Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-958/14/BJ
z 13 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 14 listopada 2014 r. (data wpływu do Biura – 17 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości złożenia korekty zeznania za 2013 rok z pominięciem doliczenia zwrotu podatku z Holandii – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 listopada 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m. in. w zakresie możliwości złożenia korekty zeznania za 2013 rok z pominięciem doliczenia zwrotu podatku z Holandii.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W latach 2011, 2012 oraz 2013 Wnioskodawczyni pracowała w Holandii. Była to praca sezonowa, którą Wnioskodawczyni świadczyła w następujących okresach:

• 2011 r.: od 29 sierpnia 2011 r. do 30 września 2011 r.,
• 2012 r.: od 10 września 2012 r. do 12 października 2012 r.,
• 2013 r.: od 16 września 2013r. do 24 października 2013 r.
  
  

W latach tych Wnioskodawczyni nie uzyskała przychodu na terenie Polski.

Wnioskodawczyni dokonała za wszystkie ww. lata rozliczenia podatkowego na formularzu PIT-36 wraz z załącznikiem PIT-ZG, gdzie wykazała dochody z Holandii, rozliczając się wspólnie z małżonkiem. Mąż uzyskuje dochody z emerytury.

W zeznaniach podatkowych Wnioskodawczyni odliczyła podatek zapłacony za granicą, a w rozliczeniach za 2011 rok oraz 2012 rok Wnioskodawczyni rozliczyła ulgę abolicyjną: w kwocie 59,22 zł (2011 r.) oraz 1,56 zł (2012 r.).

W 2013 roku Wnioskodawczyni uzyskała zwrot części podatku z Holandii za lata 2011 i 2012.

Zwrot w kwocie 2.608,61 zł Wnioskodawczyni doliczyła do podatku w poz. 178 zeznania PIT-36 za 2013 rok. Spowodowało to konieczność zapłacenia podatku w rozliczeniu rocznym w kwocie 2.228,00 zł. Podatek został przez Wnioskodawczynię uregulowany w całości.

W związku z powyższym zadano m. in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni może skorygować zeznanie podatkowe za 2013 rok nie dokonując doliczenia zwrotu podatku z Holandii?

Wnioskodawczyni uważa, że nie powinna doliczać podatku zwróconego z Holandii w zeznaniu podatkowym za 2013 rok.

Założeniem ustawy abolicyjnej było wyeliminowanie różnic w zakresie rozliczania polskich rezydentów uzyskujących dochody poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Podatnicy rozliczający swoje dochody metodą wyłączenia z progresją nie doliczają zwrotów podatków z zagranicy w swoich zeznaniach podatkowych. Zatem ulga abolicyjna powinna tu mieć zastosowanie i zrównoważyć obciążenia podatkowe osób rozliczających się metodą proporcjonalnego odliczenia i metodą wyłączenia.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w kwestii możliwości złożenia korekty zeznania za 2013 rok z pominięciem doliczenia zwrotu podatku z Holandii. W zakresie możliwości skorzystania z ulgi abolicyjnej w zeznaniach za lata 2011, 2012 i 2013 z pominięciem odliczenia podatku zapłaconego za granicą, wydano odrębną interpretację znak: IBPB II/1/415-959/14/BJ.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z uwagi na to, że Wnioskodawczyni pracowała w Holandii, w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie konwencja z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. 2003 r., Nr 216, poz. 2120).

Stosownie do art. 15 ust. 1 ww. konwencji z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl art. 15 ust. 2 konwencji bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

Postanowienie w umowie, że danego rodzaju dochód „może podlegać” opodatkowaniu w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) nie oznacza, że podatnik może wybrać państwo, w którym opodatkuje swój dochód i zapłaci podatek. Postanowienie to wskazuje natomiast, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód, bez względu na to, czy dochód ten podlegać będzie opodatkowaniu w drugim państwie (państwie rezydencji). Przypisanie prawa do opodatkowania nie ma tutaj charakteru wyłączności.

Co do zasady wynagrodzenia polskiego rezydenta z tytułu pracy w Holandii podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 konwencji, a zatem są opodatkowane w obu państwach, za wyjątkiem przypadku przewidzianego w art. 15 ust. 2 ww. konwencji.

W tej sytuacji w Polsce w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania ma zastosowanie – zgodnie z ww. art. 23 ust. 5 lit. a) konwencji – metoda proporcjonalnego odliczenia.

Stosownie do treści art. 23 ust. 5 lit. a) ww. konwencji, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w Niderlandach, to Rzeczpospolita Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Niderlandach. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która odpowiada tej części dochodu, która może być opodatkowana w Niderlandach.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych zasadzie tej odpowiada przepis art. 27 ust. 9 i 9a ustawy.

W myśl art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

W przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio (art. 27 ust. 9a ww. ustawy).

Stosownie natomiast do art. 27g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik podlegający obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1, rozliczający na zasadach określonych w art. 27 ust. 9 albo 9a uzyskane w roku podatkowym poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dochody ze źródeł, o których mowa w art. 12 ust. 1, art. 13, art. 14 ma prawo odliczyć od podatku dochodowego, obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2.

