Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-1029/14/IK
z 2 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku , który wpłynął do tut. organu 15 października 2014 r., uzupełnionym pismami z 8 stycznia 2015 r. (data wpływu 12 stycznia 2014 r.) oraz z 8 stycznia 2015 r. (data wpływu 22 stycznia 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego dla dostawy towarów wykonywanej za pośrednictwem firmy spedycyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego dla dostawy towarów wykonywanej za pośrednictwem firmy spedycyjnej.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 8 stycznia 2015 r. (data wpływu 12 stycznia 2015 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 31 grudnia 2014 r. znak: IBPP2/443-1029/14/IK oraz pismem z 8 stycznia 2015 r. (data wpływu 22 stycznia 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 15 stycznia 2015 r. znak: IBPP2/443-1029/14/IK.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność handlową - sprzedaż części zamiennych i akcesoriów do maszyn, ciągników rolniczych oraz samochodów ciężarowych i autobusów. Spółka dokonuje sprzedaży hurtowej i detalicznej klientom krajowym i zagranicznym. Niniejszy wniosek dotyczy wyłącznie sprzedaży krajowej. Składanie zamówienia odbywa się telefonicznie, droga mailową lub poprzez stronę internetową. Następnie na podstawie złożonego zamówienia jest wystawiana faktura, a towar jest przygotowywany w magazynie do wysyłki. Zakupiony towar jest wysyłany kupującemu za pośrednictwem firmy spedycyjnej. Wydanie towaru z magazynu bezpośrednio kupującemu jest marginalne. Polecenie dostarczenia towaru firmie kurierskiej zawsze wydaje sprzedawca. Spółka ma zawarte umowy z firmami spedycyjnymi, z których wynika, że za niewłaściwe wykonanie usługi transportowej odpowiada przewoźnik (np. zagubienie, zniszczenie, nieterminowe dostarczenie towaru). Ponadto Spółka nie posiada umów z Kupującymi oraz regulaminów sprzedaży określających moment przeniesienia praw do rozporządzania towarami jak właściciel. Spółka stosuje następujące sposoby płatności: za pobraniem, przelew.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

1. Stroną w postępowaniu odszkodowawczym w razie utraty towaru przez spedytora jest Wnioskodawca, natomiast ryzyko utraty towaru ponosi spedytor.
2. Powołując się na art. 544 § 1 i art. 548 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny i na art. 19a ustawy o podatku od towarów i usług oraz na fakt, że Spółka nie posiada umów z kupującymi, i regulaminów sprzedaży określających moment przeniesienia praw do rozporządzania towarami jak właściciel Wnioskodawca dostarczając towar za pośrednictwem przewoźnika, dokonanie dostawy towaru, rozpoznaje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym bowiem momentem Wnioskodawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Kiedy powstaje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu dostawy towarów dostarczanych kupującemu za pośrednictwem firmy spedycyjnej?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu dostawy towarów dostarczonych za pośrednictwem firmy spedycyjnej powstaje w momencie przekazania towarów kurierowi.

Zgodnie z art. 19a ustawy O podatku od towarów i usług obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru. Odwołując się do art. 7 ust.1 ww. ustawy przez dokonanie dostawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W związku z tym, że Spółka nie posiada umów z klientami oraz regulaminu sprzedaży, w którym określałaby moment przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, podlega regulacjom ogólnym, tj. przepisom Kodeksu cywilnego

Zgodnie z art. 544 § 1 i art. 548 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny wydanie rzeczy następuje z chwilą powierzenia rzeczy przez sprzedawcę przewoźnikowi z poleceniem dostarczenia rzeczy do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześniej z kupującym. Z chwilą, w której rzecz została powierzona przewoźnikowi, następuje formalne spełnienie świadczenia przez sprzedawcę, a na kupującego przechodzą korzyści i ciężary związane z rzeczą.

Odnosząc się do przepisów o podatku od towarów i usług, należy wnioskować, że moment dokonania dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy odpowiada momentowi „wydania towarów”, o którym mowa w art. 544 k.c.

W tej sytuacji Wnioskodawca dostarczając towar za pośrednictwem przewoźnika, dokonanie dostawy towaru, rozpoznaje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym bowiem momentem Wnioskodawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 177 poz. 1054 ze. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawa o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Wskazać należy, że z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Unormowanie zawarte w art. 19a ust. 1 ustawy pozostaje w zgodzie z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca nie posiada umów z Kupującymi oraz regulaminów sprzedaży określających moment przeniesienia praw do rozporządzania towarami jak właściciel.

Powołując się na art. 544 § 1 i art. 548 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny i na art. 19a ustawy o podatku od towarów i usług oraz na fakt, że Wnioskodawca nie posiada umów z kupującymi, i regulaminów sprzedaży określających moment przeniesienia praw do rozporządzania towarami jak właściciel Wnioskodawca dostarczając towar za pośrednictwem przewoźnika, dokonanie dostawy towaru, rozpoznaje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia,

Brak tego rodzaju zapisów w umowach handlowych lub regulaminie sprzedaży wskazuje, że strony transakcji świadomie poddały ten aspekt regulacjom ogólnym, czyli w tym przypadku regulacjom wynikającym z Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 544 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.), zwanej dalej k.c., jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

Ponadto jak stanowi art. 548 § 1 k.c. z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.

Z przywołanych wyżej przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że wydanie rzeczy następuje z chwilą powierzenia rzeczy przez sprzedawcę przewoźnikowi z poleceniem dostarczenia rzeczy do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześniej z kupującym.

Z chwilą, w której rzecz została powierzona przewoźnikowi, następuje formalne spełnienie świadczenia przez sprzedawcę, a na kupującego przechodzą korzyści i ciężary związane z rzeczą.

Przenosząc powyższe na grunt przepisów o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że generalnie moment dokonania dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy odpowiada momentowi „wydania towarów”, o którym mowa w art. 544 kodeksu cywilnego.

W sytuacji zatem gdy towar jest wysyłany przez dostawcę do nabywcy za pośrednictwem przewoźnika (spedytora, kuriera) dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym bowiem momentem dostawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.

W świetle powyższego Wnioskodawca dostarczając towar przez spedytora (kuriera) jest zobowiązany rozpoznać obowiązek podatkowy w dniu wydania towaru spedytorowi (kurierowi).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-000 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.