Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 19 lutego 2010 r. Nr IBPB II/1/415-912/09/BD, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2009 r. (data wpływu 25 listopad 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z podatku dochodowego świadczeń finansowanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach – działając na podstawie § 2 i § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – wydał w imieniu Ministra Finansów interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na ww. wniosek złożony w dniu 25 listopada 2009 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem zajmującym się dystrybucją energii elektrycznej. 22 sierpnia 2009 r. weszła w życie nowelizacja ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która obok dotychczasowego zwolnienia rzeczowych świadczeń otrzymywanych przez pracowników, finansowanych ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych wprowadza dodatkowo zwolnienie z podatku do kwoty 380 zł również świadczeń pieniężnych wypłacanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Wnioskodawca dokonuje ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych na rzecz pracowników:

1. wypłat zapomóg materialnych w postaci finansowej pomocy materialnej,
2. dofinansowuje wczasy turystyczne polegające na zorganizowanym przez pracownika we własnym zakresie wypoczynku czynnym tj. turystyka piesza, rowerowa, kajakowa, żeglarska, motorowa, samochodowa,
3. dofinansowuje wczasy pracownicze organizowane lub wykupione przez Wnioskodawcę (pracodawca przekazuje dofinansowanie bezpośrednio do organizatora wczasów, po uprzedniej wpłacie przez pracownika w kasie lub na konto pracodawcy należnej części za skierowanie),
4. dofinansowuje wycieczki turystyczne (działalność sportowo - rekreacyjna) – pracodawca przekazuje dofinansowanie bezpośrednio do organizatora wycieczki wyłonionego w drodze postępowania przetargowego przez pracodawcę, a pracownik wpłaca w kasie lub na konto pracodawcy należną część odpłatności).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są wypłacane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych:

1. zapomogi materialne (wypłata środków pracownikowi),
2. dofinansowanie wczasów turystycznych (wypłata środków pracownikowi),
3. dofinansowanie wczasów pracowniczych (przekazanie środków organizatorowi wczasów),
4. dofinansowanie wycieczek turystycznych (przekazanie środków organizatorowi wycieczki).
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy dofinansowanie wczasów pracowniczych i wycieczek turystycznych nie podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi na to, iż środki te nie są wypłacane uprawnionym pracownikom, a przekazywane bezpośrednio organizatorom wczasów lub wycieczek. Z punktu widzenia pracownika nie jest to więc świadczenie pieniężne. Ponieważ ww. ustawa nie definiuje pojęcia rzeczy ani świadczenia rzeczowego, a odwołując się do art. 45 Kodeksu cywilnego, w myśl którego rzeczą są tylko przedmioty materialne, przedmiotowego świadczenia nie można więc zakwalifikować również jako świadczenia rzeczowego. Ponadto w myśl art. 21 ust. 1 pkt 78 cyt. ustawy dofinansowanie do wypoczynku zorganizowanego przez podmioty prowadzące działalność w tym zakresie w postaci wczasów ustawodawca określił jako „dopłaty”. Na podstawie powołanego przepisu ustawodawca zwalnia od podatku dochodowego od osób fizycznych dopłaty do wczasów z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych organizowane dla dzieci i młodzieży do lat 18. Jeśli ustawodawca pomimo treści art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy, dodatkowo odrębnym przepisem wyłącza z opodatkowania dopłaty do wczasów z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych organizowane dla dzieci i młodzieży do lat 18, to dofinansowanie z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych do wczasów pracowniczych i wycieczek turystycznych, jako nie wymienione w art. 26 nie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Pozostałe świadczenia:

• wypłata zapomóg materialnych,
• dofinansowanie wczasów turystycznych,

zdaniem wnioskodawcy korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych do kwoty 380 zł w danym roku podatkowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67. Te bowiem świadczenia pieniężne wypłacane pracownikom z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych ściśle i pod względem wszystkich przesłanek odpowiadają treści nowowprowadzonego zwolnienia.

W dniu 19 lutego 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną Nr IBPB II/1/415-912/09/BD uznającą stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku z dnia 25 listopada 2009 r. za prawidłowe, stwierdzając m.in. że art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zmieniony przez art. 1 lit. b ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 125, poz. 1037), zwalnia od podatku dochodowego wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jednakże wartość wycieczek czy wczasów zorganizowanych lub wykupionych przez Wnioskodawcę, finansowanych w całości bądź dofinansowywanych w części przez zakład pracy z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie jest świadczeniem rzeczowym bądź pieniężnym, bowiem uczestnicy wycieczek czy wczasów nie otrzymują żadnego z ww. świadczeń. Pracownicy ci otrzymują usługę zakupioną przez zakład pracy dla nich, a środki pieniężne z dofinansowania nie są wypłacane uprawnionym pracownikom tylko przekazywane bezpośrednio organizatorom wycieczek bądź wczasów.

Zatem wartość takiego świadczenia stanowi w całości przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy.

Natomiast w przypadku gdy pracownicy sami organizują dla siebie zorganizowane wczasy turystyczne i wnioskują do pracodawcy o dofinansowanie z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych ww. zorganizowanych wczasów, wówczas dofinansowanie to stanowić będzie świadczenie pieniężne, do którego ma zastosowanie zwolnienie określone w znowelizowanej treści art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile istotnie ww. finansowanie mieści się w pojęciu działalności socjalnej, o której mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Przy czym zwolnienie to przysługuje do wysokości wskazanej powyżej, tj. do nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł. W przypadku gdy wystąpi nadwyżka powyżej tej kwoty, wówczas różnicę tę należy zaliczyć do przychodów pracownika podlegającego opodatkowaniu i odprowadzić stosowną zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, a następnie wykazać w informacji PIT-11.

Natomiast powołany w stanowisku Wnioskodawcy art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (niezależnie od znowelizowanego zwolnienia obejmującego świadczenia pieniężne związane z działalnością socjalną) dotyczy tylko zwolnienia dopłat do wypoczynku dzieci i młodzieży do lat 18 i zakres tego zwolnienia jak i jego warunki, są takie same jak w latach poprzednich.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach odniósł się także do zwolnienia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 26 ww. ustawy, na podstawie którego wolne od podatku dochodowego są zapomogi otrzymane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci – do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł, stwierdzając iż zwolnieniem tym nie jest jednak objęte dofinansowanie przez pracodawcę z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych wczasów i wycieczek dla pracowników.

Jednocześnie zauważył, że nowelizacja wprowadzona do art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyklucza jednocześnie możliwości zastosowania zwolnień wynikających z art. 21 ust. 1 pkt 26 i 78 ww. ustawy, oczywiście pod warunkiem spełnienia wymienionych w każdym z osobna przepisie wszystkich przesłanek, które warunkują zastosowanie odpowiedniego zwolnienia.

Tylko zapomogi pieniężne wypłacane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 26 ww. ustawy.

Na tle przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego Minister Finansów stwierdza, co następuje.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2009 r., zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast art. 11 ust. 1 ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do postanowień art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymywanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Po nowelizacji przedmiotowego przepisu skorzystanie ze zwolnienia możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

• świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub świadczenia pieniężnego,
• świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej określonej w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych,
• źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,
• wartość tych świadczeń nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.
  
  

W świetle powyższego świadczenie polegające na wypłacie zapomogi materialnej czy dofinansowaniu kosztów wczasów czy wycieczki pracownikowi należy zakwalifikować do przychodów ze stosunku pracy, jednakże w części zwolnionego z opodatkowania na podstawie znowelizowanego art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy. Bez znaczenia jest przy tym fakt, czy wczasy/wycieczka została zakupiona przez pracownika czy wnioskodawcę.

Zwolnienie określone w tym przepisie dotyczy bowiem świadczeń rzeczowych i pieniężnych otrzymywanych przez pracowników na podstawie ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335, z późn. zm.) w związku z finansowaniem działalności socjalnej.

W myśl postanowień art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych działalność socjalną stanowią usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Wobec powyższego wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są określone w regulaminie świadczeń socjalnych i sfinansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych rzeczowe i pieniężne świadczenia Wnioskodawcy związane z finansowaniem działalności socjalnej, w tym również dotyczące wypoczynku, tj. wczasów, wycieczek, itp. – o łącznej wartości nieprzekraczającej 380 zł w skali roku podatkowego.

Fakt, iż w omawianym przepisie ustawodawca nie posługuje się pojęciem „dopłata” tak jak ma to miejsce w art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy (na co zwraca uwagę w swoim wniosku Wnioskodawca), nie może prowadzić do konkluzji, iż pojęcie „świadczenie pieniężne” ma odmienny zakres pojęciowy niż „dopłata”. Dofinansowanie otrzymane bezpośrednio przez pracownika czy dofinansowanie wniesione przez Wnioskodawcę bezpośrednio do organizatora wczasów/wycieczki zawsze ma bowiem charakter pieniężny.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2009 r. należy uznać za nieprawidłowe.

Z tych względów należało zmienić z urzędu wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach interpretację indywidualną z dnia 19 lutego 2010 r. Nr IBPB II/415-912/09/BD.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca na tle przedstawionego stanu faktycznego wnosił jedynie o interpretację zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy, nie wnosił natomiast o interpretację przepisów określonych w art. 21 ust. 1 pkt 26 i 78 ustawy, Minister Finansów w zmienianej interpretacji pominął te kwestie. Jednocześnie należy zauważyć, iż Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w zmienianej interpretacji wykroczył poza zakres żądania wyrażonego w złożonym wniosku, bowiem dokonał interpretacji zwolnień określonych w art. 21 ust. 1 pkt 26 i 78 ustawy.

Udzielenie interpretacji podatkowej opiera się na stanie faktycznym nakreślonym we wniosku o jej wydanie (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 marca 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 55/09). Granice rozpoznania wniosku wyznacza podany we wniosku opis stanu faktycznego oraz stanowisko wnioskodawcy (por. wyrok WSA w Lublinie z dnia 20 stycznia 2010 r. sygn. akt I SA/Lu 583/09; WSA w Gdańsku z dnia 26 stycznia 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 912/09).

Zmieniona interpretacja indywidualna dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 12 listopada 2009 r. i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej, w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.