Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-417/14-2/ŁM
z 20 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2014 r. (data wpływu 20 sierpnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zatorów płatniczych w odniesieniu do środków przekazanych na depozyt sądowy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• zatorów płatniczych w odniesieniu do środków przekazanych na depozyt sądowy,
• kosztów uzyskania przychodów.
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka „A” jest wielooddziałowym podmiotem gospodarczym, będącym polskim podatnikiem CIT i VAT, rozliczającym się w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie prowadzonych ksiąg handlowych. Spółka powstała w roku 1991, natomiast w styczniu roku 2014 połączyła się ze Spółką „C” S.A. (w trybie połączenia przez przejęcie – spółką przejmującą była Spółka). Obecnie 100% akcji Spółki posiada „B” S.A.

Spółka jest znaczącym na rynku krajowym dostawcą soli przeznaczonej do zimowego utrzymania dróg oraz największym odbiorcą złomu miedzi w Polsce. Jest także właścicielem najnowocześniejszego w Europie Terminalu, uruchomionego w Porcie (…). Oprócz powyższego A prowadzi także działalność w tych obszarach, w których do stycznia 2014 r. prowadziła ją spółka C, a więc w zakresie produkcji związków renu (wykorzystywanych w technice lotniczej), kruszyw drogowych, odzysku surowców z wymurówek z pieców hutniczych oraz przetwarzania elektroodpadów.

Prowadzenie działalności w zakresie przeładunku kwasu siarkowego wiązało się z koniecznością poniesienia znacznych nakładów inwestycyjnych na wybudowanie bazy magazynowo przeładunkowej. Powyższe zrealizowano podpisując umowę z „D” S.A. (dalej: D, Wykonawca), z którym zawarto:

• umowę na zaprojektowanie i wybudowanie oraz uzyskanie pozwolenia na użytkowanie bazy magazynowo-przeładunkowej kwasu siarkowego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną,
• umowę na roboty dodatkowe.
  
  

Umowa przewidywała, że zapłata wynagrodzenia będzie następować częściami, co miesiąc, za zakończone elementy robót, natomiast ostateczne rozliczenie nastąpi w fakturze końcowej wystawionej po zakończeniu i odbiorze całości robót. Podstawą do wystawienia faktury końcowej będą: protokół odbioru końcowego oraz oświadczenie podwykonawców o otrzymaniu od Wykonawcy wynagrodzenia za wykonane przez niego roboty.

W związku z faktem, iż do faktury końcowej, wystawionej w dniu 08.08.2012 r. nie dołączono oświadczeń podwykonawców, a także w związku z jej błędami formalnymi – zwrócono ją Wykonawcy. W jej miejsce wystawił on dwie faktury (sumarycznie dające taką samą kwotę), nie załączając jednak do nich oświadczeń wszystkich podwykonawców. Powyższe było podstawą do wstrzymania płatności, których termin upływał w dniu 05.09.2012 r. do czasu dostarczenia przez Wykonawcę wymaganych oświadczeń podwykonawców. Ponadto w wyniku powstałego sporu, Sąd w trybie nakazowym wydał wyrok, na podstawie którego Komornik dokonał w dniu 13.12.2013 r. zajęcia środków celem zabezpieczenia przedmiotu sporu. Kwota będąca równowartością nominalnej wartości faktury brutto, powiększonej o odsetki liczone do dnia zajęcia została umieszczona w depozycie sądowym przy Sądzie Rejonowym. Z chwilą złożenia pieniędzy do depozytu Spółka utraciła nad nimi władztwo oraz możliwość dysponowania nimi.

Ostateczne rozstrzygnięcie zapadło w styczniu 2014 r. Sąd uznał w nim, że sam protokół odbioru prac jest w zaistniałym stanie faktycznym wystarczającą podstawą do wystawienia faktury i zapłaty za wykonane usługi, w konsekwencji czego – Spółka musiała ponieść:

1. stanowiącą równowartość faktury końcowej – należność główną,
2. odsetki,
3. koszty procesu,
4. koszty zastępstwa procesowego strony przeciwnej,
5. koszty komornicze.
   
   

Oprócz powyższego – na przestrzeni lat 2012-2014 A w związku z uczestnictwem w sporze – ponosiło także koszty obsługi prawnej.

Nadmienić ponadto należy, że na chwilę obecną wyjaśnienia wymaga to, czy odsetki winny być liczone od dnia upływu terminu płatności spornej faktury do dnia wpłacenia depozytu, czy też – do chwili obecnej (wyrok Sądu nie rozwiewa tych wątpliwości).

Niezależnie od powyższego – z powodów ostrożnościowych – Spółka:

• na podstawie art. 15b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.: dalej; ustawa o CIT) nie zaliczała w ciężar kosztów podatkowych tej części odpisów amortyzacyjnych, która odpowiadała (proporcjonalnie) wartości niezapłaconej faktury,
• nie uznała w ciężar kosztów podatkowych pobranych w dniu 13.12.2013 r. przez komornika odsetek od należności głównej.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

1. Czy prawidłowe było niezaliczanie w ciężar kosztów części odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 15b ustawy o CIT, czy też − w związku z przekazaniem środków na depozyt sądowy − należność wynikającą ze spornej faktury należało traktować jako zapłaconą (w związku z czym art. 15b ustawy o CIT nie powinny mieć zastosowania)?
2. Czy uznanie w ciężar kosztów podatkowych odsetek, o których mowa w punkcie „b” części niniejszego pisma stanowiącej opis stanu faktycznego − powinno nastąpić w momencie wpłacenia środków na depozyt (w tej części, w jakiej pokrywał on ich wartość), czy też dopiero w momencie wypłacenia środków z depozytu Wykonawcy po wydanym w sprawie wyroku sądowym (i ewentualnym uiszczeniu pozostałej części w drodze zapłaty lub zajęcia komorniczego)?
3. Czy Spółka ma prawo do odniesienia w ciężar kosztów podatkowych wydatków opisanych w punktach „c”, „d” i „e” części niniejszego pisma stanowiącej stanu faktycznego (tj. wynikających z wyroku sądowego kosztów procesu i kosztów zastępstwa procesowego strony przeciwnej oraz kosztów komorniczych), a ponadto − poniesionych przez siebie kosztów obsługi prawnej związanej z procesem?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 1. Wniosek Spółki w zakresie pytań nr 2 i 3 został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną wydaną 20 listopada 2014 r. nr ILPB4/423-417/14-3/ŁM.

Zdaniem Wnioskodawcy regulacje dotyczące tzw. „ulgi na złe długi” zawarte zostały w art. 15b ustawy o CIT. I tak − zgodnie z:

• art. 15b ust. 1 ustawy o CIT − w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) − kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów,
• art. 15b ust. 6 ustawy o CIT − przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów,
• art. 15b ust. 7 ustawy o CIT − w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli termin, o którym mowa w ust. 1 lub 2, upływa nie później niż w miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia ich do ewidencji, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych w części, w jakiej ich cena nabycia lub koszt wytworzenia wynikający z dokumentów, o których mowa w ust. 1, zostały uregulowane w terminie określonym w ust. 1 lub 2. Jeżeli zobowiązanie zostało uregulowane w terminie późniejszym, podatnik w miesiącu uregulowania tego zobowiązania zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę odpisów amortyzacyjnych, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie zdania pierwszego,
• art. 15b ust. 9 ustawy o CIT − przepisy ust. 1-8 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy zobowiązanie zostało zapłacone w części.
  
  

Z powołanych przepisów ustawy o CIT wynika więc zasada, zgodnie z którą zaliczenie w ciężar kosztów odpisów amortyzacyjnych wytworzonego lub nabytego środka trwałego uzależnione jest od zapłaty za fakturę wystawioną przez sprzedawcę środka trwałego.

Wskazać należy, że powołany przepis (a więc art. 15b ustawy o CIT) mówiąc o negatywnych konsekwencjach podatkowych związanych z nieuiszczeniem zapłaty za fakturę − posługuje się terminem uregulowania należności, nie precyzując w ramach jakich czynności prawnych może to nastąpić.

Brak definicji legalnej pojęcia „uregulowanie należności” na gruncie analizowanej ustawy podatkowej − zdaniem Spółki − uprawnia do analizy definicji słownikowych. Zgodnie z definicją zawartą w Internetowym Słowniku Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl), uregulować oznacza „uiścić jakąś należność”.

Zatem, biorąc pod uwagę literalną wykładnię ww. przepisów, wskazać należy, iż uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie odbywa się poprzez zaspokojenie całości lub części roszczeń wynikających z wierzytelności, wskutek uiszczenia należności, przez dłużnika bądź osobę trzecią na rzecz wierzyciela. Zaspokojenie to może nastąpić na wiele sposobów, a nie tylko poprzez spełnienie świadczenia zgodnie z treścią stosunku prawnego wynikającego z zawartej pomiędzy stronami umowy.

Jednym z nich jest złożenie przedmiotu zobowiązania do depozytu sądowego, które jako instytucja prawa cywilnego zostało uregulowane w przepisach proceduralnych ustawy z dnia 23.04.1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 470 tej ustawy − ważne złożenie do depozytu sądowego ma takie same skutki jak spełnienie świadczenia i zobowiązuje wierzyciela do zwrotu dłużnikowi kosztów złożenia.

W związku z powyższym można uznać, iż w sytuacji przedstawionej we wniosku nastąpiło uregulowanie należności, bowiem w przedmiotowej sytuacji dłużnik (tj. Wnioskodawca) wpłacił kwotę należności do depozytu sądowego, a ponadto Wierzyciel (tj. D) posiada pełną wiedzę o skutecznym złożeniu należności do depozytu sądowego, skoro uczestniczył w sporze sądowym. Zatem złożenie do depozytu sądowego zabezpieczenia przedmiotu świadczenia wywołuje takie same skutki jak spełnienie świadczenia i stanowi uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy należy uznać, iż:

• wpłacenie środków pieniężnych do depozytu sądowego − zważywszy na brzmienie art. 470 Kodeksu cywilnego − jest równoznaczne z uregulowaniem należności,
• powyższe powoduje, iż Spółka miała prawo do zaliczania w ciężar kosztów podatkowych w całości odpisów amortyzacyjnych związanych z realizowaną inwestycją „Terminal (…)”.
  
  

Potwierdzeniem powyższego stanowiska (w zakresie uznania kwoty wpłaconej do depozytu sądowego za należność uregulowaną w rozumieniu przepisów podatkowych) jest interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPP2/443-643/12/ICz z dnia 25.09.2012 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanej przez Spółkę interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto nadmienia się, że wniosek Spółki w części dotyczącej podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.