2015.01.14 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-825/14/JP
z 14 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 3 października 2014 r. (data wpływu do Biura – 6 października 2014 r.), uzupełnionym w dniu 16 i 22 grudnia 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej:

w części dotyczącej zakupu aparatu słuchowego, baterii do aparatu słuchowego oraz naprawy aparatu słuchowego – jest prawidłowe,
w części dotyczącej dojazdu własnym samochodem na zabiegi rehabilitacyjne – jest prawidłowe,
w części dotyczącej dojazdu na badanie słuchu i badanie sprawności aparatu słuchowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na fakt, że wniosek zawierał braki formalne, wystosowano do Wnioskodawcy wezwanie z 2 grudnia 2014 r., znak: IBPB II/1/415-825/14/JP w celu uzupełnienia wniosku. Wniosek został uzupełniony 16 grudnia 2014 r. (wpłata brakującej opłaty) oraz 22 grudnia 2014 r. (pozostałe braki formalne).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca wskazał, że prosi o podanie informacji dotyczącej odliczeń w zeznaniu PIT-37 za rok 2014 na podstawie orzeczenia z 3 kwietnia 2014 r. wydanego przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. Wnioskodawca załączył kserokopię orzeczenia.

W uzupełnieniu Wnioskodawca podał, że posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Wnioskodawca wskazał, że 24 stycznia 2014 r. złożył wniosek w celu wydania orzeczenia o stopniu jego niepełnosprawności. Komisja lekarska orzekła 3 kwietnia 2014 r. o zaliczeniu Wnioskodawcy do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Wnioskodawca poinformował, że od 2005 r. nosi aparat słuchowy na lewe ucho, który zakupił 30 kwietnia 2005 r. Z uwagi na pogarszający się słuch Wnioskodawca odbył w grudnia 2013 r. badania laryngologiczne, na podstawie których lekarz stwierdził uszkodzenie słuchu w prawym uchu i uznał, że konieczne jest używanie drugiego aparatu słuchowego. Wnioskodawca zakupił drugi aparat słuchowy 5 kwietnia 2014 r. za kwotę 2.000 zł. Narodowy Fundusz Zdrowia zrefundował zakup w kwocie 700 zł, Centrum Pomocy Rodzinie dokonało refundacji w kwocie też 700 zł. W rezultacie Wnioskodawca ze swoich środków poniósł wydatek w wysokości 600 zł. Wydatek został udokumentowany fakturą.

Wnioskodawca zaznaczył, że od 15 października 2012 r. jest rencistą w związku ze stanem narządu ruchu obu barków, kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. Schorzenie to wymaga korzystania z rehabilitacji, w której Wnioskodawca uczestniczy raz na kwartał i na którą dojeżdża własnym samochodem. W związku z korzystaniem z rehabilitacji posiada odpowiednie zaświadczenie.

Wnioskodawca podał, że 18 września 2014 r. oddał aparat słuchowy lewego ucha do naprawy, za którą zapłacił 90 zł i posiada fakturę za wykonanie tej usługi.

Ponadto, raz w miesiącu kupuje 12 sztuk baterii do aparatu słuchowego i również na zakup baterii posiada faktury.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca ma prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej? Czy jego rozliczenie będzie właściwe?

Wnioskodawca wskazał, że w związku z jego trudną sytuacją finansową, po zapoznaniu się z przepisami podatkowymi dotyczącymi ulgi rehabilitacyjnej, chciałby dokonać odliczeń przy składaniu zeznania za 2014 rok. Żeby być pewnym, czy dokonane rozliczenie będzie zgodne z prawem podatkowym Wnioskodawca postanowił złożyć wniosek do Izby Skarbowej w Katowicach. Pozyskane pieniądze z rozliczenia pozwolą na wymianę aparatu słuchowego lewego ucha, jak również na dojazdy na zabiegi rehabilitacyjne oraz na zakup baterii, które są niezbędne (roczne wydatki na ich zakup to kwota około 220 zł). Wnioskodawca podkreślił, że w ciągu roku musi się zgłaszać z aparatami słuchowymi w celu sprawdzenia poprawnego ich działania oraz sprawdzenia słuchu, na które to badania Wnioskodawca dojeżdża w różnych godzinach.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej a wydana w jego sprawie interpretacja indywidualna potwierdzi jego stanowisko w tej kwestii.

Wnioskodawca dodatkowo oświadczył, że przedstawione przez niego fakty są prawdziwe oraz zaznaczył, że na poniesione wydatki posiada rachunki, a samochód jest zarejestrowany na niego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a- 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;
II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

W myśl natomiast art. 26 ust. 13a ustawy wydatki na cele określone w ust. 1 (a więc również na cele rehabilitacyjne) podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione.

