Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1131/14-2/AMN
z 5 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2014 r. (data wpływu 6 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania za środek trwały oddanej do używania części budynku oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dokonywanych odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania za środek trwały oddanej do używania części budynku oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dokonywanych odpisów amortyzacyjnych oraz w zakresie możliwości oddania w użytkowanie na podstawie umowy najmu części budynku w związku z otrzymaną decyzją o pozwoleniu na jej użytkowanie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Firma wybudowała 3-kondygnacyjny budynek usługowo-biurowy. Decyzją z dnia 4 sierpnia 2014 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił pozwolenia na użytkowanie części obiektu budowlanego − parteru, polecając jednocześnie wykonanie pewnych prac wykończeniowych (przyłącza gazowego oraz utwardzenie terenu). W dniu 1 września 2014 r. P. I. N. B. wydał Decyzję − pozwolenie na użytkowanie części obiektu budowlanego (I piętro). W Decyzji zaznaczono, że została do wykonania część robót budowlanych oraz wykończenie II piętra, które zostaną wykonane w terminie późniejszym. Z dniem 1 września 2014 r. Firma w ramach działalności gospodarczej wynajęła najemcy pomieszczenia na parterze budynku, a z dniem 1 października 2014 r. zostały wynajęte pomieszczenia na I piętrze.

Pytanie dotyczy zdarzenia przyszłego w zakresie przyjęcia środka trwałego do ewidencji środków trwałych oraz w zakresie naliczania amortyzacji środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w zakresie możliwości uznania za środek trwały oddanej do używania części budynku oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dokonywanych odpisów amortyzacyjnych.

1. Czy prawidłowe jest wprowadzenie do ewidencji środków trwałych i rozpoczęcie amortyzacji budynku mając pozwolenie na użytkowanie części budynku, czyli parteru i I piętra?
2. Czy można uznać za koszt podatkowy koszt wynikający z naliczenia odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych za okres od uzyskania pozwolenia na użytkowanie części budynku do dnia uzyskania ostatecznej decyzji na użytkowanie całości obiektu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Budynek należy wprowadzić do ewidencji środków trwałych z datą uzyskania Decyzji − pozwolenia na częściowe użytkowanie obiektu budowlanego wydaną przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego i przyjąć wartość początkową zgodnie z art. 22g PDOF, a kolejne wydatki zakwalifikować jako rozbudowa środka trwałego i powiększyć wartość początkową budynku zgodnie z art. 22g ust. 17 PDOF.
2. Okoliczność częściowego użytkowania budynku (parter − Decyzja z dnia 4 sierpnia 2014 r. i I piętro − Decyzja z dnia 1 września 2014 r.) mimo braku wyodrębnienia prawnego, jako oddzielnego składnika majątku nie może przekreślać możliwości podatkowego ustalenia kosztów z tytułu odpisów amortyzacyjnych od tej części środka trwałego. Ustawa o PDOF nie definiuje określenia „kompletny i zdatny do użytku”, dlatego za kompletny i zdatny do użytku można uznać środek trwały, który uzyskał częściowe pozwolenie na użytkowanie wydane przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego zgodnie z prawem budowlanym i który jest gospodarczo wykorzystywany w celu uzyskania przychodów, a kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów (art. 22 PDOF).
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź w zakresie możliwości uznania za środek trwały oddanej do używania części budynku oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dokonywanych odpisów amortyzacyjnych (pytanie oznaczone we wniosku nr 1 i 2). Natomiast wniosek w zakresie możliwości oddania w użytkowanie na podstawie umowy najmu części budynku w związku z otrzymaną decyzją o pozwoleniu na jej użytkowanie (pytanie oznaczone we wniosku nr 3), rozstrzygnięto odrębnym pismem z dnia 5 stycznia 2015 r. nr ILPB1/415-1131/14-3/AMN.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z poźn. zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 cytowanej ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zatem środki trwałe wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych według wartości początkowej najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Zgodnie z art. 22f ust. 4 tej ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że budynek może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Zatem jedną z ww. przesłanek warunkujących uznanie budynku za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej jest jego kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjnie umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Przez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W przypadku nieruchomości budowlanych o kryterium kompletności i zdatności do użytku przesądza uzyskanie przez podatnika potwierdzenia w postaci wydanej przez właściwy organ administracji państwowej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu. W tej kwestii należy odnieść się do przepisów prawa budowanego, które regulują możliwość prawnego wykorzystania budynków. v

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409, z poźn. zm.), przez obiekt budowlany należy rozumieć:

1. budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
2. budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
3. obiekt małej architektury.
   
   

Stosownie do art. 54 ww. ustawy, do użytkowania obiektu budowlanego, na którego wzniesienie jest wymagane pozwolenie na budowę, można przystąpić, z zastrzeżeniem art. 55 i 57, po zawiadomieniu właściwego organu o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten, w terminie 21 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji.

Przy czym, w myśl art. 55 pkt 3 cytowanej ustawy, przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie, jeżeli przystąpienie do użytkowania obiektu budowlanego ma nastąpić przed wykonaniem wszystkich robót budowlanych.

Natomiast zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, właściwy organ wydaje decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli, o której mowa w art. 59a. Przepis art. 59 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że właściwy organ może w pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego określić warunki użytkowania tego obiektu albo uzależnić jego użytkowanie od wykonania, w oznaczonym terminie, określonych robót budowlanych. Stosownie do treści art. 59 ust. 3 cytowanej ustawy, jeżeli właściwy organ stwierdzi, że obiekt budowlany spełnia warunki, określone w ust. 1, pomimo niewykonania części robót wykończeniowych lub innych robót budowlanych związanych z obiektem, w wydanym pozwoleniu na użytkowanie może określić termin wykonania tych robót.

Z powołanych wyżej przepisów prawa budowlanego wynika, że to właściwy organ budowlany musi dokonać oceny, czy obiekt budowlany może być użytkowany przed wykonaniem konkretnych robót budowlanych, które są niezbędne do wykonania całości obiektu i to właśnie ten organ decyduje w takim przypadku czy jest możliwe wcześniejsze użytkowanie obiektu, a tym samym czy dany obiekt jest już kompletny i zdatny do użytku, pomimo niewykonania niektórych prac.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Firma wybudowała 3-kondygnacyjny budynek usługowo-biurowy. W dniu 4 sierpnia 2014 r. na podstawie decyzji Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił pozwolenia na użytkowanie części obiektu budowlanego – parteru. Decyzją z 1 września 2014 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił pozwolenia na użytkowanie części obiektu budowlanego (I piętro) zaznaczając, że została do wykonania część robót budowlanych oraz wykończenie II piętra, które zostaną wykonane w terminie późniejszym. Firma w ramach działalności gospodarczej w dniu 1 września 2014 r. wynajęła najemcy pomieszczenia na parterze budynku, a z dniem 1 października 2014 r. wynajęła pomieszczenia na I piętrze.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że skoro w sierpniu i wrześniu 2014 roku na podstawie decyzji Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił pozwolenia na użytkowanie parteru i I pietra budynku, o którym mowa we wniosku, a Firma z dniem 1 września 2014 r. w ramach działalności gospodarczej wynajęła najemcy pomieszczenia na parterze budynku, a z dniem 1 października 2014 r. zostały wynajęte pomieszczenia na I piętrze, to oznacza to, że ta część budynku (parter i I piętro) jest kompletna i zdatna do użytku, a przez to spełnia podstawową przesłankę do uznania tej części budynku za środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zatem po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie części budynku (parteru i I piętra) Wnioskodawca ma prawo do wprowadzenia do ewidencji środków trwałych i rozpoczęcia amortyzacji oddanej do używania części budynku.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości uznania za środek trwały oddanej do używania części budynku jest prawidłowe.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W związku z tym, że Wnioskodawca po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie części budynku ma prawo do wprowadzenia do ewidencji środków trwałych i rozpoczęcia amortyzacji oddanej do używania części budynku, Zainteresowany może uznać za koszt podatkowy koszt wynikający z naliczenia odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych za okres od uzyskania pozwolenia na użytkowanie części budynku do dnia uzyskania ostatecznej decyzji na użytkowanie całości obiektu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dokonywanych odpisów amortyzacyjnych jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie zaznacza się, że dokonując weryfikacji prawidłowości zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska tut. Organ nie odniósł się do kwestii dotyczącej wartości początkowej środka trwałego, albowiem zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.