Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/436-231/14/JP
z 17 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 lipca 2014 r. (data wpływu do Biura – 18 lipca 2014 r.), uzupełnionym 6 października 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych przeniesienia środków finansowych z lokaty terminowej ojca na rachunek bankowy syna, a następnie z rachunku syna na lokatę terminową ojca – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych przeniesienia środków finansowych z lokaty terminowej ojca na rachunek bankowy syna, a następnie z rachunku syna na lokatę terminową ojca.

Z uwagi na braki formalne złożonego wniosku, do Wnioskodawcy zostało skierowane wezwanie z 23 września 2014 r., znak: IBPB II/1/436-231/14/JP. Wniosek został uzupełniony 6 października 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wskazał, że w Banku posiada założony rachunek ROR oraz posiadał dwie lokaty (łącznie ok. 35 tysięcy złotych). Pełnomocnikiem jest jego syn. Syn posiada w tym samym Banku rachunek ROR. Do tego rachunku Wnioskodawca ma pełnomocnictwo.

Ponieważ minął termin premiowania lokat, Wnioskodawca chciał środki z nich przenieść na inne lokaty. Referentka Banku przeniosła środki Wnioskodawcy na ROR syna, a potem z ROR-u syna utworzyła nowe lokaty Wnioskodawcy. Wnioskodawca podpisał obydwie transakcje.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wyjaśnił, że:

1. Przelanie środków z jego likwidowanych lokat na rachunek bankowy (ROR) syna nastąpiło bez uprzedniej umowy między Wnioskodawcą a jego synem odnośnie takiego przelewu. Likwidując lokaty Wnioskodawca chciał dokonać przelewu na swój rachunek bankowy, nie na rachunek bankowy jego syna. Przelew na rachunek syna (dokładnie trzy przelewy z trzech likwidowanych lokat) nastąpił wskutek błędu pracownicy banku dokonującej likwidacji lokat Wnioskodawcy, którego Wnioskodawca nie zauważył w trakcie wykonywania operacji. W tym banku rachunek posiada Wnioskodawca oraz jego syn, przy czym syn udzielił mu w przeszłości pełnomocnictwa do swego rachunku.
2. Podobnie przelanie środków z rachunku bankowego syna Wnioskodawcy na nowo zakładaną przez Wnioskodawcę lokatę nastąpiło bez uprzedniej umowy między synem a Wnioskodawcą odnośnie takiego przelewu. Ponieważ Wnioskodawca spodziewał się, że środki z likwidowanej lokaty zostały wcześniej przelane na rachunek należący do niego, a nie na rachunek syna, tym samym Wnioskodawca był przekonany, że w celu założenia nowej lokaty dokonuje przelewu ze swojego rachunku, a nie z rachunku syna.
3. Wskutek ww. operacji zaksięgowane zostały przelewy na łączną kwotę (ok. 30 tysięcy złotych) z likwidowanych lokat Wnioskodawcy na rachunek syna i z rachunku syna na nową lokatę Wnioskodawcy. Wyciąg z rachunku syna sugeruje, że przez pewien czas (kilka, może kilkanaście minut) kwota znajdowała się na jego rachunku. Syn o tym wówczas nie wiedział. Sprawę Wnioskodawca wraz z synem odkrył dopiero po pewnym czasie, gdy syn zapoznał się z wykazem operacji na jego rachunku. Suma kwot przelanych z likwidowanych lokat Wnioskodawcy na rachunek syna jest równa kwocie przelanej z rachunku syna na nową lokatę Wnioskodawcy.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wykorzystanie rachunku syna Wnioskodawcy do czynności bankowych o charakterze technicznym poprzez chwilowe umieszczenie środków pieniężnych z lokat Wnioskodawcy i ich rychłe przeniesienie z tego rachunku na nowe lokaty Wnioskodawcy – bez zmiany własności tych środków – powinno zostać zgłoszone organom kontroli skarbowej i jeśli tak, to w jaki sposób?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma potrzeby zgłoszenia ww. transakcji jako darowizn.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U z 2009 r., Nr 93, poz. 768, z późn. zm.) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m. in. darowizny.

Stosownie do postanowień art. 5 powołanej ustawy obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn w przypadku nabycia w drodze darowizny, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia. Jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia „darowizna”, dlatego też należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121).

Na podstawie art. 888 § 1 tej ustawy przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Istotną cechą darowizny jest jej bezpłatny charakter. Oznacza to, że druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Przedmiotem darowizny mogą być rzeczy oraz zbywalne prawa majątkowe. Zgodnie z art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostanie spełnione. Przepisy powyższe nie uchybiają przepisom, które ze względu na przedmiot darowizny wymagają zachowania szczególnej formy dla oświadczeń obu stron (art. 890 § 2 Kodeksu cywilnego). Nie dotyczy to jednak sytuacji, gdy ze względu na przedmiot darowizny wymagana jest szczególna forma dla oświadczeń obu stron.

Nie stanowią darowizny przysporzenia w wypadkach, gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami Kodeksu cywilnego.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca ma założony w Banku rachunek ROR oraz miał dwie lokaty (łącznie ok. 35 tysięcy złotych). Jego syn również posiada w tym samym Banku rachunek ROR. Wnioskodawca i syn są wzajemnie umocowani do swoich rachunków.

Wnioskodawca zamierzał środki z lokat przenieść na inne lokaty. W czasie pobytu w Banku, referentka Banku przeniosła środki Wnioskodawcy na ROR syna, a potem z ROR-u syna utworzyła nowe lokaty Wnioskodawcy. Wnioskodawca podpisał obydwie transakcje.

Wnioskodawca wskazał, ze przelanie środków z jego likwidowanych lokat na rachunek bankowy (ROR) syna nastąpiło bez uprzedniej umowy między Wnioskodawcą a jego synem odnośnie takiego przelewu. Likwidując lokaty Wnioskodawca chciał dokonać przelewu na swój rachunek bankowy, nie na rachunek bankowy jego syna. Przelew na rachunek syna (dokładnie trzy przelewy z trzech likwidowanych lokat) nastąpił wskutek błędu pracownicy banku dokonującej likwidacji lokat Wnioskodawcy. Podobnie przelanie środków z rachunku bankowego syna Wnioskodawcy na nowo zakładaną przez Wnioskodawcę lokatę nastąpiło bez uprzedniej umowy między synem a Wnioskodawcą odnośnie takiego przelewu. Ponieważ Wnioskodawca spodziewał się, że środki z likwidowanej lokaty zostały wcześniej przelane na rachunek należący do niego, a nie na rachunek syna, tym samym Wnioskodawca był przekonany, że w celu założenia nowej lokaty dokonuje przelewu ze swojego rachunku, a nie z rachunku syna.

Wskutek ww. operacji zaksięgowane zostały przelewy na łączną kwotę (ok. 30 tysięcy złotych) z likwidowanych lokat Wnioskodawcy na rachunek syna i z rachunku syna na nową lokatę Wnioskodawcy. Z wyciągu bankowego wynika, że przez pewien czas (kilka, może kilkanaście minut) kwota znajdowała się na rachunku syna Wnioskodawcy, przy czym syn o tym nie wiedział. Suma kwot przelanych z likwidowanych lokat Wnioskodawcy na rachunek syna jest równa kwocie przelanej z rachunku syna na nową lokatę Wnioskodawcy.

W świetle powyżej przedstawionych stwierdzeń należy wskazać – powołując się na wstępnie zacytowane przepisy obowiązującego prawa w zakresie umowy darowizny – że aby doszło do zawarcia takiej umowy, a w konsekwencji do opodatkowania nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych w drodze zawarcia umowy darowizny, wymagane jest spełnienie kilku zasadniczych przesłanek. Kwestią podlegającą w tym kontekście analizie, jest ustalenie elementów przedmiotowo i podmiotowo istotnych składających się na tego rodzaju umowę oraz odniesienie ich do czynności, które faktycznie zostały wykonane przez pracownika banku.

Należy wskazać, że darowizna jest umową między jej stronami, tj. między darczyńcą a obdarowanym, co oznacza, że do jej zawarcia niezbędne jest zgodne oświadczenie woli obu stron umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Umowa darowizny powinna być zawarta w formie aktu notarialnego pod rygorem nieważności umowy dla oświadczenia darczyńcy. Jednak, jeżeli obdarowany darowiznę przyjął (bez zachowania ww. wymaganej formy dla darczyńcy), tj. świadczenie zostało już spełnione i przyjęte przez obdarowanego – to wówczas umowa jest ważnie zawarta. Istotą darowizny jest bezpłatne świadczenie darczyńcy na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku, tj. świadczenie bez żadnego ekwiwalentu ze strony obdarowanego. Oczywiście przedmiotem darowizny mogą być środki pieniężne.

Jak z powyższych wskazań wynika, okoliczności omawianego przypadku, przedstawione w złożonym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie dają podstaw, by przyjąć, że przemieszczenie środków pieniężnych między lokatą terminową Wnioskodawcy a rachunkiem bankowym syna Wnioskodawcy i kolejnym przelaniem tej samej kwoty środków pieniężnych z rachunku bankowego syna Wnioskodawcy na nową lokatę terminową Wnioskodawcy – jest zawarciem umowy darowizny między Wnioskodawcą a jego synem lub zawarciem umowy darowizny pomiędzy synem Wnioskodawcy a Wnioskodawcą (odpowiednio: darczyńcą i obdarowanym).

Okoliczność rzeczywistego przelania środków pieniężnych uprzednio na rachunek syna Wnioskodawcy, a następnie na nową lokatę Wnioskodawcy z rachunku jego syna, nie dają podstaw do sformułowania wniosku, że miała miejsce darowizna. Brak jest bowiem zgodnego zamiaru stron umowy i zgodnego oświadczenia woli stron co do zawarcia umowy darowizny przelanych środków pieniężnych.

Wręcz przeciwnie Wnioskodawca zastrzegł, że nie było jego zamiarem dokonanie darowizny tych środków na rzecz jego syna, a jego faktycznym zamiarem było przelanie środków ze swojej lokaty terminowej na inną swoją nową lokatę terminową, w związku z upływem terminu, na jaki pierwsza lokata była zawarta z bankiem. Wnioskodawca stwierdził, że przelewy nastąpiły na skutek pomyłki pracownika banku, a Wnioskodawca podpisując dokumenty bankowe nie zauważył tej pomyłki. Wnioskodawca zaznaczył, że dopiero po pewnym czasie zorientował się o błędnej operacji bankowej.

Zatem należy stwierdzić, że skoro brak jest podstaw (na skutek oceny przebiegu dokonanej operacji bankowej), by uznać, że doszło do zawarcia umowy darowizny pomiędzy Wnioskodawcą a jego synem oraz pomiędzy synem Wnioskodawcy a Wnioskodawcą, to brak jest podstaw by Wnioskodawca był zobowiązany zgłaszać ten fakt organom podatkowym traktując czynności jako umowę darowizny.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy podkreślić, że interpretacja niniejsza została wydana tylko i wyłącznie jako ocena stanowiska Wnioskodawcy; nie dotyczy ona syna Wnioskodawcy. Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych (w omawianym przypadku – w jego imieniu – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach) na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Oznacza to, że w przypadku wydania interpretacji indywidualnej w zakresie złożonego przez Wnioskodawcę wniosku, będzie ona wywoływać skutki prawne tylko i wyłącznie w stosunku do podmiotu, który pyta o własną sytuację prawnopodatkową, a nie o sytuację podatkową innych podmiotów. Taką osobą jest Wnioskodawca.

W związku z tym, jeżeli syn Wnioskodawcy chce uzyskać również interpretację indywidualną dla siebie, powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.