebiega granica części lotniczej lotniska. Na obszarze lotniczym lotniska znajdują się trzy główne strefy funkcjonalne. Najważniejszą i obejmującą największy teren jest strefa naziemnego ruchu lotniczego czyli płyta lotniska z pasami startowymi. W strefie znajduje się cały szereg obiektów i urządzeń niezbędnych do obsługi startujących i przylatujących samolotów. Większość terenu obejmują dwie największe działki ewidencyjne nr 2/34 o pow. 1,58 km² i działka nr 2129 o pow. ponad 1,33 km². Na obszarze tym znajdują się dwa główne pasy startowe, które krzyżują się w centralnej części strefy naziemnego ruchu lotniczego. Bezpośrednio od północno-wschodniej strony strefy ruchu lotniczego zlokalizowana jest strefa terminali. Kolejnym obszarem położonym w części lotniczej lotniska jest strefa zaplecza technicznego. Teren jest zlokalizowany w północnej części lotniska i stanowi część działki nr 2/34. Obszar Sonata o pow. 52 020 m² jest częścią działki nr 2/34. Zgodnie z art. 271 ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy, miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego uchwalone przez gminy warszawskie po dniu 1 stycznia 1995 r. stały się miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego m. st. Warszawy. Żaden z uchwalonych po dniu 1 stycznia 1995 r. miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego nie objął swym zasięgiem obszaru, na którym położone są nieruchomości będące przedmiotem aportu. W związku z powyższym, obszar nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie ze sporządzonym operatem szacunkowym, wartość rynkowa nieruchomości wynosi 2 418 541 930 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wniesienie przez Ministra Skarbu Państwa w imieniu Skarbu Państwa nieruchomości jako aportu na pokrycie podwyższenia kapitału zakładowego Spółki będzie skutkowało powstaniem zobowiązania podatkowego VAT po stronie płatnika Ministerstwa Skarbu Państwa?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W opinii Ministerstwa Skarbu Państwa wniesienie przez Ministra Skarbu Państwa w imieniu Skarbu Państwa nieruchomości jako aportu na pokrycie podwyższenia kapitału zakładowego Spółki nie jest czynnością opodatkowaną w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług i nie będzie skutkowało powstaniem zobowiązania podatkowego po stronie płatnika Ministerstwa Skarbu Państwa.

Uzasadnienie

Zasadniczo czynność wniesienia aportu podlega regulacjom VAT jako odpłatna dostawa towarów (objęta czy to standardową stawką VAT, czy też zwolnieniem z VAT). Kluczowe jest jednak rozstrzygnięcie, czy w danej sytuacji w przypadku podmiotu dokonującego aportu mamy rzeczywiście do czynienia z podatnikiem VAT. Tylko bowiem w sytuacji podmiotu działającego w charakterze podatnika dla danej transakcji możemy mówić o opodatkowaniu transakcji (podejście takie nie wynika bezpośrednio z przepisów ustawy o VAT, lecz z Dyrektywy VAT - art. 2(1)(a) - i jest potwierdzone orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości UE (TSUE) oraz powszechnie akceptowane przez władze skarbowe i sądy administracyjne.

Należy zatem w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, który konkretnie podmiot ma dokonać aportu przedmiotowych nieruchomości. Ustawa posługuje się sformułowaniem „Skarb Państwa”, przy czym konkretnie wskazany został Minister SP jako reprezentujący SP i działający w jego imieniu. Należałoby zatem uznać, że potencjalnym podatnikiem z tytułu aportu może być Minister SP, a bardziej precyzyjnie Ministerstwo Skarbu Państwa. Ministerstwo Skarbu Państwa jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym: w przeszłości dokonywało i dokonuje szeregu opodatkowanych czynności (w tym również opodatkowanych aportów). Mimo, iż MSP jako takie jest zarejestrowane dla potrzeb VAT jako podatnik VAT czynny, należy przeanalizować, czy z tytułu danej transakcji (tu: aportu specyficznych nieruchomości) MSP powinno zostać uznane za podatnika działającego w takim charakterze dla tej właśnie transakcji. W świetle definicji w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikiem jest co do zasady m. in. jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Kluczowe jest zatem określenie, czy w tym przypadku można mówić rzeczywiście o działalności gospodarczej wykonywanej przez MSP. Definicja działalności gospodarczej została zapisana w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, niemniej jednak z uwagi na jej dość ogólny i niejednoznaczny charakter (a także nie do końca jednolitą linię interpretacyjną w tym zakresie kształtowaną przez krajowe organy podatkowe) należy posłużyć się bogatym orzecznictwem TSUE wskazującym na przesłanki uznania prowadzenia działalności gospodarczej w danej sytuacji. W szczególności trzeba zwrócić uwagę na wyroki TSUE w polskich sprawach C-180/10, C-181/10 oraz C-72/13. MSP wcale aktywnie nie poszukuje nabywców (aportobiorców) – podmiot taki – Spółka – został już wyznaczony i to ustawowo. Tymczasem właśnie kryterium aktywnych działań przygotowawczych przed dokonaniem danej dostawy jest bardzo istotne dla określenia obowiązków podatnika. Ważna jest również sama istota transakcji, zgodnie z Dyrektywą Rady 2006/112/WE, za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Czynność wniesienia aportu ma charakter jednorazowy i nie można mówić o ciągłym uzyskiwaniu przez Skarb Państwa dochodu i tego tytułu. Trudno też mówić tu na przykład o czerpaniu określonych korzyści z transakcji dla MSP chodzi bowiem bardziej o uporządkowanie stanu prawnego nieruchomości i wyzbycie się majątku, jak również - co najistotniejsze - przekazanie go do pełnej dyspozycji Spółki (taki też jest cel Ustawy). Dokonanie aportu nieruchomości w celu podwyższenia kapitału zakładowego Spółki nie jest też dostawą nowych towarów wytworzonych na sprzedaż w celu osiągnięcia dochodu. Zasadniczym celem transakcji nie jest objęcie przez SP określonej liczby (wartości) akcji - zgodnie z zapisami Ustawy SP będzie i tak ( przynajmniej w pierwszym okresie) jedynym akcjonariuszem Spółki. Mając na uwadze powyższe, w odniesieniu do aportu tych działek, które zostaną dopiero przejęte przez SP w celu wyłącznie realizacji zapisów Ustawy (czyli natychmiastowego dokonania aportu), trudno dopatrzyć się znamion prowadzenia przez MSP działalności gospodarczej. Chodzi raczej o wykonywanie prawa własności, które nie doprowadzi do zakłócenia konkurencji i które jako takie, według orzecznictwa TSUE pozostaje poza zakresem objęcia regulacjami VAT. Mamy bowiem do czynienia z organem władzy publicznej (Minister) lub urzędem obsługującym ten organ (MSP), z zadaniem nałożonym odrębnymi przepisami prawa (Ustawa nakłada na Ministra SP zadanie dokonania tego konkretnego aportu, z powołaniem tego organu/urzędu do realizacji tego typu zadań (zarządzania majątkiem SP), z brakiem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Stosownie do przepisów Dyrektywy Rady, organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uznawane za podatników w związku z działalnością jaką podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej. Zgodnie z wypracowanymi przez Trybunał kryteriami kwalifikowania działalności, o których mowa m. in. w wyroku Trybunału z dnia 14 grudnia 2000r. w sprawie C-446/98 Fazenda Publica v. Municipal do Porto, aport zostanie dokonany na podstawie zapisów Ustawy, a więc specjalnego reżimu prawnego mającego zastosowanie do organu (Minister) prawa publicznego. Wniesienie aportu do Spółki polega na wykorzystaniu uprawnień publicznych Ministra.

Po drugie należy dodatkowo zauważyć, że NSA w wyroku z 7 grudnia 2010 r. (IFSK 1977/09) orzekł, iż transakcja, w której, dochodzi jedynie do zmiany formy prawnej władania danym gruntem, nie jest dostawą towaru ani usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 23 października 1987 r. o przedsiębiorstwie państwowym „P.” (Dz. U. Nr 33, poz. 185 oraz z 2006 r. Nr 79, poz. 550) przedsiębiorstwo państwowe „P.”, zwane dalej „P.” jest samodzielną, samorządną i samofinansującą się jednostką organizacyjną gospodarki narodowej, prowadzącą działalność w zakresie i na zasadach określonych w ustawie, która posiada osobowość prawną. Ponadto w myśl art. 8 ust. 3 ww. ustawy P. wykonuje wszelkie uprawnienia w stosunku do mienia będącego w jego dyspozycji, z wyjątkiem uprawnień wyłączonych w przepisach ustawowych. Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r., o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 22, poz. 99 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w dniu wejścia w życie ustawy o przedsiębiorstwie państwowym „Porty Lotnicze” grunty państwowe niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej lub wykonywania innych zadań ustawowych albo statutowych są oddawane odpłatnie państwowym jednostkom organizacyjnym w zarząd. Grunty mające być przedmiotem aportu do Spółki w sensie ekonomicznym zostały przekazane P. przed wejściem w życie ustawy o VAT, a P. przez cały czas dysponowały nimi jak właściciel. W tym względzie należy zauważyć, że w decyzji z dnia 9 maja 1988 r. orzeczono o przekazaniu Przedsiębiorstwu Państwowemu w zarząd terenu lotniska na czas nieoznaczony. Teren ten przez ponad 26 lat (licząc od wskazanej daty) był wykorzystywany na potrzeby działalności lotniczej, w szczególności czynione były nakłady na utrzymanie/rozbudowę niezbędnej dla tej działalności infrastruktury (co miało i ma charakter stały). Powyższe szczególne okoliczności w kontekście konieczności uwzględnienia ekonomicznego aspektu danej czynności powoduje, że wniesienie aportem tych gruntów stanowi jedynie zmianę formy władania gruntem, które to władanie rozpoczęto się przed wejściem w życie ustawy o VAT, i w efekcie nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu gdyż nie stanowi przeniesienia faktycznej kontroli nad tymi nieruchomościami i możliwości dysponowania nimi, ponieważ takie uprawnienia P. posiadały i posiadają i będą posiadały w przyszłości.

Mając powyższe na uwadze, MSP stoi na stanowisku, że transakcja aportu powinna pozostawać poza zakresem opodatkowania VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że na podstawie projektu ustawy o komercjalizacji Przedsiębiorstwa Państwowego „Porty Lotnicze”, P. ma zostać przekształcone w spółkę akcyjną (Spółka), której jedynym akcjonariuszem będzie Skarb Państwa (SP). Planowane wejście w życie ustawy jak wskazał Zainteresowany to 1 stycznia 2015 r. Z chwilą wejścia w życie Ustawy, wygasa prawo użytkowania wieczystego do nieruchomości zajętych pod część lotniczą lotniska (a zarządzanych przez P.), stanowiących własność SP, za odszkodowaniem. Ewentualne ograniczone prawa rzeczowe ustanowione na użytkowaniu wieczystym wygasają za odszkodowaniem. Odszkodowania, o których mowa powyżej, wypłacać będzie P. lub Spółka. Zgodnie z projektem ustawy minister właściwy do spraw Skarbu Państwa w imieniu Skarbu Państwa wniesie nieruchomości, do których posiada tytuł prawny lub nabędzie tytuł prawny na mocy tej ustawy, jako aport na pokrycie podwyższenia kapitału zakładowego spółki mającej powstać po komercjalizacji Przedsiębiorstwa Państwowego Porty Lotnicze. Wniesienia będą odbywać się w określonych w ustawie terminach w grupach rodzajowych:

1. po wpisaniu do ksiąg wieczystych nabycia z mocy tej ustawy własności nieruchomości przez Skarb Państwa,
   
2. po wykreśleniu z ksiąg wieczystych użytkowania wieczystego na nieruchomościach Skarbu Państwa, które z mocy tej ustawy wygasło,
   
3. po upływie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy w odniesieniu do nieruchomości pozostających we władaniu Portów Lotniczych a stanowiących w dniu 31 grudnia 2014 r. własność Skarbu Państwa.
   
   

Według projektowanego aktu normatywnego, minister właściwy do spraw SP, w terminie 3 miesięcy licząc od dnia następującego po komercjalizacji, wniesie na pokrycie podwyższenia kapitału zakładowego Spółki nieruchomości pozostające w dniu wejścia w życie ustawy we władaniu Portów Lotniczych i stanowiące w dniu 31 grudnia 2014 r. własność SP, zajęte pod część lotniczą lotnisk międzynarodowych, na których funkcjonują stałe przejścia graniczne. Uporządkowanie i ujednolicenie własności nieruchomości będących we władaniu P. (stanowiących własność zarówno SP, jak i tych stanowiących własność osób trzecich) umożliwi dalsze prowadzenie działalności Spółki. Umożliwi ono też realizację ustawowego obowiązku wykonania dyspozycji ustawy Prawo lotnicze zakładającej uregulowanie kwestii własności nieruchomości gruntowych zajętych pod części lotnicze lotnisk. Powyższy aport (nieruchomości wymienione w pkt 3) dotyczy nieruchomości zlokalizowanych w Warszawie w dzielnicy Włochy w obszarze urbanistycznym Okęcie. Obszar nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Dla określenia ewentualnych skutków w podatku od towarów i usług wydania (dostawy) towarów istotne znaczenie ma fakt, że przepis art. 7 ust. 1 ustawy nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży czy też przeniesienia prawa własności. Przy definiowaniu dostawy towarów należy mieć na uwadze ekonomiczny aspekt dokonanej czynności, czyli faktyczne przekazanie władztwa nad towarem, niż przeniesienie prawa własności do tego towaru w znaczeniu cywilnoprawnym.

Takie stanowisko zostało wyrażone przez TSUE w sprawie 320/88. W wyroku tym Trybunał stwierdził jednoznacznie, że „dostawa towarów” wymieniona w art. 5(1) Szóstej Dyrektywy winna być interpretowana jako oznaczająca przeniesienie prawa do dysponowania majątkiem rzeczowym jako właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności prawnej majątku.

Zatem na gruncie ww. przepisu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT kluczowym elementem jest przeniesienie faktycznej kontroli nad rzeczą i możliwość dysponowania nią (nabywca powinien mieć swobodę w dysponowaniu towarem zbliżoną do właściciela).

Należy wskazać, że w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 stycznia 2007 r. sygn. akt: I FPS 1/06 odnosząc się do oceny charakteru czynności oddania gruntu w użytkowanie wieczyste z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług wskazano, „że użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo na rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela, czym w istotny sposób różni się od ograniczonych praw rzeczowych, stanowiąc tym samym pośrednie ogniwo pomiędzy tymi prawami, a własnością. (...) W świetle art. 233 par. 1 Kc użytkownik wieczysty /osoba fizyczna lub prawna/ może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w użytkowanie wieczyste korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. Ten przepis, a także następne przepisy Kc (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 par. 1 i 2 Kc) przemawiają za uznaniem, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel. Należy przy tym zwrócić uwagę, że definicja dostawy towaru, zawarta w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w sposób celowy oderwana została od pojęcia przeniesienia własności w cywilistycznym tego słowa znaczeniu. W piśmiennictwie zwraca się uwagę, że art. 5(1) VI Dyrektywy Rady, stanowiący, iż „dostawa towarów” oznacza przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel (odpowiednikiem tej regulacji na gruncie ustawy o VAT jest wprowadzenie do wyliczenia zawarte w art. 7 ust. 1), należy rozumieć szeroko, analizując przy klasyfikacji danego zdarzenia gospodarczego ekonomiczną istotę transakcji, a nie jej charakter prawny. Podkreśla się przy tym, że przyjęcie definicji dostawy towarów, ograniczonej wyłącznie do transakcji, na skutek których dochodzi do przeniesienia prawa własności, prowadziłoby do zawężenia zakresu opodatkowania tym podatkiem, względnie do uznania transakcji o charakterze bardzo zbliżonym do dostawy towarów za świadczenie usług (zob. M. Chomiuk w: VI Dyrektywa VAT, komentarz pod red. K. Sachsa, Warszawa 2003 r. str. 105-106). W uzasadnieniu do orzeczenia z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie C - 320/88 pomiędzy Shipping and Forwarding Enterprise Safe B.V. a Staatsecretaris van Financien /Holandia/ Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał, że z przedstawionego wyżej przepisu Dyrektywy wynika, iż kładzie on nacisk na faktyczne dysponowanie rzeczą, a nie na zbycie prawa własności (omówienie wyroku w wymienionym wyżej Komentarzu pod red. K. Sachsa str. 107-108). Podobnie Trybunał stwierdził w wyroku z dnia 21 kwietnia 2005 r. w sprawie C-25/03. Przedstawił tam pogląd w pkt 64, że „Jeśli chodzi w szczególności art. 5 ust. 1 VI dyrektywy, zgodnie z którym dostawa towaru oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania dobrami materialnymi jak właściciel, to z orzeczenia Trybunału wynika, że pojęcie dostawy towaru nie odnosi się do przeniesienia własności w formach przewidzianych we właściwym prawie krajowym, lecz obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jak gdyby była właścicielem tego dobra. Cel VI Dyrektywy mógłby zostać zagrożony, gdyby stwierdzenie dostawy towaru, która jest jedną z trzech czynności opodatkowanych, zależało od spełnienia warunków, które zmieniają się w zależności od prawa cywilnego danego państwa członkowskiego (zob. podobnie wyrok z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C - 291/92 Armbrecht, Rec. str. I-2775, pkt 13 i 14, jak również wyrok z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie C - 185/01 Auto Lease Holland, Rec. str. I-1317, pkt 32 i 33/.” (...) W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem - w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, tak jak ma to miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży gruntu przez właściciela. (...) Konsekwencją stanowiska, że oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów będzie stwierdzenie, że w przypadku gdy taka czynność nastąpiła przed dniem 1 maja 2004 r. (tj. przed tym dniem dokonano wpisu prawa użytkowania wieczystego w księdze wieczystej na podstawie zawartej w formie aktu notarialnego umowy o ustanowieniu tego prawa) nie podlega ona obecnie podatkowi od towarów i usług. W przypadku dostawy towarów zasadą jest bowiem, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru (art. 19 ust. 1 ustawy o VAT). W momencie zaś ustanowienia użytkowania wieczystego ta czynność nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.”

Należy dodatkowo zauważyć, że NSA w wyroku z 7 grudnia 2010 r. (IFSK 1977/09) orzekł: „Sprzedaż udziału w gruncie w miejsce takiego samego udziału w użytkowaniu wieczystym tego gruntu stanowi jedynie formę przekształcenia użytkowania wieczystego w prawo własności tego udziału, a tym samym nie jest dostawą towaru ani usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, skoro dochodzi jedynie do zmiany formy prawnej władania danym gruntem. Innymi słowy w ślad za dokonaniem czynności cywilnoprawnej, jaką jest umowa kupna-sprzedaży nieruchomości gruntowej, czy udziału w niej, którymi podmiot dysponował dotychczas na podstawie użytkowania wieczystego, nie idzie żadna czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z art. 5 ustawy o VAT. W wykonaniu tejże umowy kupna-sprzedaży nie występuje żadna czynność dostawy towarów z art. 7, ani też nie występuje żadne świadczenie na rzecz podmiotu nabywającego z art. 8 ustawy o VAT.”

W ocenie Organu, tezy wynikające z ww. orzeczeń NSA mają zastosowanie również do nieruchomości objętych w trwały zarząd w szczególnym przypadku, który ma miejsce w przedmiotowej sprawie.

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 23 października 1987 r. o przedsiębiorstwie państwowym „Porty Lotnicze” (Dz. U. Nr 33, poz. 185 oraz z 2006 r. Nr 79, poz. 550) przedsiębiorstwo państwowe „Porty Lotnicze”, zwane dalej „P.” jest samodzielną, samorządną i samofinansującą się jednostką organizacyjną gospodarki narodowej, prowadzącą działalność w zakresie i na zasadach określonych w ustawie, która posiada osobowość prawną. Ponadto w myśl art. 8 ust. 3 ww. ustawy P. wykonuje wszelkie uprawnienia w stosunku do mienia będącego w jego dyspozycji, z wyjątkiem uprawnień wyłączonych w przepisach ustawowych. Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r, o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 22, poz. 99 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w dniu wejścia w życie ustawy o przedsiębiorstwie państwowym „Porty Lotnicze” grunty państwowe niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej lub wykonywania innych zadań ustawowych albo statutowych są oddawane odpłatnie państwowym jednostkom organizacyjnym w zarząd.

Na podstawie art. 199 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r. poz. 518 z późn. zm.) zarząd nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa oraz własność gminy, sprawowany w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy przez jednostki organizacyjne, przekształca się z tym dniem w trwały zarząd tych nieruchomości.

W myśl art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami trwały zarząd jest formą prawną władania nieruchomością przez jednostkę organizacyjną.

Zatem wskazane wyjaśnienie oraz powołane wyżej regulacje dotyczące opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy towarów wskazują, że wniesienie aportem gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa, które pozostają w zarządzie P., a także nieruchomości użytkowanych przez P., a które w związku z nieuregulowanym stanem prawnym (grunty są użytkowane przez P. - są częścią lotniczą lotniska, jednak nie są one własnością Skarbu Państwa), zgodnie z zapisami projektu ustawy będą wywłaszczane - w ocenie Organu nie będą czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż grunty te w sensie ekonomicznym zostały przekazane przed wejściem w życie ustawy o VAT, a P. przez cały czas dysponowały nimi jak właściciel. W tym względzie należy zauważyć - co wskazał Zainteresowany w złożonym wniosku - że w decyzji z dnia 9 maja 1988 r. orzeczono o przekazaniu Przedsiębiorstwu Państwowemu w zarząd terenu lotniska na czas nieoznaczony. Teren ten przez ponad 26 lat (licząc od wskazanej daty) był wykorzystywany na potrzeby działalności lotniczej, w szczególności czynione były nakłady na utrzymanie/rozbudowę niezbędnej dla tej działalności infrastruktury (co miało i ma charakter stały).

Powyższe szczególne okoliczności w kontekście konieczności uwzględnienia ekonomicznego aspektu danej czynności powoduje, że wniesienie aportem tych gruntów stanowi jedynie zmianę formy władania gruntem (które to władanie rozpoczęło się przed wejściem w życie ustawy o VAT) i w efekcie nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.