2014.12.04 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-845/14/AZb
z 4 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, złożonym w tut. organie 26 sierpnia 2014 r., uzupełnionym pismem z 13 listopada 2014 r. (data wpływu 19 listopada 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej sprzedaż nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2014 r. złożono w tut. organie ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej sprzedaż nieruchomości.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 13 listopada 2014 r. (data wpływu 19 listopada 2014 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 6 listopada 2014 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka) prowadzi działalność gospodarczą m.in.: w zakresie sprzedaży samochodów osobowych i furgonetek, a także pozostałych pojazdów samochodowych; konserwacji i naprawy pojazdów samochodowych; sprzedaży hurtowej i detalicznej części i akcesoriów do pojazdów samochodowych; wynajmu i dzierżawy samochodów osobowych, furgonetek oraz pozostałych pojazdów, wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi i dzierżawionymi. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca planuje zakupić nieruchomość położoną w xxx, składającą się z działki nr 979/40 oraz działki 979/38, zabudowaną kompleksem salonu samochodowego (1.567,90 mkw), warsztatu mechanicznego ze stacją kontroli pojazdów (824,40 mkw) oraz pawilonem blacharsko-lakierniczym (758,70 mkw). Kompleks, o którym mowa, był przez dotychczasowego właściciela sukcesywnie wznoszony i rozbudowywany. Etap pierwszy obejmował salon samochodowy wraz z częścią serwisową i został oddany do użytkowania w 2003 roku. Etap drugi obejmował pawilon blacharsko-lakierniczy i został oddany do użytkowania w 2005 roku. Natomiast w 2009 roku została oddana do użytkowania stacja diagnostyczna. Ostatni etap prac obejmował rozbudowę salonu samochodowego i do tej pory nie został ukończony, gdyż nie dokonano jego ostatecznego odbioru.

Przy budowie przedmiotowego kompleksu jego dotychczasowemu właścicielowi przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego związanego z nabywanymi w tym celu towarami i usługami.

Od 2003 roku Wnioskodawca wydzierżawia od właściciela ww. nieruchomości salon samochodowy wraz z wyposażeniem. W salonie, o którym mowa prowadził i nadal prowadzi działalność gospodarczą. Od lipca 2011 roku dzierżawa została rozszerzona o serwis mechaniczny oraz pawilon blacharsko-lakierniczy wraz z całym wyposażeniem.

Część obejmująca stację diagnostyczną znajdująca się w xxx, nie podlega dzierżawie na rzecz Wnioskodawcy, lecz była i jest wykorzystywana przez dotychczasowego właściciela do świadczenia usług w zakresie diagnostyki pojazdów. Na ww. nieruchomości zarejestrowana jest również siedziba właściciela tej nieruchomości.

Spółka zamierza kupić nieruchomość gruntową zabudowaną kompleksem salonu samochodowego wraz z warsztatem, pawilonem blacharsko-lakierniczym oraz stacją diagnostyczną wraz z pełnym wyposażeniem. W zakupionym kompleksie Spółka będzie kontynuowała prowadzoną przez siebie działalność opartą o dotychczas wynajmowany majątek (a nabyty na podstawie planowanej transakcji), poszerzając zakres swoich usług o usługi świadczone na stacji diagnostycznej. Wnioskodawca wraz z zakupem nieruchomości, o której mowa nie przejmie pracowników, którzy są zatrudnieni do obsługi stacji diagnostycznej przez dotychczasowego jej właściciela. Umowy z tymi pracownikami zostaną rozwiązane przed dniem zbycia zespołu składników.

Kompleks, o którym mowa, będący salonem samochodowym wraz z warsztatem, stacją diagnostyczną i pawilonem blacharsko-lakierniczym nie stanowi całego majątku w przedsiębiorstwie jego dotychczasowego właściciela. Pozostanie bowiem w jego posiadaniu obiekt biurowo-produkcyjny, do którego zostanie przeniesiona siedziba zarządu, znajdujący się pod adresem xxx. W przedsiębiorstwie zbywcy, według wiedzy Wnioskodawcy, nie są wyodrębnione struktury, takie jak np. oddział, wydział.

Dodatkowo należy zaznaczyć, że wraz ze składnikami materialnymi wymienionymi powyżej na Wnioskodawcę nie przejdą zobowiązania dotychczasowego właściciela.

W uzupełnieniu wniosku z 13 listopada 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1.Sprzedawca nieruchomości jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

2.Przedmiotem nabycia są działki nr 979/40 oraz 979/38 wraz z posadowionym na nich jednym budynkiem stanowiącym kompleks, o którym mowa w stanie faktycznym wniosku (obie działki są zabudowane jednym i tym samym budynkiem). Ponadto Wnioskodawca nabędzie wyposażenie przedmiotowego budynku.

3.Pojęcia „warsztat mechaniczny”, „część serwisowa” i „serwis mechaniczny” to jedna i ta sama część obiektu budowlanego, które są używane zamiennie.

4.Sprzedawca z tego co jest wiadome Wnioskodawcy posiada również inny poza zbywanym majątek w oparciu, o który prowadzi i zamierza nadal prowadzić działalność gospodarczą.

5.Po dokonaniu sprzedaży, o której mowa we wniosku, Sprzedawca z tego co jest wiadome Wnioskodawcy będzie kontynuował prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży motorów, sprzedaż samochodów ciężarowych oraz produkcję zabudów specjalnych pojazdów (m.in: przebudowa pojazdów na karetki).

6.Przedmiotem nabycia przez Wnioskodawcę mają być nieruchomości gruntowe zabudowane jednym budynkiem, na który składa się salon samochodowy, warsztat mechaniczny ze stacją kontroli pojazdów oraz pawilon blacharsko-lakierniczy. Nabycie nie będzie obejmowało poza nieruchomościami innych elementów, które składają się na przedsiębiorstwo.

7.Nieruchomości będące przedmiotem nabycia nie stanowią wyodrębnionego organizacyjnie i finansowo zespołu składników materialnych i niematerialnych. Nieruchomości, o których mowa wraz z wyposażeniem nie są wyodrębnione funkcjonalnie, samodzielnie nie realizują zadania gospodarczego. Przedmiot nabycia nie może stanowić niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego zadania gospodarcze.

8.Zobowiązania, o których mowa w stanie faktycznym wniosku, które nie przejdą na nabywcę dotyczą m.in.: z tytułu umów o dostawę mediów, z tytułu umów o pracę.

9.Zabudowane nieruchomości gruntowe wraz z wyposażeniem nie posiadają potencjalnej zdolności do prowadzenia działalności gospodarczej w dotychczasowym zakresie, biorąc również pod uwagę fakt, iż zbywca od dawna wydzierżawia Wnioskodawcy w części przedmiotowe nieruchomości.

10.Wnioskodawca po nabyciu nieruchomości będzie kontynuował działalność dotychczas prowadzoną przez siebie w przedmiotowej nieruchomości, jako dzierżawca. Nie będzie kontynuował działalności zbywcy polegającej na wydzierżawieniu części nieruchomości.

11.Przedmiotem nabycia będą działki zabudowane w związku z czym bezzasadne jest udzielanie odpowiedzi na pytania dotyczące działki niezabudowanej.

12.

Działki będące przedmiotem nabycia mają charakter gruntów zabudowanych i są łącznie zabudowane jednym budynkiem, tzn. jeden i ten sam budynek jest posadowiony na obu działkach.
Kompleks, o którym mowa jest budynkiem w rozumieniu przepisów prawa budowlanego.
Budynek, o którym mowa jest budynkiem trwale z gruntem związanym.
Budowa budynku była prowadzona etapowo, pierwsza jego część tj. salon samochodowy wraz z warsztatem, została oddana do użytkowania w 2003 roku, druga część zwana pawilonem blacharsko-lakierniczym została oddana do użytkowania w 2005 roku, natomiast trzecia część obejmująca stację diagnostyczną została oddana do użytkowania w 2009 r. Po oddaniu do użytkowania salonu samochodowego podlega on rozbudowie, jednakże rozbudowana część nie została do tej pory odebrana.
Budynek, o którym mowa, nie był przez zbywcę zakupiony lecz wybudowany.
W odpowiedzi na pytanie tut. organu zawarte w wezwaniu: „Jeżeli budynki, budowle lub ich części zostały przez kontrahenta Wnioskodawcy zakupione, to czy transakcja ta była udokumentowana fakturą VAT oraz czy stanowiła czynność opodatkowaną podatkiem VAT, zwolnioną od podatku lub niepodlegającą opodatkowaniu VAT? (proszę wskazać odrębnie dla każdego z obiektów)” Wnioskodawca stwierdził - nie dotyczy.
W części (tj. salon samochodowy wraz z wyposażeniem) budynek został oddany w użytkowanie w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu poprzez oddanie w dzierżawę w 2003 r., w części zajętej na warsztat oraz pawilon blacharsko-lakierniczy został oddany w dzierżawę w 2011 r. Natomiast w części zajętej na stację diagnostyczną budynek nie został zasiedlony, gdyż jest wykorzystywany przez zbywcę do prowadzenia działalności gospodarczej.
Pomiędzy pierwszym zasiedleniem części budynku zajętej na salon samochodowy, warsztat oraz pawilon blacharsko-lakierniczy a zbyciem upłynie więcej niż dwa lata.
Zbywcy nieruchomości przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących wydatki na budowę budynku.
Zbywca według wiedzy Wnioskodawcy ponosił wydatki na ulepszenie budynku (w związku z jego rozbudową), jednakże wydatki te nie przekroczyły 30% wartości budynku.

13.Jak było to wyjaśnione powyżej przedmiotem nabycia ma być jeden budynek posadowiony na dwóch działkach. Budynek w części był oddany do użytkowania w ramach czynności podlegający opodatkowaniu, a w części był wykorzystywany wyłącznie na potrzeby zbywcy.

14.Budynek, o którym mowa był wykorzystywany do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, tj. poprzez wydzierżawienie jego części (dzierżawa opodatkowana podatkiem VAT), a w części niewydzierżawionej poprzez świadczenie usług opodatkowanych VAT.

