Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-937/14/MCZ
z 24 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 5 listopada 2014 r. (data wpływu do Biura – 10 listopada 2014 r.), uzupełnionym 23 stycznia i 11 lutego 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych w 2015 r. na cele rehabilitacyjne przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną:

• w części dotyczącej adaptacji pomieszczenia na łazienkę i jej wyposażenia wraz z kosztem wykonania – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej zakupu i ułożenia kostki brakowej wokół budynku wraz z potrzebnymi do tego materiałami oraz kosztem wykonania – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego w piśmie z 12 stycznia 2015 r. i z 30 stycznia 2015 r., znak: IBPB II/1/415-937/14/MCZ wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 23 stycznia i 11 lutego 2015 r.

W przedmiotowym wniosku i jego uzupełnieniu zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Obecnie Wnioskodawczyni jest na rencie inwalidzkiej. Wcześniej Wnioskodawczyni pracowała ponad 20 lat w handlu. Jest matką trójki dorosłych dzieci. Pomimo jeszcze młodego wieku Wnioskodawczyni ma trzy poważne schorzenia, które utrudniają funkcjonowanie w życiu. Najpoważniejszym z nich jest choroba odziedziczona po ojcu, dziadku i jego wcześniejszych pokoleniach i wielu innych krewnych ze strony ojca – ataksja rdzeniowo-móżdżkowa. Jest to choroba dziedziczna i jak do tej pory lekarzom ani w kraju, ani za granicą nie udało się znaleźć lekarstwa, które chociaż w jakimkolwiek stopniu powstrzymywałoby postępowanie tej choroby. Choroba ta objawia się w różnym wieku w zależności od ilości odziedziczonych tzw. złych genów. Wnioskodawczyni ma krewnych w rodzinie, którzy w różnym wieku zachorowali, albo u których choroba dała o sobie znać w różny sposób. Ojciec Wnioskodawczyni zachorował mając około 50 lat, a Wnioskodawczyni ma objawy już od pięciu lat, czyli około 10 lat wcześniej od ojca, ponieważ odziedziczyła najprawdopodobniej więcej tzw. uszkodzonych genów. Na potwierdzenie tej choroby Wnioskodawczyni posiada wykonane w specjalistycznej placówce badania genetyczne. W środowisku Wnioskodawczyni tylko rodzina jej ojca jest dotknięta tą chorobą, dlatego Wnioskodawczyni myślała, że to dość rzadko występująca choroba. Jednak na różnych forach internetowych dotyczących tej choroby Wnioskodawczyni zetknęła się z niemałym gronem osób dotkniętych tą samą chorobą. Jest to choroba, na którą jak do tej pory nie ma lekarstwa, więc pozostaje tylko rehabilitacja i korzystanie ze wszystkiego co ułatwia codzienne życie. Choroba ta stopniowo zabiera sprawność życiową całego ciała i wszystkich organów. Ojciec Wnioskodawczyni po 15 latach choroby prawie nie mówi (bełkotliwie) i porusza się na wózku inwalidzkim. Wnioskodawczyni jeszcze nie ma aż takich objawów (są mniejsze) ale w żaden sposób nie można powiedzieć, że jest samodzielna.

Wnioskodawczyni wskazała także, że w młodości przeszła operację serca, nabawiła się także schorzenia kręgosłupa (dwie przepukliny odcinka lędźwiowego). Wnioskodawczyni obserwuje – ze względu na główne schorzenie – ataksję rdzeniowo móżdżkową – coraz większą uciążliwość: wykonywanie codziennych czynności jest coraz trudniejsze, bo postępująca niedołężność staje coraz bardziej uciążliwa. Wnioskodawczyni stara się sporo przebywać na świeżym powietrzu i wykonywać lekkie prace, traktując to jako rehabilitację czynną.

Wnioskodawczyni zamierza skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej dotyczącej adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że:

1. Wniosek dotyczy 2015 r.
2. Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydał Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w dniu 19 lutego 2013 r., na okres do 29 lutego 2016 r.; symbol niepełnosprawności - 10N.
3. Wnioskodawczyni nie posiada rachunków za materiały ponieważ chcę wykorzystać wiedzę, które materiały może odliczyć, gdyż zakupu materiałów do remontu chce dokonać w 2015 r. i za ten rok odliczyć poniesione wydatki.
4. Wnioskodawczyni posiada pomieszczenie, które mogłoby posłużyć za łazienkę, z której – po przystosowaniu – mogłaby korzystać samodzielnie. Pomieszczenie to trzeba przystosować, tj. ułożyć płytki antypoślizgowe na ścianach i podłodze, do których potrzebny jest klej. W łazience potrzebna jest kabina prysznicowa zamontowana na posadzce, aby Wnioskodawczyni mogła korzystać z niej samodzielnie, oraz krzesełko zamontowane na ścianie umożliwiające mycie siedząc oraz uchwyty pod prysznicem do podtrzymywania się.
5. Wnioskodawczyni zamierza ułożyć chodnik przed domem do poruszania się z balkonikiem i na wózku inwalidzkim. Do ułożenia chodnika z kostki potrzebny jest żwir, klej i cement oraz robocizna.
   
   

W związku z powyższym po przeformułowaniu zadano następujące pytanie:

Czy w ramach ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawczyni może odliczyć zakup:

• kostki brukowej (żwiru, kleju, cementu oraz robocizny),
• płytek antypoślizgowych do łazienki (kleju, fugi oraz robocizny),
• kabiny prysznicowej bez brodzika (poręczy, uchwytów, krzesełka prysznicowego montowanego do ściany),
• umywalki, sedesu w.c.
  
  

Wnioskodawczyni uważa, że może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej ponieważ jest na rencie i posiada dochód, oraz jej mąż też posiada dochód z umowy o pracę. Przy wspólnym rozliczeniu Wnioskodawczyni może odliczyć wymienione we wniosku wydatki, które poniesie w 2015 r. Wnioskodawczyni nadmieniła, że jej stan zdrowia ciągle się pogarsza, co upoważnia ją do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f tejże ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1.I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności,

2.II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na zakup kostki brukowej, żwiru, kleju, cementu oraz opłacenie kosztów ułożenia chodnika, a także na zakup płytek antypoślizgowych do łazienki, kleju, fugi, kabiny prysznicowej bez brodzika, poręczy, uchwytów, krzesełka prysznicowego montowanego do ściany, umywalki, sedesu w.c. oraz na opłacenie kosztów wykonania łazienki należy analizować w oparciu o przepisy art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Ponadto, wskazać należy, iż przepis art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy nie określa szczegółowo, jakie wydatki podlegają odliczeniu.

Rozpatrując czy wskazane we wniosku i jego uzupełnieniu wydatki mieszczą się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań/budynków stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, należy rozpocząć od ustalenia znaczenia użytych w przepisie pojęć „adaptacja” i „wyposażenie”.

Zgodnie z językowym znaczeniem terminem „adaptacja” to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku (Mały Słownik Języka Polskiego, Warszawa 1994 r.). Natomiast „wyposażenie” to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś”.

Adaptacja mieszkania lub budynku jest zatem przeróbką, mającą mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku. Natomiast wyposażenie mieszkania/budynku mieszkalnego to nadanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem – dla celów skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – adaptacja i wyposażenie lokalu/budynku mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w nim, biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. Stąd też w przypadku każdego niepełnosprawnego, wydatki na adaptację i wyposażenie lokal/budynku mieszkalnego mogą być inne, gdyż powinny odzwierciedlać potrzeby wynikające z niepełnoprawności.

Trzeba wyraźnie zaznaczyć, iż ulga przysługująca osobie niepełnosprawnej lub osobie mającej na utrzymaniu osobę niepełnosprawną nie jest ulgą remontowo – modernizacyjną, tak więc w jej ramach nie można dokonać odliczeń wydatków, które w rzeczywistości są tylko i wyłącznie wydatkami mającymi na celu przywrócenie lub poprawienie standardu mieszkania i które to wydatki są ponoszone przez każdego posiadacza (użytkownika) lokalu bez względu na to czy jest osobą niepełnosprawną czy też nią nie jest.

Z przedstawionego we wniosku i jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest na rencie inwalidzkiej. Posiada również orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w dniu 19 lutego 2013 r. Wnioskodawczyni choruje na ataksje rdzeniowo-móżdżkową, która jest chorobą genetyczną. Na chorobę tą nie ma żadnego lekarstwa. Choroba ta charakteryzuje się tym, że stopniowo zabiera sprawność życiową całego ciała i wszystkich jego organów. Na obecnym etapie choroby nie można powiedzieć, że Wnioskodawczyni jest osobą samodzielną. W 2015 r. Wnioskodawczyni zamierza ponieść wydatki wymienione szczegółowo we wniosku dotyczące adaptacji pomieszczenia na łazienkę i jej wyposażenie, tj. wydatki dotyczące zakupu materiałów wraz z kosztami wykonania.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności i powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że wydatki, które Wnioskodawczynię poniesie w 2015 r. na zakup i montaż płytek antypoślizgowych do łazienki, kleju, fugi, kabiny prysznicowej bez brodzika, poręczy, uchwytów, krzesełka prysznicowego montowanego do ściany, umywalki, sedesu w.c. wraz z kosztami wykonania łazienki, spełnia przesłankę określoną w art. 26 ust.7a pkt 1 ww. ustawy. Będą więc mogły być odliczone od dochodu Wnioskodawczyni, w zeznaniu rocznym za 2015 r. jako wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne i związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, o ile spełnione zostaną pozostałe warunki, o których mowa wyżej; w tym m.in. wydatki te będą udokumentowane imiennymi fakturami (rachunkami).

Zatem w tej części stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do wydatków, które Wnioskodawczyni planuje ponieść w 2015 r. na zakup kostki brukowej, żwiru, kleju, cementu i ułożenie chodnika przed domem należy wskazać, iż teren poza obszarem domu (nie związany z nim integralnie), np. podjazd, chodnik, podwórko nie jest częścią budynku mieszkalnego a odrębnym od niego obiektem. W powołanym wyżej art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wyraźnie wskazał, że odliczeniu od dochodu podlegają wyłącznie wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Tym samym wydatek na zakup i ułożenie kostki brukowej wraz z materiałami budowlanymi nie może być uznany za spełniający warunki do zastosowania omawianej ulgi. Fakt, iż brak chodnika przed i wokół domu może stanowić dotkliwą uciążliwość dla Wnioskodawczyni nie może być przesłanką do skorzystania z odliczenia tegoż wydatku w ramach ulgi. W żadnym bowiem przypadku nie można stwierdzić, że położenie chodnika z kostki brukowej przed domem, to adaptacja budynku mieszkalnego do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Brak jest zatem podstaw do uznania, iż powyżej wymienione wydatki spełnią przesłankę określoną w art. 26 ust.7a pkt 1 ww. ustawy i mogą być odliczone od dochodu.

Należy jeszcze raz podkreślić, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni, w powyższym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.