W myśl art. 27g ust. 2 ww. ustawy, odliczeniu podlega kwota stanowiąca różnicę między podatkiem obliczonym zgodnie z art. 27 ust. 9 albo 9a a kwotą podatku obliczonego od dochodów ze źródeł, o których mowa w ust. 1, przy zastosowaniu do tych dochodów zasad określonych w art. 27 ust. 8.

Zasady ustalania podatku określone w art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przedstawiają się następująco:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1;
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów;
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
   
   

Jak wynika z wniosku, w latach 2011, 2012 oraz 2013 Wnioskodawczyni pracowała w Holandii. W tych latach nie uzyskała przychodu na terenie Polski. Wnioskodawczyni dokonała za wszystkie ww. lata rozliczenia podatkowego na formularzu PIT-36 wraz z załącznikiem PIT-ZG gdzie wykazała dochody z Holandii, rozliczając się wspólnie z małżonkiem. W zeznaniach podatkowych Wnioskodawczyni odliczyła podatek zapłacony za granicą, a w rozliczeniach za 2011 oraz 2012 rok Wnioskodawczyni rozliczyła ulgę abolicyjną. W 2013 roku Wnioskodawczyni uzyskała zwrot części podatku z Holandii za lata 2011 i 2012, który doliczyła do podatku w poz. 178 zeznania PIT-36 za 2013 rok.

Wnioskodawczyni uważa, że nie powinna doliczać podatku zwróconego z Holandii w zeznaniu podatkowym za 2013 rok.

Zgodnie z art. 45 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, obliczając podatek należny, dokonał odliczeń od dochodu, podstawy obliczenia podatku lub podatku, a następnie otrzymał zwrot odliczonych kwot (w całości lub w części), w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym otrzymał ten zwrot, dolicza odpowiednio kwoty poprzednio odliczone.

Powyższy przepis wskazuje jednoznacznie, że w roku podatkowym, w którym nastąpił zwrot podatku uprzednio odliczonego – należy dokonać doliczenia tegoż podatku w zeznaniu rocznym.

Podkreślić tutaj należy, że rację ma Wnioskodawczyni twierdząc, że podatnicy rozliczający swoje dochody metodą wyłączenia z progresją nie doliczają zwrotów podatków z zagranicy w swoich zeznaniach podatkowych.

Metoda wyłączenia z progresją oznacza bowiem, że w Polsce zwalnia się z opodatkowania dochód osiągnięty w drugim państwie, jednak dla ustalenia podatku należnego od dochodu osiągniętego w Polsce, stosuje się stopę podatku obliczoną dla całego dochodu, tj. łącznie z dochodem osiągniętym w drugim państwie – metodę tę regulują postanowienia art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Według tej metody nie odlicza się podatku zapłaconego za granicą a więc jego zwrot z zagranicy pozostaje neutralny na gruncie przepisów podatkowych.

Natomiast metoda odliczenia proporcjonalnego oznacza, że dochód osiągnięty za granicą jest opodatkowany w Polsce, ale od należnego podatku odlicza się podatek zapłacony za granicą – metodę tę regulują postanowienia art. 27 ust. 9 i 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem w sytuacji, gdy nastąpił zwrot odliczonego podatku, kwota odliczenia winna być doliczona do podatku zgodnie z zasadami określonymi w art. 45 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przywołany wyżej przepis art. 27g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych daje możliwość odliczenia od podatku dochodowego tzw. ulgi abolicyjnej. Postanowienia tego przepisu nie zawierają jednakże wskazania, aby podatnik korzystający z ulgi nie miał obowiązku zastosowania przepisu art. 45 ust. 3a ustawy. Przepisy o uldze wskazują jakich dochodów dotyczy ulga i jak ją zastosować. Nie zawierają jednak żadnych postanowień aby wyłączyć – przy jej zastosowaniu – regulację w zakresie cyt. art. 45 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nadto zauważyć należy, że zgodnie z art. 45 ust. 6 ww. ustawy podatek dochodowy wynikający z zeznania jest podatkiem należnym od dochodów podatnika uzyskanych w roku podatkowym, chyba że właściwy organ podatkowy lub właściwy organ kontroli skarbowej wyda decyzję, w której określi inną wysokość podatku.

Z powyższego uregulowania wynika, że jeżeli wykazany w zeznaniu rocznym podatek będzie obliczony z pominięciem obowiązujących przepisów – organ podatkowy (lub organ kontroli skarbowej) wyda stosowną decyzję, w której określi prawidłową wysokość podatku.

Mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie oraz powołane wyżej uregulowania prawne stwierdzić należy, iż skoro Wnioskodawczyni otrzymała w 2013 r. zwrot części uprzednio zapłaconego w Holandii i odliczonego podatku za 2011 i 2012 rok, to jest obowiązana w zeznaniu podatkowym za 2013 r. doliczyć kwotę zwróconego podatku. Wnioskodawczyni nie może dowolnie ustalać należnego podatku, bez zachowania reguł nałożonych obowiązującymi regulacjami prawnymi.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.