15.Przy nabyciu wyposażenia będącego przedmiotem nabycia zbywcy przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego.

16.Wyposażenie będące przedmiotem nabycia służyło zbywcy do działalności opodatkowanej podatkiem VAT (dzierżawa, świadczenie usług w zakresie diagnostyki pojazdów).

17.Wnioskodawca nie nabył jeszcze przedmiotowych nieruchomości.

18.Wnioskodawca będzie wykorzystywał nieruchomości gruntowe zabudowane budynkiem wraz z wyposażeniem wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w okolicznościach przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej sprzedaż nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy, na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 powołanej ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, zgodnie z art. 8 ust. 1 powołanej ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 powołanej ustawy.

Jednocześnie przepisy art. 6 ustawy o podatku od towarów i usług wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. W świetle art. 6 pkt 1 powołanej ustawy przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Mając na uwadze zakres przedmiotowy ustawy o podatku od towarów i usług pojęcie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do pojęcia „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem tych czynności jak właściciel np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego itp. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują terminu „przedsiębiorstwo”. Z tej przyczyny dla celów określenia zakresu pojęcia „przedsiębiorstwo” wykorzystuje się regulację zawartą w art. 55(1) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121), który to przepis stanowi, że przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Należy tu wskazać również art. 55(2) Kodeksu cywilnego, w którym ustawodawca wprowadza zasadę, że czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Zatem, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami tak, żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa - zgodnie z art. 2 pkt 27e ustawy - rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa, jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, iż zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie Zita-Modes (C-497/01) Trybunał stwierdził, że pojęcie zbycia, czy to za wynagrodzeniem, czy też bez lub w charakterze aportu wniesionego do spółki, całości aktywów lub jej części, należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz, w zależności od konkretnego przypadku, składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej, natomiast nie obejmuje ono zwykłego zbycia aktywów, takiego jak sprzedaż zapasów produktów. Z orzeczenia tego wynika ponadto, że - w świetle tej normy dyrektywy - nabywca całości lub części majątku podatnika powinien mieć zamiar prowadzenia działalności nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie działać tylko w celu niezwłocznego zlikwidowania danej działalności oraz sprzedaży ewentualnych zapasów. Podobnie Trybunał wypowiedział się w wyroku z dnia 10 listopada 2011 r., w sprawie C-444/10 Finanzamt Ludenscheid przeciwko Christem Schriever, wskazując, że regulacja art. 5 (8) VI Dyrektywy Rady (obecnie art. 19 Dyrektywy 112) obejmuje przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w tym składników materialnych i ewentualnie niematerialnych, łącznie składających się na przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną prowadzić samodzielną działalność gospodarczą, nie obejmuje zaś samego zbycia towarów, jak sprzedaż zapasu produktów. Jak wskazuje Trybunał, stwierdzenie, że nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 19 Dyrektywy 112, wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Kwestię, czy całość ta musi obejmować określone dobra, zarówno ruchome, jak nieruchome, należy rozpatrywać z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem zorganizowana część przedsiębiorstwa w świetle powyższych orzeczeń jest zorganizowanym zespołem składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Nieruchomość będąca przedmiotem zamierzonej sprzedaży w okolicznościach przedstawionego zdarzenia przyszłego jest tym składnikiem majątku, który stanowi węzeł organizacyjny łączący elementy (składniki majątkowe) wchodzące w skład nabywanej masy majątkowej, tj. wyposażenie salonu samochodowego, warsztatu i stacji diagnostycznej oraz pawilonu blacharsko-lakierniczego. Nieruchomość gruntowa wraz z kompleksem zabudowań oraz ich wyposażeniem będzie mogła stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze w zakresie m. in.: świadczenia usług konserwacji i naprawy pojazdów, a tym samym ma potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Powyższe nie jest jednak wystarczające do uznania składników majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, gdyż jak było to wskazane powyżej potrzebny jest zespół składników materialnych i niematerialnych, wyodrębniony organizacyjnie i finansowo. Jednakże skoro kompleks, o którym mowa, będący salonem samochodowym wraz z warsztatem, stacją diagnostyczną i pawilonem blacharsko-lakierniczym, jak wskazują na to okoliczności przedstawionego zdarzenia przyszłego nie został wyodrębniony organizacyjnie poprzez wydzielenie przez zbywcę w przedsiębiorstwie oddziału, to nie można mówić o realizacji warunku przypisania nieruchomości przymiotu zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Wraz ze składnikami materialnymi wymienionymi powyżej na Wnioskodawcę nie przejdą zobowiązania zbywcy, co również oznacza, że nie dojdzie do przejścia na nabywcę składników niematerialnych. Również z okoliczności przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że nabywca majątku nie przejmie pracowników Wnioskodawcy zatrudnionych do obsługi stacji diagnostycznej.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w przypadku sprzedaży przez Wnioskodawcę składników materialnych, o których mowa nie będzie miał zastosowania art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z tym przedmiotowa transakcja nie będzie wyłączona z opodatkowania podatkiem VAT.

Skoro czynność będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to zasadne jest rozważenie właściwej stawki podatku VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W świetle wyżej przytoczonego przepisu, kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynku, budowli lub ich części jest ustalenie, kiedy nastąpiło jego pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie - art. 2 pkt 14 ustawy - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z przywołanych powyżej przepisów wynika co do zasady, że dostawa nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Wyjątek następuje w sytuacji, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia nie minęły co najmniej dwa lata. Kluczowym zatem dla ustalenia zasad opodatkowania planowanej przez Wnioskodawcę dostawy jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku i jaki upłynął okres od tego momentu. Istotą pierwszego zasiedlenia - jak wynika z powołanego przepisu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług - jest oddanie do użytkowania, które następuje w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwszym zasiedleniem (poza opodatkowaną sprzedażą danej nieruchomości) może być więc także oddanie nieruchomości do używania innemu podmiotowi np. na podstawie umowy najmu, czy dzierżawy. Ustawodawca w definicji ustawowej zawartej w art. 2 pkt 14 powołanej ustawy wyraźnie wskazuje, że pierwsze zasiedlenie może dotyczyć zarówno budowli, budynków lub ich części. Intencją ustawodawcy było więc zamierzone rozróżnienie zastosowania zwolnienia do całych budynków, budowli lub ich części, dopuszczając możliwość objęcia zwolnieniem jedynie części nieruchomości (budynków, budowli). Zatem oddanie do użytkowania jedynie części budynku czy budowli w wykonaniu czynności opodatkowanych stanowi o tym, że część budynku lub budowli została zasiedlona. W okolicznościach przedstawionego zdarzenia przyszłego skoro salon został oddany w dzierżawę w 2003 roku, a serwis mechaniczny i pawilon blacharni-lakierni w 2011 roku, to należy przyjąć, iż zasiedlenie poszczególnych części nastąpiło odpowiednio w 2003 i 2011 roku.

Wobec powyższego dostawa nieruchomości we wskazanej części będzie korzystała ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 powołanej ustawy. Jednakże zdaniem Wnioskodawcy zbywca i nabywający nieruchomości będą mieli możliwość rezygnacji ze zwolnienia od podatku i wyboru opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług, przy spełnieniu warunków ustanowionych w tym przepisie. W tej części, rezygnując ze zwolnienia, zamierzone przez Wnioskodawcę nabycie nieruchomości będzie podlegało opodatkowaniu według stawki podstawowej 23%.

Natomiast w odniesieniu do części nieruchomości - stacji diagnostycznej, nie można mówić o pierwszym zasiedleniu, gdyż stacja diagnostyczna była wykorzystywana na własne potrzeby zbywcy, a tym samym nie została oddana do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi. Zatem w tej części dostawa nie będzie zwolniona od opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług, a ze względu na zrealizowane prawo odliczania podatku naliczonego przy budowie tej części nieruchomości nie znajdzie zastosowania także art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

W świetle art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 powołanej ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Wskazać należy, że analiza art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług, prowadzi do wniosku, iż w okolicznościach przedstawionego zdarzenia przyszłego przesłanka wyłączająca prawo nabywcy (Wnioskodawcy) do odliczenia podatku naliczonego nie została spełniona.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego VAT z tytułu nabycia nieruchomości (kompleksu, o którym mowa w stanie faktycznym), jako czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług przy zachowaniu warunków wyłączających zastosowanie zwolnienia od podatku VAT planowanej transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na fakt ścisłego powiązania z sobą zagadnień będących przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, tut. organ udzielił na nie odpowiedzi w jednej interpretacji indywidualnej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.) kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem, który umożliwia podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, takimi których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Istnienie związku między nabywanymi towarami i usługami a transakcjami opodatkowanymi podatnika jest traktowane jako niezbędny wymóg powstania prawa do odliczenia podatku również w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.). Stanowisko powyższe znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz braku przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT.

I tak, na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Powyższe oznacza, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze, jednak transakcja nie podlega opodatkowaniu.

Natomiast, w myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej sprzedaż nieruchomości.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – w świetle art. 2 pkt 6 ww. ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jednocześnie przepisy art. 6 ustawy o VAT wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 6 pkt 1 ww. ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ustawodawca w art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług wskazując, iż jej przepisów nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie zdefiniował, co należy rozumieć pod pojęciem „transakcji zbycia”. Uwzględniając zakres przedmiotowy ustawy o podatku od towarów i usług pojęcie to należy rozumieć w sposób zbliżony do pojęcia „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, tzn. zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem tych czynności jak właściciel np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego (aport).

Wyłączenie stosowania ustawy o podatku od towarów i usług przewidziane w przepisie art. 6 pkt 1 ustawy obejmuje jednakże tylko te czynności zrównane z pojęciem dostawy towarów, których przedmiotem jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa.

Wyłączenie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. transakcji jest konsekwencją postanowień art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, który stanowi, iż w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego [akapit 1]. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu [akapit 2].

Polskie przepisy VAT osiągają więc dozwolony przez dyrektywę skutek – tj. uznanie, że przeniesienie przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części na inny podmiot nie jest dostawą, poprzez regulację zawartą w art. 6 ustawy o VAT.

W niniejszej sprawie kwestią wymagającą interpretacji jest ustalenie istnienia lub nieistnienia podstaw do zastosowania przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zaznaczyć należy, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”. Zatem dla potrzeb przepisów ustaw podatkowych należy posłużyć się definicją sformułowaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121).

Zgodnie z art. 55¹ Kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Ustawodawca w ww. przepisie wskazał, jakiego rodzaju elementy wchodzą w skład kompleksu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, czyli przedsiębiorstwa, które może być przedmiotem czynności prawnej. Nie wszystkie jednak elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa są na tyle istotne, by bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. O tym, jakie konkretne składniki muszą być przeniesione na nabywcę, aby można było uznać, że nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa, decydują okoliczności faktyczne, których nie można określić apriorycznie.

Zatem, składniki materialne i niematerialne, wchodzące w skład przedsiębiorstwa, powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej. Powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, iż najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, iż zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu. W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Przepis ten odgrywa szczególnie istotną rolę, gdyż konstytuuje on zasadę, iż przedsiębiorstwo może stanowić przedmiot obrotu prawnego jako jednolita całość.

Nie wszystkie jednak elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa są na tyle istotne, aby bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

W celu ustalenia zatem, czy mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, zbadać należy, czy nabyty zespół składników majątkowych stanowić mógłby samodzielnie działające przedsiębiorstwo. Wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalne, niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Ponadto wymogiem do uznania, aby zespół składników stanowił zorganizowaną część przedsiębiorstwa, jest to by stanowił on zespół składników materialnych i niematerialnych - w tym zobowiązań. Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych). Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym. Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia z zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Tę ostatnią przesłankę rozumie się zazwyczaj jako potencjalną zdolność (zorganizowanej części przedsiębiorstwa) do niezależnego działania gospodarczego jako samodzielnego podmiotu gospodarczego i to jeszcze w ramach istniejącego przedsiębiorstwa. Winno ono mieć również zdolność zaistnienia jako niezależne przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu Cywilnego.

W związku z powyższym, zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których w przyszłości będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz pewnym zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywały w funkcjonowaniu istniejącego przedsiębiorstwa.

Dlatego należy uznać, że nie jest wystarczające, aby zbywane składniki majątkowe utworzyły przedsiębiorstwo u nabywcy. Zbywane składniki majątkowe muszą stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa u zbywcy.

Tak więc o tym, czy na rzecz Wnioskodawcy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik jest obowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca planuje zakupić nieruchomość składającą się z działki nr 979/40 oraz działki 979/38, zabudowaną kompleksem salonu samochodowego wraz z warsztatem, pawilonem blacharsko-lakierniczym oraz stacją diagnostyczną wraz z pełnym wyposażeniem.

W odpowiedzi na pytanie tut. organu zawarte w wezwaniu, cyt.: „Czy przedmiotem sprzedaży będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ i 55² ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.), tj. czy przedmiotem sprzedaży będą: 1) oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa); 2) własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości; 3) prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych; 4) wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne; 5) koncesje, licencje i zezwolenia; 6) patenty i inne prawa własności przemysłowej; 7) majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne; 8) tajemnice przedsiębiorstwa; 9) księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Jeśli któreś z ww. elementów nie będą przedmiotem sprzedaży, to należy wskazać które i dlaczego (należy wskazać odrębnie dla każdego z wyłączeń)” Wnioskodawca stwierdził, że przedmiotem nabycia przez Wnioskodawcę mają być nieruchomości gruntowe zabudowane jednym budynkiem, na który składa się salon samochodowy, warsztat mechaniczny ze stacją kontroli pojazdów oraz pawilon blacharsko-lakierniczy. Nabycie nie będzie obejmowało poza nieruchomościami innych elementów, które składają się na przedsiębiorstwo.

Ponadto z treści wniosku wynika, że kompleks, o którym mowa, będący salonem samochodowym wraz z warsztatem, stacją diagnostyczną i pawilonem blacharsko-lakierniczym nie stanowi całego majątku w przedsiębiorstwie jego dotychczasowego właściciela. Pozostanie bowiem w jego posiadaniu obiekt biurowo-produkcyjny, do którego zostanie przeniesiona siedziba zarządu. Tak więc Sprzedawca z tego co jest wiadome Wnioskodawcy posiada również inny poza zbywanym majątek w oparciu o który prowadzi i zamierza nadal prowadzić działalność gospodarczą. Po dokonaniu sprzedaży, o której mowa we wniosku, Sprzedawca z tego co jest wiadome Wnioskodawcy będzie kontynuował prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży motorów, sprzedaż samochodów ciężarowych oraz produkcję zabudów specjalnych pojazdów (m.in: przebudowa pojazdów na karetki).

Wnioskodawca wraz z zakupem nieruchomości, o której mowa, nie przejmie pracowników, którzy są zatrudnieni do obsługi stacji diagnostycznej przez dotychczasowego jej właściciela. Umowy z tymi pracownikami zostaną rozwiązane przed dniem zbycia zespołu składników.

Dodatkowo należy zaznaczyć, że wraz ze składnikami materialnymi wymienionymi powyżej na Wnioskodawcę nie przejdą zobowiązania dotychczasowego właściciela. Zobowiązania, które nie przejdą na nabywcę dotyczą m.in.: z tytułu umów o dostawę mediów, z tytułu umów o pracę.

Wnioskodawca po nabyciu nieruchomości będzie kontynuował działalność dotychczas prowadzoną przez siebie w przedmiotowej nieruchomości, jako dzierżawca. Wnioskodawca poszerzy zakres swoich usług o usługi świadczone na stacji diagnostycznej. Nie będzie kontynuował działalności zbywcy polegającej na wydzierżawieniu części nieruchomości.

Należy w tym miejscu zauważyć, że jak wynika z powołanego art. 55² Kodeksu cywilnego, strony – poza wyłączeniami wynikającymi z przepisów szczególnych – mają pozostawioną swobodę co do tego, jakie elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa objąć przedmiotem czynności prawnej, z tym że swoboda w wyłączeniu poszczególnych składników nie może iść tak daleko, aby zakres wyłączeń przekreślił istotę przedsiębiorstwa określoną w art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Dlatego też zbycie przedsiębiorstwa powinno obejmować co najmniej te składniki, które determinują funkcje spełniane przez przedsiębiorstwa.

W ocenie tut. organu, Sprzedawca dokona zbycia na rzecz Wnioskodawcy składników majątku przedsiębiorstwa a nie przedsiębiorstwa rozumianego według art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Opisana we wniosku transakcja nie obejmuje bowiem istotnych elementów przedsiębiorstwa rozumianego według art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Na Wnioskodawcę nie przejdą zobowiązania dotychczasowego właściciela. Ponadto z treści wniosku nie wynika, aby przedmiotem zbycia na rzecz Wnioskodawcy były – oprócz opisanych nieruchomości wraz z wyposażeniem – jakiekolwiek inne składniki niematerialne i materialne wymienione w art. 55¹ Kodeksu cywilnego (sam bowiem Wnioskodawca podał, że nabycie nie będzie obejmowało poza nieruchomościami innych elementów, które składają się na przedsiębiorstwo). Wnioskodawca nie przejmie też pracowników, którzy są zatrudnieni do obsługi stacji diagnostycznej (umowy z tymi pracownikami zostaną rozwiązane przed dniem zbycia). Wnioskodawca po nabyciu nieruchomości będzie kontynuował działalność dotychczas prowadzoną przez siebie w przedmiotowej nieruchomości, jako dzierżawca. Nie będzie kontynuował działalności zbywcy polegającej na wydzierżawieniu części nieruchomości.

Ponadto, w ocenie tut. organu, składniki majątkowe mającej być przedmiotem opisanej we wniosku transakcji nie stanowią także zorganizowanej części przedsiębiorstwa zbywcy w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Jak już zaznaczono powyżej, na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia z zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Jak wskazał Wnioskodawca w przedmiotowej sprawie, nieruchomości będące przedmiotem nabycia nie stanowią wyodrębnionego organizacyjnie i finansowo zespołu składników materialnych i niematerialnych. Nieruchomości, o których mowa wraz z wyposażeniem nie są wyodrębnione funkcjonalnie, samodzielnie nie realizują zadania gospodarczego. Przedmiot nabycia nie może stanowić niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego zadania gospodarcze. Wraz ze składnikami materialnymi wymienionymi powyżej na Wnioskodawcę nie przejdą zobowiązania dotychczasowego właściciela. Ponadto w przedsiębiorstwie zbywcy, według wiedzy Wnioskodawcy, nie są wyodrębnione struktury, takie jak np. oddział, wydział.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe, nie zostaną spełnione przesłanki pozwalające na uznanie składników majątku przedsiębiorstwa zbywcy, które mają być przedmiotem sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy, za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym w analizowanej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 6 pkt 1 ustawy o VAT - do sprzedaży przedmiotowych składników majątkowych przez zbywcę na rzecz Wnioskodawcy mają więc zastosowanie ogólne zasady dotyczące opodatkowania poszczególnych składników majątkowych.

Odnosząc się zatem do kwestii opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości należy wskazać, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Planowana przez zbywcę jako czynnego zarejestrowanego podatnika podatku VAT, sprzedaż nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział obniżone stawki podatku oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów lub świadczenia niektórych usług, a także określił warunki stosowania tych obniżonych stawek i zwolnień.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów i świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy o VAT.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, obowiązującego od 1 stycznia 2014 r., zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W przedmiotowej sprawie przy budowie przedmiotowego budynku jego dotychczasowemu właścicielowi przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego związanego z nabywanymi w tym celu towarami i usługami, ponadto budynek, o którym mowa we wniosku, był wykorzystywany przez zbywcę do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. W związku z powyższym do planowanej sprzedaży nieruchomości nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT z uwagi na niespełnienie warunków wynikających z tego przepisu.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem z powyższych przepisów wynika, iż dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia upłynął okres krótszy niż dwa lata.