Należy również pokreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

W przedmiocie stosowania wszelkiego rodzaju ulg podatkowych trzeba mieć na względzie także art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy, co wynika z art. 217 Konstytucji. Tym samym, każdy wyjątek od zasady powszechności opodatkowania (w tym także ulga podatkowa) nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca od 2005 r. nosi aparat słuchowy na lewe ucho, który zakupił 30 kwietnia 2005 r. Z uwagi na pogarszający się słuch, Wnioskodawca odbył w grudnia 2013 r. badania laryngologiczne, na podstawie których lekarz stwierdził uszkodzenie słuchu w prawym uchu i uznał, że konieczne jest używanie drugiego aparatu słuchowego. Wnioskodawca zakupił drugi aparat słuchowy 5 kwietnia 2014 r. za kwotę 2.000 zł. Narodowy Fundusz Zdrowia zrefundował zakup w kwocie 700 zł, Centrum Pomocy Rodzinie dokonało refundacji w kwocie też 700 zł. W rezultacie Wnioskodawca ze swoich środków poniósł wydatek w wysokości 600 zł. Wydatek został udokumentowany fakturą.

Wnioskodawca podał, że 18 września 2014 r. oddał aparat słuchowy lewego ucha do naprawy, za którą zapłacił 90 zł i posiada fakturę za wykonanie tej usługi.

Ponadto, raz w miesiącu kupuje 12 sztuk baterii do aparatu słuchowego i również na zakup baterii posiada faktury.

Wnioskodawca podkreślił, że w ciągu roku musi się zgłaszać z aparatami słuchowymi w celu sprawdzenia poprawnego ich działania oraz sprawdzenia słuchu, na które to badania Wnioskodawca dojeżdża w różnych godzinach.

Możliwość skorzystania z odliczeń w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, w związku z poniesieniem wydatków na zakup aparatu słuchowego, baterii do aparatu słuchowego oraz naprawy aparatu słuchowego, a także używaniem samochodu osobowego przez osobę niepełnosprawną – podlega ocenie z punktu widzenia postanowień art. 26 ust. 7a pkt 3 i 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy stwierdzić, że zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Odliczeniu zatem podlegają tylko te przedmioty, które stanowią sprzęty, urządzenia lub narzędzia techniczne, inne niż gospodarstwa domowego, a ponadto wykazują cechy indywidualnego przeznaczenia i niezbędności w rehabilitacji osób niepełnosprawnych. W konsekwencji ich sposób konstrukcji, obsługi oraz pełnionej funkcji musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych, których ta bez tego urządzenia, sprzętu lub narzędzia technicznego wykonywać by nie mogła, lub których wykonywanie wiązałoby się dla tej osoby z dużym utrudnieniem.

Jednocześnie z uwagi na brak definicji legalnej takich pojęć jak sprzęt, urządzenie oraz narzędzie – odwołać należy się do wykładni językowej. Według Słownika Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996 r. „urządzenie” to „rodzaj mechanizmów lub zespół przyrządów służących do wykonywania określonych czynności”.

W świetle powyżej wskazanych stwierdzeń należy uznać, że aparat słuchowy jest urządzeniem, którego typ, rodzaj oraz budowa opiera się na indywidualnym doborze uwzględniającym w szczególności stopień ubytku słuchu, zdolności manualne a także karnacje i kolor włosów osoby, dla której jest przeznaczony. Osobom niepełnosprawnym – niedosłyszącym ułatwia, stosownie do potrzeb wynikających z ich niepełnosprawności, wykonywanie czynności życiowych przez zapewnienie prowadzenia aktywnego i produktywnego życia. Tym samym spełnia kryterium urządzenia, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy.

Przy czym należy wskazać, że częścią składową tego urządzenia jest system zasilania w postaci baterii. Ich brak powoduje, że aparat słuchowy jest niekompletny, a co za tym idzie nie spełnia swojej funkcji. Z tych względów należy przyjąć, że wydatek poniesiony na zakup baterii do aparatu słuchowego – stanowiących integralną część tego urządzenia – jest wydatkiem, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podobnie należy odnieść się do naprawy aparatu słuchowego. Niesprawny aparat słuchowy, a więc zepsuty aparat słuchowy – nie spełnia swojej funkcji, bo nie nadaje się do normalnego użytku. Zatem należy uznać, że naprawa aparatu słuchowego w celu przywrócenia jego funkcji, by urządzenie mogło zapewnić niepełnosprawnemu wykonywanie czynności życiowych – stosownie do ich niepełnosprawności – i poniesienie z tego tytułu wydatku kwalifikuje ten wydatek do wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże należy zaznaczyć, że wydatki te podlegają odliczeniu w kwocie, jaką faktycznie poniósł Wnioskodawca kosztem swego majątku. Nie podlegają bowiem odliczeniu wydatki, które zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy zostały sfinansowane m.in. z Narodowego Funduszu Zdrowia lub zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Tym samym w analizowanej sytuacji nie będzie podlegała odliczeniu ta kwota, która została zrefundowana przez Narodowy Fundusz Zdrowia oraz Centrum Pomocy Rodzinie.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w tej części wniosku stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

W odniesieniu natomiast do opisanych okoliczności faktycznych wniosku związanych z używaniem przez osobę niepełnosprawną samochodu osobowego należy wskazać, że możliwość skorzystania z odliczeń w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, wydatków poniesionych w związku z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne podlega kwalifikacji z punktu widzenia postanowień art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł. Stosownie do art. 26 ust. 7c pkt 3 ww. ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Wyjaśnić przy tym należy, że z analizy cytowanego powyżej przepisu art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo -rehabilitacyjne, m.in. należy:

być osobą niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa,
być właścicielem lub współwłaścicielem samochodu osobowego,
używać tegoż samochodu dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),
ponieść z tego tytułu wydatki.

Stosowanie odliczenia wskazanego w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy dotyczy wyłącznie właścicieli lub współwłaścicieli samochodów. Przepis ten nie wymaga natomiast, aby osoba niepełnosprawna posiadała prawo jazdy i użytkowała samochód jako kierowca.

Zaznaczyć ponadto należy, że określona w ww. ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł” (a nie „w wysokości 2.280 zł”) wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany limit 2.280 zł dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem kwotą odliczenia z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu. Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki na dojazd, które faktycznie poniósł (do kwoty 2.280 zł), co oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2.280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wymienionej.

Należy też zwrócić uwagę, że nie wszystkie wydatki dotyczące używania samochodu na przejazdy osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powołanego przepisu. Mogą podlegać odliczeniu tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza.

W celu analizy i uznania zasadności odliczenia dokonanego na podstawie tegoż przepisu należy zdefiniować pojęcie zabiegu leczniczo-rehabilitacyjnego.

Ww. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem konieczne jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, W-wa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby), z kolei „rehabilitacja” jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych, natomiast „rehabilitacja lecznicza” jest to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Przy czym należy także wskazać, że rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych, społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

Jak wynika z analizowanego przepisu – nie uprawnia on do odliczenia wydatków ponoszonych na używanie samochodu przez osobę niepełnosprawną z tytułu jakichkolwiek wyjazdów związanych z leczeniem, badaniami, wizytami u lekarzy, konsultacjami. Na podstawie jego dyspozycji z odliczenia mogą korzystać tylko takie wydatki, które zostały poniesione przez osobę uprawnioną wyłącznie na dojazdy na niezbędne (konieczne) zabiegi leczniczo -rehabilitacyjne.

W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawione okoliczności oraz stan faktyczny i prawny sprawy należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę z tytułu używania samochodu osobowego (którego jest właścicielem lub współwłaścicielem), dla potrzeb związanych z koniecznym dojazdem na zbiegi rehabilitacyjne opisane we wniosku (związane ze schorzeniem dotyczącym kręgosłupa i barków) podlegają odliczeniu od dochodu w wysokości faktycznie poniesionej; jednakże maksymalnie do kwoty 2.280 zł.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Natomiast mając na uwadze powyżej powołane przepisy prawa podatkowego oraz okoliczność wskazaną przez Wnioskodawcę we wniosku, że jeździ on na badania stanu słuchu i stanu sprawności aparatu słuchowego – należy stwierdzić, że brak jest podstaw, by wydatki z tego tytułu zakwalifikować jako wydatki dotyczące używania samochodu na przejazd na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, w myśl art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wydatek związany z tymi przejazdami nie może być też odliczony w ramach uregulowań zawartych w art. 26 ust. 1 pkt 13 cyt. ustawy, który stanowi, że odliczeniu podlega odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne karetką transportu sanitarnego lub innymi środkami transportu.

Dojazd na badanie słuchu czy też badanie sprawności aparatu słuchowego nie mieści się w katalogu odliczeń uregulowanych ww. przepisami. Dojazdy te nie dotyczą bowiem w żaden sposób zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych, a ten warunek w postaci uczestnictwa w zabiegach leczniczo-rehabilitacyjnych jest warunkiem pierwszym i zasadniczym, którego spełnienie jest konieczne, aby odliczenie mogło być zastosowane.

W tej części zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo, należy nadmienić, że kserokopia dokumentu dołączonego do wniosku nie podlegała analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Wydając bowiem z upoważnienia Ministra Finansów interpretację w trybie art. 14b ww. ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany ani uprawniony do jej oceny, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin