Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-1007/14/PSZ
z 19 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2014 r. (data wpływu 3 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalania wartości początkowej środka trwałego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalania wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, opodatkowaną na zasadach ogólnych – prowadząc księgi rachunkowe. W 2005 r. na podstawie jednego aktu notarialnego, za jedną kwotę, nabył Pan prywatnie kilka niezabudowanych działek gruntowych oraz jedną zabudowaną dwoma budynkami gospodarczymi. Jeden budynek jest drewniany a drugi murowany. W 2014 r. postanowił Pan wykorzystać je w prowadzonej jednoosobowo działalności gospodarczej i wprowadzić je do firmy wraz z częścią działek gruntowych. Ponieważ w akcie notarialnym wartość budynków nie została oddzielnie określona (cena zakupu obejmuje owe budynki i kilka niezabudowanych działek gruntowych) do ich wyceny w tym roku powołany został rzeczoznawca.

Ponieważ w momencie przekazania obydwa budynki nie były zdatne do użytkowania na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości zostały w ewidencji księgowej ujęte jako dwa oddzielne środki trwałe w budowie na koncie księgowym „080”. Po czterech miesiącach od wprowadzenia do ewidencji księgowej budynek drewniany został zlikwidowany (we własnym zakresie bez angażowania firm zewnętrznych). Jego likwidacja została podyktowana koniecznością rozbudowy budynku murowanego, którego obszar rozbudowy wchodził w obręb budynku drewnianego. Wartość zlikwidowanego budynku drewnianego (ujętego pierwotnie na koncie 080) w rachunku zysków i strat została ujęta jako pozostały koszt operacyjny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość zlikwidowanego środka trwałego w budowie (jakim jest budynek drewniany) wycenionego w wysokości określonej przez rzeczoznawcę można uznać za podatkowe koszty uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 22 ust 5e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą potrącać koszty zaniechanych inwestycji w dacie ich zbycia lub likwidacji. Inwestycja, zgodnie z definicją zawartą w art. 5a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy o rachunkowości. Zakwalifikowanie drewnianego budynku jako środka trwałego w budowie podyktowane było tym, iż w momencie wprowadzenia go do ewidencji księgowej nie był zdatny do użytkowania. Ponieważ budynek ten został kupiony za łączną cenę obejmującą również niezabudowane działki gruntowe, nie było możliwości ustalenia na podstawie dokumentu zakupu jakim jest akt notarialny, jego ceny zakupu.

W związku z tym faktem uważa Pan, że wartość zlikwidowanego środka trwałego w budowie można uznać za podatkowe koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym wyżej przepisie ustawodawca nie wymienia enumeratywnie, jakie konkretne wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie, że aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu:

• musi pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;
• nie może być wymieniony w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy).

Ponadto wydatek taki musi być udokumentowany prawidłowo oraz w sposób nie budzący wątpliwości.

Zwrot „w celu” użyty w ww. przepisie oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź też ewentualnie zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodu albo zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z treści wniosku wynika, że w 2005 r. na podstawie jednego aktu notarialnego, za jedną kwotę, nabył Pan prywatnie kilka niezabudowanych działek gruntowych oraz jedną zabudowaną dwoma budynkami gospodarczymi. Jeden budynek jest drewniany a drugi murowany. W 2014 r. postanowił Pan wykorzystać je w prowadzonej jednoosobowo działalności gospodarczej i wprowadzić je do firmy wraz z częścią działek gruntowych. Ponieważ w momencie przekazania obydwa budynki nie były zdatne do użytkowania na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości zostały w ewidencji księgowej ujęte jako dwa oddzielne środki trwałe w budowie na koncie księgowym „080”. Po czterech miesiącach od wprowadzenia do ewidencji księgowej budynek drewniany został zlikwidowany (we własnym zakresie bez angażowania firm zewnętrznych). Jego likwidacja została podyktowana koniecznością rozbudowy budynku murowanego, którego obszar rozbudowy wchodził w obręb budynku drewnianego.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części, wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Należy również wskazać, że art. 22g ust. 4 tej ustawy stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zatem do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem od momentu rozpoczęcia inwestycji aż do momentu przekazania środka do używania. Nakład inwestycyjny w myśl regulacji art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oznacza wszystkie koszty poniesione dla realizacji inwestycji, w tym na działania wstępne, przygotowujące prace rzeczowe.

Natomiast użycie przez ustawodawcę zwrotu, że do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” oznacza, że katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego powiększających jego wartość początkową jest otwarty, co wskazuje na to, że mieszczą się w nim również inne, nie wymienione wprost koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku.

Z przytoczonych regulacji wynika, że na wartość początkową środka trwałego składają się wszystkie koszty poniesione w związku z budową środków trwałych (z wyjątkami wynikającymi wprost w przepisie art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), a zatem mogą to być koszty zakupu budynków przeznaczonych do rozbiórki, w związku z prowadzoną inwestycją.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że poniesione przez Pana wydatki, związane z zakupem drewnianego budynku, ściśle związane z wytworzeniem w miejsce zlikwidowanego - nowego obiektu stanowiącego środek trwały, stosownie do postanowień art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwiększą wartość początkową nowego obiektu i będą podlegały zaliczeniu w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne od nowo wytworzonych środków trwałych. Wartość budynku drewnianego, zlikwidowanego w związku z wytworzeniem środka trwałego nie może być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, o czym stanowi art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto podkreślić należy, że przy określaniu wartości początkowej wytworzonego środka trwałego uwzględnieniu podlega koszt poniesiony na nabycie likwidowanego budynku. Obliczając wysokość tego kosztu powinien Pan mieć na uwadze wartość pozostałych, nabytych jednym aktem notarialnym składników majątku oraz pamiętać, aby ich suma odpowiadała sumie zawartej w umowie. Nie jest natomiast możliwe uwzględnienie wartości budynku drewnianego ustalonej przez biegłego rzeczoznawcę powołanego przez podatnika w roku 2014 r.

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.