Jak stanowi art. 2 pkt 14 ww. ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Co istotne, oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, a za takie można rozumieć m. in. objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika. Przedmiotowa nieruchomość nie musi być faktycznie wykorzystywana, lecz winna być przejęta przez nabywcę do użytkowania. Wydanie przedmiotowego obiektu nabywcy powinno nastąpić w ramach wykonania przez sprzedającego czynności podlegających opodatkowaniu.

Jeżeli zatem podatnik wybuduje obiekt lub go zmodernizuje, przy czym nakłady na ulepszenie przekraczają 30% jego wartości początkowej, a następnie obiekt ten (lub ulepszenie) zostanie oddany do użytkowania (wprowadzony do ewidencji środków trwałych), nie oznacza to, że został on zasiedlony. Oddanie do użytkowania nie nastąpiło bowiem w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany budynek (obiekt) zostanie sprzedany lub np. oddany w najem lub dzierżawę – bowiem zarówno sprzedaż, najem, jak i dzierżawa są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu. Zatem, należy uznać za pierwsze zasiedlenie moment oddania budynku, budowli lub ich części do użytkowania pierwszemu najemcy (dzierżawcy).

W tym miejscu należy zauważyć, iż w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Przy czym wskazać należy, iż zgodnie z art. 43 ust. 7a ustawy o VAT, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. a i b i pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć:

budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami.

Natomiast budynkiem jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Analogicznie definiuje budynek Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych wprowadzona do stosowania rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz.U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) stanowiąc, że przez obiekty budowlane rozumie się konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Zaś budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Pomimo niewskazania przez Wnioskodawcę symbolu PKOB dla ww. budynku mającego być przedmiotem nabycia tut. organ dla celów wydania niniejszej interpretacji przyjął, że ponieważ wniosek dotyczy sprzedaży kompleksu salonu samochodowego wraz z warsztatem, pawilonem blacharsko-lakierniczym oraz stacją diagnostyczną, to budynek ten nie jest budynkiem o symbolu PKOB 11.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Sprzedawca nieruchomości jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Sprzedawca zamierza zbyć na rzecz Wnioskodawcy nieruchomość gruntową (złożoną z dwóch działek) zabudowaną kompleksem salonu samochodowego wraz z warsztatem, pawilonem blacharsko-lakierniczym oraz stacją diagnostyczną wraz z pełnym wyposażeniem. Działki będące przedmiotem nabycia mają charakter gruntów zabudowanych i są łącznie zabudowane jednym budynkiem, tzn. jeden i ten sam budynek jest posadowiony na obu działkach. Kompleks, o którym mowa jest budynkiem w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Budynek, o którym mowa jest budynkiem trwale z gruntem związanym.

W celu dokonania oceny, czy Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej sprzedaż nieruchomości, koniecznym jest również zbadanie, czy w sytuacji gdy planowanej transakcji nie można zakwalifikować jako zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa lub całości przedsiębiorstwa, transakcja ta stanowić będzie czynność zwolnioną od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy lub art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Jak wynika z opisu sprawy, budowa budynku była prowadzona etapowo, pierwsza jego część tj. salon samochodowy wraz z warsztatem, została oddana do użytkowania w 2003 roku, druga część zwana pawilonem blacharsko-lakierniczym została oddana do użytkowania w 2005 roku, natomiast trzecia część obejmująca stację diagnostyczną została oddana do użytkowania w 2009 r. Po oddaniu do użytkowania salonu samochodowego podlega on rozbudowie, jednakże rozbudowana część nie została do tej pory odebrana. Zbywca według wiedzy Wnioskodawcy ponosił wydatki na ulepszenie budynku (w związku z jego rozbudową), jednakże wydatki te nie przekroczyły 30% wartości budynku.

Jak wskazał Wnioskodawca, w części (tj. salon samochodowy wraz z wyposażeniem) budynek został oddany w użytkowanie w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu poprzez oddanie w dzierżawę w 2003 r., w części zajętej na warsztat oraz pawilon blacharsko-lakierniczy został oddany w dzierżawę w 2011 r. Natomiast w części zajętej na stację diagnostyczną budynek nie został zasiedlony, gdyż jest wykorzystywany przez zbywcę do prowadzenia działalności gospodarczej.

Odnosząc zatem powołane przepisy prawa do budynku stanowiącego kompleks obejmujący salon samochodowy wraz z warsztatem, pawilon blacharsko-lakierniczy oraz stację diagnostyczną stwierdzić należy, że pierwsze zasiedlenie nastąpiło w odniesieniu do poszczególnych części budynku, które zostały oddane w dzierżawę, w momencie oddania tych części budynku w dzierżawę, tj. odpowiednio w 2003 r. (salon samochodowy) oraz w 2011 r. (warsztat i pawilon blacharsko-lakierniczy). Jeśli natomiast część budynku przeznaczona na stację diagnostyczną, zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy, nie została zasiedlona gdyż w tej części wykorzystywana jest przez zbywcę do prowadzenia działalności gospodarczej, wówczas nie można stwierdzić, aby nastąpiło oddanie tej części budynku do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu.

Zatem planowana dostawa przedmiotowego budynku na rzecz Wnioskodawcy w części obejmującej salon samochodowy, warsztat i pawilon blacharsko-lakierniczy, które były wydzierżawiane, nie będzie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia, gdyż te części zostały oddane do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu pierwszemu użytkownikowi. Ponadto od momentu oddania w dzierżawę upłynęły ponad dwa lata, zatem pomiędzy pierwszym zasiedleniem a planowaną dostawą budynku w opisanej wyżej części nie upłynie okres krótszy niż 2 lata.

Tak więc sprzedawca w przedmiotowej sytuacji będzie mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT dla dostawy części budynku, które były wydzierżawane (salon samochodowy, warsztat i pawilon blacharsko-lakierniczy).

Zdaniem Wnioskodawcy zbywca i nabywający nieruchomości będą mieli możliwość rezygnacji ze zwolnienia od podatku i wyboru opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług, przy spełnieniu warunków ustanowionych w tym przepisie. W tej części, rezygnując ze zwolnienia, zamierzone przez Wnioskodawcę nabycie nieruchomości będzie podlegało opodatkowaniu według stawki podstawowej 23%.

Odnosząc się zatem do kwestii dotyczącej wyboru opcji opodatkowania należy przytoczyć przepis art. 43 ust. 10 ww. ustawy, zgodnie z którym podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

W myśl art. 43 ust. 11 ww. ustawy, oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
adres budynku, budowli lub ich części.

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części, spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, po spełnieniu określonych warunków, możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Powyższe prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W związku z powyższym zbywca dokonujący dostawy na rzecz Wnioskodawcy na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy o VAT będzie mógł zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, i wybrać opodatkowanie dostawy w odniesieniu do części budynku, które były wydzierżawiane (salon samochodowy, warsztat i pawilon blacharsko-lakierniczy). W przypadku wyboru opodatkowania dla dostawy ww. części budynku zastosowanie znajdzie stawka podatku w wysokości 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Zwolnienie od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT nie znajdzie zastosowania dla dostawy na rzecz Wnioskodawcy części budynku przeznaczonej na stację diagnostyczną. Jeśli bowiem, jak wskazał Wnioskodawca, ta część budynku nie została zasiedlona, gdyż jest wykorzystywana przez zbywcę do prowadzenia działalności gospodarczej, zatem uznać należy że nie została ona wydana do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Tak więc planowana na rzecz Wnioskodawcy dostawa części budynku przeznaczonej na stację diagnostyczną nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, bowiem zostanie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia.

W takim przypadku należy dokonać analizy możliwości zastosowania zwolnienia od podatku VAT dla dostawy części budynku przeznaczonej na stację diagnostyczną na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Z wniosku wynika, że zbywcy nieruchomości przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących wydatki na budowę budynku. Zbywca według wiedzy Wnioskodawcy ponosił wydatki na ulepszenie budynku (w związku z jego rozbudową), jednakże wydatki te nie przekroczyły 30% wartości budynku.

Jeśli zatem zbywcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z budową budynku, to planowana dostawa części tego budynku obejmująca stację diagnostyczną nie będzie objęta zwolnieniem od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, gdyż nie spełnia warunku określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a) ustawy. Tym samym dostawa na rzecz Wnioskodawcy budynku w części obejmującej stację diagnostyczną będzie opodatkowana stawką podatku w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym, w sytuacji gdy zbywca na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy o VAT zrezygnuje ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, i wybierze opodatkowanie dostawy stawką podatku w wysokości 23% w odniesieniu do części budynku, które były wydzierżawiane (salon samochodowy, warsztat i pawilon blacharsko-lakierniczy), ponadto dostawa budynku na rzecz Wnioskodawcy w części obejmującej stację diagnostyczną będzie – jak stwierdzono powyżej - opodatkowana stawką podatku w wysokości 23%, wówczas dostawa działek nr 979/40 oraz 979/38 zabudowanych jednym ww. budynkiem stanowiącym kompleks, również będzie opodatkowana stawką podatku w wysokości 23% na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT.

Odnosząc się zatem do kwestii prawa Wnioskodawcy do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej sprzedaż nieruchomości stwierdzić należy, że w przypadku rezygnacji przez zbywcę ze zwolnienia od podatku dostawy salonu samochodowego, warsztatu, pawilonu blacharsko-lakierniczego i wyboru opodatkowania tej części budynku, w przedmiotowej sprawie nie wystąpią przesłanki, o których mowa w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, tj. przedmiotowa transakcja udokumentowana fakturą nie będzie stanowiła czynności niepodlegającej opodatkowaniu albo zwolnionej od podatku.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez podatnika podatku VAT do wykonywania czynności opodatkowanych.

Analizując okoliczności niniejszej sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa należy uznać, że w niniejszej sytuacji zostaną spełnione przesłanki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, warunkujące prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, ponieważ Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym, a przedmiotowe nieruchomości będą wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Tym samym Wnioskodawca będzie miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z faktury dokumentującej sprzedaż nieruchomości, pod warunkiem oczywiście niezaistnienia innych przesłanek negatywnych wskazanych w art. 88 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin