2015.04.09 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-1050/14/BJ
z 9 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 grudnia 2014 r. (data wpływu do Biura – 31 grudnia 2014 r.), uzupełnionym 5 marca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej:

w części dotyczącej wyjazdów na badania i konsultacje – jest nieprawidłowe,
w części dotyczącej wyjazdów na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 23 lutego 2015 r. znak: IBPB II/1/415-1050/14/BJ wezwano Wnioskodawcę o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 5 marca 2015 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W rozliczeniu podatkowym PIT-37 za rok 2013 Wnioskodawca dokonał odliczenia w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poniesionych wydatków w wysokości nieprzekraczającej 2.280 zł w związku z dojazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wnioskodawca został wezwany do Urzędu Skarbowego celem okazania dokumentów, które potwierdzają prawo do skorzystania z ulg wskazanych w zeznaniu PIT–37 złożonym do Urzędu Skarbowego. Wnioskodawca przedstawił niezbędne dokumenty, a mianowicie:

orzeczenie o stopniu niepełnosprawności (znaczny) wydane przez (…) w dniu 20 grudnia 2012 r.,
kartę pojazdu samochodu osobowego, którego jest właścicielem.

Organ zażądał dokumentów uprawdopodabniających, że Wnioskodawca odbył niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wnioskodawca przedłożył karty informacyjne z leczenia szpitalnego w (…) z 14 marca 2013 r., gdzie przebywał w celu wykonania zabiegu angioplastyki lewej tętnicy szyjnej wewnętrznej poprzez implantację stentu. Zabieg ten był konieczny i Wnioskodawca otrzymał stosowne skierowanie po odbytym udarze niedokrwiennym lewej półkuli mózgu, który przebył 3 października 2012 r.

Ponadto 11 lutego 2013 r. Wnioskodawca był w pracowni Diagnostyczno- Rehabilitacyjnej (…) w szpitalu specjalistycznym w K. celem badania i konsultacji przed wykonaniem zabiegu. W dniu 10 czerwca 2013 r. w tej samej pracowni Wnioskodawca wykonał badania i konsultacje po zabiegu. Ponadto 17 kwietnia 2013 r. Wnioskodawca odbył konsultacje w Oddziale Klinicznym (…).

Odbyte zabiegi były niezbędnymi zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi, na które Wnioskodawca dojeżdżał własnym samochodem.

Ponadto w 2013 r. Wnioskodawca odbył (z uwagi na niedowład po przebytym udarze mózgu) systematyczne zabiegi rehabilitacyjne – na co przedłożył zaświadczenie od lekarza kierującego na te zabiegi z 15 grudnia 2014 r.

Urząd Skarbowy stwierdził, że Wnioskodawca nie może skorzystać rozliczając się za rok podatkowy 2013 z ulgi rehabilitacyjnej w wysokości nieprzekraczającej 2.280 zł odliczanej od dochodu w związku z wydatkami poniesionymi na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, uznając, że nie były to zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne i wezwał Wnioskodawcę do złożenia korekty formularza i zwrotu ulgi, którą rozliczył.

Wnioskodawca nadmienił też, że w uwagi na inne choroby przebywał na oddziale chorób wewnętrznych szpitala w T. w grudniu 2013 r. Z uwagi na swój stan zdrowia i dysfunkcje po odbytym udarze Wnioskodawca ma orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, że jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji nr (…) z 12 października 2011 r. – jest osobą niezdolną do samodzielnego poruszania się, ma wózek inwalidzki, wymaga pomocy osób trzecich w egzystencji.

W uzupełnieniu wniosku (wpływ do Biura – 5 marca 2015 r.) Wnioskodawca wskazał, że:

w 2013 r. odbył zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne wykonywane przez rehabilitanta z gabinetu rehabilitacji (…) zlecone przez lekarza rehabilitacji;
miał też wykonany zabieg medyczno-operacyjny oraz uczestniczył w badaniach i konsultacjach zgodnie z opisem i przedłożonymi w załączeniu kartami leczenia szpitalnego;
jeżeli chodzi o zlecenie odbycia zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych to Wnioskodawca nie posiada kserokopii – jednak dołączył zaświadczenie od lekarza kierującego, że odbywał takie zabiegi, na które lekarz go kierował; oryginały zleceń zabiegów pozostały w gabinecie rehabilitacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy rozliczając się za rok podatkowy 2013 Wnioskodawca może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej w wysokości nieprzekraczającej 2.280 zł odliczonej od dochodu w związku z wydatkami poniesionymi na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo- rehabilitacyjne?

Wnioskodawca uważa, że przedłożył niezbędne dokumenty potwierdzające, że odbył niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne i mógł skorzystać z odliczenia, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a mianowicie:

ma orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu znacznym;
jest właścicielem samochodu osobowego;
w roku podatkowym 2013 dojeżdżał własnym samochodem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, co udokumentował przedstawionymi kartami informacyjnymi leczenia i zaświadczeniami.

Wnioskodawca nadmienił, że niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, które odbył w 2013 r. oraz pobyt w szpitalu były zlecone przez lekarza.

Ustawa zasadniczo nie określa, wymienia, jednoznacznie co zalicza się do niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Brak jednoznacznej interpretacji Organów w tej kwestii. W praktyce pojawia się problem, jak rozumieć pojęcie zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, w ramach których osoba niepełnosprawna jest poddawana różnego rodzaju zabiegom o charakterze operacyjnym mającym poprawić jej stan zdrowia. Niekwestionowanym w tej sprawie jest fakt, że wykonanie zabiegu ma na celu przywrócenie osobie poddanej tym zabiegom sprawności lub zmniejszenie stopnia niepełnosprawności, czyli mają w tym znaczeniu charakter rehabilitacyjny (wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 10 marca 2010 r.).

W wykładni tegoż WSA rehabilitacja – to „zespół działań, które mają na celu przystosowanie, przywrócenie osobie (która doznała utraty zdrowia) do normalnego życia w społeczeństwie. Działania te nie wykluczają zabiegów operacyjnych – co zostało zakwestionowanie w przypadku Wnioskodawcy.

Ważne jest to aby zabiegi te były nakierowane na przywrócenie danej osoby do normalnego życia w społeczeństwie”. Sąd ten dalej interpretuje, że „tym samym wydatek poniesiony przez skarżącego na leczenie operacyjne, mieści się w projekcie wydatek na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 24 ust. 1 pkt 6 w zw. z ust. 7a pkt 6 ustawy.

Warto podkreślić, że uprawdopodobnieniem tego, że takie zabiegi były faktycznie odbywane i że były to zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne będą między innymi karty z przebiegu rehabilitacji lub leczenia (Przegląd Podatkowy nr 2 z 2011 r.).

W związku z zaistniałą indywidualną sytuacją Wnioskodawcy oraz zapoznając się z ustawą zasadniczą, przepisami oraz indywidualnymi interpretacjami Izb Skarbowych w podobnych sytuacjach Wnioskodawca ma wątpliwości i dlatego wniósł o wydanie interpretacji indywidualnej w jego sprawie.

Wnioskodawca wskazał, że prosi o uwzględnienie w ocenie, że odbyty zabieg udrażniający tętnicę przez wszczepienie stentu po udarze mózgu był niezbędnym zabiegiem leczniczo- rehabilitacyjnym w całym procesie leczenia i przywracania sprawności do życia w społeczeństwie po odbytym udarze oraz innych chorobach neurologicznych, które wymagają ciągłych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych, które Wnioskodawca odbywa regularnie.

Wnioskodawca zwrócił się z prośbą – o ile będzie to możliwe – o uwzględnienie zasady „In dubio pro tributario” w przypadku gdy treść danego przepisu prawa podatkowego nie jest jednoznaczna, a jego wykładnia może dawać sprzeczne wnioski, Organ mógłby wybrać interpretację korzystną dla podatnika. Taka zasada znajduje zastosowanie przy ocenie dowodu podobnie jak w prawie karnym, czy innych instytucjach, gdzie wszelkie wątpliwości interpretuje się na korzyść oskarżonego czy powoda.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29 -30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Katalog wydatków, o których mowa powyżej został zawarty w treści art. 26 ust. 7a powołanej ustawy.

W myśl art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Natomiast w art. 26 ust. 7f ww. ustawy, wskazano, iż ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1.I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
znaczny stopień niepełnosprawności;

2.II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

całkowitą niezdolność do pracy albo
umiarkowany stopień niepełnosprawności.

W myśl art. 26 ust. 13a cyt. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Podkreślić należy, iż – zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa – zwolnienia podatkowe (ulgi, preferencje) stanowią wyłom od zasady powszechności opodatkowania oraz mają charakter przywileju, z którego podatnik ma prawo, a nie obowiązek korzystania; muszą one być zatem interpretowane bez dokonywania wykładni rozszerzającej, a także zawężającej danego przepisu prawa podatkowego. Nadto przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego i próbach odkodowania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Należy zwrócić uwagę, że nie wszystkie wydatki dotyczące używania samochodu na przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powołanego przepisu a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza. Odliczenie od dochodu wydatków na zabiegi możliwe będzie tylko wówczas gdy lekarz specjalista zakwalifikuje je jako niezbędne zabiegi rehabilitacyjne.

W świetle powyższego, aby skorzystać z możliwości odliczenia ponoszonych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy posiadać I lub II grupę inwalidztwa, być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego oraz dojeżdżać nim na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne i posiadać dla celów dowodowych dokument potwierdzający zlecenie tych zabiegów.

Ustawodawca jednak nie zdefiniował w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pojęć: „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje m.in. zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię, kinezyterapię.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w marcu 2013 r. Wnioskodawca przebywał w szpitalu w celu wykonania zabiegu angioplastyki lewej tętnicy szyjnej wewnętrznej poprzez implantację stentu. Na zabieg ten otrzymał stosowne skierowanie po odbytym udarze niedokrwiennym lewej półkuli mózgu, który przebył 3 października 2012 r. W dniu 11 lutego 2013 r. Wnioskodawca był w pracowni diagnostyczno-rehabilitacyjnej Oddziału Klinicznego (…) w szpitalu specjalistycznym celem badania i konsultacji przed wykonaniem zabiegu a 10 czerwca 2013 r. w tej samej pracowni wykonał badania i konsultacje po zabiegu. Ponadto, 17 kwietnia 2013 r. odbył konsultacje w Oddziale Klinicznym (…).Wnioskodawca nadmienił, że w uwagi na inne choroby w grudniu 2013 r. przebywał na oddziale chorób wewnętrznych szpitala w T. Ponadto w 2013 r. Wnioskodawca odbył (z uwagi na niedowład po przebytym udarze mózgu) systematyczne zabiegi rehabilitacyjne – na co przedłożył zaświadczenie od lekarza kierującego na te zabiegi z 15 grudnia 2014 r. Wnioskodawca ma orzeczenie o stopniu niepełnosprawności (znaczny).

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że odbył zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne wykonywane przez rehabilitanta z gabinetu rehabilitacji zlecone przez lekarza rehabilitacji. Odbyte zabiegi były niezbędnymi zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi, na które Wnioskodawca dojeżdżał własnym samochodem.

Podkreślić należy, że odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej podlegają wyłącznie wydatki związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo–rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza), związane z orzeczoną przez stosowne organy niepełnosprawnością. Oznacza to, że zabiegi te powinny mieć ścisły związek z niepełnosprawnością i winny się przyczyniać do wywołania określonego skutku, jakim jest przywrócenie sprawności. Zatem, nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powołanego przepisu a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wskazane przez Wnioskodawcę wyjazdy na badania i konsultacje przed i po zabiegu wszczepienia stentu nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 14 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wyraźną wolą ustawodawcy przepis art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy dotyczy zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych, a więc zabiegów, które jak wynika z powołanych wyżej definicji obejmują połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym. Zatem, wyjazdy Wnioskodawcy w celu badań i konsultacji – nawet jeśli są zlecone przez lekarzy prowadzących i stanowią nieodłączny element procesu rehabilitacji Wnioskodawcy – nie mogą zostać zaliczone do zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 28 listopada 2013 r. sygn. akt II FSK 2853/11 „(…) nie każda wizyta u lekarza specjalisty jest jednocześnie zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym i nie ulega wątpliwości, że wizyty kontrolne u lekarza, czy też badania lekarskie nie są tożsame z określeniem „zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne”. Twierdzenie przeciwne – jest oczywiście bezzasadne i to nie tylko z racji elementarnych reguł językowych, ale też ze względów wynikających z zasad wiedzy oraz doświadczenia życiowego.”

Nie ulega wątpliwości, że Wnioskodawca poniósł koszty związane z przemieszczaniem się w związku z ww. badaniami i konsultacjami, jednak cel tych przejazdów był inny niż określony w treści przepisu art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym Wnioskodawcy nie przysługuje prawo odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych z tego tytułu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za nieprawidłowe.

Niekwestionowanym w przedmiotowej sprawie jest to, że odbyty zabieg wszczepienia stentu poprawił stan zdrowia Wnioskodawcy. Należy jednak podkreślić, iż ocena jakie zabiegi wchodzą w zakres zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych wykracza poza kompetencje organu podatkowego. Tym samym Organ nie ma uprawnień aby uznać, jak chce tego Wnioskodawca, że zabieg wszczepienia stentu był niezbędnym zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym w procesie leczenia Wnioskodawcy po odbytym udarze oraz innych chorobach neurologicznych. Rozstrzygnięcie kwestii, czy ww. zabieg wchodzi w zakres zabiegów rehabilitacyjnych należy do lekarza specjalisty. Z kolei, od tego czy dany zabieg jest zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym czy wyłącznie zabiegiem o charakterze medycznym, innym niż rehabilitacyjny, zależy to czy Wnioskodawcy przysługuje prawo odliczenia od dochodu wydatku na tego rodzaju zabieg.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, iż w 2013 r. odbył zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne wykonywane przez rehabilitanta z gabinetu rehabilitacji zlecone przez lekarza rehabilitacji, przy czym nie posiada kserokopii dokumentów zlecenia tych zabiegów tylko zaświadczenie od lekarza kierującego (które dołączył do wniosku), że odbywał takie zabiegi.

Wskazać należy, że w postępowaniu o wydanie interpretacji organ podatkowy nie przeprowadza dowodów w rozumieniu art. 180 i następnych Ordynacji podatkowej i nie ocenia ich w myśl art. 191 ustawy, gdyż nie jest to postępowanie podatkowe. Załączone do wniosku dokumenty nie mogą być zatem brane pod uwagę przy rozpatrywaniu przedmiotowej sprawy.

W przypadku korzystania z ulg i zwolnień podatkowych wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązek udowodnienia, że określony wydatek został poniesiony przy spełnieniu wszystkich warunków wynikających z przepisów podatkowych spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne. Organ nie może zatem w wydanej interpretacji ocenić, czy załączona przez Wnioskodawcę kopia zaświadczenia od lekarza kierującego na zabiegi dokumentuje fakt odbycia przez Wnioskodawcę niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych, o których Wnioskodawca pisze we wniosku, jak również potwierdzić, że na tej podstawie może on dokonać w zeznaniu podatkowym za 2013 r. odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Takiej weryfikacji może dokonać jedynie Urząd Skarbowy weryfikujący prawidłowość zeznania podatkowego.

Z uwagi jednak na to, że Wnioskodawca wskazał, że odbył zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne to przysługuje mu jako osobie zakwalifikowanej do znacznego stopnia niepełnosprawności, po spełnieniu wszystkich wskazanych w ustawie warunków, prawo odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na te zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Z tego też względu w tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do powołanego we wniosku wyroku – Organ podatkowy podkreśla, że jakkolwiek orzeczenia podatkowe kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie prawnym. Rozstrzygnięcie to zapadło w indywidualnej sprawie i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie może być wiążące dla organu wydającego interpretację indywidualną.

Natomiast odnosząc się do rozstrzygania na korzyść podatnika wątpliwości co do rozumienia przepisu, stwierdzić należy idąc za wyrokiem TK z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt K 11/06, że „z Konstytucji nie wynika obowiązek przyjmowania przez ustawodawcę, w dziedzinie ciężarów i świadczeń publicznych, wyłącznie rozwiązań korzystnych dla podatników. Nie wynika też z niej obowiązek, by ustawodawca – rozstrzygając wątpliwości wynikające ze stosowania niejasnych przepisów – musiał działać zawsze na korzyść podatników.” Natomiast wynikająca z przepisu art. 120 Ordynacji podatkowej zasada działania organów podatkowych na podstawie przepisów prawa, obliguje organ podatkowy wydający indywidualną interpretację przepisów prawa do respektowania określonych prawem warunków i zbadania czy w przedstawionym przez wnioskodawcę stanie faktycznym, w świetle obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa, jego stanowisko w zakresie jest prawidłowe, czy nie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono dokumenty. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Wydając niniejszą interpretację Organ oparł się jedynie na opisie stanu faktycznego przedstawionym we wniosku. Zatem dołączone do wniosku dokumenty pozostały bez wpływu na załatwienie sprawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin