2014.11.21 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-1130/14/WN
z 21 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 sierpnia 2014r. (data wpływu 2 września 2014r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT, po stronie Wnioskodawcy, czynności podwyższenia kapitału zakładowego na skutek konwersji wierzytelności na udziały spółki dłużnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2014r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie opodatkowania podatkiem VAT, po stronie Wnioskodawcy, czynności podwyższenia kapitału zakładowego na skutek konwersji wierzytelności na udziały spółki dłużnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Wnioskodawca nabył wierzytelność (transakcja cesji wierzytelności w drodze umowy sprzedaży) od osoby trzeciej (zwany dalej: Zbywca). Wierzytelność u źródła dotyczyła zobowiązania (wymagalnego, nieprzedawnionego) do zapłaty Zbywcy za towary handlowe w stosunku od podmiotu gospodarczego - spółki kapitałowej (zwany dalej: Dłużnik).

Konieczne jest podkreślenie, iż Wnioskodawca nie świadczy na rzecz Zbywcy wierzytelności, żadnych usług windykacyjnych bądź innych usług dotyczących wierzytelności. Celem umowy było zbycie wierzytelności w zamian za uzgodnioną cenę. Zbywca nie miał w związku z cesją żadnych roszczeń wobec Wnioskodawcy, poza żądaniem zapłaty ceny określonej w umowie. Z chwilą dokonania cesji, Zbywca utraci (przekazał) wszelkie prawa do wierzytelności i nie uzyskał żadnych praw do ewentualnych korzyści, które Wnioskodawca uzyska w przyszłości, w związku z nabytą wierzytelnością. Korzyścią Zbywcy było szybkie uzyskanie od Wnioskodawcy gotówki, nawet jeśli cena była niższa niż nominalna wartość wierzytelności. Korzyścią Wnioskodawcy różnica między nominalną wartością prawa majątkowego, a wartością nominalną, możliwa w taki lub inny sposób do "zdyskontowania", skoro kondycję Dłużnika ocenia się jako bardzo dobrą.

Po nabyciu wierzytelności, Wnioskodawca przystąpił do ściągnięcia wierzytelności we własnym imieniu i na własne ryzyko. Dłużnik - alternatywnie - zaproponował zamiast zapłaty w gotówce dokonanie konwersji wierzytelności na kapitał zakładowy Dłużnika (w drodze umownej kompensaty wzajemnych wierzytelności). Oferta jest uzasadniona ekonomicznie - w dłuższym okresie Wnioskodawca odniesie korzyści z udziału w spółce, a Dłużnik dokapitalizuje spółkę i nie doprowadzi do nigdy nie wskazanego wyzbywania się z zasobów spółki gotówki. Przedsiębiorstwo Dłużnika dynamicznie się rozwija - obie strony pozytywnie oceniają gospodarczy sens transakcji.

Technicznie rzecz biorąc, rozważana konwersja ma przebiegać następująco: Dłużnik podejmie uchwałę o podwyższeniu kapitału w zamian za wkład pieniężny o taką wartość jak wartość rzeczonej wierzytelności i o pokryciu go wkładem pieniężnym. Wnioskodawca wejdzie do spółki dłużnika poprzez nabycie tych udziałów - zatem Dłużnik będzie miał roszczenie wobec Wnioskodawcy o wniesienie na pokrycie udziału gotówki. Skoro Dłużnik będzie miał roszczenie wobec Wnioskodawcy a Wnioskodawca wobec Dłużnika (z tytułu nabytej wcześniej wierzytelności) i to w tej samej wysokości, to obydwa podmioty zawrą porozumienie o potrąceniu wzajemnych wierzytelności i zobowiązań, co w konsekwencji, poprzez kompensatę doprowadzi do wygaśnięcia zobowiązania i wierzytelności.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania, oznaczone we wniosku nr 2:

Czy zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego, przedstawiona transakcja konwersji wierzytelności na kapitał zakładowy Dłużnika (spółki kapitałowej) będzie rodziła skutki podatkowe w podatku VAT dla Wnioskodawcy?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, sposób rozliczenia nabytej wierzytelności, czyli poprzez konwersję wierzytelności na podwyższenie kapitału zakładowego dłużnika nie będzie wywoływał żadnych skutków w podatku VAT, gdyż jest to pewna forma „kompensaty", a dokładniej rzecz ujmując czynność zwana potrąceniem umownym.

Uzasadnienie własnego stanowiska:

Ad. 2

Wskazać należy, iż podwyższenie kapitału zakładowego w zamian za wkład pieniężny i wykorzystanie konwersji wierzytelności do rozliczenia wpłaty na udziały nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, co nie może budzić żadnych wątpliwości.

O charakterze wkładu - w tym wypadku o tym, że ma być pieniężny - zdecyduje uchwała udziałowców Dłużnika. Takie stanowisko zajął jednoznacznie NSA w wyroku z dnia 14 grudnia 2004r. sygn. akt FSK 2066/04, co wyklucza rozpatrywania opisanej konwersji jak "aport". Spółka ma bowiem jednoznacznie roszczenie o wpłatę. Istnieje wierzytelność od Wnioskodawcy na poczet wpłaty na udziały.

Wierzytelność jest prawem majątkowym i nie stanowi towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 UPTU. Tym samym czynności potrącenia, kompensaty i konwersji wierzytelności Wnioskodawcy na udziały w spółce kapitałowej (dłużnika) nie należy rozpatrywać w kontekście dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 UPTU. Należy podkreślić, iż konwersja wierzytelności na udziały jest skutkiem rozporządzenia wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. Nie można w takim razie utożsamiać jej ze świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 UPTU. To jedynie rozliczenie wzajemnych zobowiązań, do czego w myśl art. 503 Kodeksu cywilnego stosuje się przepisy o zaliczeniu zapłaty.

Wobec powyższego, konwersja wierzytelności na udziały nie będzie stanowić dla którejkolwiek ze stron odpłatnej dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu ustawy, a zatem nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów.

Powyższe potwierdza m.in. NSA w wyroku z dnia 4 października 2011 r. o sygn. akt I FSK 537/11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług natomiast rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Istotą stosunku świadczenia jest każde zachowanie się na rzecz innej osoby (podmiotu). Świadczenie jest zatem dwustronnym stosunkiem prawnym i wymaga podmiotu pełniącego rolę odbiorcy (konsumenta świadczenia, nabywcy usługi) oraz podmiotu świadczącego (wykonującego czynności, świadczącego usługę). Tak więc określone ustawą o podatku od towarów i usług „świadczenie na rzecz” obejmuje świadczenie na rzecz skonkretyzowanych, a nawet zindywidualizowanych podmiotów (ostatecznych konsumentów).

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wskazać w tym miejscu należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014r. poz. 121). Zgodnie więc z art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl zaś § 2 cyt. artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca nabył wierzytelność od osoby trzeciej. Wierzytelność u źródła dotyczyła zobowiązania (wymagalnego, nieprzedawnionego) do zapłaty Zbywcy za towary handlowe w stosunku od podmiotu gospodarczego - spółki kapitałowej.

Dłużnik podejmie uchwałę o podwyższeniu kapitału w zamian za wkład pieniężny o taką wartość jak wartość rzeczonej wierzytelności i o pokryciu go wkładem pieniężnym. Wnioskodawca wejdzie do spółki dłużnika poprzez nabycie tych udziałów - zatem Dłużnik będzie miał roszczenie wobec Wnioskodawcy o wniesienie na pokrycie udziału gotówki. Skoro Dłużnik będzie miał roszczenie wobec Wnioskodawcy a Wnioskodawca wobec Dłużnika (z tytułu nabytej wcześniej wierzytelności) i to w tej samej wysokości, to obydwa podmioty zawrą porozumienie o potrąceniu wzajemnych wierzytelności i zobowiązań, co w konsekwencji, poprzez kompensatę doprowadzi do wygaśnięcia zobowiązania i wierzytelności.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisany stan faktyczny/zdarzenie przyszłe wskazać należy, że podwyższenie kapitału zakładowego na skutek konwersji wierzytelności na udziały w Spółce nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wierzytelność jest prawem majątkowym i nie stanowi towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy. Tym samym czynność konwersji wierzytelności na udziały w Spółce nie należy rozpatrywać w kontekście dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy. Ponadto należy podkreślić, że konwersja wierzytelności na udziały w Spółce jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. Nie można w takim razie utożsamiać jej ze świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Wobec powyższego, konwersja wierzytelności na udziały w Spółce nie będzie stanowić dla Wnioskodawcy odpłatnej dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu ustawy, a zatem nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług po stronie Wnioskodawcy.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Końcowo zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zatem, jak wskazano wyżej, stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla kontrahenta Wnioskodawcy.

W niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej przedstawionego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT, po stronie Wnioskodawcy, czynności podwyższenia kapitału zakładowego przez konwersję wierzytelności na udziały spółki dłużnika. Natomiast kwestia opodatkowania podatkiem od towarów i usług nabycia wierzytelności w drodze cesji (w ramach umowy sprzedaży), zostanie załatwiona odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin