Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-1025/14/MK
z 13 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 grudnia 2014 r. (wpływ do Biura – 22 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dostarczenia pracownikom w miejscu pracy artykułów spożywczych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dostarczenia pracownikom w miejscu pracy artykułów spożywczych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Główną działalnością Wnioskodawcy jest sprzedaż łożysk, smarów, olejów, klejów, przyrządów pomiarowych, a także sprzedaż, remont, naprawa przekładni i usługi telekomunikacyjne.

Spółka zatrudnia na umowę o pracę oraz umowę zlecenie pracowników. Spółka zakupuje wodę, kawę, herbatę, cukier, mleko, soki, a także słodycze, owoce i przekąski do celów prowadzonej działalności. Produkty te są ogólnodostępne zarówno dla pracowników podczas wykonywania obowiązków służbowych, tj. podczas wewnętrznych narad, spotkań i w trakcie wykonywania codziennych obowiązków, jak również dla klientów. Produkty te zużywane są także w trakcie spotkań w siedzibie Spółki z kontrahentami.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wydatki na zakup ww. produktów z przeznaczeniem również do zużycia przez pracowników należy doliczyć im do przychodów ze stosunku pracy, pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Wnioskodawca, powołując treść art. 9 ust. 1, art. 10 ust. 1, art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdza, że Spółka nie jest w stanie ustalić jakie i ile artykułów spożywczych zostało zużyte przez pracowników w czasie spotkań w siedzibie firmy, podczas wewnętrznych narad i spotkań pracowniczych, ani też ustalić rodzaju i ilości zużytych przez pracowników artykułów spożywczych oraz jaki pracownik i w jakim zakresie skorzystał z udostępnionych artykułów spożywczych. Stwierdzić należy, iż co do zasady do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika, związanych ze stosunkiem pracy zaliczyć należy wszystkie wydatki poniesione przez pracodawcę na rzecz pracownika, a w zasadzie ich wartość. Jednakże, przychód ze stosunku pracy nie powstaje, jeżeli nie ma możliwości przypisania poszczególnemu pracownikowi określonej wielkości świadczenia na niego przypadającego.

Analizując powyższe Wnioskodawca stwierdza, iż produkty spożywcze zakupione przez Spółkę, z których pracownicy korzystają podczas wykonywania obowiązków służbowych, tj. podczas wewnętrznych narad, spotkań i w trakcie wykonywania codziennych obowiązków, nie stanowią dla nich nieodpłatnego świadczenia, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, jako przychód ze stosunku pracy, ponieważ nie można w takiej sytuacji określić zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika z tytułu sfinansowania przez pracodawcę kosztów zakupionych produktów spożywczych. W sytuacji, gdy artykuły spożywcze są ogólnodostępne, to wydatki takie nie mają charakteru osobistego i Spółka nie ma obowiązku doliczania wartości tych wydatków do przychodu poszczególnego pracownika.

Podsumowując Wnioskodawca stwierdza, że Spółka nie ma obowiązku wydatków poniesionych na rzecz pracowników dotyczących drobnych artykułów spożywczych, tj. wody, kawy, herbaty, cukru, mleka, soków, słodyczy i owoców, doliczyć do wynagrodzenia pracowników, pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dostarczenia pracownikom w miejscu pracy artykułów spożywczych.

W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług – zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcja rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121).

Zgodnie z art. 353 § 2 ww. Kodeksu cywilnego, świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

Dla celów podatkowych pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby, ale również wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stad też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

W myśl bowiem przepisu art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zatrudnia na umowę o pracę oraz umowę zlecenie pracowników. Spółka zakupuje wodę, kawę, herbatę, cukier, mleko, soki, a także słodycze, owoce i przekąski do celów prowadzonej działalności. Produkty te są ogólnodostępne zarówno dla pracowników podczas wykonywania obowiązków służbowych, tj. podczas wewnętrznych narad, spotkań i w trakcie wykonywania codziennych obowiązków, jak również dla klientów. Produkty te zużywane są także w trakcie spotkań w siedzibie Spółki z kontrahentami.

Biorąc pod uwagę ww. stan faktyczny oraz przytoczone powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że wydatki na zakup ww. artykułów spożywczych (które są ogólnodostępne) nie mają charakteru osobistego, dlatego nie stanowią dla pracowników nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W takiej sytuacji nie można określić zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika z powyższego tytułu.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie ma obowiązku doliczania do wynagrodzenia pracowników i opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych (pobierania zaliczek na podatek) wydatków na zakup ww. artykułów spożywczych poniesionych przez pracodawcę na rzecz pracowników.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.