Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-748/14-2/TW
z 23 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2014 r. (data wpływu 23 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. W kwietniu bieżącego roku przy współudziale spółki jawnej Zainteresowany dokonał zakupu lokalu użytkowego z zamiarem wykorzystania go na miejsce prowadzenia dwóch działalności gospodarczych każdego ze współwłaścicieli. Na sfinansowanie ww. lokalu oraz jego remontu spółka zaciągnęła kredyt bankowy, natomiast osoba fizyczna swój wkład wniosła w gotówce. Wartość udziałów przedstawia się następująco: 40% osoba fizyczna i 60% spółka i wynika z aktu notarialnego zakupu nieruchomości.

Całkowita wartość inwestycji wynosi 2.370.000 zł w tym koszt zakupu lokalu – 142.000 zł i koszt remontu – 75.000 zł. Spółka będąca współwłaścicielem, swoje udziały w wysokości 60 procent pokryła z kredytu bankowego, który częściowo był udzielony na koszty zakupu nieruchomości oraz na pokrycie kosztów remontu.

W związku z tym, że spółka jest zobligowana do rozliczenia przed bankiem wydatków na remont nieruchomości, wszystkie faktury i dokumenty świadczące o poniesionych wydatkach są wystawiane na spółkę.

Ponadto udział procentowy poszczególnych współwłaścicieli jest potwierdzony dodatkowym porozumieniem pomiędzy współwłaścicielami. Jeżeli koszty remontu ulegną zwiększeniu, partycypacja w kosztach wspólników będzie zgodna z pierwotnie ustaloną proporcją.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy wartość środka trwałego dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, należy oszacować w wysokości wartości zakupu oraz kosztów jego remontu (udokumentowanego fakturami i umowami cywilnoprawnymi) czyli na poziomie około 220.000 zł i od tej kwoty dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z proporcją własności?

Zdaniem Wnioskodawcy, każdy ze współwłaścicieli ponosi koszty, które zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Jednocześnie wartość nabytego lokalu ustalona zostanie proporcjonalnie do udziałów na podstawie art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który mówi że przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Ponieważ powyższa zasada ma także zastosowanie odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów (art. 8 ust. 2 cytowanej ustawy) oraz nabywanych środków trwałych zgodnie z art. 22g pkt 11 ustawy o pdof, koszty powinny zostać rozliczone zgodnie z proporcją własności.

Według Wnioskodawcy zasada ta dotyczy także wskazanych kosztów remontów ponoszonych przez współwłaścicieli. Fakt posiadania jednego oryginału faktury nie stoi na przeszkodzie proporcjonalnemu rozliczeniu kosztów przez każdego z nich. Jednocześnie wartość podatkowa środka trwałego zostanie ustalona na podstawie art. 22g pkt 1 oraz art. 22g pkt 17 ustawy o pdof jako wartość nabycia lokalu powiększona o koszty netto (bez podatku VAT) remontu, koszty odsetek bankowych wydatkowanych do dnia przekazania lokalu do użytku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zauważyć przy tym należy, że zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Z kolei w myśl ust. 2 pkt 1 ww. artykułu, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do: rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie natomiast z brzmieniem art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają: grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ww. ustawy. Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia, w myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zatem, zgodnie z tym przepisem, na prawidłowe ustalenie wartości początkowej środka trwałego będą miały wpływ wszelkie wydatki mające związek z jego przystosowaniem do stanu kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania.

W związku z tym do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć zarówno wydatki poniesione na jego zakup, jak również wydatki związane z jego remontem poniesione do dnia przyjęcia tego środka trwałego do używania.

Do wartości początkowej można też zaliczyć odsetki od kredytu zaciągniętego w związku z jego zakupem, poniesione do dnia oddania tego środka trwałego do używania.

Przy czym, w myśl art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Ponadto wskazać należy, że w myśl uregulowań zawartych w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Jednakże przepis ten odnosi się do ulepszenia istniejącego już środka trwałego. Zatem w przypadku, gdy składnik majątku – jak to ma miejsce w rozpatrywanym przypadku, na dzień prowadzenia prac remontowych nie stanowi jeszcze kompletnego i zdatnego do używania, czyli mogącego zostać uznanym za środek trwały, zaś charakter prac nie jest ulepszeniem w rozumieniu art. 22g ust. 17 ww. ustawy (tu: jest remontem), to przepis ten nie znajdzie zastosowania.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że w sytuacji spełnienia warunków określonych w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do uznania lokalu użytkowego za środek trwały, Wnioskodawca po ujęciu ww. składnika majątku w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będzie mógł dokonywać jego amortyzacji podatkowej.

Wartością początkową tego składnika majątku będzie jego wartość określona w oparciu o art. 22g ust. 3 ww. ustawy, tj. w wysokości ceny nabycia, powiększonej o wydatki poniesione przed dniem jego oddania do użytkowania, jednakże z uwagi na fakt, że na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie wykorzystywać składnik majątku, którego jest współwłaścicielem – stosownie do art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jego wartość początkową (dla celów podatkowych Wnioskodawcy) należy ustalić w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje jej udział we własności tego składnika majątku. Dokonywane od tak ustalonej wartości początkowej odpisy amortyzacyjne będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Zatem stanowisko przedstawione przez Zainteresowanego w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego jest prawidłowe, jednakże z tym zastrzeżeniem, że zastosowania nie znajdzie w tym przypadku art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz art. 22g ust. 3 tej ustawy.

Końcowo tut. Organ wskazuje, że przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca podał art. 22g pkt 11 i art. 22g pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mając jednak na uwadze merytoryczną treść przedmiotowego wniosku, tut. Organ zrozumiał, że Wnioskodawca miał na uwadze treść art. 22g ust. 11 i art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Końcowo, w odniesieniu do przedstawionej przez Wnioskodawcę we wniosku kalkulacji liczbowej, tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zagadnienie dotyczące potwierdzenia prawidłowości kalkulacji nie może stanowić przedmiotu interpretacji indywidualnej. Przedmiotem interpretacji indywidualnej w niniejszej sprawie może być wyłącznie wskazanie przepisu, na podstawie którego należy ustalić wartość początkową środka trwałego, a nie prawidłowość jego wyliczania, bowiem kwestia ta nie jest regulowana przepisami prawa podatkowego. Stanowi to domenę ewentualnego postępowania kontrolnego bądź postępowania podatkowego.

W konsekwencji tut. Organ nie ustosunkował się do przedstawionej przez Wnioskodawcę kalkulacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.