Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-1302/14-4/EK
z 21 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2014 r. (data wpływu 5 listopada 2014 r.) uzupełnione pismem z dnia 5 stycznia 2015 r. (data wpływu 12 stycznia 2015 r.) na wezwanie Organu z dnia 22 grudnia 2014 r. (skutecznie doręczone 31 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu naprawy pojazdu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu naprawy pojazdu. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 5 stycznia 2015 r. (data wpływu 12 stycznia 2015 r.) na wezwanie Organu z dnia 22 grudnia 2014 r. (skutecznie doręczone 31 grudnia 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 2 stycznia 2012 r. nabyłem (umowa kupna - sprzedaży w zaleczeniu), jako prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą J. samochód od osoby fizycznej w kwocie 80 000 zł – bez VAT( gdyż zakupu dokonałem od osoby fizycznej). W 2014 r. samochód ten uczestniczył w kolizji z winy innego uczestnika ruchu. Samochód został naprawiony, nastąpiło rozliczenie bezgotówkowe tzn. zakład otrzymał pieniądze za naprawę w kwocie netto z Towarzystwa Ubezpieczeniowego natomiast Ubezpieczyciel uzależnił wypłatę kwoty podatku VAT wynikającego z faktury wystawionej przez C. sp. z o.o. dokonującej naprawę, od wydania zaświadczenia z Urzędu Skarbowego, iż właściciel pojazdu nie ma możliwości odliczenia podatku VAT z tytułu naprawy pojazdu. W ślad za tym C. wystąpił z wezwaniem do zapłaty (w załączeniu).

Urząd Skarbowy do którego Właściciel wystąpił o wydanie zaświadczenia (pismo w załączeniu) odmówił wydania takiego zaświadczenia (pismo z U.S. w załączeniu) jednocześnie w swoim postanowieniu poinformował Wnioskodawcę, że organem właściwym do wydawania pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego jest Minister właściwy do spraw finansów publicznych. W rozmowie telefonicznej poinformowano Zainteresowanego, że wniosek należy złożyć do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie - Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku.

W uzupełnieniu do wniosku, Wnioskodawca wskazał, że jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Faktura za naprawę samochodu została wystawiona na J. Samochód jest wykorzystywany przeze Wnioskodawcę do prowadzonej działalności gospodarczej, jak również Wnioskodawca użytkuje do celów prywatnych. Wnioskodawca nie wprowadził ani regulaminów, ani zarządzeń określających sposób korzystania z pojazdu. Samochód po godzinach pracy jest parkowany w miejscu zamieszkania Wnioskodawcy, a więc w miejscu prowadzonej działalności gospodarczej. Prowadząc działalność gospodarczą zarejestrowaną pod adresem zamieszkania zdarza się, że Wnioskodawca pracuje w domu, a także w siedzibie Zleceniodawcy jak również na budowie. Wnioskodawca nie dojeżdża więc do pracy, a używa samochodu do przemieszczania się pomiędzy różnymi miejscami świadczonej przez niego usługi. Zdarza się również korzystać z samochodu prywatnie po pracy. Zainteresowany nie zatrudnia pracowników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma możliwość odliczyć podatek VAT z tytułu naprawy pojazdu zakupionego w kwocie bez podatku VAT, czy takiej możliwości nie ma?

Stanowisko Wnioskodawcy sprecyzowane w piśmie z dnia 5 stycznia 2015 r.

W zaistniałej sytuacji, opisanej we wniosku Wnioskodawca uważa, że w związku z użytkowaniem pojazdu, do celów służbowych i prywatnych - nie ma prawa rozliczania całego podatku VAT od kosztów związanych z eksploatacją i również naprawą tegoż samochodu. Zainteresowany może jedynie rozliczyć 50% podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
   
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ponadto, w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Należy wskazać, że kwestie dotyczące zasad odliczania i rozliczania na gruncie podatku VAT wydatków dotyczących samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony zostały uregulowane przepisami art. 86a ustawy.

Na mocy art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

W świetle art. 86a ust. 2 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2014 r. – do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
   
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Stosownie natomiast do art. 86a ust. 3 ustawy przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
2. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
   
3. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;<
   
4. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

1. przeznaczonych wyłącznie do:
   1. odprzedaży,
      
   2. sprzedaży, w przypadku pojazdów
      
   3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
   - jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
2. w odniesieniu do których:
   1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
      
   2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.
      
      

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności (art. 86a ust. 6 ustawy). Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 34 ustawy, który stanowi, że przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.), przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego. Natomiast art. 2 pkt 40 ww. ustawy wskazuje, że „samochodem osobowym” jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

W powołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja oznacza, że w sytuacji, gdy znajdzie zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego (w 50%). Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajdzie zastosowania (vide: art. 86a ust. 3 ustawy), wówczas znajdą zastosowanie ogólne uregulowania zawarte w art. 86 ustawy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca, jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, jest właścicielem pojazdu samochodowego. W 2014 r. samochód ten uczestniczył w kolizji z winy innego uczestnika ruchu. Samochód został naprawiony przez C Sp. z o.o. i nastąpiło rozliczenie bezgotówkowe w kwocie netto pomiędzy zakładem ubezpieczeniowym a serwisem samochodowym, który dokonał naprawy, natomiast zakład ubezpieczeń, kwotę podatku VAT, wynikającą z faktury za naprawę samochodu, uzależniło od faktu, czy właściciel pojazdu jest uprawniony do odliczenia podatku VAT z tytułu naprawy samochodu. Faktura za naprawę samochodu została wystawiona na Wnioskodawcę. Samochód jest wykorzystywany przeze Wnioskodawcę do prowadzonej działalności gospodarczej, jak również Wnioskodawca użytkuje go również do celów prywatnych. Wnioskodawca nie wprowadził ani regulaminów, ani zarządzeń określających sposób korzystania z pojazdu. Samochód po godzinach pracy jest parkowany w miejscu zamieszkania Wnioskodawcy, a więc w miejscu prowadzonej działalności gospodarczej. Prowadząc działalność gospodarczą zarejestrowaną pod adresem zamieszkania zdarza się, że Wnioskodawca pracuje w domu, a także w siedzibie Zleceniodawcy jak również na budowie. Wnioskodawca nie dojeżdża więc do pracy, a używa samochodu do przemieszczania się pomiędzy różnymi miejscami świadczonej przez niego usługi. Zdarza się również korzystać z samochodu prywatnie po pracy. Zainteresowany nie zatrudnia pracowników.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego z wystawionej przez C. Sp. z o.o. faktury za naprawę samochodu.

W sytuacji opisanej we wniosku wskazany przez Wnioskodawcę sposób wykorzystywania samochodu wyklucza uznanie go za wykorzystywanie wyłącznie dla celów działalności gospodarczej. W konsekwencji należy uznać, że ww. samochód wykorzystywany jest do celów „mieszanych”, tzn. zarówno do celów służbowych, jak i do celów prywatnych. W przypadku wykorzystywania ww. samochodów do działalności i na cele prywatne przysługuje – co do zasady – prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodu napraw lub konserwacji opisanego samochodu oraz innych wydatków ponoszonych w związku z jego eksploatacją.

Zatem w odniesieniu do kosztów naprawy, należy stwierdzić, że Wnioskodawcy przysługuje, na podstawie art. 86a ust. 1 i ust. 2 ustawy, prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej ww. wydatki.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.